รักยุ่งๆ ของเราสองคน

      วันที่หญิงสาวกลับบ้านก็มาถึง  โทโมะรีบไปส่งผลไม้แต่เช้าแล้วกลับมาเตรียมตัวไปส่งหญิงสาว
     “ แก้วเสร็จหรือยัง” โทโมะเดินมาเคาะประตูห้องหญิงสาว
     “ เสร็จแล้วค่ะ” แก้วเปิดประตูออกมาพร้อมส่งกระเป๋าเป้ใบใหญ่
     “ เดี๋ยวพี่เอาไปใส่รถให้” โทโมะรับเป้มาจากหญิงสาวแล้วเดินเอากระเป๋าไปเก็บที่รถ  แก้วจึงเดินมาหามารดาของชายหนุ่ม
     “ คุณน้าค่ะ  แก้วกลับก่อนนะค่ะ  ไว้แก้วจะมาเที่ยวใหม่” แก้วเดินเข้ามากอดแม่ของโทโมะ
     “ ฝากความคิดถึงให้แม่ของแก้วด้วยนะ”
     “ เดี๋ยวแก้วบอกให้ค่ะ  แก้วไปนะค่ะ”
     “ โทโมะขับรถไปส่งน้องดีๆ นะ” แม่เอ่ยบอกลูกชายที่ยืนรออยู่ที่รถ
     “ ครับแม่” โทโมะบอกแล้วเปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปนั่ง  ก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ   ไม่นานรถก็แล่นเข้ามาในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง  แก้วบอกทางมาบ้านให้กับชายหนุ่ม  ก่อนจะมาหยุดที่บ้านเดี่ยวหลังขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป
      “ นี้บ้านน้องแก้วเหรอครับ  น่าอยู่จัง”
      “ ค่ะน่าอยู่  แต่อยู่กรุงเทพฯ เสียอย่างเดียวคือเบื่อรถติดค่ะ” แก้วบอกเมื่อชายหนุ่มขับรถเข้ามาจอดในบ้านจึงเปิดประตูลงมา
      “ ยัยแก้ว” มารดาเดินออกมารับลูกสาว
      “ สวัสดีครับ” โทโมะถือกระเป๋าเดินลงมายกมือไหว้มารดาของแก้ว
      “ นี้พี่โทโมะค่ะแม่”
      “ ไม่เจอกันนาน  โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา  เข้ามาในบ้านก่อนสิ”  แม่ของแก้วเอ่ยชวนชายหนุ่มให้เข้ามาในบ้าน
      “ คุณน้าสบายดีนะครับ”
      “ เรียกแม่ก็ได้จ๊ะโทโมะ คนกันเอง” แม่ของแก้วบอกด้วยรอยยิ้ม
      “ คุณแม่ครับ  หลังจากที่น้องแก้วเรียนจบผมขอให้น้องไปช่วยงานที่บ้านได้ไหมครับ” โทโมะเอ่ยขออนุญาต
      “ จะขอน้องแต่งงานเลยหรือเปล่าจ๊ะ”
      “ ถ้าคุณแม่ไม่รังเกียจผมก็จะมาขอครับ” โทโมะเอ่ยบอก
      “ แม่ไม่รังเกียจเราหรอก  ว่าไงยัยแก้ว” มารดาหันมาถามลูกสาว
      “ แล้วแต่คุณแม่ค่ะ” แก้วบอกยิ้มๆ
 
 
 
