LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้แหละ”

 “แต่ถ้าเรื่องที่เฟย์เล่าเป็นความจริง งั้นแม่ของฉัน... '' เขื่อนครางเสียงแผ่ว “ไม่จริงน่า ถึงแม่จะดูร้ายกาจสักแค่ไหน แต่แม่คงไม่กล้า...”

 “งั้นเขื่อนจะบอกว่าที่เฟย์พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ!”

 “...” ชายหนุ่มไม่พูด เพราะในใจเขาก็ไม่ได้เชื่อที่คนตัวเล็กพูดอยู่แล้ว

 “ฮึก ถ้าไม่เชื่อเฟย์ เราก็ไม่มีอะไรจะพูดกันอีก!” เฟย์ตวาดก่อนจะผละออก อ้อมกอดอุ่นโอบรัดเรือนร่างเล็กเอาไว้ เขื่อนแทรกใบหน้าเกยไหล่บางที่สั่นเทา

 “เข้าใจฉันสักหน่อยนะ...เธอคือคนที่รัก แต่แม่พี่ก็คือผู้มีพระคุณ...”

 “แต่แม่เขื่อนฆ่าแม่เฟย์!” เฟย์ว่าก่อนจะสะบัดตัวออก

 “ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแม่ของคัย หรือเป็นอะไรของใคร แต่เธอก็ยังเป็นคนที่ฆ่าแม่! คนที่ทำลายชีวิตของครอบครัวเฟย์! คนที่พยายามฆ่าเฟย์! ยังไงๆ เฟย์ต้องเอาผู้หญิงคนนั้นเข้าคุกให้ได้!”

 “เฟย์...” ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กด้วยแววตาเจ็บปวด ใจหนึ่งก็รัก อีกใจหนึ่งก็โกรธที่มากล่าวหาบุพการีของเขาเสียๆ หายๆ

 “ฉันจะเชื่อเธอก็ต่อเมื่อเธอมีหลักฐาน”

 “ได้...ถ้าต้องการเห็นมัน!” เฟย์ยิ้มเยาะก่อนจะเบนสายตาไปที่ฟาง ฟางพยักหน้าก่อนจะปิดไฟในห้องให้มืด เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณศักดิ์สิทธิ์ลากอรชาเข้ามาพอดี วีดีโอเริ่มเล่น... ทุกคนในห้องชะงักนิ่ง อรชาหน้าซีดเผือก...

 “ทำไมเธอถึงตายล่ะ!”

 “ฉันนี่แหละเป็นคนฆ่ามันเอง!! ฮึ!!”

ร่างสูงชะงักค้างเมื่อได้ยินคำสารภาพจากมารดา เฟย์รู้ดีว่าเขื่อนสะเทือนใจมาก เธอจึงยื่นมือบีบอุ้งมือสากเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ ป็อปปี้ก้มหน้ามองคนรักก่อนจะมองไปที่วีดีโออีกครั้ง

 “แล้วทำไมคุณถึงได้มาเป็นแม่เลี้ยงของคุณเฟย์ล่ะ...?”

 “ฉันก็จัดฉากให้มันมีชู้ไง! คนบ้านนั้นมันก็โง่ตั้งแต่คนใช้ยันนายนั่นแหละ แล้วแกจะหยุดถามได้หรือยัง!!”

คุณศักดิ์สิทธิ์ขบกรามแน่นก่อนจะส่งแรงบีบไปที่ข้อมือของอรชา เขาเข้าใจคนรักผิดๆ มาตลอด พอรู้ตัวอีกทีมันก็สาย...สายเกินไปที่จะเอ่ยคำๆ นั้น...

 “ฉันขอโทษนะ ฉันน่าจะฟังเธอพูดบ้าง...”   เขาว่าก่อนจะทอดแววตาเศร้าๆ ให้แก่แม่ของเฟย์ในอีกภพหนึ่ง... “ส่วนเธอ!!”

 “อรไม่รู้เรื่องนะคะ มันแกล้งอร!! อรไม่ได้ทำ!! อรไม่ได้...”

ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของภรรยาฉัน ฉันฆ่าเธอแน่!” เขาตวาด

“ฮึก ฮือ กะ..ก็อรรักคุณนี่คะ ฮึก”

 “ถ้าเธอรักฉันจริง เธอจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับ...คนที่ฉันรักมากที่สุด...” เขาพูดลอดไรฟัน

 “ฮึก มันแย่งทุกยะ...”

เพี๊ยะ! เมื่อความอดทนสิ้นสุดลง ฝ่ามือของคุณศักดิ์สิทธิ์ ตวัดที่ใบหน้าของอรชา

 “เธอรู้หรือเปล่าว่าอะไรคือสาเหตุที่ฉันแต่งงานกับเธอ!!” เขาตวาด

 “ฮึก ฮือออ”

 “เพราะพี่สาวของเธอขอฉันเอาไว้!! ทั้งๆ ที่ดีกับเธอขนาดนี้ เธอยังจะ...!! โธ่โว๊ยยยยย!!”

