This is love...มันคือความรัก

นานาชาติICS
"แก้ว"
"หือ?มีอะไร"ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินไอติมอยู่กับโทโมะฟังดูแปลกใช่มั้ยล่ะก็คนอย่างโทโมะที่เกลียดไอติมพอๆกับดาวเดือนโรงเรียนนะจะมานั่งกินไอติมเป็นเพื่อนฉันเนี้ยนะแต่มันก็เป็นไปแล้วนิฮ่าๆ
"ฉันกินเสร็จแล้วไปกันเถอะ"
"เดี๋ยวก่อนนายยังกินไม่หมดเลย แต่เอ๊ะ!แก้มเลอะอ่ะ"ฉันหันไปพูดกับโทโมะพอดีกับที่สายตาไปหยุดอยู่ที่แก้มของเค้าซึ่งเลอะไอติมอยู่
ฉันเลยเอาทิชชูไปเช็ดให้ ว่าไปนายนี่ก็แก้มนุ่มชะมัดเลยนะแถมขาวโอเว่อซะด้วยแฟนใครเนี้ย>_<
"มองอะไรห๊ะ!"
"ก็...เอ่อ...ไอติมมันเลอะเลยเช็ดให้เฉยๆ"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วนี่กินเสร็จรึยังห๊ะจะได้ไปต่อ"
"ยังไม่เสร็จ"
"เธอจะแกล้ง..."
"สวัสดีค่ะ"อยู่ๆก็มีนักเรียนที่ใส่ยูนิฟอร์มICSเดินเข้ามาทักฉันกับโทโมะแต่สายตาเจ้าหล่อนจะมองโทโมะอย่างเดียวซะมากกว่า ว่าไปหน้าก็คุ้นๆอยู่แฮะ
"อ...เอ่อครับมีอะไรเหรอ"
"ก็ฉันคือคนที่รุ่นพี่จงเบให้มาช่วยพี่เลือกของขวัญไปจัดงานวันปีใหม่ที่โรงเรียนไงค่ะ^^"แล้วคนที่ชื่อบูมก็ชี้มือไปที่โทโมะสงสัยจะมาช่วยเลือกของมั้งเพราะงานก็ใหญ่ใช่ย่อย
"อ้อ!จำได้แล้วแต่รอแปปนะ แก้วกินเสร็จยัง"
"เสร็จก็ได้"
"งั้นวันนี้เธอกลับบ้านคนเดียวนะฉันต้องเลือกของไปจัดงานวันปีใหม่ให้โรงเรียนนะ"
"อ...อือไปเหอะ"
"แล้วเดี๋ยวตอนกลางคืนจะโทรไปนะ^^"แล้วโทโมะกับยัยเด็กที่ชื่อบูมอะไรนั่นก็เดินออกจากร้านไปเหลือแค่ฉันกับไอติมถ้วยเปล่าๆมันน่าน้อยใจนัก ชิ!
 
ตอนกลางคืน
ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อยรักแล้วทำไมปล่อยเอาไว้ให้เหงาใจ~
"ฮโหลมีอะไร"
"พูดงี้ได้ไงแฟนโทรมานะ"อ๊ากกใช้คำว่าแฟนอีกแล้วเขินนะเขิน-////-
"ฮ่าๆก็ได้จะไม่พูดแล้ว"
"พูดงี้ค่อยดีใจหน่อยแล้วนี่ทำไรอยู่อ่ะ"
"ก็เปล่าไม่ได้ทำอะไรแล้วนายอ่ะ"
"กำลังเก็บของที่ซื้อมาเข้าคอนโดนะ"
'พี่โทโมะค่ะเอาต้นคริสมาสปลอมไว้ตรงไหนค่ะ'ตอนที่ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับโทโมะก็ได้ยินเสียงของบูมแทรกเข้ามา แสดงว่าตอนนี้บูมต้องอยู่ในคอนโดของโทโมะแน่ๆ!
