LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“ฉันไม่ได้ทำค่ะ...” เจ้าของใบหน้าหวานเอ่ยเบาๆ
“แกไม่ต้องมาโกหก!! ที่นี่มีแกกับหนูแก้วสองคน อย่ามาใส่ร้ายหลานฉัน!!” มือเหี่ยวๆ ของอรชา (ขอเหอะ ไรเตอร์หมั่นไส้) กดลงที่หน้าผากเฟย์แรงๆ
“พี่เฟย์...” แก้วพูดอย่างสงสารเฟย์มันไม่ใช่ความผิดของเฟย์ แต่เป็นเพราะความซุกซนของแก้วที่ทำแจกันแตก เฟย์แค่มาช่วยเก็บ เท่านั้นเอง...
“คุณน้าที่รักคะ ที่จริง...” ไม่ทันที่แก้วจะพูดจบ เฟย์ก็เอาตัวมาบังและพูดออกไปว่า “ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว..”
“ฮึ! ยอมรับสักทียัยเด็กเวร แก! เห็นหน้าแกแล้วนึกถึงแม่ของแก ชึ่ย!! ฉันอยากฆ่าแก!! นังนั่นมาแย่งคุณศักดิ์สิทธิ์(นามสมมุติ)ของฉันไป!!”
“แม่ไม่ได้แย่งพ่อสักหน่อย!” เป็นครั้งแรกที่เฟย์ขึ้นเสียงเถียงกลับ ทำเอาอรชาอึ้งเล็กน้อย
“หึ แม่แกมันมารยา ตอแลสร้างภาพ หึ!! กว่าพ่อแกจะรู้ก็...!!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” ร่างเล็กใช้แรงทั้งหมดผลักคนแก่ข้างหน้าอย่างโมโหจัด ทำเอาหวายลูกสาวของอรชารีบกรูเข้ามาพยุงมารดาของตน
“แกทำอะไรของแก!!” หวายตวาด
“ตายไปซะได้ก็ดี...” เฟย์พึมพำเบาๆ ในลำคอ ท่าทาสงเย็นชาบวกสายตาที่เตรียมจะฆ่าคนข้างหน้าทำเอาทั้งสองแม่ลูกตะลึง
“นี่ใช่มั้ยคำพูดที่คุณพูดในงานสุดท้ายของแม่...คุณอรชา...ฉันขอพูดแทนแม่...คุณน่าจะตายไปซะได้ก็ดี!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!”
………………………..
“พี่เฟย์ง่ะ ไหนบอกไม่ให้โกหกทำไมไปโกหกเองล่ะเฮ้ย - -”
“ก็หากพูดความจริงไป แก้วน่าจะรู้นี่นาว่าพวกเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี ที่สำคัญพี่อาจจะเดือดร้อนก็ได้นะ เพราะงั้นอย่าทำอีก เข้าใจมั้ย?”
“อ่อ ค่ะ >O< ” แก้วตอบเสียงใสก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งไล่กัน....
....นี่คือความสุขเล็กๆ ของเฟย์ใช่มั้ยคะ?.....
 
ทางด้านตรงข้าม มีสายตาหนึ่งที่เฝ้าการกระทำของทั้งคู่ก่อนจะพูดเบาๆ
“เธอมันบ้า” พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเผยยิ้มที่ยากนักที่จะปรากฏในหน้าหล่อใส...