(Really happened) บังเอิญจริงๆ

3วันผ่านไป

ป๊อปปี้//ผมลาล่ะคับพ่อ(ยกมือไหว้พ่อฟาง)

พ่อฟาง//ดูแลลูกให้ดีๆล่ะ

ป๊อปปี้//คับพ่อ

ฟาง(จูงมือลูกเดินเข้ามาพร้อมกับส่งกระเป๋าให้ป๊อปปี้แล้วนั่งลงตรงข้างหน้าลูก)//แม่ไม่อยู่ดูแลตัวเองนะลูกถ้ามีไรเบอร์แม่อยู่ในกระเป๋าหนูนะมีไรโทรหาแม่แล้วแม่จะไปรับหนู(สั่งลูกอย่างใจหาย)

ข้าวฟ่าง(เดินเข้ามากอดแม่แล้วร้องไห้ออกมา)//แม่ฟาง ฮึก ฮือ

ฟาง(ก็พลางร้องไห้ตามลูก)//ไม่เอาไม่ร้องนะลูกเป็นเด็กดีของพ่อนะ(ลูบหัวลูกสาวตัวเองพร้อมกับหันมาทางป๊อปปี้)ฉันฝากดูแลลูกด้วยแต่ถ้าวันใดคุณทำให้ลูกร้องไห้วันนั้นฉันจะเอาลูกกลับลอนดอนทันที)

ป๊อปปี้//ผมสัญญา(จูงมือข้าวฟ่างไปที่รถแล้วขับออกไป)

มินท์(ปั่นจักรยานเข้ามา)//พี่ฟางน้องล่ะ

ฟาง//น้องออกไปเมื่อกี้นี้เอง(หันหลังแล้วเดินเข้าบ้านไปมินท์จึงรีบปั่นจักรยานอกไป)

มินท์(โบกมือเรียกข้าวฟ่างทันที)//ข้าวฟ่าง(ตะโกนเรียก)

ข้าวฟ่าง(มองไปที่กระจก)//พ่อจอดรถให้ข้าวฟ่างหน่อย(แล้วป๊อปปี้เอือมมือไปเปิดประตูรถให้)

มินท์(ยื่นตุ๊กตาให้)//พี่ให้เก็บไว้ให้ดีๆนะถ้าคิดถึงพี่ก็ให้มองที่ตุ๊กตานี้นะ

ข้าวฟ่าง(พยักหน้า)//ค่ะ บ๊ายบาย(แล้วเดินขึ้นรถไป)

บนเครื่องบิน

ป๊อปปี้//นี้คือเครื่องบินส่วนตัวของพ่อเอาไว้หนูโตเมื่อไหร่พ่อจะยกลำนี้ให้ดีไหม(หันมายิ้มให้ลูกสาว)

ป๊อปปี้//ค่ะ(พร้อมมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง)คุณพ่อทำงานที่นี้หรอค่ะ

ป๊อปปี้//ใช่ค่ะพ่อเป็นเจ้าของที่นี้ครึ่งนึงเอาไว้ไปถึงที่โน่นพ่อจะพาไปที่ทำงานนะ(หันไปอีกทีก็เห็นลูกสาวตัวเองหลับไปแล้วก็ห่มผ้าให้อย่างเบามือ)

 Up แล้วนร้า เจอกันตอนหน้าจร้า