"เอาไว้ตรงหน้าโซฟาก็ได้ครับ"
"บูมยังไม่กลับอีกเหลอะ"ฉันถามเพื่อให้แน่ใจทั้งที่ความจริงแล้วก็มั่นใจอยู่พอสมควร
"ก็ช่วยกันเก็บของขึ้นมานะเอ้อ!วันศุกร์นี้มีกิจกรรมส่งต่อของขวัญที่สวนสนนะฉันอยู่แถวนั้นนั้นแหละถ้าเธออยากเจอก็มาหาได้นะ"
"อื้ม"ฉันตอบเพียงแค่นั้นเพราะในใจยังแอบคิดน้อยใจอยู่เรื่องที่บูมได้เข้าไปในคอนโดข
องโทโมะทั้งๆที่ฉันไม่เคยรู้แม้กระทั่งที่อยู่ของคอนโดด้วยซ้ำ
"งั้นแค่นี้นะเดี๋ยวฉันเก็บของก่อน เอ้อ!อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันไม่ได้ไปสนามบาศก์นะเพราะต้องอยู่ช่วยจัดงานที่สวนสนถ้าเธออยากช่วยตอนเย็นก็มาได้นะ"
"อื้มแล้วเดี๋ยวจะไปช่วย"
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ"
"อ...อื้ม"ถึงจะอยากคุยกับเค้าต่อแต่พอคิดว่าโทโมะต้องทำงานก็ไม่อยากจะกวนเค้าอีกอย่างบู
มก็อยู่ที่นั่นด้วยเกิดโทโมะหวั่นไหวขึ้นมาจะทำไงนะ ฮึ่ย....พรุ่งนี้ฉันจะไปกันเธออกจากแฟนฉันเอง!!!!!
 
นานาชาติICS
ตอนเย็น
"แก้วเดี๋ยวเธอกับเกลช่วยกันเอาของตกแต่งพวกนี้ไปแขวนไว้บนต้นสนยักษ์นะ อ๊ะ!นี่เก้าอี้"ตอนนี้ฉันกำลังช่วยโทโมะจัดงานวันปีใหม่ที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้อยู่โดยมีป๊อป เคนตะ ฟาง เควิน พิมพ์ บูม แอพริล พี่หวาย พี่มีน และเกล!ที่กำลังขะมักขะเม้นในการทำงาน ว่าแต่ทำต้นสนต้นนี้มันใหญ่จังฟ่ะแล้วจะเอาของตกแต่งพวกนี้ไปแขวนถึงไม่เนี้ย
"เดี๋ยวเธอเอาไปแขวนแถวๆตรงโคนก่อนนะแล้วฉันจะเอาไปแขวนแถวๆบนยอดให้"ที่ฉันบอกให้เกลทำอย่างงั้นเพราะฉันตัวสูงกว่าและน่าจะติดถึง คิดว่านะ!
