ภารกิจเลิฟตามล่ารักสะดุดกับดักหัวใจนายเย็นชา

ณ ห้อง ฟาง-ป๊อปปี้
ห้องน้ำ
“สบายจริงๆเลยน่ะเรา” ป๊อปปี้พูดกับตัวเอง ที่ร่างกายกำลังแช่น้ำอุ่นๆอยู่ในอ่างอาบน้ำ
“แต่ถ้าจะให้ดี ฟางก็น่าจะมาอยู่ห้องเดียวกับเรา” ป๊อปปี้พูด
“เฮ้อ! โดนไล่แล้วมันมีความสุขตรงไหนเนี่ย ถ้าโรงเรียนจัดห้องให้แค่ 2 ห้อง เราก็ต้องไปนอนข้างถนนแน่ๆ” ป๊อปปี้พูด
555+++
ป๊อปปี้หัวเราะและลุกขึ้นมาจากน้ำ ป๊อปปี้คว้าเสื้อมาใส่และค่อยๆนำมาเอื้อมมือไปปิดไฟ
หน้าห้อง
“ฟางเธอต้องนอนคนเดียวจริงๆเหรอ” ฟางพูดคนเดียวพร้อมนำมือไปเตรียมจะเคาะประตูแต่ก็มีความคิดอย่างหนึ่งเข้ามา คือ ในห้องไม่มีใครไม่จำเป็นต้องเคาะประตูก็ได้ เมื่อฟางคิดอย่างนั้น จึงเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะประตู
“ก็ สงบดีหนิ” ฟางพูดกับตัวเองและวางกระเป๋าข้างเตียง แต่ห้องนี้มีเพียงเตียงเดียวและเตียงก็แคบมากเหมาะสำหรับนอนคนเดียว
“อาบน้ำดีกว่า” ฟางพูดและเดินไปในห้องน้ำและสังเกตเห็นอ่างอาบน้ำซึ่งเหมือนมีคนเพิ่งใช้ไปไม่นาน ส่วนป๊อปปี้ที่เพิ่งใช้ห้องอาบน้ำไปเขาดันเดินออกประตูหลังจึงเหมือนการเดินสวนทางกัน
“เฮ้อ ! เหงาจังเลย” ฟางพูดพร้อมหยิบหูฟังขึ้นมาใส่และเปิดเพลงที่เบาๆ สบายๆ
ผ่านไป 20 นาที
เขือนเปิดประตูเข้ามาพบกับป๊อปปี้ซึ่งกำลังนอนฟังเพลงอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ ทำให้เขื่อนงงว่า –แล้วฟางหายไปไหน-
“ป๊อปปี้อยู่คนเดียวเหรอ” เขื่อนถาม
“ก็คนเดียวสิ” ป๊อปปี้ตอบและดึงหูฟังออก
“แน่ใจ” เขื่อนพูด
“แน่” ป๊อปปี้พูดและลุกขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“แล้วเข้ามามีอะไรหรือเปล่า” ป๊อปปี้ถามหลังจากเห็นป๊อปปี้ยืนอึ้งอยู่ตรงประตู
“ก็จะชวนไปเล่นเจ๊ตสกี จะไปมั้ย” เขื่อนพูด
“ ใครไปบ้าง “ ป๊อปี้ถาม – ถ้าไม่มีฟางก็คงจะไม่ไป-
“ก็คงจะทุกคน” เขื่อนพูดจบป๊อปี้ก็รีบลุกและดึงแขนเขื่อนออกจากห้อง
“ ฮัลโหล” ฟางรับโทรศัพท์
“ฟาง ออกมาเล่นเจ๊ตสกีมั้ย” เฟย์ถาม
“ ไม่ล่ะ ฟางอยากอยู่คนเดียว” ฟางพูดเสร็จก็ตัดสายเฟย์ทิ้ง
ณ ชายทะเล
“ยัยเฟย์” เขื่อนทักทายเฟย์และเดินเข้าไปหา
“ยัยอ้วน”เคนตะเข้าไปกอดหวายข้างหลังทำให้หวายไม่พอใจจึงผลักเคนตะล้ม
“แล้วฟางอยู่ไหน”ป๊อปปี้ถามทุกคน เมื่อมองไปทางไหนก็ไม่เจอฟางและยิ่งเจ็บไปใหญ่เมือ่เห็นทุกคนอยู่กันเป็นคู่ ก็เหลือแต่เพียงตนเองที่อยู่คนเดียวอย่างอ้างว้าง
“ฟางไม่มา แต่ป๊อปปี้อย่าไปไหนน่ะอยู่กับพวกเราก่อน” เฟย์พูด
“ ถ้าฟางไม่อยู่แล้วป๊อปจะอยู่ทำไม” พิมพูด
“อือ” ป๊อปปี้พูด
ทุกคนเริ่มลงไปเล่นเจ๊ตสกีกันอย่างสนุก ส่วนป๊อปปี้ไม่ได้ลงไปเล่นด้วยแต่เขาก็ไม่กลับไปห้องตามคำขอของเพื่อน เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่บนชายหาดที่สวย แต่ป๊อปปี้มองอย่างไง ชายหาดนี้ก็ไม่เคยสวยในสายตาเขาเลย
“ป๊อปปี้มาเล่นด้วยกันมั้ย” โทโมะตะโกนมาถามป๊อปปี้
“ไม่ เล่นตามสบายเลยดูแลแก้วด้วยล่ะ” ป๊อปปี้ตะโกนกลับไป
“ไม่ต้องห่วงแก้ว เอาเวลาไปห่วงฟางดีกว่า หนีกลับบ้านไปแล้วมั้ง” โทโมะพูดไปโดยไม่ได้คิด แต่เมื่อโทโมะพูดจบป๊อปปี้ก็รีบลุกจากเก้าอี้และวิ่งไปตามชายหาดเพื่อจะไปตามหาฟาง
“ฟางอยู่ที่ไหน ป๊อปเป็นห่วงน่ะ” ป๊อปปี้ตะโกนเรียกฟางเสียงดังไปทั่ว ทำให้ทุกคนหันมามองป๊อปปี้เป็นตาเดียวกันแต่ป๊อปปี้ก็ไม่สนใจ เขายังวิ่งตามหาฟาง จนไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยืนหันหลังอยู่เขารูปร่างเหมือนฟางมาก ป๊อปปี้จึงไม่รอช้าจึงเข้าไปจับแขนให้เค้าหันมา
“ฟาง” ป๊อปปี้เรียก แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นหันมาแล้วไม่ใช่ฟางทำให้ป๊อปปี้ผิดหวังอย่างมาก ป๊อปปี้เดินไปหาฟางที่ห้องพักของเพื่อนๆ แต่ไม่ว่าป๊อปปี้จะไปห้องไหนก็ไม่พบฟาง ทำให้เขาคิดได้ว่า “ ขาดฟางไม่ได้จริงๆ”