ทํายังไงไม่ให้รักนาย

ฉันทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ไว้จึงวิ่งออกมายังจุดนั่น โดยมียัยแยมวิ่ง

ตามมา ด้วยความเป็นห่วงเป็นห่วงท่ามกลางสายฝนที่กําลังกระหนํา

"แกต้องยอมรับความจริงดิ"แยมปลอบฉัน

"ฉันรู้ว่าไม่ควรไปรักไอ้แชมป์มันแต่ก็หักใจไม่ได้ที่เห็นมันกับแก้ม

ยืนกอดกัน กลมดิกซะขนาดนั่น"

"ขนาดแค่นี้ แกยังทนไม่ไหวเลยแล้วถ้ามันจูบต่อหน้าแก แกจะทน

ไหวไหม"

ฉันรู้สึกเจ็บกับคําที่แยมพูด เจ็บจนพูดไม่ออกตอนนี้มันรู้สึกชาที่หน้า

เพราะด้านในใจฉันคิดเสมอว่า ถ้าแชมป์รู้ว่าฉันชอบมัน มันจะรู้สึกยัง

ไง มันจะเกลียดมันจะอะไรไหม ความคิดเหล่านี้อยู่ในหัวฉันจนมัน

เต็มไปหมดแล้ว จนฉันเกือบจะรับมันไม่ไหว และฉันก็รู้สึกภาพในตา

ฉันมันสีจางลงเรื่อยๆจนมองอะไรไม่เห็นอีก แล้วฉันก็สลบลง

"แบม  แบมแกอย่าเป็นอะไรนะ"

เสียงแยมพูดเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง ฉันรู้สึกว่าด้านหน้าของฉัน

เต็มไปด้วยสีขาวหมด ฉันนอนอยู่บนเตียงอะไรสักอย่างและมีคนเข็น

ฉันเข้าไปในห้องฉุกเฉิน-อุบัติเหตุ

"แบม เป็นไงบ้างวะ"เสียงไอ้แชมป์ถามแยมด้วยความตกใจ

"ไม่รู้ มันอยู่ในห้องนี้อยู่"

"แค่เป็นลมทําเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"ยัยแก้มสีหน้าดูไม่เป็นห่วงฉันเลย

ยัยนี่ดูดีใจต่างหากที่ฉันเป็นลมไป

"แก้มไม่เป็นห่วงแบมบ้างเหรอะ เพื่อนคุณทั้งคนนะ"

แชมป์สงสัยในพฤติกรรมของแก้ม แก้มมันดูเย็นชาไม่มีความเมตตา

หลงเหลืออยู่เลย ไม่เห็นแววตาน่ารัก สดใสของมัน เห็นแต่แววตา

ดุเดือดปานจะกินเลือดกินเนื้อของมันเข้ามาแทน

"เป็นห่วงสิ แต่แก้มไม่เอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาเก็บให้รกสมองหรอก"

"รกสมองเหรอะ เพื่อนทั้งคนนะเว้ย ทําอย่างนี้ได้ไงวะ ไม่ห่วงฉันไม่ว่า

แต่นี่มาบอกว่ารกสมองมันมากไปแล้ว"

แยมทําท่าจะตบแก้มด้วยความโมโห ที่ฉันถูกห่ามเข้าโรงพยาบาล

แต่ยัยแก้มกลับไม่สนใจ

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ แยม"แชมป์ ขึ้นเสียงกับแยม

"เดี๋ยวนี้แกกล้าขึ้นเสียงกลับฉันเลยเหรอะ"

"ถ้าแกยังไม่หยุดข้าไม่ทําแค่นี้หรอก"

"ถามหน่อยเหอะ แกเป็นห่วงไอ้แบมมันจิงๆรึเปล่า"

"ก็จิงดิ ถามอะไรวะ"

แก้มเริ่มร้ายขึ้นทุกทีเลยนะคะ หลังจากที่รู้ว่าแบมชอบแชมป์เนี่ย

 ติดตามตอนต่อไปนะคะ