This is love...มันคือความรัก

Kaew talk
โทโมะจ..จูบฉันเพราะอยากให้ฉันรับผิดชอบเรื่องที่ละเมอไปจูบเขาหรือเขาชอบฉัน..มันคื
ออะไรกันแน่นะทำไมต้องทำให้หวั่นไหวแบบนี้ด้วย
ปึก..."โอ๊ย!ขอโทษค่ะ"ฮึ่ย...ไม่น่าใจลอยไปคิดอะไรตื้นๆแบบนั้นเลยโทโมะเนี่ยนะจะมาชอบฉัน ฝันกลางวันชัดๆ
"เป็นอะไรมั้ยแก้ว ซุ่มซ่ามจริงๆเลย"เสียงแบบนี้นี่มันโทโมะชัดๆ!
"เห้ย!ท...โทโมะ"พอเห็นว่าเป็นโทโมะฉันก็รีบลุกขึ้นแล้วหันหลังให้ทันทีใครจะกล้าสบตากัน เพราะยัยฟางคนเดียวเลยให้ฉันไปช่วยแอพริลที่คอฟฟี่บีนเลยต้องตื่นเช้าแบบนี้
"จะหันหลังทำไมนี่!ฉันคุยกับเธออยู่นะ"ก็รู้ว่าคุยอยู่แต่ไม่กล้าสบเข้าใจมั้ย
"ก็ เอ่อ....ฉันรีบ ไปก่อนนะ"ตัดบทดื้อๆอย่างงี้นี้แหละแต่พอฉันกำลังจะเดินโทโมะก็คว้าข้อมือไว้ก่อน
"จะไปไหน"จะถามทำไมนักเนี้ย
"ไปคอฟฟี่บีน"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง"อะไรนะ!
"ไม่ต้อง!"ไม่ทันแล้วโทโมะพาฉันเดินไปที่รถแล้วก็ขับออกไปเรียบร้อย ทำไมชอบทำให้ฉันอึดอัดอยู่เรื่อยเลยนะ

