LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

พลั่กกกก!! 
 “นาย!!”
 “หื้ม?”
 “นายคือเด็กชายที่มางานเปิดพินัยกรรมของแม่นี่ แล้วนายเข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ!” เฟย์ตวาดแล้วคว้าไม้กวาดทางมะพร้าวมาถือเอาไว้เพื่อป้องกันตัว เพราะเมื่อสักครู่ ในขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดสวนตามฐานะที่เพิ่งได้รับเมื่อวันเปิดพินัยกรรม เธอก็ถูกดึงเข้าไปตีตราที่ต้นคออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
 “ซอกคอเนี้ย...หอมแล้วก็หวานดีนะ” เขื่อนว่ายิ้มๆ ก่อนจะกระชากอาวุธของเด็กสาวออกไปให้พ้นทาง แล้วค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปหา เฟย์ถอยหลังไปเรื่อยๆ จนสะดุดล้มลงบนสนามหญ้า
 “นายอย่าเข้ามานะ!!”
 “ตวาดใส่ฉันงั้นเหรอ...”
 “ไม่รู้เหรอไงว่าฉันเป็นใคร ฉันน่ะเป็น...!!” คนตัวเล็กหยุดชะงักเอาไว้ แล้วคิดถึงความเป็นจริงที่ตอนนี้เธอไม่ได้มีศักดิ์เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลอีกแล้ว
 “ปะ..เป็น..”
 “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เธอเป็นใคร แต่ฉันรู้ว่าอนาคตน่ะ...ต้องเป็นเมียฉันแน่ๆ”
 “วะ..ว่าไงนะ” คนตัวเล็กชะงักค้าง “ไอ้โรคจิต ฉันเป็นทอม (?) นะเว้ย!”
 “หน้าอย่างเนี้ย...เนี่ยนะเป็นทอมเฮอะ!” เขาแค่นหัวเราะ ก่อนจะมองเรือนร่างที่กองอยู่บนพื้น พลางจินตนาการไปถึงฉากร่วมรักสุดสยิวกับเด็กสาวตรงหน้า
 “ใบหน้าหวานๆ ขนาดนี้ถ้าเกิดมันแดงก่ำตอนเธอเป็นของฉัน...จะน่ารักสักแค่ไหนเชียว...”
 “อะ..ไอ้...”
 “ปากดีๆ แบบนี้...ถ้าถูกจูบแล้วตวัดลิ้นเกี่ยวจะหวานสักแค่ไหนนะ...”
 “อะ...ออกไปนะ!!” ร่างเล็กตวาดอีกครั้ง ถึงเฟย์จะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คนตัวสูงพูดสักเท่าไหร่ แต่เธอก็สัมผัสถึงความเลวร้ายที่กำลังจะได้รับเมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน!
 “...ชื่อเฟย์สินะ...หึ!”
 “ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะ!” เฟย์ตะคอกตามนิสัยคุณหนูอารมณ์ร้าย เธอพุ่งเข้าไปหมายจะซัดหน้าหล่อๆ ของไอ้บ้าที่บุกรุกเข้ามาในบ้านเขาให้ได้ แต่กลับถูกรวบข้อมือเอาไว้แล้วดันลงไปให้นอนราบกับพื้นหญ้าซะอย่างนั้น
 “อย่าทำให้ฉันต้องพรากผู้เยาว์สิ...”
 “แก!!”
 “เรียกฉันว่า คุณภัทรดนัย...” ร่างสูงเอ่ยแล้วแสยะยิ้มให้กับใบหน้าหวานที่ดูขัดใจไม่น้อย เมื่อเจอคนมาปราบพยศ
 “ไม่!! ฉันไม่เรียกแกจะทำไม หา!!”
 “จะทำไมเหรอ...”
 “เออ!”
 “ก็จะทำอย่างนี้แหละ...” เขาว่าอย่างเจ้าเล่ห์แล้วตรึงข้อมือเรียวไว้กับพื้นพร้อมกับซุกไซร้ใบหน้าหล่อลงที่ขบเม้มซอกคอขาวผ่องอีกครั้ง ผิวพรรณเนียนนุ่มบวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายคนตัวเล็กเกือบทำให้เขื่อนอดใจไว้ไม่อยู่ แต่เขายังไม่อยากทำร้ายคนใต้ร่างนี่...เท่านั้น
 “ทำอะไรของแก ปล่อยยย!!”
