LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

3 ปีผ่านไป

“เป็นอันว่าตกลงตามแผนนะ!” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“โอเช >O<” ป็อปปี้วางมือประสานกัน สองหนุ่มหันไปมองผู้ร่วมแผนการที่นั่งหน้าหงิกอยู่ ป็อปปี้สะกิดคนรักเบาๆ 
“ฟาง เอามือมานี่ดิ”
“ก็ฉันไม่เห็นด้วยนี่ เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ =O= นี่ถ้าเฟย์ยี่ของหมู่เฮาจับได้ขึ้นมา มีหวัง...เฮ้อ” หาเหตุผลมาอ้างก็เท่านั้น เพราะยังไงซะ เขาก็ต้องถูกบังคับให้ร่วมทำแผนปัญญาอ่อนๆ แบบนี้อยู่ดี -*-
“เอาเป็นว่าตกลงแล้วกัน =_=!” ป็อปปี้ใช้มืออีกข้างที่ว่างมาประสานกับเขื่อนไว้
“เจ้าตัวเค้ายังไม่อนุญาตเลยนะ =O=” เขื่อนว่าอย่างหวั่นๆ เป็นเพราะนึกถึงอาชีพในอดีตของฟาง เกิดวิญญาณมือปืนสิงขึ้นมา เขาจะไม่ซวยแย่รึ? =..=
“เอาน่า กูกับฟางก็เหมือนคนๆ เดียวกันนั่นแหละ”
เผี๊ยะ! ฝ่ามือเรียวตีแรงๆ ที่ต้นแขนของคุณหมอหนุ่ม
“พูดอะไรบ้าๆ”
“เอ้า ก็จริงนี่”
“นี่!”
“หรือจะให้พิสูจน์” 
สิ้นประโยคใบหน้าของคุณหมอก็โน้มลงมาหวังจะประทับริมฝีปาก แต่กลับถูกฝ่ามือพิฆาตผลักออกอย่างไม่ไยดี เขื่อนส่ายหน้าเบาๆ แล้วมองไปยังร่างเล็กที่มีตำแหน่งเป็นถึงภรรยาของเขากำลังเดินออกจากห้องน้ำ
“เฮ้ยๆๆ เริ่มแผนตอนนี้เลย”
“ตอนนี้! แต่ฟางยัง...”
“น่าฟาง ช่วยไอ้เขื่อนมันหน่อยนะ *O* ป๊อกกี้ขอร้องงงง~” ป็อปปี้ช่วยสนับสนุน เจ้าของใบหน้าหวานอย่างฟางหน้าหงิกลงเมื่อคนรักไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยสักนิด ก่อนจะเดินไปอีกฝั่งแล้วหย่อนกายนั่งลงข้างเขื่อน
ฮึ! อยากไล่เรานักใช่มั้ย -*-!!
อดีตมือปืนอย่างฟางคิดในใจก่อนจะเอนศีรษะซบที่ไหล่กว้างก่อนจะยิ้มตาหยีอย่างมีความสุขเมื่อเห็นป็อปปี้ที่นั่งฝั่งตรงข้างอ้าปากค้าง =[]=
“มากันครบเลย มีอะไรหรือเปล่าเนี้ย” เจ้าของเสียงกำลังเช็ดมือทำเหมือนไม่สะทกสะท้านกับภาพที่เพื่อนรักซบไหล่คนรักของตนอยู่ ทั้งที่แอบจี๊ดที่หัวใจ
“ไม่มี๊” เขื่อนปฏิเสธเสียงสูง
“ก็ไม่เห็นต้องเสียงสูงขนาดนั้นเลยนี่” เฟย์ว่าแล้วเดินมานั่งฝั่งของป็อปปี้
“ไม่มีเรื่องอะไรหรอก แค่ฉัน...อยากมาหาเขื่อนก็เท่านั้นแหละ” เด็กสาวเริ่มเดินเกมส์ด้วยประโยคเด็ดทันที 
“คิดถึงเหรอ หื้ม” เขื่อนหันไปจิ้มจมูกของเด็กสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว เฟย์หุบยิ้มลงช้าๆ เมื่อเห็นอย่างนั้น 
