รักยุ่งๆ ของเราสองคน

    โทโมะเดินถือข้าวข้าวต้มเข้ามาในห้องนอนของหญิงสาว  วางถ้วยข้าวต้มกับแก้วน้ำที่โต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือ

     “ แก้ว ตื่นมากินข้าวก่อน” โทโมะนั่งลงข้างๆ หญิงสาวพร้อมเขย่าตัวให้รู้สึก

     “ แก้วไม่หิว  ขอนอนก่อนนะ”

     “ ไม่ได้ ” โทโมะบอกแล้วจับตัวหญิงสาวให้ลุกนั่ง  พร้อมเอาหมอนรองไว้กับหัวเตียงให้หญิงสาวได้พิงเอาไส้

     “ พี่โทโมะ”  แก้วเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ตกใจ

     “ ทำไมต้องตกใจด้วย”

     “ เปล่า  แค่ไม่คิดว่าเป็นพี่เท่านั้นเอง  เอาถ้วยข้าวมาสิ” แก้วบอกกับชายหนุ่มพร้อมยื่นมือไปรับถ้วยข้าว

      “ เดี๋ยวพี่ป้อนให้  ดูท่าทางแก้วไม่ค่อยมีแรงเลย” โทโมะบอกแล้วตักข้าวต้มมาเป่าให้หายร้อนก่อนจะป้อนหญิงสาว

      “ แล้วเพื่อนๆ แก้วหายไปไหนกันหมด” แก้วถามหาเพื่อนสาว

      “ ไปเที่ยวกันหมดแล้ว” โทโมะบอกแล้วป้อนคำต่อไป  หญิงสาวทานไปเกือบหมดก่อนจะดื่มน้ำแล้วนอนลง  
      “ ขอบคุณนะค่ะ”  แก้วบอกแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม

      “ นอนพักไปเถอะ” โทโมะบอกแล้วห่มผ้าให้หญิงสาว  แก้วที่หนักหัวก็หลับสนิทไปทันที  โทโมะนั่งมองจนหญิงสาวหลับสนิทก็ยกถาดข้าวออกไปเก็บแล้วเดินมาช่วยมารดาเก็บของไว้ทำขนมสำหรับพรุ่งนี้

      “ แก้วเป็นไงบ้างล่ะ”

      “ ปวดหัวและก็มีไข้หน่อยๆ นะครับ” โทโมะเอ่ยบอกแล้วมานั่งปลอกมะพร้าวให้มารดาเอาไปขูด

      “ อีกอาทิตย์หนูแก้วก็กลับแล้วเนอะ  บ้านเราคงเงียบน่าดู”

      “ ครับ” โทโมะบอกแล้วเราก็นึกไม่อยากให้หญิงสาวกลับไปเลย  ไม่เจอกันนานทำให้เขาอยากอยู่กับเธอนานๆ  แต่เธอยังต้องเรียนและทำงาน  โทโมะนั่งคิดไปพร้อมปลอกมะพร้าวไปด้วย

      “ เป็นอะไร  ไม่อยากให้น้องกลับหรือไง” มารดาเอ่ยถามลูกชาย

      “ ครับ” โทโมะตอบอย่างเหม่อลอย

      “ ชอบน้องเข้าแล้วล่ะสิ”

       “ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับแม่” โทโมะบอกกับมารดา  แก้วที่เดินออกมาได้ยินบทสนทนาถึงกับหยุดฟัง

      สองสามวันถัดมาเพื่อนๆ ของแก้วขอตัวกลับไปก่อน  เพื่อนๆ ชวนแก้วกลับพร้อมกันแต่หญิงสาวยังไม่อยากกลับ

      “ ไม่กลับพร้อมกันเหรอ” ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาว

      “ ไม่อ่ะ  แก้วยังอยากอยู่ต่ออ่ะฟาง”

      “ ตามใจ  ขอให้สนุกนะ” เฟย์บอกเพื่อนสาว

      “ สมหวังนะเพื่อนเลิฟ” เขื่อนกอดคอกระซิบเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปที่รถ

