This is love...มันคือความรัก

วันนี้ฉันมาโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือคนที่ฉันมาด้วยนั้นแหละ โทโมะเดินจูงมือฉันมาตลอดทางแต่ไม่คิดปริปากพูดอะไรสักคำ บางทีตอนนี้ในหัวเขาอาจจะคิดวิธีบอกเลิกที่ไม่ทำให้ฉันเจ็บก็ได้แต่ถึงเขาจะใช้วิธีไ
หนฉันก็เจ็บเหมือนกันหมดนั่นแหละ!
"ขอบคุณที่มาส่ง"ฉันพูดกับโทโมะโดยที่ไม่หันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าตึกก็มีนักเรียนมากมายวิ่งมาทางฉันและคนที่เป็นเป้าหมายน่าจะเป็นโทโมะแต่ที่น่าเจ็บใจคือมีหนึ่งในนั้นวิ่งมาชนฉันจนล้มออกไปนอกวง ฮึ่ย...เจ็บชะมัดเลย
"เดี๋ยวฉันช่วย"ในขณะที่ฉันกำลังจะลุกก็มีผู้ชายคนหนึ่งยื่นมือมาช่วย
"ขอบคุณนะเควิน"
"อื้ม^^"พอฉันยืนขึ้นถึงได้เห็นชัดๆว่าที่หัวเข่ามีเลือดไหลซิปๆ ย๊ากกก!เจ็บโว๊ยยย แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันสนใจมากกว่าแผลที่หัวเข่านั่นก็คือฉันอยากรู้ว่าไอ้เด็กพวกนั้นมันวิ่งไปหาโทโมะเพื่ออะไรกัน!
"เควินเมื่อกี้ทำไม..."
"ก็คงอยากจะเป็นดาวโรงเรียนกันล่ะมั้ง"
"เอ๋???"
"ฉันว่าเธอไปถามแฟนเธอดีกว่าเรื่องแบบนี้ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่"ไอบ้ามาทำให้อยากรู้แล้วก็เดินจากไปหน้าตาเฉยเลยนะ เดี๋ยวเหอะฉันจะงอนนาย
"เออไอบ้าเควิน"ฮึ่ย...หัวเข่าก็เจ็บจะเดินก็ลำบากพอหันหลังไปกะจะขอความช่วยเหลือจากโทโมะก็เจอแค่หัวเขากับเด็กนับ100ที่ยืนล้อมวงอยู่มันน่าเจ็บใจนักไอ้คนที่เดินชนแทนที่จะมาช่วยก็ห่างหายตายจากไปเลยนะ ชิ!เดินไปเองก็ได้
"แก้ว!!!"แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่ได้กลั่นแกล้งฉันเสมอไปเพราะตอนนี้มีคนมาช่วยฉันแล้ว!
"เอ่ม...."แต่พอฉันหันหน้าไปทางต้นเสียงที่เรียกก็แทบจะเปลี่ยนความคิดไม่ทันเพราะคนคนนั้นคือเกลกับพิม!
"ดูเธอซิไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำเลยอ่ะเนื้อตัวก็มอมแมมที่หัวเข่าก็เป็นแผลถามจริงไปฝัดกับหมาที่ไหนมาห๊ะ!"หน๊อย!ดูมันเปรียบถ้าฉันไปฟัดกับหมามาจริงๆหมาตัวนั้นคงจะเป็นเธอ!
"ถ้าไม่ช่วยก็ถอยไป"ฉันข่มอารมณ์สุดๆแล้วนะ!!!!
"ทำเหมือนว่าฉันอยากจะช่วยตายล่ะแค่จะมาสมเพช"กร๊ากกกกก!อีนังบ้าเห็นคนอื่นล้มแทนที่จะช่วยกลับมาสมเพชหล่อนควรจะไปแช็กสมองหน่อยนะ 
"เธอจะมาทำอะไรก็เรื่องของเธอเพราะฉันไม่ได้อยากรู้และไม่ได้ขอให้ช่วย"
"ก็ดี!เพราะดูจากสภาพแล้วน่าจะตายกลางทาง..."ฉันไม่รอให้ยัยนั่นพูดจบก็ลุกขึ้นเดินกระแผกๆเข้าตึกอย่างทรมาน วันนี้มันคือวันซวยอะไรของฉันเนี้ยแผลที่หัวเข่าก็เจ็บแถมเพิ่มที่ข้อศอกมาด้วยอีก ย๊ากกกก!ฉันเกลียดยัยเด็กคนที่เดินชนฉัน!!!!