“ถามได้นะ ถ้าไม่คิดถึงพี่ แล้วจะไปคิดถึงใครล่ะ” แววตาเจ้าเล่ห์เหล่ไปมองป็อปปี้ที่กำลังนั่งข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ ป็อปปี้เพิ่งรู้ว่าคิดผิดที่ให้คนอย่างฟางและเขื่อนร่วมมือกันแกล้งเฟย์ เพราะนี่มันเท่ากับปล่อยให้ไอ้อดีตคู่แค้นเข้าใกล้คนรักเขามากขึ้น แล้วดูท่าฝ่ายเจ้าตัวเองก็จะมีความสุขอยู่ไม่ใช่น้อย! >[]<
“ขอตัวนะ” เสียงหวานเอ่ยก่อนจะผลุนผลันออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว 
“เฮ้ย! ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ!” เขื่อนเป็นคนแรกที่โวยลั่นเมื่อไม่เห็นท่าทีหึงหวงของคนรักสักนิด
“มึงช่วยปล่อยมือจากแฟนกูก่อนได้มั้ย >[]<!!” แม้ใช้ไม่ได้กับเฟย์ แต่กลับส่งผลดีต่อคนอย่างป็อปปี้ เขื่อนชูมือทั้งสองข้างให้เห็นว่าเขาไม่ได้เหนี่ยวรั้งฟางไว้เลย แต่เจ้าของร่างนี่สิ เป็นคนกอดเขาไว้เอง ><
“ฟาง! พี่ว่าเราต้องเคลียร์กัน...ยาว!”
“อ๊ะ!” เสียงหวานอุทานเบาๆ เมื่อป็อปปี้เดินอ้อมมากระชากข้อมือของฟางแล้วลากออกไปจนพ้นสายตาเขื่อน ป็อปปี้ตรึงร่างเล็กไว้บนผนังแล้วประกบริมฝีปากลงมา ฟางรับรู้ได้ว่าคนรักของเขากำลังหึงหวงถึงขั้นขีดสุด แต่ป็อปปี้กลับดูไม่ออกว่าฟางเองก็น้อยใจที่ป็อปปี้ไม่คิดจะห้าม แถมยังสนับสนุนให้เขาร่วมแผนการบ้าๆ นี่
“หึ...” ฟางแค่นหัวเราะน้อยๆ หลังจากป็อปปี้ผละออก
“คือพี่.. TOT” ป็อปปี้รีบง้อทันทีเมื่อเห็นท่าทีของคนรักที่เปลี่ยนไปเสียจนน่ากลัว ประสบการณ์ที่คบหากันมากกว่าสามปีทำให้ป็อปปี้เดาออกทันทีว่าตอนนี้ฟางพร้อมที่จะบอกเลิกเขาได้ทุกเมื่อ
“ตอนแรกก็ผลักไสเราให้ทำแบบนั้น พอทำแล้วก็จะมาโกรธเรา...พี่เป็นบ้าเหรอ! แล้วต้องทำยังไงพี่ถึงจะพอใจ ต้องทำไง ฮะ...” ริมฝีปากร้อนคลอเคลียที่แก้มนวลอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนที่คนตัวเล็กจะถูกรวบมาไว้ในอ้อมแขน
“พี่ขอโทษ...ก็พี่ไม่รู้นี่ว่าจะแสดงเหมือนจริงขนาดนี้ >[]<*”
“เฮอะ เชื่อเค้าเลย”
“งั้นเดี๋ยวไถ่โทษด้วยการ...” เมื่อเห็นใบหน้าหื่นๆ ฝ่ามือเรียวก็ฟาดลงบนแขนของชายหนุ่มทันที “หายโกรธแล้วใช่มั้ย”
“ไม่บอก!” เสียงหวานตอบห้วนๆ ตามแบบฉบับคนกวนประสาท
“งั้นไว้บอกพี่...บนเตียงแล้วกัน -.,-”
“ไม่อยากบอกบนเตียงนี่”
“อ้าว”
“ก็อยากบอกตอนนี้เลยนี่นา” มือเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งเข้ามาประทับริมฝีปากอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวหยอกเย้ากัน ก่อนที่มือเรียวจะแทรกผ่านสาปเสื้อแล้วลูบไล้แผ่นหลังของชายหนุ่ม
“เรากลับบ้านกันเถอะ”
“อ้าว...” 
