รักนายแวมไพร์ของฉัน

เช้าวันต่อมา
วันนี้ชั้นมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อที่จะถามเค้าตรงๆว่ามีปัญหาอะไร มากันแล้วแต่ เอ๋ะทำไมไม่เห็นเค้าละ เอาไว้พรุ่งนี้ละกันไปเรียนดีกว่า   ถัดมาอีกวันเค้าก็ยังไม่มา หลายวันผ่านไปเค้าก็ยังไม่มาอีกเหมือนเดิมจงใจหลบหน้ากันชัดๆ
 
 ในโรงงานแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
เวลาประมาณ 16.00น. เป็นเวลาเลิกงานของโรงงานนี้ พนักงาน2 3 คนกำลังวิ่งหนีสัตว์ร้าย พวกเค้าดูหวาดกลัวพวกเค้าวิ่งไปบนดาดฟ้าของอาคารที่ทำงาน 
คนงานคนที่1:ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย ได้โปรดไม่อย่าฆ่าเราเลย
คนงานคนที่2:เรายังมีลูกเมียที่ต้องดูแล ปล่อยเราไปเถอะ
คนงานคนที่1:ใช่ๆ ปล่อยเราไปเถอะนะ
คนงานคนที่1 2:ไม่ๆ อ้ากกกกกกกกกกกกกก
คนงานทั้ง2ถูกสัตว์ร้ายตนนั้นถูกฆ่าตายโดยดูดเลือดที่ต้นคอ 
ตอนเช้าที่หน้าบ้านแก้ว
ชั้นกำลังจะไปโรงเรียน แล้วหวังว่าวันนี้โทโมะคงจะมานะชั้นเบื่อที่จะต้องรอแล้ว
พ่อแก้ว:วันนี้พ่ออาจจะกลับมาไม่ทั้นมื้อเย็นนะพอดีพ่อต้องไปโรงงานผลิดน้ำมันพอดีมีคมาแจ้งว่ามีร.ป.ภ.ที่นั่นถูกสัตว์บางอย่างฆ่าตาย กลับถึงบ้านแล้วอย่าลืมทำอาหารกินนะอย่ากินแตามาม่าล่ะ
แก้ว:ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ
พ่อแก้ว:ไม่ต้องห่วงหรอก
แก้ว:อืม ค่ะ
สัตว์หรอแล้วสัตว์อะไรถึงไปอยู่ที่โรงงานน้ำมันล่ะ ช่างเถอะไปโรงเรียนดีกว่า
โรงเรียน
ตอนนี้ชั้นกำลังเดินไปห้องเรียนชีววิทยากับเขื่อน ก่อนถึงห้องเขื่อนเอ่ยถามขึ้น
เขื่อน:แก้ว เอ่อ คือเดือนหน้านี้จะมีงานพรอมงานปาร์ตี้หน่ะ แล้วชั้นอยากจะถามว่าเธอมีคู่เดตงานนี้หรือยัง
เคนตะ:อ้าว่าไงเขื่อนพอดีชั้นจะคุยกับแกเรื่องชุดไปงานพรอมอ่ะ แกมียังชุดหน่ะ
เขื่อน:ไม่แน่ใจว่าจะได้ไปรึปล่าววะ ขนาดคู่เดตยังไม่มีเลย
เคนตะ:ขอให้หาได้ละกันนะ
เขื่อน:ได้อยู่แล้ว
ชั้นดีใจนะที่เคนตะมาทันเวลาพอดี ชั้นเดินเจ้ามาในห้องเค้ามาแล้วในที่สุดเค้าก็มาซะที่วันนี้เค้าใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เป็นชุดธรรมดาแต่ชั้นรู้สึกว่าเค้าเท่มากเลย
โทโมะ:เอ่อ หวัดดี โทษทีที่ไม่ได้แนะนำตัวเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ชั้นโทโมะนะเธอชื่อแก้วใช่ไหม
แก้ว:เอ่อ อืม
โทโมะ:ยินดีที่ได้รู้จักนะ
แก้ว:เช่นกัน
ไม่นานความเงียบก็ปกคลุมเราสองคน ได้โปรดพูดอะไรหน่อยซี่
โทโมะ:วันนี้อาจารย์ไม่เข้านะอาจารย์ติดประชุมแต่อาจารย์ให้อยู่ในห้องอาหนังสือรอให้กริ่งดังหน่ะ
แก้ว:อืม แล้วนาย หายไปไหนมาหรอ
โทโมะ:คือชั้นไปธุระส่วนตัวที่ต่างเมืองหน่ะ
แก้ว:อืม
