รักนะนายองคลักษ์แวมไพร์ของฉัน (TK)

เช้าวันต่อมา
ณ ห้องนั่งเล่น
แก้ว : นี่นาย ไม่มีอะไรให้ฉันกินหน่อยหรอ
โทโมะ : ฉันว่าฉันพาเธอไปกินข้าวข้างนอกดีกว่านะ
แก้ว : อืม
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง (ซึ่งไม่รู้ว่าแห่งไหน)
ระหว่างทานข้าว
แก้ว : นี่นายฉันสั่งเยอะขนาดเนี๊ย นายมเงินจ่ายหรอ
โทโมะ : มีดิ
แก้ว : อืม ^ ^
สักพัก
โทโมะ : เธอฉันมีความจริงจะบอกอะ
แก้ว : มีอะไร ว่ามาสิ ^ ^
โทโมะ : คือเธอ เธอต้องสัญญานะว่าจะไม่บอกใครอะ
แก้ว : เออน่าบอกมาเหอะ อยากรู้แล้ว
โทโมะ : คือที่จริงแล้วฉันเป็นแวมไพร์
พรวดดดด
โทโมะ : นิ
แก้ว : ขอโทษนะเลอะหมดเลยอะ
โทโมะ : เออ
แก้ว : แต่เรื่องที่..นาย...พูด...
โทโมะ : ความจริง
แก้ว : บ้าน่ะ
โทโมะ : ไม่บ้า
แก้ว : เชื่อก็ได้ แล้วที่นายมาเป็นองคลักษณ์ฉันเพราะอะไรกัน
โทโมะ : ตอนนี้ที่ตัวเธอเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งแวมไพร์
แก้ว  หะ เอ่อ..ฉันว่ากลับบ้านกันเหอะ
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะผู้อ่าน