“พี่เกือบลืมไปว่านี่มันบ้าน KF =..=”
“จริงด้วย”
“ป่ะ! PF กลับบ้าน!”
“แต่บ้านพี่อยู่อีกตั้งไกล...” ร่างเล็กเงียบไปพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “คอนโดฉันขับเลยไปอีกนิดเดียวเอง...”
“ตกลง!” ร่างสูงตอบรับแล้วช้อนร่างบางขึ้นอย่างกระตือรือร้นในเรื่องอย่างว่า
....หึๆ คืนนี้จะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเล้ย คอยดู๊!! >,,<!!....{ป็อปปี้
....เตรียมตัวตายได้เลย ไอหื่นเอ้ย!! ....{ฟาง

....ป็อปปี้ระวัง!! =[]=....{ไรเตอร์
“ลั้นลา~~~~~”

“เฮ้อ” ลมหายใจอุ่นๆ พ้นออกจากปลายจมูกของเฟย์ซ้ำแล้วซ้ำอีก ในหัวมีเพียงภาพคนสองคนหยอกล้อกันอย่างมีความสุข หนึ่งในนั้นก็คือคนที่เขารักมากที่สุด... “เฮ้อ!”
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับคนดี” วงแขนกว้างโอบรัดร่างบางเอาไว้ พลางจูบเบาๆ ที่แก้มนวล
“ก็...คือ...” ร่างบางไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไร เพราะขืนตอบตามความจริงว่าเขาทนดูภาพคนรักและเพื่อนสนิทสวีทกันไม่ได้ เขื่อนอาจไม่พอใจเป็นได้ “ปวดหัวนิดหน่อย ก็เลยมานั่งพัก”
“ปวดหัว! ปวดตรงไหนบอกพี่มาซิ” เขื่อนใช้หลังฝ่ามือทาบที่หน้าผากนูนเพื่อวัดอุณหภูมิ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“ไม่ได้ปวดหัวหรอก คือ...” 
“เดี๋ยวไปเอายามาให้นะ” เขื่อนรีบลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเพื่อจะวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่เสียงหวานกลับรั้งเขาไว้
“เหตุผลจริงๆ ที่มานั่งอยู่ตรงนี้น่ะ...ฮึก อย่าโกรธนะ...”
“เฟย์...” เสียงทุ้มครางแผ่ว
“เฟย์เหมือนตัวร้ายมากๆ เลยล่ะ...เฟย์เห็นเขื่อนกับฟางหยอกกัน แล้วโกรธ...เสียใจ ฮึก เขื่อนอย่าเกลียดเฟย์เลยนะ คือเฟย์ขอโทษที่รู้สึกแบบนี้ ฮึก ขอโทษ...”
“เด็กโง่เอ๊ย” ซาตานหนุ่มพึมพำก่อนจะรั้งร่างเล็กเข้ามากอด แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าหวานออก ใครจะรู้บ้างว่าตอนนี้หัวใจของเขื่อนเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ เพราะเขาได้รู้ว่าเฟย์หึงเขาแล้ว
“ขอโทษนะ ฮึก เฟย์ไม่ควรไปคิดแบบนั้นเลย ฮือๆ”
“นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าไอ้อาการที่ตัวเองเป็นเนี้ยมันคืออะไร”
“ฮึก...”