 “วะ.ว่าไงนะ...ฮึก” อรชาทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้ฟูมฟาย ที่เธอร้องเป็นเพราะเธอสมเพชในความโง่ สมน้ำหน้าในความเลวของเธอเอง น่าเสียดาย...ถ้าเธอรู้ความจริงตั้งแต่ก่อนที่เธอจะตัดสินใจทำเรื่องผิดๆ อะไรๆ มันก็คงดีกว่านี้...

กริ๊ก! เสียงเหล็กกระทบกัน อรชาเงยหน้ามองเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายที่เดินเข้ามา เธอมองกุญแจเหล็กด้วยแววตาสั่นระริกก่อนะลุกขึ้นยอมโดยดี

 “ผมขอจับกุมคุณในข้อหาทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิตโดยเจตนา และพยายามฆ่าครับ!”

 “แม่...”

 “ยัยหวาย ฮึก ตาเขื่อน ฮือๆๆ” อรชาร้องไห้แทบขาดใจเมื่อเห็นหวายกรีดร้องจนสลบไปต่อหน้าต่อตา

 “เขื่อน...” เฟย์ครางเสียงแผ่วเมื่อเห็นคนตัวสูงเดินเข้าไป ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าอรชา เขากระพุ่มมือไหว้บุพการีก่อนจะบรรจงกราบที่ปลายเท้าของอรชา...

 “ตาเขื่อน...ฮึก ฮือๆๆ แม่ขอโทษ...” อรชาว่าแล้วโถมตัวกอดลูกชายไว้

 “ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างนะครับแม่”

เขื่อนกอดตอบมารดาก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะแยกทั้งคู่ออกจากกัน หัวใจคนเป็นลูกแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อรู้ว่าคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตทำเรื่องเลวทรามแบบนี้...

 “เดี๋ยวค่ะคุณตำรวจ” เฟย์เดินเข้าไปก่อนจะหยุดปลายเท้าตรงหน้าอรชา

 “...เฟย์”

 “เฟย์ไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะต้องการฟังคำนี้หรือเปล่า แต่แม่น่ะ ไม่เคยโกรธคุณเลย แม่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณเลย ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่าคุณเกลียดเขามาขนาดไหน แต่แม่ก็ยังรักและเป็นห่วงคุณตลอดมา สำหรับเฟย์เอง...เฟย์ก็ยอมรับว่าโกรธ...โกรธมาก แต่ ณ ตอนนี้...” เธอสูดลมหายใจเข้าปอด

 “...” คนภายในห้องเงียบกริบ

 “ขออโหสิกรรมให้นะคะ” ร่างเล็กมองไปที่เขื่อนชายหนุ่มยืนยิ้มบางๆ เขารู้สึกโชคดีมากที่มอบหัวใจให้ถูกคน

 “ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ...” เธอเอ่ย ก่อนจะถูกพาตัวออกไป

 “ขอโทษนะที่ไม่เชื่อเธออ่ะ”

 “เขื่อน...” ร่างเล็กครางเสียงแผ่วก่อนจะโผเข้ากอดชายหนุ่ม “ในที่สุดเรื่องร้ายๆ มันก็ผ่านไปสักที เฟย์จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับเขื่อนและทุกคนสักที...”

 “ฉันรักเธอมากนะ”

 “เฟย์ก็รักเขื่อน รักมากๆ เหมือนกันนะ” ร่างเล็กว่าเสียงหวาน

ชายหนุ่มประคองใบหน้าหวานขึ้นมาแล้วบรรจงประทับริมฝีปากเบาๆ เพื่อเป็นการย้ำเตือนว่าเขาจะรักและดูแลคนตัวเล็กไปตลอดชีวิต

 “...”

ถัดมาอีกฟาก ฟางนั่งมองอาวุธคู่กายอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจเก็บมันลงไปในกล่องเหล็กพร้อมใส่รหัสเอาไว้ อาชีพที่แลกด้วยชีวิตผู้อื่น เขาไม่เอาอีกแล้ว...

 “ฟาง” ร่างสูงที่ตามหาฟางมาทั่วทั้งงานก็หยุดหอบหายใจเมื่อเห็นร่างเล็ก

 “...” ฟางหมุนตัวกลับทันที

 “เดี๋ยวก่อน!”

 “...” ปลายเท้าเรียวหยุดลง...

 “ขอโทษที่เข้าใจเธอผิด”

ป็อปปี้เอ่ยพลางเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็ก ในใจอยากตบหน้าตัวเองที่ทำร้ายคนที่รักไปโดยที่แก้วไม่มีความผิดเลยสักนิด!