"อือๆรู้แล้วย่ะ"
1ชั่วโมงผ่านไป
ตอนนี้ฉันติดแถวบนยอดใกล้จะเสร็จแล้วล่ะเหลือแต่เอาดาวไปปักไว้ สูงชะมัดเลยก็อยากขอความช่วยเหลือจากโทโมะอยู่นะแต่พอเห็นเค้ายุ่งๆอยู่กับการจัดฉากเลยไม่ค่อยอยากจะกวนเท่าไหร่ ไม่เป็นไรติดเองก็ได้แต่ในจังหวะที่ฉันขเย่งเท้าเพื่อจะเอาดาวไปปักก็รู้สึกเหมือนต้นคริสมาสมันจะเอียงมาทางที่ฉันกับเกลกำลังตกแต่งอยู่มากเหมือนมันกำลังจะล้ม!!!!!!!!!!!!!!!!ฉันหลับตาเพราะรู้ว่ายังไงมันก็ต้องล้มมาทับฉันอยู่แล้วอีกอย่างถ้ามันล้มขึ้นมาจริงๆไม่ใช่แค่ฉันที่จะโดนแต่มันรวมถึงเกลด้วย ขออย่าให้เจ็บมากเลยเหอะนะสาธุ
"เห้ย!!!ระวัง"
ปึก~"โอ๊ย!"ท...ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยนะแล้วเสียงเมื่อกี้มันก็ไม่ใช่เสียงฉันด้วยหรือว่าเสียงเมื่อกี้จะเป็น...โทโมะแต่พอฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบกับความผิดหวังอย่างถึงที่สุดเพราะคนที่ดึงฉันลงมาคือป๊อปปี้ต่างหาก
"น...นายเจ็บรึเปล่า"
"ก็นิดหน่อยว่าแต่เธอเหอะเป็นอะไรมากมั้ย"
"แขนถลอกนิดหน่อยนะ"ในจังหวะที่ฉันกำลังลุกขึ้นจากป๊อปปี้สายตาก็ไปปะทะเข้ากับโทโมะพอดิบพอดีแต่ภาพที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันแทบล้มทั้งยืนเพราะถ้าเดาไม่ผิดโทโมะคงจะเข้าไปช่วยเกลสินะตอนนี้ความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ในใจไม่ใช่ความหึงหรือเสียใจแต่อย่างใดแต่มันคือความผิดหวังปนน้อยใจต่างหาก ตอนนี้โทโมะลุกขึ้นยืนแล้วโดยอุ้มเกลไว้ในอ้อมแขนอย่าบอกนะว่าเกลสลบไปแล้ว!!!!
"หลีกทางหน่อยฉันจะพาเกลไปห้องพยาบาล!!!"โทโมะประกาศเสียงดังจนคนแถวนั้นต่างหลีกทางให้รวมถึงฉันด้วยท่าทางที่โทโมะแสดงออกชัดเจนว่าเป็นห่วงเกลมากแค่ไหนมันทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของพี่หวายที่ว่า เกลคือคนที่ฉันไม่ควรยุ่ง ตกลงโทโมะกับเกลเป็นอะไรกันแน่รุ่นพี่รุ่นน้องหรือความสัมพันธ์ที่ยังบอกใครไม่ได้!
"ฉันขอไปล้างแขนก่อนนะมันสกปรกหมดแล้ว
"อื้มให้ฉันช่วยมั้ย"
"ไม่เป็นไรนายไปดูเกลเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง"แล้วฉันก็เดินแหวกคนออกมาที่ห้องน้ำแถวๆนั้นเพื่อจะล้างมือ แต่ในจังหวะที่ล้างหน้าเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมาฉันก็เห็นคนประมาณ5คนใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนอื่นกำลังวิ่งออกไปทางด้านหลังโรงเรียนผ่านในกระจกแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคงจะเป็นเด็กที่ซ้อมละครฉันเลยเดินกลับไปทางสวนสนแต่เพราะอะไรก็ไม่ทราบเหมือนพระเจ้าดลใจให้ฉันหันไปมองทางฝั่งห้องพยาบาลซึ่งแน่นอนในนั้นมีโทโมะที่กำลังดูแลเกลอยู่ มันเป็นภาพที่ใครๆดูก็รู้ว่าโทโมะเป็นห่วงเกลมากแค่ไหนต่างกับฉันที่ก็โดนไม่ต่างจากเกลเลยแต่เค้ากลับไม่สนใจแต่ช่างเหอะไปดูเกลก่อนดีกว่า พอคิดได้ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องพยาบาล
"แก้วเป็นอะไรมากมั้ย!"ฟางที่ดูลุกลี้ลุกลนเป็นพิเศษเพราะเป็นห่วงรีบเข้ามาจับตามตัวฉันอย่างห่วงใยต่างกับคนที่นั่งจับมือเกลที่สลบไปโดยไม่สนใจเลยว่าฉันก็เจ็บเป็น!