       หลังจากนั่งคุยกันเสร็จแก้วก็พาชายหนุ่มมาเดินเล่นที่ห้างก่อนจะกลับบ้าน  และซื้อของไปฝากมารดาของชายหนุ่มด้วย
     “ จะพาพี่ไปไหนแก้ว”
     “ ไปกินข้าว” แก้วบอกแล้วพาชายหนุ่มเข้ามาในร้านชาบูชิ
     “ ร้านนี้เหรอ” โทโมะถามหญิงสาว  ทั้งสองนั่งทานข้าวและคุยกันไป  ก่อนจะมาเดินเล่นและซื้อของอีกนิดหน่อย  โทโมะแวะมาส่งหญิงสาวที่บ้านก่อนจะกลับมายังบ้านของตัวเอง
     “ กลับเย็นเลยนะ” มารดาเอ่ยถามลูกชายที่เดินลงมาจากรถ
     “ ครับ แก้วพาไปทานข้าวและเดินเล่นในห้างครับ”  โทโมะเอ่ยบอกมารดา
     “ คุณแม่ยังถามถึงแม่ด้วยนะครับ”
     “ คุณแม่ไหน”
     “ แม่ของน้องแก้วไงครับ” โทโมะบอกมารดา
     “ เรียกแม่เลยเหรอพ่อลูกชาย” มารดาเอ่ยแซว
     “ ก็คุณแม่ให้เรียกนี้ครับ  ผมขอตัวก่อนนะครับ” โทโมะบอกยิ้มก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไปทันที  เมื่อเข้ามาในห้องเขาก็เอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาหญิงสาว
     ‘ หวัดดีค่ะพี่โทโมะ  กลับถึงบ้านหรือยังค่ะ’ แก้วเอ่ยมาตามสาย
     (  ถึงบ้านแล้วครับ  แล้วน้องแก้วทำอะไรอยู่เอ่ย)
     ‘ ไม่ได้ทำอะไรค่ะ’
     ( ทานข้าวเย็นยังครับ)
     ‘ แก้วยังอิ่มอยู่เลยค่ะ  พี่โมะล่ะค่ะ’
     ( เหมือนกันครับ  ไปฝึกงานพรุ่งนี้แล้วล่ะสิ  ขอให้โชคดีนะครับ) โทโมะเอ่ยบอกหญิงสาว  ทั้งสองคุยกันจนถึงเวลาเข้านอนก็วางสาวกันไป
 
 
 
      เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วแต่งชุดนักศึกษาเตรียมไปฝึกงานที่โรงแรม  วันนี้หญิงสาวต้องเข้ามาเรียนรู้งานในห้องครัวและเริ่มทำงานอาหาร 
    “ เป็นไงบ้างแก้ว” ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาว  ฟางนั้นฝึกงานอยู่ประชาสัมพันธ์ของโรงแรม
    “ เหนื่อยมาก  วันนี้แขกก็เยอะ แกล่ะ” แก้วหันมาถามเพื่อนสาวทั้งสองและอีกหนึ่งหนุ่ม
     “ ของฉันก็พอๆ กับแกเลย” เฟย์บอกเพราะเป็นอยู่แผนกเสิร์ฟในห้อง อาหาร
     “ สู้ๆ ละกัน จะได้จบสักที” เขื่อนเอ่ยบอก  เพราะเขื่อนกับเฟย์ฝึกงานเหมือนกัน ทั้งสี่คุยกันหลังเลิกงาน  ป๊อบปี้แฟนรุ่นพี่ของฟางอาสามารับ ส่ง เราทั้งหมดสี่คนหลังเลิกงาน
      “ พี่ป๊อบมาแล้ว” ฟางบอก ทั้งหมดจึงเดินไปขึ้นรถของพี่ป๊อบปี้  เมื่อแก้วกลับมาบ้านก็อาบน้ำและนอนทันทีโดยไม่ทานข้าวเย็น
     ‘ ฮัลโหลค่ะ’ แก้วที่นอนหลับรับโทรศัพท์โดยไม่รู้ว่าเป็นใคร
     ( น้องแก้วเป็นอะไรหรือเปล่าครับ)  โทโมะนั่นเอง
     ‘ วันนี้ฝึกงานวันแรกเลยเหนื่อยไปหน่อยค่ะ’ แก้วเอ่ยตอบก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงเพื่อคุยโทรศัพท์
     ( ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่เป็นห่วง) โทโมะบอกหญิงสาว  คุยกันได้ไม่นานโทโมะก็วางสายเพื่อให้หญิงสาวได้พักผ่อน