Kaew talk end

Tomo talk
"แกทำบ้าอะไรว่ะไอป๊อปวันนี้กว่าฉันจะเข้าตึกได้เล่นเอาหัวหมุนเลยน่ะ!"
"ก็ไม่ได้ทำอะไรมากแค่บอกว่าถ้าใครได้เป็นดาวโรงเรียนจะได้ไปเดตกับโทโมะ"ห๊ะ!!!!ผมแทบจะดึงคอเสื้อไอป๊อปมาต่อยถ้าไม่ติดว่าคบกันมาเกือบ10ปีมันทำบ้าอะไรของมันว่ะเนี้ย
"ฟังนะฉันมีแฟนแล้วแกอย่ามาเล่นอะไรบ้าๆ!"
"แต่ปีนี้แกได้โหวตอันดับ1เดือนโรงเรียนเชียวนะเว้ย ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะให้ใครมาทำแทน"
"แกพูดอย่างงี้อยากโดนฉันต่อยรึไงว่ะก็บอกว่ามีแฟนแล้วจะให้ไปเดตกับใครที่ไหนก็
ไม่รู้ได้ไงว่ะ!"ผมแทบคลั่งกับคำพูดชวนน่าถีบของมัน
"แกก็ไปบอกให้คนที่แกรู้จักประกวดเยอะๆดิว่ะเวลาชนะแกจะได้เดตกับคนรู้จัก"
"แต่ฉันมีแฟนแล้วขนาดแก้วฉันยังไม่เคยเดตเลยสักครั้งถ้ายัยนั่นรู้มีหวังงอนฉันถึงปีหน้าแน่!"
"งั้นแกก็ไปบอกให้แก้วประกวดดิ"
"ฉันไม่อยากให้ยัยนั่นประกวด!!!!"ตอนนี้ผมเกลียดไอ้ป๊อปพอๆกับที่เกลียดไอ้ดาวเดือนโรงเรียนแล้วล่ะ
"แกจะอคติอะไรนักหนาว่ะถึงยังไงแกก็ยังเป็นเดือนโรงเรียน ถ้าเรื่องที่กลัวแก้วจะมีผู้ชายมาจีบล่ะก็หยุดเหอะว่ะเพราะแกตอนนี้ก็ใช่ย่อยแถมโรงเ
รียนอื่นด้วย"ดูมันพูด!!!
"มันไม่เหมือนกันฉันมีความคิดพอแต่ยัยนั่นอ่อนต่อโลกแค่ไหนแกก็รู้ฉันไม่อยากให้
แก้วโดนเหมือน..."
"เออๆฉันเข้าใจแกว่ะงั้นเดี๋ยวฉันจะลองไปคุยกับคณะกรรมการนักเรียนเรื่องไปเดตให้แต่เรื่องนั่นยังไงแกก็กลับไปแก้อะไรไม่ได้หยุดคิดถึงมันเหอะว่ะ"
"ฉันก็ไม่ได้คิดมาตั้งนานแล้ว"เรื่องในวันนั้นผมยังจำได้ดีวันที่ผู้หญิงคนนั้นเกือบจะเป็นอันตรายเพราะผมและเพราะเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้เธอต้องหนีไปเรียนเมืองนอก!!!!!!
"เอ้อ!แล้วกิจกรรมส่งต่อของขวัญอ่ะแกคิดไดยังว่ะว่าจะเอาใครมาช่วย"
"คงต้องเป็นหวายกับมีนล่ะมั้งเพราะคนอื่นก็เห็นมีกิจกรรมบนหอประชุมกันหมดแล้วนิ"
"งั้นฝากบอกยัย2คนนั้นด้วยว่าวันที่31เจอกันที่หน้าตึกตอน6โมงเช้านะ"
"อือถ้าเจอจะบอกให้"
"แล้วเรื่องสถานที่อ่ะคณะกรรมการนักเรียนบอกว่าให้้ไปจัดตรงสวนสนนะ(สวนสนคือสถานที่ที่ล้อมรอบด้วยต้นสนมีทางเดินไม้ที่ต้องข้ามแม่น้ำเข้ามาด้านในมีโต๊ะนับ10ตั้งอยู่ใต้ต้นสน)"
"โอเคงั้นเดี๋ยวฉันเอาใบปลิวนี่ไปแจกล่ะกันนะ"
"มันหน้าที่แกอยู่แล้วว่ะ ฮ่าๆ"ไอ้บ้านี่เดี๋ยวเหอะ!