"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอแแค่แผลถลอกนิดหน่อยนะแล้วนั่นเกลเป็นไงบ้าง"
"ก็สลบไปนะสงสัยจะตกใจ"
"ไอ้ป๊อป!ฉันเจอยัยพวกที่ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้แล้วว่ะแต่...ยัยพวกนั่นหนีไปทางหลังโรงเรียน
ฝั่งห้องน้ำหญิงว่ะเมื่อกี้นี้เอง"เอ๋!ยัยพวกนั้นที่เคนตะหมายถึงคือคนที่ฉันเห็นตอนล้างหน้ารึเปล่านะ
"งั้นต้องเป็นตอนที่แก้วกำลังล้างแผลอยู่แน่ๆ!"พอป๊อปปี้พูดเหมือนว่าฉันอาจจะเห็นผู้หญิงที่เป็นคนทำให้ต้นสนยักษ์ล้มโทโมะก็รีบหันมาทางฉันทันที ตกลงเรื่องรี้มันเป็นยังไงกันแน่!!!!
"แก้ว!เธอเห็นหน้าผู้หญิงพวกนั้นมั้ย!!!!!!!"ฉันแทบสะดุ้งเพราะโทโมะพูดเสียงดังแถมยังแสดงสีหน้าว่าดูจะโกรธมากด้วย
"ฉ....ฉันไม่เห็น"
"เธอไม่เห็นได้ยังไงห๊ะ!!!!!ถ้าเกลเป็นอะไรขึ้นมาเธอแล้วพวกเราจะหาคนทำได้ยังไง"อยู่ๆฉันก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตากับคำพูดที่ดูไร้น้ำใจของโทโมะเค้าพูดเมือนว่าฉันเป็นคนผิดทั้งๆที่ฉันไม่ได้รู้ไม่ได้เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ!!!!นี่เค้าเป็นห่วงเกลจนลืมความรู้สึกของฉันไปแล้วรึไงนะ
"ฉ...ฉันขอโทษ"
"ขอโทษแล้วมันทำให้หาคนที่ทำเจอรึไงว่ะ!!!!"ฉ....ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าโทโมะจะกล้าพูดกับฉันแบบนี้ทั้งๆที่ปกติเค้าจะแคร์ความรู้สึกฉันมากหรือว่าฉันจะคิดไปเองคนเดียวว่าที่จริงแล้วคนที่เค้าแคร์คือเกลต่างหาก!
"ฉ...ฉัน..."
"จะไปไหนก็ไปเลย!!!!!!!!"สิ้นคำพูดของโทโมะฉันก็วิ่งออกมาจากห้องพยาบาลท่ามกลางสายตาของนักเรียนเกรด10เกือบทัั้งตึกแต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดคือการอยู่คนเดียวอยู่ในที่ที่ไม่มีใครเห็นที่ไหนก็ได้ที่ฉันสามารถร้องไห้ออกมาโดยไม่มีใครได้ยินเสียงสะอื้น...
 
1ชั่วโมงผ่านไป
นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันร้องเหมือนคนไร้สติอย่างงี้นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันเจ็บที่อกข้างซ้ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและนานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันคิดว่าควรจะหยุดร้องได้แล้วทำไมหัวใจฉันมันอ่อนแออย่างงี้ทำไมกับคำพูดที่ดูไร้น้ำใจจากคนคนหนึ่งฉันถึงต้องมานั่งเสียใจด้วย กับคำตอบที่ว่าเพราะฉันรักเค้าคำเดียวมันทำให้หัวใจฉันอ่อนแอและบอบบางขนาดนี้เลยเหลอะ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าร้องไปก็ไม่มีประโยชน์แต่ทำไมไอ้น้ำใสๆนี่มันถึงไม่ยอมหยุดสักทีล่ะ ฉันแค่กำลังอ่อนแอเท่านั้นนะ...
