LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

หมับ~
“กลิ่นตัวหอมดีจัง...”
“บะ บ้า!!”
“เห้อ...น่ารักขึ้นนะเนี่ย...”
เฟย์แอบอมยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า...
“คุณภัทรดนัยคะ...”
“หืม?”
“ถ้าฉันพูดอะไรเกินเลย...ฉันขอโทษนะคะ”
“งั้นดูก่อนว่าเรื่องที่เธอพูดมันทำให้ฉันโกรธรึเปล่า” เขาว่าก่อนจะโอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ
“...”
“...”
“เขื่อน...”
“...” เขื่อนขมวดคิ้วพันกันเป็นโบว์พลางไม่เข้าในในสิ่งที่เฟย์เอ่ยออกมา
“ถ้าฉันเรียกคุณแบบนี้จะโกรธรึเปล่าคะ?”
ร่างสูงยิ้ม (เอ๊ะ มันแฝงอะไรปล่าวหว่า) ก่อนจะพรมจูบอันแสนอ่อนหวานก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน
“อะ...พอแล้ว...”
“เรียกฉันใหม่สิ”
“ปล่อยฉันก่อนเถอะ...เขื่อน”
ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ฉันเบื่อทุกครั้งที่เธอเรียกฉันว่าคุณภัทรดนัยๆ แต่ในวันนี้...เวลานี้ฉันมีความสุขมาก เฟย์...ฉันรอมานานมาจริงๆ นะ!” เขาว่าก่อนจะจูบที่พวงแก้มนุ่ม หน้าหวานร้อนผ่าว แดงจนเป็นลูกตำลึง
“คุณ...อ้ะ!” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกที่โดนปิดปากด้วยปากอีกรอบด้วยรสจูบครั้งแล้วครั้งเล่า “เขื่อน...”
“ก็แค่เนี้ย..” คนตัวสูงว่า เฟย์ที่หลังจากโดนจูบซ้ำๆ เริ่มเดาใจคนตัวสูงออกว่าเขาต้องการอะไร ที่ร่างสูงบดขยี้จูบเธอซ้ำๆ อย่างนั้นเป็นเพราะ เขื่อนต้องการรอฟังคำนี้สรรพนามที่เธอเพิ่งอนุญาตให้เธอเรียกนั่นเอง
“แต่เฟย์คงไม่กล้าเรียกต่อหน้าคุณแม่ของเขื่อนหรือน้องสาวของเขื่อนหรอกนะ” ร่างเล็กว่า
“อันนั้นฉันให้เป็นข้อยกเว้นแล้วกัน” เขื่อนว่ายิ้มๆและสวมกอดอีกครั้ง
 “ปล่อยลูกสาวฉัน...” เสียงเรียบๆ ของคุณศักดิ์สิทธิ์สั่ง ทั้งคู่รีบผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ เฟย์รีบเดินเข้าบ้านทันที แต่ยังมิวายหันมามองผู้ชายที่เขา...รักมากที่สุดสองคน...
.
.
.
“ที่นายทำเมื่อกี้หมายความว่ายังไง” คุณศักดิ์สิทธิ์เอ่ยขึ้น เมื่อแผ่นหลังของร่างบางหายไปจนลิบตา
“สัปดาห์หน้าเป็นวันที่จะครบกำหนด 7 ปีตามข้อตกลงในพินัยกรรม ไม่สิ...ถ้านับดีๆ อีกแค่ 4 วันด้วยซ้ำ ตอนนายเข้ามานายก็มาตัวเปล่า พอตอนออกไป...จะเอาสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับฉันออกไปด้วยงั้นเหรอ..”
 “ผม...”
 “ถ้านายไม่ได้จริงจังกับเฟย์...อย่าทำแบบนี้อีก”
“...”
 “...”
 “งั้นผมก็คงต้องทำแบบเมื่อสักครู่อีกล่ะครับ...เพราะลูกสาวของท่านเป็นคนเดียวที่ผมจริงจังด้วย!”
 ---------------------------------------------------------------------