 “เรียกฉันใหม่ก่อน”
 “ไม่มีวัน โอ๊ย!...เจ็บ...ปล่อยฉันนะ” ร่างเล็กโอดครวญเมื่อริมฝีปากหาขบเม้มจนเป็นรอยช้ำ
 “พูดใหม่เพราะๆ ก่อน!”
 “ฮึก...ปล่อยฟางเถอะนะคะ คุณภัทรดนัย...เฟย์เจ็บ”
 “แล้วห้ามเรียกฉันห้วนๆ อีก เข้าใจมั้ย!” เขากระซิบ
เฟย์พยักหน้าก่อนที่หยาดน้ำอุ่นจะไหลออกมาเป็นทางยาวเมื่อรู้สึกเจ็บกับริมฝีปากที่ดูดดุนไม่ยอมหยุด...
 “ฮึก...ออกไป ฮึก...ฮือๆๆ บ่ล่อย...ฮือออ”
 “อะไรเนี่ย คุณหนูเฟย์ร้องไห้ซะแล้ว ไม่สนุกแล้วสิ เดี๋ยวจะมาเล่นด้วยใหม่นะ...” เขาจูบเบาๆ ที่พวงแก้มนุ่มก่อนจะเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้เฟย์นั่งร้องไห้ฟูมฟายกับการกระทำอันแสนป่าเถื่อนเมื่อสักครู่
 “ฮึก...เลว...”
 
Chu!
ริมฝีปากร้อนทาบลงบนแก้มนวลดวงตาที่ปิดสนิทเปิดออกพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับฝันร้ายเมื่อสักครู่ เขื่อนรวบเอาคนตัวเล็กมากอดไว้หลังจากขโมยหอมแก้มร่างเล็กไปเมื่อสักครู่
 “ฝันอะไรอยู่ เห็นมีเรียกคุณภัทรดนัยๆ -_- บอกแล้วไงว่าห้ามเรียกอีก”
 “เฟย์ขอโทษ ก็เฟย์ฝันร้ายนี่...” เฟย์ว่า
 “แล้วทำไมฝันร้ายของเฟย์ต้องมีชื่อฉันไปเกี่ยวด้วยล่ะฮะ -3-”
 “กะ..ก็...เฟย์ง..เอ่อ ฝันถึงเขื่อนนั่นแหละ อะ..เอ่อ แต่มันเป็นแค่ฝันร้ายในอดีต ตอนนี้เขื่อนไม่ใช่ไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว” เฟย์รีบแก้ตัวเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าเสียไป
 “ไหนลองเล่าความฝันให้ฟังดิ”
 “กะ...ก็เหตุการณ์เมื่อหลาย ปีก่อนนั่นแหละ ที่เฟย์กับเขื่อนเจอกันเป็นครั้งที่สองอ่ะ...”
 “อ้อ...”  เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน...น้ำตาของเฟย์ เขาไม่ต้องการเห็นมันอีกแล้ว...
 “ต่อให้ขอโทษเธอเป็นร้อยครั้ง พันครั้ง มันคงไม่เท่ากับความผิดที่ฉันทำมาทั้งหมดสินะ...” คนตัวสูงว่าแล้วกดจูบหนักๆ ที่ขมับของเฟย์ ตอนนี้เขายอมเปิดใจรับคนที่ปฏิเสธมาตลอดเข้ามาในหัวใจแล้ว
 “อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ฉันไม่อยากให้คนเราไปจมปลักอยู่กับอดีต ยิ่งถ้าเป็นอดีตที่เลวร้าย ลืมๆ มันไปบ้างก็ดี...” เช่นเดียวกันกับคนตัวเล็ก เขาเอง...ก็เปิดใจยอมรับเขื่อนเข้ามาในหัวใจแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่คนๆ นี้ชิงหัวใจของเธอไป...
 “เธอคงจะเกลียดฉันมาก...แต่มันก็สมควรแล้วล่ะนะ”
 “อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉัน...อาจเคยโกรธนาย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...”
 “แล้วตอนนี้มันเป็นแบบไหนล่ะ?”
 “อะ เอ่อ..”
 “แล้วตอนนี้ ฉันอยู่ในฐานะอะไรสำหรับเธอล่ะ?” เขาใช้คำถามแกล้งคนตัวเล็ก
 “กะ..ก็...” เฟย์อ้ำอึ้ง “ก็พี่ชาย ”
 “พี่ชายงั้นเหรอ !!”
เขื่อนทวนคำก่อนจะตวัดสายตาเฉียบคมไปมองเฟย์อย่างหงุดหงิด ทำให้คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ    
ซวยแล้วเรา... TOT