"แก้ว"ในตอนที่ฉันกำลังสับสนอยู่กับหัวใจตัวเองอยู่ๆก็มีเสียงคนเรียกและถ้าฉันจำไม่ผิดคนคนนั้นคือป๊อปปี้
"มีอะไรเหลอะ"ฉันถามออกไปทั้งที่ไม่คิดจะปาดน้ำตาเลยสักนิดบางทีการหาคนสักคนมาระบายอาจจะทำให้หัวใจที่กำลังอ่อนแออยู่นี่ดีขึ้นก็ได้
"เธออยากหาคนสักคนมาช่วยปลอบใจในสถานการณ์อันน่าอึดอัดแบบนี้มั้ย"
"ฉันไม่เข้าใจทำไมโทโมะถึงเป็นห่วงเกลขนาดนั้นทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ทำไม..."
"ฉันเข้าใจเธอและฉันก็อยากให้เธอเข้าใจมันด้วย"เค้าพูดอะไรทำไมมันฟังดูไร้เหตุผลอย่างงี้นะ
"น...นายต้องการสื่อถึงอะไร?"
"มีเรื่องหนึ่งที่เธอควรจะรู้แต่...ขอร้องถ้าเธอฟังแล้วอย่าโกรธมันได้มั้ย"มันที่เค้าหมายถึงคงจะเป็นโทโมะสินะแล้วไอ้เรื่องที่เค้าบอกว่าฉันควรจะรู้มันคือเรื่องอะไรกันแน่แล้วมันเกี่ยวกับเกลรึเปล่า มันสามารถโยงไปเกี่ยวกับเรื่องที่พี่หวายเคยบอกฉันได้มั้ย??
"ฉันขอฟังก่อนได้มั้ย"
"เฮ้อ....เอางั้นก็ได้เพราะฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเธอจะต้องให้อภัยมัน"
"....."
"...ตอนนั้นฉันกับไอ้โทโมะอยู่เกรด10มันฮอตมากมีทั้งรุ่นน้องแล้วก็รุ่นพี่มาจีบ
แต่มันก็ไม่เคยสนใจใครเลยนะเพราะมันเป็นแฟนกับ...เกลอยู่"ฉันนั่งฟังเงียบๆโดยไม่พูดอะไรที่แท้เมื่อ1ปีที่แล้วโทโมะเคย...เป็นแฟนกับเกลนี่เอง เหอะ!ฉันมันไม่น่าเกิดมาเจอนายเลยจริงๆ
"...."
"...แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นแฟนกับเกลได้ยังไงเพราะมันไม่เคยบอกเหตุผลกับใครเลย แต่มีเด็กเกรด9อยู่คนนึงที่แอบชอบมันมากมาสารภาพรักกับมันแต่มันก็ปฏิเสธทั้งๆที่เด็กคนนั้นสวยมากกกเรียกว่าสวยที่สุดในเกรดเลยก็ได้จนยัยเด็กนั่นไปฟ้องพี่ที่โรงเรียนฝั่งตรงข้ามที่เป็นแฟนคลับไอ้โทโมะมันแต่ยัยนั่นกลับไปบอกว่าที่ไอ้โทโมะมันไม่ยอมรับรักเป็นเพราะว่าเกลได้ดาวโรงเรียนแต่ยัยนั่นไม่ไดเทั้งๆที่ความจริงแล้วไอ้โทโมะมันมีเหตุผลบางอย่างที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันต่างหาก...แต่ไอ้เรื่องแค่นี้แหละที่ทำให้ไอ้โทโมะมันลืมไม่ได้จนทุกวันนี้..."
"....."
"เพราะพองานโรงเรียนเลิกไอ้โทโมะต้องอยู่เคลียร์สถานที่เกลเลยต้องกลับบ้านคนเดียวแต่ระหว่างทางยัยเด็กฝั่งตรงข้ามดันมาดักตบเกลเพราะคิดว่าถ้าเกลหน้าเสียโฉมยัยนั่นอาจจะได้เป็นดาวโรงเรียนและโทโมะอาจจะชอบก็ได้ แต่ก็ยังโชคดีที่มีรุ่นน้องเกรด8ไปเจอและวิ่งมาบอกโทโมะมันทันแต่ก็จับยัยเด็กพวกนั้นไม่ได้ถึงจะรู้ว่าเป็นใครก็เหอะอีกอย่างพ่อของเกลกับพ่อของยัยพวกนั้นนะทำธุระกิจด้วยกันและกำลังไปได้ดีซะด้วย เฮ้อ...สุดท้ายพ่อของเกลเลยส่งเกลไปเรียนเมืองนอกแล้วก็เพิ่งกลับมานี่แหละถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเธอก็อยุ่ด้วยตอนที่เกลกลับมา..."