Tomo talk end

Kaew talk
กริ๊ง กริ๊ง~
ในเมื่อดสียงออดดังแล้วฉันควรจะดีใจโลดเต้นไม่ใช่เหรอแต่นี่อะไรต้องมานั่งทุกข์ทรมานกับไอ้แผลที่หัวเข่าเนี้ยมันไม่ใช่เรื่องมั้ยห๊ะ!
"แก้วไม่ไปกินข้าวเหลอะ"
"เจ็บแผลT^T"
"เออจริงด้วยแล้วจะเอาไรป่ะเดี๋ยวฟางกับแอพริลจะซื้อมาฝาก"รอคำนี้มานานเละ
"ขอนมช็อกโกแลตกับเค้กไอติมจ๊ะ"
"โอเคเดี๋ยวฟางกินเสร็จแล้วจะเอามาให้นะ"
"จ๊ะ"อ๊าก!!เจ็บแผลเจออย่างงี้มันเจ็บจุงเบย 
"กรี๊ด กรี๊ด!!!!!"แว๊ก(เสียงฉีกกระดาษ)พอฟางเดินออกจากห้องไปฉันก็ฟุบหลับกับโต๊ะเพราะทนเจ็บแผลไ
ม่ไหวแต่จะให้ไปห้องพยาบาลเพื่อเจอแอลกอฮอร์ล้างแผลก็ไม่ไหวนะมันแสบบบม๊ากกกมาก!!!แต่พออยู่ในห้องเจอเสียงกรี๊ดเข้าไปยิ่งกว่าแอลกอฮอร์อีกจ๊ะ จะกรี๊ดอะไรนักหนาข้าวไม่ไปกินรึไงห๊ะพวกหล่อน
"พี่โทโมะมาแจกเองอย่างงี้เดี๋ยวยัย...เอ๊ยเดี๋ยวแก้วก็หึงหรอกค่ะ"
"แก้วไม่มาหึงเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอกครับ"ใครบอกไม่หึงฟ่ะฉันหึงมาก!!!แต่ลุกไปไหนไม่ได้เพราะเจ็บแผลT^T กรรม!
"งั้นขอกอดหน่อยได้มั้ยค่ะแบมอยากกอดพี่โทโมะมานานแล้วอ่ะค่ะ"ยัยหน้าด้านมาขอผู้ชายกอดก่อนได้ไงห๊ะ!แถมยังเป็นแฟนอีกแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเจ็บแผลจุงเบย ไอ้แผลบ้าเอ๊ยฉันเกลียดแก
"อ...เอ่อได้ครับ"
"กรี๊ด กรี๊ด~แกฉันได้กอดกับพี่โทโมะด้วยอ๊ะ เขิ๊นเขินเนอะ"ยัยหน้าปลวกได้กอดกับโทโมะแล้วอ่าาาทั้งๆที่เขาก็ยืนกอดกันอยู่หน้าห้องซึ่งฉัน
ก็มองเห็นได้แต่เพราะไอ้แผลนี่ทำให้ฉันไม่สามารถก้าวไปไหนได้ แก้วใจอยากร้องงง!
"พี่โทโมะค่ะคนที่ได้เป็นดาวโรงเรียนจะได้ไปเดตกับพี่โทโมะจริงๆเหลอะค่ะ"หา!!ว่าไงนะไปเดตกับโทโมะ!!ฮึ่ย...ไม่น่าทำไมเมื่อเช้าถึงมีแต่คนวิ่งไปหาหมอนั่นกันหมดแถมยังมียัยเด็กรุ่นน้องที่ไหนก็ไม่รู้มาชนจนได้แผลนี่อีก เพราะไอ้เรื่องนี้เรื่องเดียวเลย!!!
"อ...เอ่อใช่ครับ"
"มายด์ได้ยินป่ะถ้าชนะจะได้ไปเดตกับพี่โทโมะอ่ะแกฉันจะต้องชนะให้ได้!!"เหอะ!หน้าอย่างหล่อนยังหวังจะชนะอีกรึไงย่ะ
"พี่โทโมะค่ะทางนี้ค่ะทางนี้ขอลายเซ็นหน่อยได้มั้ยค่ะ"โทโมะไม่ใช่นักร้องนะที่จะจะมาขอลายเซนสงสัยนางจะเพี้ยแหะ
"ได้ครับ^^"อีตานี่ก็ยิ้มแก้มปริเชียวนะเห็นบ้างมั้ยว่าแฟนนั่งขาเจ็บอยู่ในห้องเนี้ย!