คอฟฟี่บีน
"ขอบคุณนะ"ฉันรีบบอกโทโมะก่อนที่จะลงจากรถ
"อื้มแล้วตอนเย็นจะให้มารับมั้ย"
"ไม่ต้อง!"ฉันรีบตอบออกไปทันทีถ้าต้องเจอ24ชั่วโมงแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
"แต่ฉันจะมารับ"
"ฉันเกรงใจ!"
"ไม่ต้องเกรงใจฉันเต็มใจมารับ ไปละแล้ว5โมงเจอกัน"แล้วโทโมะก็ขับรถออกไปทันที พูดอะไรเคยฟังกันบ้างมั้ย
กริ๊ง กริ๊ง~
"สวัสดีแก้วแล้วฟางอ่ะ"
"วันนี้ฟางนัดป๊อปไปกินข้าวด้วนกันนะแต่ยัยนั่นฝากมาขอโทษแล้วนะ "
"จร้าไม่เป็นไร"
"ว่าแต่วันนี้มีไรให้ช่วยมั่ง"
"อ้อช่วยเสิฟลูกค้านะวันนี้พอดีคนเยอะแต่ต้องขอโทษด้วยนะที่โทรไปรบกวน"
"ไม่เป็นไรงั้นเริ่มงานเลยนะ"
"อื้ม^^"
5:00
ทำมาตั้งแต่10โมงเพิ่งจะได้พักตอน12แล้วก็ต้องมาทำต่อจนตอนนี้เกือบจะ5โมงแล้ว ถ้าฉันเป็นเจ้าของร้านเหมือนแอพริลนะมีหวังรวยเละ แต่ถ้าต้องทำเองแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
กริ๊ง กริ๊ง
อ๊ะ!นั่นไงมาเพิ่มอีกคนแล้ว ว่าแต่หน้าคุ้นๆแฮะ
"แก้วรับออร์เดอลูกค้าโต๊ะ10จร้า"
"อ..อ้อ จร้าๆ"
"จะรับอะไรดีค่ะ"
"เธอ!ยัยตัวซวย"อ..อ้าวพี่หวายนิ ตั้งแต่วันที่พี่หวายสาดน้ำใส่หน้าฉันพอเจอกันพี่เขาก็จะเดินกระแทกไม่ก็เหลือบฉันอย
ู่ตลอดเวลาถ้ารู้อย่างงี้ให้คนอื่นมารับออร์เดอก็ดีแต่จะเปลี่ยนใจก็ไม่ทันแล้ว
"พี่จะเอาอะไรค่ะ"
"มาเป็นเด็กเสิฟแล้วเหลอะ อุส่าห์มาเรียนโรงเรียนดีๆแต่ต้องลงทุนหาเลี้ยงตัวเองด้วยการเป็นเด็กเสิฟไม่ตกต่ำไป
เหลอะ"
"พี่จะคิดยังไงก็ชั่งนะคะ แต่ตอนนี้ไม่ทราบว่าจะรับอะไร"ถึงจะเจ็บแค่ไหนแต่ถ้ามาก่อความวุ่นวายในร้านแอพริลก็ไม่ดีแน่นอกจากฉันจะสร้าง
ความวุ่นวายแล้วร้านของแอพริลก็อาจจะเสียลูกค้าไปด้วย เพราะฉะนั้นทนไว้แก้ว ทนไว้!
"ก็อย่างว่าอยากเรียนที่ดีๆแต่ดันเลือกเกิดไม่ได้ว่ามั้ยมีน"
"ก็ว่างั้นแหละหวายดูหน้าตาก็ดีแต่ดันมาเป็นเด็กเสิฟเสียชื่อโรงเรียนชะมัด"
"ถ้าพวกพี่จะมาหาเรื่องแก้วก็เชิญกลับไปเลยค่ะ"ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ
"เธอกล้าไล่ลูกค้าเหลอะยัยเด็กเสิฟลูกจ้างอย่างงี้้ใช้ได้ที่ไหน"
"นั่นสิหวายไหนไปเรียกเจ้านายเธอมาสิยัยลูกจ้าง"ถ้าพี่ต้อการอย่างงั้นแก้วก็จัดให้
"แอพริลมีคนอยากเจอ"
"มีอะไรเหลอะค่ะพี่หวายพี่มีน"แล้วแอพริลก็เดินมาหาฉันกับพวกพี่หวาย สงสัยจะยังไม่รู้ว่าแอพริลนี่แหละลูกเจ้าของคอฟฟี่บีนทุกสาขา
"เธอดูยัยเด็กเสิฟนี่สิกล้ามาไล่ฉันออกจากร้านทั้งๆที่ยังไม่ได้สั่งอะไรเลย ร้านออกจะหรูแต่จ้างเด็กเสิฟได้ตกต่ำสิ้นดี"
"พี่คงจะเข้าใจอะไรผิดนะค่ะนี่แก้วเพื่อนแอพริลเอง เขาแค่มาช่วยเพราะวันนี้เป็นวันหยุดแล้วคนเยอะนะคะ"พอแอพริลพูดจบพี่หวายกับพี่มีนก็ถึงกับหน้าถอดสีแต่ก็ยังคงระดับความหยิ่งไว้เห
มือนเดิม
"อ้อเหรอถ้าอย่างงั้นก็ควรจะให้ไปนั่งนิ่งๆนะเพราะขืนทำต่อมีหวังได้ไล่ลูกค้าหม
ดร้านแน่"ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีกว่าพี่2คนนั้นแหละที่หาเรื่องฉันก่อน
"แต่หวายว่าแก้วไม่ใช่คนอย่างงั้นค่ะ พวกพี่เข้าใจผิดอะไรรึเปล่าค่ะ"พอแอพริลพูดเหมือนจะเข้าข้างฉันพี่มีนก็ถึงกับดึงข้อมือพี่หวายให้ลุกขึ้นทันที
"หวายไปกันเถอะ ร้านมีออกจะเยอะ"
"ไม่!ฉันไม่ไป ส่วนเธอ2คนนะวังไว้ให้ดีถ้าไม่อยากเดือดร้อนแบบนี้หละก็เลิกทำตัวน้าหมั่นไส้สักที"แล้วพี่หวายก็หยิบกาแฟที่กำลังเอาไปเสิฟมาเทราดตัวฉันกับแอพริลทันที 
กริ๊ง กริ๊ง~
แต่ตอนที่พี่หวายกำลังเทกาแฟราดตัวฉันโทโมะก็เข้ามาเห็นพอดีและรีบเดินเข้ามากระชากม
ือพี่หวาย
"นี่เธอทำอะไรแก้วกับแอพริลห๊ะ!"
"ก็ยัย2คนนี้มันหาเรื่องฉันก่อนแถมยังไล่ฉันออกจากร้านด้วย"
"แต่ที่นี่มีกล้องวงจรปิดพี่หวายสนใจจะไปดูกับเรามั้ยค่ะว่าใครหาเรื่องใครก่อน"ยัยแอพริลได้ทีก็สวนกลับทันทีพี่หวายถึงกับอึ้งไปเลยหละ
"ฮึ่ย...ไปกันเหอะมีนอยู่ตรงนี้ก็มีแต่พวกเด็กเสิฟ"คำนั้นทำให้ฉันจี๊ดอีกแล้ว ถ้าจะดูถูกฉันคนเดียวก็ไม่ว่าหรอกแต่ที่มาว่าเพื่อนฉันที่ไม่รู้อะไรด้วยแบบนี้ฉันทน
ไม่ได้
"เดี๋ยวค่ะพี่หวายพี่มีน ค่ากาแฟ2ถ้วยที่เทแก้วกับยัยแอพริลยังไม่ได้จ่ายเลยค่ะ"พี่หวายถึงกับหน้าเหวอไปเลยหละบอกแล้วว่าอย่าทำฉันโกรธ
"เอาไป แล้วแกก็เตรียมตัวเดือดร้อนได้เลย!"แล้วพี่หวายก็วางเงินไว้ที่โต๊ะ500บาท จากนั้นก็เดินออกจากร้านไปเลย แต่ตอนนี้ฉันกับแอพริลยืนหัวเราะเหมือนคนบ้ากันอยู่2คนก็จะไม่ให้ตลกได้
ยังไงในเมื่อกาแฟก็ไม่ได้กินแต่ต้องจ่ายเงิน ฮ่าๆๆ
"นี่เธอ2คนนะหัวเราะอยู่ได้ไม่ร้อนรึไงโดนมอคค่าเทราดตัวขนาดนี้"แล้วโทโมะก็ลากฉันไปหลังร้าน เอ๊ะ!ทำไมทำเหมือนเป็นร้านตัวเองอย่างงี้เนี้ย
"ปล่อยได้แล้ว"แต่โทโมะก็ยังไม่ปล่อยแถมยังเอาผ้ากั้นเปื้อนฉันไปล่างน้ำแล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช
็ดหน้าให้อีก โอ๊ยฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่ฉันแอบชอบ
"ดูดิมอมแมมหมดแล้ว ไปล้างหน้าให้สะอาดแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่ต้องก็ได้"โทโมะจะมาดูแลฉันแบบนี้ไปเพื่ออะไร
"ก็บอกว่าจะไปส่งฉันเป็นคนทำให้เธอทะเลาะกับหวายเพราะฉะนั้นฉันต้องรับผิดชอบ"ที่แท้ก็เพราะพี่หวายนายถึงทำ ก็จริงเขาจะมาทำให้ฉันเพราะความรู้สึกดีๆได้ยังไงในเมื่อมันไม่มีวันนั้นอยู่แล้ว