 “...ออกไปจากชีวิตของฉัน”

 “ฟาง...” ร่างสูงครางเสียงแผ่ว โดยไม่รู้เลยว่าใบหน้าหวานกำลังเปียกชื้นด้วยน้ำตาที่ไหลรดรินลงมาอาบแก้ม

 “...”

 “วันนี้พี่เข้าใจทุกๆ อย่างแล้ว ว่าฟางของพี่ไม่ผิด ฟางไม่ได้ทำ...พี่เข้าใจแล้วว่าพี่มันโง่แค่ไหนที่ทำอย่างนั้นกับฟาง และที่พี่มา...พี่จะมาขอโอกาส...ขอให้โอกาสให้ไอ้ผู้ชายเลวๆ นี้ดูแลแก้ว...”

 “ฮึก..” ร่างเล็กสะอื้นเมื่ออ้อมกอดอบอุ่นโอบตัวเขาเอาไว้

 “ขอโอกาสให้พี่รักฟางเถอะนะ”

 “ฮึก เท่านี้ฉันยังเจ็บไม่พอใช่มั้ย! ฮึก ฮือ...ขอร้องเถอะ ปล่อยซักที ฉันทนเจ็บพอแล้ว ฮึก ฮือๆๆ”

 “ให้โอกาสพี่นะคนดี” เขาว่าเสียงอ่อนแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

 “ฮึก...ไม่รู้ ฮึก....ไม่รู้ว่าถ้าให้โอกาสพี่ไป แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฮึก ฮือๆ ไม่รู้ว่าต้องเจอเรื่องบัดซบๆ นั่นอีกหรือเปล่า ฮึก ฮือๆ ถ้าวันไหนทำอะไรให้พี่โกรธ พี่ก็จะทำอย่างนั้นใช่มั้ย ฮึก...ฮือๆๆๆ ฉันไม่กล้าให้โอกาสคนที่จะมาทำร้ายฉันหรอก ฮือออ”

 “ฟาง...” ชายหนุ่มอ้อมตัวมาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหวานออก   ก่อนจะจูบบนหน้าผากนูนเบาๆ

 “ฮึก...”

 “ขอให้เชื่อใจพี่...เชื่อว่าพี่จะไม่มีทางทำแบบนั้นอีก”

 “...”

 “เชื่อว่าโอกาสที่พี่ได้รับมันจะทำให้แก้วมีความสุขที่สุด”

 “พี่ ฮึก ฉันเกลียดพี่...” ร่างเล็กว่าก่อนจะเขย่งปลายเท้ากอดคนตัวสูงเอาไว้แน่น โทโมะหุบยิ้มไว้ไม่อยู่กอดคนตัวเล็กตอบแล้วหมุนไปรอบๆ อย่างมีความสุข

 “เกลียดที่พี่ทำให้ฉันน่ะ...รัก”

 “พี่รักฟางนะ...อย่าร้องสิครับ... =O=”

ริมฝีปากร้อนว่าพลางจูบซับน้ำตาให้ร่างเล็ก

 “ฮึก แล้วจะให้เชื่อได้ยังไงว่าพี่รักฉันจริงๆ ก็ในเมื่อพี่กับคุณเฟย์...”

 “ฟังพี่นะ” มือของคุณหมอประคองใบหน้าหวานให้สบตากับตน

 “ตลอดเวลาที่พี่ยังไม่เจอฟาง พี่คิดว่ารักคือเฟย์...คือความผูกพัน แต่พี่เพิ่งรู้จักคำว่ารักจริงๆ เมื่อเจอคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่...คำว่ารักที่ไม่ใช่แค่ผูกพัน แต่เป็นความรู้สึกที่เกิดจากหัวใจของพี่”

 “พี่...”

ป็อปปี้กดศีรษะของร่างเล็กให้แนบใบหน้าลงบนแผงอกกว้าง

“แล้วพี่ไม่ทิ้งฉันใช่มั้ย...”

 “ฟางคือคนที่พี่รอมาตลอดชีวิต ไม่ว่ายังไงพี่จะไม่ยอมปล่อยไปเด็ดขาด”

 “แล้วจะคอยดู”

เขาว่าก่อนจะเงยหน้ารับจูบที่แสนหอมหวานท่ามกลางบรรยากาศสุดโรแมนติกในสวนที่ถูกล้อมรอบไว้ด้วยพืชพันธุ์นานาชนิด สิ่งเดียวที่ป๊อปปี้คิด คือแม้แต่ดวงดาวที่ส่องแสงประกายระยิบระยับเต็มท้องฟ้าที่มืดสนิทก็ไม่อาจเทียบความงดงามเท่าแก้วในตอนนี้เลย

......คนที่ฉันอยากจะดูแลทั้งชีวิตจากนี้และตลอดไป คือเธอที่ฉัน...รัก......