"แก้ว!!ขนมมาแล้วอย่าเพิ่งตายนะ"สงสัยโทโมะจะเห็นแอพริลเดินผ่านหน้าเค้าเข้ามาในห้องเลยหันมาดูแล้วก็เจอกับฉัน
ซึ่งมองเค้าอยู่ก่อนแล้ว
"ขอบคุณนะ"ฉันหันไปสนใจขนมตรงหน้าทันทีถึงจะรู้ว่าตอนนี้โทโมะก็กำลังมองมาแต่ทำไงได้คนมันหิวมากกว่าหึงนิ
"อ้าวพี่โทโมะนิเข้ามากินด้วยกันมั้ยค่ะ"อ้าวยัยนี่คนอุส่าจะไม่สนใจแล้วยังจะชวนมานั่งร่วมโต๊ะอีก เวร!!
"ก็ดีครับ"ฮึ่ย...จะยั่วโมโหไปถึงไหนฟ่ะ
"จะมาทำไมไม่รู้"ฉันพูดลอยๆแต่ไปกระทบโทโมะอย่างจัง หึๆๆอย่าคิดว่าฉันจะลืมเรื่องเมื่อกี้นะ
"ทำไมเธอไม่ไปกินข้าวกับแอพริลเหลอะ"
"เรื่องของ..."ฉันยังพูดไม่จบยัยแอพริลก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
"ก็เมื่อตอนเช้าไม่รู้รุ่นน้องที่ไหนวิ่งมาชนตอนที่พี่โทโมะมาส่งนั้นแหละเลยได้
แผลมาเต็มเลยแถมไม่ยอมไปห้องพยาบาลอีกเลยต้องมานั่งเจ็บแผลลุกไปไหนไม่ได้ยังไงล่ะค่ะ ฮ่าๆ"กร๊ากก!ยัยแอพริล แกจะไปเล่าให้อีตาบ้านี่ฟังทำมายยยยยยยฉันไม่อยากโดนด่า
"จริงเหลอะแก้ว!เรื่องที่ไม่ยอมไปห้องพยาบาล"แล้วดูหน้าโทโมะสิจะโกรธอะไรนักหนาก็แค่ฉันไม่ไปห้องพยาบาล
"ก็เอ่อ...ฉันไม่ชอบแอลกอฮอร์นิ"
"แล้วถ้าแผลติดเชื้อจะทำยังไงห๊ะ มานี่เลย!"ยังไม่ทันที่ฉันจะเถียงอะไรโทโมะก็ดันดึงมาที่ห้องพยาบาลซะก่อนโอ๊ย!ฉันเจ็บแผลอยู่นะ
"นี่นายฉันเจ็บ!"
"ฉ...ฉันขอโทษเข้าไปเลยแล้วทำแผลให้เสร็จเดี๋ยวนี้"พ่อเหรอค่ะเนี้ยดุอยู่ได้
"เออ!"

5นาทีผ่านไป
"โอ๊ย!แสบชะมัดไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา"
"เลิกด่าฉันได้แล้วยัยเด็กดื้อ"
"เห้ย!!!นี่นายยังไม่กลับไปอีกเหลอะ?"
"กลับไปแล้วมั้ง"
"เลิกกวนประสาทสักทีได้มั้ย!เพราะนายคนเดียวฉันเลยไม่ได้กินอะไรฮึ่ย...ไม่ต้องมายุ่งเลย"ฉันเห็นท่าว่าโทโมะจะเดินมาดูแผลเลยร้อวห้ามไว้ 
"ในเมื่อฉันทำให้เธอไม่ได้กินข้าวงั้นไปกันเถอะ"แล้วอีตาบ้านี่ก็ลากฉันมาที่โรงอาหารอย่างอ่อนโยน มันอ่อนโยนจริงๆนะเหมือนเค้ากลัวว่าฉันจะเจ็บแผลยังไงยังงั้นแน่ะ-////-โอ๊ย!แล้วทำไมฉันต้องใจเต้นแรงด้วยเนี้ย!!!!