30นาทีผ่านไป
"วันนี้ฉันต้องขอโทษแทนหวายด้วยนะ"
"อื้ม^^ไม่เป็นไรไม่ใช่ความผิดนายสักหน่อย"แล้วโทโมะก็เอามือมายีหัวฉันอีกแล้ว เขินนะ-//-
"เดี๋ยวฉันไปส่งวันนี้ฉันนอนที่ห้องไอป๊อป"ทำไมมานอนห้องพี่ป๊อปบ่อยจังฟ่ะ
"อื้ม^^ทำไมนายมานอนที่ห้องพี่ป๊อปอ่ะ"ก็มันอดสงสัยไม่ได้นิ
"อยากเห็นหน้าเธอมั่ง"แล้วโทโมะก็ขับรถไปจอดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เขาจะรู้มั้ยว่าคำพูดเมื่อกี้
มันทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ!

หน้าห้องฉัน
"ไปแล้วนะ"
"อื้ม^^"แล้วโทโมะก็เดินไปที่ห้องป๊อปแต่ก็ยังไม่เข้าห้องสักทีเหมือนอยากจะพูดอะไรกับฉ
ัน
"แก้ว"
"ห...หามีอะไรเหลอะ"
"ฝันดีนะ^^"แล้วโทโมะก็เดินเข้าห้องไปเลย ถ้าฉันตาไม่ฝาดโทโมะหน้าแดงนะแต่เขาจะหน้าแดงเพราะแค่พูดคำว่าฝันดีเนี้ยนะ คงไม่หรอกมั้งแต่ยังไงมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแฮะ^^

ติดตามเค้าได้ที่...

twitter:ptearn_tomo

instagram:ptearn

ฟลอกันเยอะๆน้าและก็ที่สำคัญเม้นด้วยเน้อออออออ