"..."
"แต่เธอรู้มั้ยตอนที่เกลไปเรียนเมืองนอกไอ้โทโมะมันไม่เคยร้องไห้หรือแสดงออกว่าเสียใจเลยนะแถมยังไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนอีกด้วยความจริงเรียกว่าไม่เคยมีแฟนตั้งแต่วันที่เกลไปเลยถึงจะถูกแต่เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้เพราะตั้งแต่วันที่มันเจอเธอครั้งแรกมันดูเปลี่ยนไปมากจากที่เคยเงียบๆก็พูดมากขึ้นจากที่ไม่เคยเดินผ่านตึกเกรด10เลยมัน
ก็ไปทุกวันบางทีฉันยังเคยแอบตามมันไปเลยจนได้รู้ว่าที่จริงแล้วมันแอบมองเธออยู่...จำได้มั้ยวันที่เธอลืมกระเป๋าถือไว้แล้วก็ดันมาได้ยินเรื่องที่มันบอกว่าไม่ได้ชอบเธอนะความจริงแล้วมันชอบเธอมากต่างหากแล้วฉันก็รู้ว่ามันเขินที่จะพูดออกไปตรงๆแต่ก็ไม่ร้ทำไมมันถึงไปสารภาพกับเธอแบบนั้นท่ามกลางสายตาของนักเรียนเยอะแยะถ้าไม่ใช่เพราะมันแคร์ความรู้สึกของเธอนะแก้วหรือเรียกให้ถูก...เธอคือคนที่มันยอมเปิดใจ^^"หลังจากที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดจากป๊อปปี้ฉันก็แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองตอนนี้ขอบตาฉันร้อนผาวขึ้นมาอีกแล้วแต่ครั้งนี้มันไม่ใช่เพราะความเสียใจแต่อย่างใดแต่มันเป็นความดีใจปนเขินอายมากกว่าทุกสิ่งอื่น แต่ฉันก็สงสารเกลด้วยเหมือนกันถึงขนาดที่จะถูกดักตบแบบนั้นเป็นฉันคงจะขวัญเสียน่าดูฉันเข้าใจแล้วทำไมวันนี้โทโมะถึงดูจะเป็นห่วงเกลมากขนาดนั้นที่แท้ก็คงจะกลัวว่าเกลอา
จจะโดนเหมือนครั้งที่แล้วนี่เอง ทำไมนายถึงไม่บอกฉันนะโทโมะนายนี่มันใจร้ายจริงๆเลย!!!!!!!!
"ฉันเข้าใจแล้วขอบคุณนะที่เล่าให้ฟังฉันรักนายที่สุดเลย^^"แล้วฉันก็โผเข้ากอดป๊อปปี้แบบลืมตัวก่อนจะผละออก คนใจร้ายอย่างนายฉันควรจะทำยังไงดีเนี้ย!!!!!!!
"ฉันก็รักเธอแต่รักฟางมากกว่า"
"ย่ะ"
 
 
นิยายเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วคงอีกไม่กี่ตอนติดตามกันด้วยนะค่ะส่วนตอนนี้แต่งเกือบ3วันเพราะแต่งค้างๆคาๆคิดไม่ค่อยออกแต่ก็ดันออหมายาวเลย(มั้ง)555ติมตามๆน้า
ปล.ถ้าเม้นถึง60เค้าจะอัพให้2ตอนรวดเลยอิอิยังไงก็อ่านกันเยอะๆๆๆๆๆๆเน้อออออ