“เค้าเรียกว่าหึง จำเอาไว้นะ”
“ไม่จริงน่า!” ร่างเล็กผละออกเมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรที่น่าอายออกไป มือเรียวปาดน้ำตาออกแล้วตะปบใบหน้าของตัวเองแล้วส่ายศีรษะไปมา “ไม่นะ นี่กำลังทำตัวไร้เหตุผลเหมือนเขื่อนเหรอเนี้ย =O= ม่ายยยย”
“ใครไร้เหตุผลนะ” ถามเสียงเข้ม
“ก็ใครล่ะที่ชอบอาละวาดเวลาเฟย์ไปยุ่งกับคนอื่น”
“แล้วเมื่อกี้ ใครล่ะมานั่งอารมณ์เสียอยู่คนเดียวน่ะ!” สองสามีภรรยาจ้องตากันเปรี๊ยะๆ จนฝ่ายสามีสุดหล่อต้องยกธงขาวยอมแพ้
“ขอโทษ”
“ต้องบอกด้วยว่าเฟย์ไม่ได้หึงเขื่อน!”
“อือๆ ไม่หึงก็ได้ (วะ) (- -)/”
“โอเค ยกโทษให้” เฟย์ว่าแล้วหมุนตัวหลับเพื่อจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่กลับถูกช้อนขึ้นเหนือพื้น
“นี่!! อย่านะ...อ๊ะ” คำพูดทั้งหมดถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนประกบลงมาอย่างรวดเร็ว
“หึงก็บอกมาเหอะน่า”
“เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ได้...อ๊ะ อือ หยุดนะ..” 
“สงสัยต้องสอบสวนผู้ร้ายปากแข็งซะหน่อยแล้ว”
“นี่...พอแล้ว อือ”
“บอกว่านะ หึงใช่มั้ย!” ซาตานในมาดผู้หมวดถามพลางไซ้ซอกคอขาวผ่อง
“มะ...ไม่ อือ"
“เมื่อกี้...หึงใช่มั้ย”
“ชะ...ใช่ อือ. เฟย์...หึงเขื่อน..”
“หึงแค่ไหน” คนตัวสูงยังแกล้งถามต่อ
“หึง..หึงจน...แทบบ้า”
“ดีมาก” ร่างสูงค่อยๆ ผละออก แต่กลับถูกดึงเนคไทให้ลงไปนอนบนเตียง พร้อมกับร่างเล็กที่ทาบตัวมาติดๆ!
“งั้นก็บอกว่ารักเฟย์มากๆ ใช่ม้ายยย”
“แล้วถ้าไม่บอกล่ะ”
“ก็จะถูกลงโทษ...แบบนี้” ใบหน้าเชิญชวนกลับมาอีกครั้งพร้อมความแรงเป็นทวีคูณ 
เขื่อนแทบน้ำลายทะลักอยากจะเข้าไปกอดฟัดภรรยาให้เข็ด แต่เจ้าตัวกลับวิ่งหนี
“เฮ้!” เขื่อนสบถอย่างอารมณ์เสีย
“อากาศมันร้อนจัง” เสียงหวานบ่นก่อนจะหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาแล้วจงใจราดลงบนเรืองร่างอรชร สาปเสื้อที่บางอยู่แล้วยิ่งบางลงจนเห็นเนื้อข้างใน “ว่าไงล่ะ”
“ฉันรักเธอมาก! รักจนวันตายเลยจ้า แม่ทูนหัวจ๋า *O*~ แต่ตอนนี้...ขอนะ”
“อีตาหื่นเอ๊ย”
“ก็น่าฟัด น่ากินขนาดนี้ ใครจะไปอดใจไหวล่ะ” เขื่อนว่าเคลิ้มๆ เมื่อร่างบางค่อยๆ เดินเข้ามาก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนตักของเขาพร้อมกับใช้นิ้วเชยคางเขื่อนขึ้น แล้วจูบเบาๆ ที่มุมปาก
“ฝันไปเหอะ!”
สิ้นเสียง เจ้าตัวก็วิ่งหนีไป เขื่อนนั่งอ้าปากค้าง แล้วก้มลงมองบางอย่างที่ชูชันขึ้น 
“ยั่วแล้วทิ้งนี่หว่า ได้ยังไงฟะ!”
เขื่อนตะโกนไล่หลังก่อนจะวิ่งไปจับร่างบาง ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งคู่
....อย่าหวังจะรอดเลย! คืนนี้ระบมแน่ หึๆ....

______________________________________________________

จบแร้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว น่าเบื่อมากกกกกกกกก