LoVe Or LeAvE ถ้าฉันร้าย แล้วเธอจะรักมั้ย

“เฟย์ !!”
เขื่อนผละจากหญิงข้างๆ มาวิ่งตามฟาง
“ปล่อยฉันนะ ! ปล่อย!! ฮือ..”
“ฟังฉัน มันไม่ใช่...”
“เหรอ!! แล้วภาพที่เห็นเมื่อกี้มันคืออะไร!? ประตูอ้าไว้อีก ชอบโชว์มากรึไงห้ะ!!”
“ฟังฉัน ที่เธอเห็นเมื่อกี้ ... เธอต้องเชื่อฉันคนเดียว”
“ฮึก...เห็นแก่ตัว” เฟย์ว่าแล้วสะบัดมือหนาออกวิ่งไปที่เรือนคนใช้ ไม่มีทางมาที่นี่อีก...ห้องของเขื่อน...
“สม!”
“หวาย! ฉันกลับมาเมื่อไหร่ เธอตาย!”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันคุ้ม” หญิงสาวยิ้มเย็น ก่อนจะยักไหล่ออกไปจากห้องนี้ไปอีกคน
 
ปัง!!!
เฟย์ปิดประตูเสียงดังลั่น แล้วเอามือเช็ดน้ำตาแห่งความเสียใจออก เมื่อเห็นน้ำตาไม่หยุดไหล เลยฟุบลงบนหมอนที่คุ้นเคยในห้อง...
“เฟย์!!! เปิดปรนะตูให้ฉันก่อนนน!!”
“อย่ามายุ่งกับฉัน! ออกไป!!”
“ไม่เปิดใช่มั้ย! งั้นฉันจะอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลย!!”
“อยากอยู่ก็อยู่ไปเลย!”
เฟย์ตะโกนกลับเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ เวลาผ่านไปสามชั่วโมงเสียงเคาะประตูเงียบลง แต่มีเสียงฝ้าร้องเตือนว่าพายุจะเข้า!
ซ่า! ซ่า! เปรี้ยง!
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก มองดูหน้าต่างเล็กน้อย แต่...ว่างเปล่า ไม่มีใคร ใช่...เรามันไม่สำคัญนี่นา...
 
รุ่งเช้า
“ฟะ เฟย์...หนาว...”
เสียงแหบพร่าจากคนข้างนอกทำให้เฟย์ตื่นจากฝัน ลุกขึ้นไปเปิดประตูเห็นร่างสูงที่มีใบหน้าซีดกลับแดงเพราะพิษไข้ เฟย์รีบพยุงตัวแล้วแตะหน้าผากเขื่อนเบาๆ
“อะไรกัน ไข้สูงเชียว”
“แฮก...หนาว”
“ทำไม....หรือว่าเมื่อคืน...”
“...หนาว...” เขื่อนพูดทั้งๆที่ตายังหลับสนิท
เฟย์รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมานิดหน่อย รู้สึกเจ็บใจที่เมื่อคืนไม่เห็นเขา เธอได้แต่นั่งเช็ดตัวให้เขื่อน ตลอดเวลาที่เช็ดตัวเขื่อนได้แต่ร้องเรียกชื่อเฟย์จนผล็อยหลับอีกครั้ง
 
..
.
..
...
“หนาว...”
เขื่อนละเมอขึ้นอีกครั้ง แม้ไข้จัลดแต่ก็ถือว่าไข้สูงมากอยู่ดี
“คุณต้องไม่เป็นไรนะ...”
“....เฟย์ นั่นเธอรึเปล่า...”
“ฮึก...”
“อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกนะ...” เขื่อนว่าพลางกอดคนตัวเล็กอีก...
“เด็กโง่ หวายแค่น้องสาวนะ คนที่...” เขื่อนเว้นไว้ว่าจะบอกความในใจ แต่...มันยังไม่ถึงเวลา
“...?”
“คนที่เป็นของฉันจริงๆ คือเธอตะหาก...”
....
“งั้นเฟย์กับพี่ป็อปปี้ก็แค่พี่น้องกันนะคะ...คุณภัทรดนัย”
“อย่ายุ่งกับหมอนั่นอีก...ได้มั้ย” เฟย์ถาม บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิท เขาหลับตาและกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ กลัว....ว่าเธอจะปฎิเสษมันไปอีก...
“ค่ะ...” เฟย์ตอบ เธอกลัว....กลัวว่าเขาจะมาทำร้ายเธออีก และกลัวที่จะต้องให้คนตัวสูงไม่สบายเพราะเธอ...
“.....เด็กดี”
เขื่อนว่าเบาๆ และหลับไปอีกครั้ง
 
ถัดมาอีกฝาก
“นี่เหรอคะ คนที่คุณต้องการให้ฉัน ฆ่า” เด็กสาวลูบริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ใช่สิยะ! แกต้องรีบจัดการนังนี่ให้เร็วที่สุด! เข้าใจมั้ย”
“เงินมา....งานก็ไปแล้วค่ะ” เธอว่าด้วยเสียงยียวน
“....หนึ่งล้านมัดจำ... ที่เหลือเอาชีวิตมันมาแลก!!”
“อือฮึ :-D” เธอว่าแล้วพลิกรูปขึ้น... จ้องที่ใบหน้าหวาน
“ไม่สำเร็จ...แกตายแน่”
“ถ้าฉันปลดชีวิตยัยนี่ไม่ได้ อย่ามาเรียกฉันว่า ฟาง  ธนันต์ธรญ์  มือปืนอายุน้อยที่สุดในวงการเลยน้ะคะ” เธอว่าแล้วจ้องที่ใบหน้าหวาน พึมพำชื่อของ ‘เหยื่อ’ เบาๆ
“เฟย์....พรปวีณ์”...
 
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
กร๊ากกกกกกก!!! จะหวานนานๆ ไม่ได้เลยอ่ะ L ตอนที่แล้วม๊าไปเก็บป๊าแต่ตอนนี้ป๊าไมเก็บม๊าดีกว่า ว่ามั้ย??