ทํายังไงไม่ให้รักนาย

ฉันสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงไฟนีออนที่อยู่รอบๆกาย

"โอ๊ย โอ๊ย"ฉันกําลังจะลุกออกจากที่นอนบนเตียงพยาบาลพอดี

เหลือบไปเห็นไอ้แชมป์กับแก้มกําลังป้อนฝรั่งให้กันอย่างสวีทคิดแล้ว

อยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปซะพ้นๆจะได้ไม่ต้องทนเห็นภาพบาดตา

บาดใจแบบนี้อีก

"เอาแบมตื่นตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"แชมป์พูดกับฉันพลางกินฝรั่งจากมือแก้ม

"ไม่ต้องสนใจฉันหรอก แกสวีทกันให้พอเถอะฉันจะนอนต่อแล้วปวด

หัว"ฉันประชดไอ้แชมป์

"แหม คนเค้าอุส่าห์เป็นห่วงทํามาหยิ่ง"แก้มพูดอย่างหมั่นไส้ท่าทาง

ของฉันที่ประชดแชมป์

"แก้ม แกเป็นไรเปล่าวะหลังๆมานี่ดูแกแปลกๆขึ้นนะ"

"ป่าวนิ ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แค่แกไม่รู้เท่านั่นเหละ"

"ปกติ แกไม่เคยประชดประชันแบบนี้นี่หว่า"

"ก็แล้วทําไมละ คนเราจะเปลี่ยนกันบ้างไม่ได้เหรอะใครจะไปดีเลิศ

ประเสริฐอย่างแกละ"

"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั่นสักหน่อยนะ"

"อ๋อเหรอะ ไม่รู้ไม่สนนอนไปไปแกอะ"แก้มเริ่มกวนประสาทฉัน

ฉันก็นอนไปไม่อยากเห็นภาพกระแดะลูกตา

                            เช้ารุ่งขึ้น

ฉันได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วเนื่องจากอาการฉันดีอย่างต่อเนื่อง

หมอเลยให้ฉันกลับได้ หายห่วงดีใจมากเลยละ ฉันรีบโทรหาพ่อและ

แม่อยากสบายใจที่ไม่ต้องอยู่โรงพยาบาลนาน

"ฮัลโหล แม่คะมารับหนูได้แล้วนะหมออนุญาติให้หนูออกจากโรงพยา

บาลแล้วคะ"

"จ๊ะ จ๊ะเดี๋ยวแม่จะไปรีบเดี๋ยวนีเหละ"

"แกจะรีบไปไหนวะ"แชมป์ตะคอกใส่ฉัน

"ก็แล้วทําไมยะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอกไปห่วงแก้มไป"

"ใครว่าฉันเป็นห่วง กลัวจะมีคนตายในโรงพยาบาลน่ะสิไม่ว่า"

"อ๋อเหรอะ ไม่ห่วงแล้วรีบมาเฝ้าทําไมยะ"

"ก็อย่างที่บอกไม่อยากจัดงานศพอะนะ"

ฉันคุยกับแชมป์ได้สักพัก รถของแม่ก็มารอฉันอยู่หน้าโรงพยาบาล

"หวัดดีคะแม่"

"จ้า จ้ารีบขึ้นรถได้แล้ว เอ้าแล้วนั่นแชมป์เขาจะกลับกับใครละลูก"

"ชั่งเขาสิคะ กลับยังไงก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับหนูสักกะหน่อย"

"เรานิ ไม่ห่วงเพื่อนบ้างเหรอะ"แม่ขยี้ผมฉันด้วยความโล่งอกที่ฉัน

ไม่เป็นไรมาก

"หรือว่าแม่อาสาไปส่งเขาละ"

"ได้อยู่แล้ว" ด้วยความที่ฉันกับแชมป์อยู่ด้วยกันมาม.1จนถึงตอนนี้

เราอยู่ม.4กันแล้วแม่จะรู้จักบ้านเพื่อนฉันทุกคนเหละ แม่จะอาสาไปรับ

ไปส่งแชมป์เป็นประจําเพราะบ้านแชมป์เขาไม่ค่อยมีเวลาให้แชมป์

เท่าไรหรอก