      “ บ๊ายบายนะน้องแก้ว” ป๊อบปี้บอกแล้วยิ้มให้รุ่นน้อง

      “ ขับรถดีๆ นะค่ะพี่ป๊อบ โชคดีนะทุกคน ” แก้วบอกกับเพื่อนๆ

      “ แล้วเจอกัน” ฟางเปิดกระจกรถบอกเพื่อนสาวพร้อมรถที่แล่นออกไป

      “ อ้าวพี่โมะ  มาตั้งแต่เมื่อไรค่ะ” แก้วที่หันจะเดินเข้ามาในบ้านตกใจที่ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลัง

      “ เพิ่งมา  พี่นึกว่าแก้วจะกลับไปพร้อมเพื่อนๆ ซะอีก”

      “ ทำไมค่ะ  อยากให้แก้วกลับแล้วใช่ไหม” ฉันบอกพร้อมเดินหนี

      “ ป่าว ดีใจซะอีกที่น้องแก้วอยู่ต่อ” โทโมะตามมาคว้าแขนหญิงสาวไว้

      “ อะไรนะค่ะ”

      “ ไปในสวนไหม  พี่พาไป” โทโมะบอกแล้วจับมือหญิงสาวเดินเข้าไปในสวน  ที่บ้านของชายหนุ่มปลูกผลไม้หลายอย่างทั้งกล้วยหอม กล้วยน้ำว้า มะพร้าว  มะม่วง และก็ฝรั่ง  เก็บไว้ทานเองและก็ส่งให้กับร้านผลไม้ด้วย

       “ พี่ทำคนเดียวเลยเหรอ”

       “ ก็มีลูกน้องช่วยอีกนิดหน่อย” โทโมะบอกแล้วจับมือหญิงสาวข้ามสะพานไปดูในสวนกล้วย

       “ เก่งนะค่ะ ” แก้วบอกชายหนุ่ม

       “ พี่อยากหาคนมาช่วยนะ  แต่หาไม่ได้”  โทโมะหยุดเดินแล้วหันมาบอกหญิงสาว

       “ พี่ก็ลองประกาศสิ คงมีคนสนใจมาสมัครเป็นผู้ชายหนุ่มรูปหล่ออย่างพี่แน่นอน” แก้วบอกกับชายหนุ่ม

       “ ถ้าพี่ขอให้แก้วมาเป็นผู้ช่วยพี่ล่ะ” โทโมะเอ่ยถามหญิงสาว

       “ หมายความว่าไงค่ะ  แก้วไม่เข้าใจ” แก้วถามชายหนุ่ม  เพราะไม่ค่อยแน่ใจความหมายสักเท่าไร

       “ ถ้าเรียนจบแล้วแก้วมาช่วยงานพี่ได้ไหม  และระหว่างนี้แก้วห้ามมีใครเป็นอันขาด” โทโมะเอ่ยบอกหญิงสาวตรงๆ

       “ เอ่อ..” หญิงสาวถึงกับอึ้ง

       “ ถ้าแก้วไม่อยากช่วยพี่ก็ไม่ว่า” โทโมะเอ่ยบอกแล้วหันเดินต่อไป  เพราะคิดว่าหญิงสาวคงไม่ได้ชอบตัวเอง

       “ แล้วแก้วจะเชื่อได้ไงว่าพี่ไม่มีใคร” แก้วเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนหันหลัง

       “ พี่ไม่มีใครจริงๆ ”

       “ แน่ใจนะ”

       “ ร้อยเปอร์เซ็นต์” โทโมะตอบอย่างมั่นใจ

       “ เรื่องที่จะให้แก้วมาอยู่ที่นี้หลังเรียนจบ  แก้วว่าพี่คงต้องไปขอกับคุณพ่อคุณแม่ของแก้วดีกว่าค่ะ” แก้วเอ่ยบอกกับชายหนุ่ม

        “ อันนั้นแน่นอนอยู่แล้ว  พี่จะไปขอวันที่แก้วกลับบ้านนั้นแหละ  เพราะพี่จะเป็นคนไปส่ง” โทโมะบอกหญิงสาว

     ++ อัพให้แล้วนะค่ะ สำหรับคนที่ยังไม่นอน  เม้น โหวตให้ด้วยนะจ๊ะ ++