โทโมะ:แล้วเธอย้ายมาจากไหนหรอ
แก้ว:เอ่อ จากเชียงใหม่นะ เคยไปไหม
โทโมะ:เคยสิ แล้วทำไมเธอถึงย้ายล่ะ
แก้ว:เรื่องครอบครัวหน่ะ
โทโมะ:เล่าให้ฟังหน่อยสิ
แก้ว:คือแม่ชั้นแต่งานใหม่แล้ว....ชั้นเล่าเรื่องครอบครัวให้โทโมะฟังจนกริ่งดังแต่เค้าก็ยังคงฟังต่อไปจงเราเดินออกมาจากชั้นเรียนจนถึงล็อกเกอร์ของชั้น
แก้ว:เรื่องมันก็เป็นอย่างที่เล่าเนี่ยแหละ
โทโมะ:แล้วเธอจะย้ายกลับไปกลับมาอย่านี้หน่ะหรอ
แก้ว:ฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน เฮ้ใส่คอนแทคมาหรอ ฉันถามเค้าเพราะตาเค้ามันไม่เหมือนเมื่อตอนอาทิตย์ที่แล้ว
โทโมะ:เปล่า
แก้ว:ครั้งก่อนตาเธอยังสีน้ำตาลเข้มอยู่เลย แต่ว่านี้มันเป็นสีดำสนิด
โทโมะ:ใช่ชั้นรู้ เพราะแสงไฟหน่ะ เอ่อ อืม
เค้าพูดแค่นั้นเค้าก็เดินออกไป แต่ชั้นไม่ได้ตาฝาดนะ
กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง
กริ่งดังแล้วกลับบ้านดีกว่า ตอนเดินไปที่รถชั้นเห็นโทโมะยืนตรงข้างรถเค้าแล้วเค้าก็มองชั้นด้วย ช่างเถอะเก็บกระเป๋าดีกว่า ระหว่างที่ชั้นยื่นกระเป๋าไปไว้้ข้างคนขับชั้นได้ยินเสียงรถวิ่งมาทางชั้นด้วยความเร็วชั้นเลยหันไปมอง ไม่นะมันกำลังมาทางชั้นจริงๆด้วยมันใกล้เข้ามาแล้วชั้นกำลังจะจะตายหรอ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย ตอนชั้นตกใเจเหมือนมีคนมากระชากให้เข้าไปหาแล้วนั่งลงใครนะ เอ๊ะโทโมะหนิ
เอียดดดดดดดด โครมมมมมมมม
เค้าหยุดรถนั่นด้วยมือเปล่า เป็นไปได้ไงชั้นกับเค้ามองหน้ากันไม่นานเค้าก็เดินหนีไปแบบไม่ให้ใครเห็นแล้วตามมาด้วยเสียงของเพื่อนๆของชั้น
เพื่อนๆ:แก้ว แก้ว เป็นไงบ้าง แก้ว
ฉันไม่ตอบเพราะชั้นยังงอยู่ว่าเค้าหยุดรถนั่นได้ไง แต่เสียงของเฟย์ทำให้ชั้นหลุดจากความงงนั่น
เฟย์:แก้ว เธอเป็นไงบ้าง
แก้ว:ชั้นไม่เป็นไร
..:แก้วเธอเป็นไรไหม ชั้นขอโทษนะพอดีชั้นตกใจหาเบรกไม่เจออ่ะ
เขื่อน:หุบปากน่าคิว
เฟย์:นายนั่นแหละหุบปากเขื่อน แก้วทางโรงเรียนโทรบอกพ่อเธอแล้วนะ พ่อเธอบอกให้พาเธอไปโรงพยาบาล
ว่าแล้วไงถ้าเรื่องเข้าหูพอเมื่อไหร่ต้องเป็นแบบนี้
โรงพยาบาล
ระหว่างที่ชั้นวัดความดันอยู่พ่อก็เดินเข้ามา
พ่อแก้ว:นายทำแผลเสร็จเรามีเรื่องต้องคุยกัน OK นะลูก
แก้ว:หนูสบายดีค่ะ
คิว:โทษทีนะแก้วชั้นพยามหยุด แต่ชั้นตกใจ
แก้ว:ชั้นรู้ชั้น OK
พ่อแก้ว:เปล่า เปล่า ที่แน่ๆคือมันไม่ OK
แก้ว:พ่อคะเค้าไม่ผิดนะ
พ่อแก้ว:ลูกอาจจะตายได้นะ เข้าใจรึเปล่าเนี่ย
แก้ว:ค่ะ แต่หนูไม่ได้ตายหนิคะ
พ่อแก้ว:จูบลาใบขับขี่นายได้เลย
คิว:ผมไม่มี
ทำไมพ่อชอบทำเรื่องเล็กให้กล่ายเป็นเรื่องใหญ่นะ
...:ได้ข่าว่าลูกสาวหัวหน้าอยู่นี่หรอครับ
พ่อแก้ว:อ๋อ หมอพีชญ์
พีชญ์:หวัดดีครับหัวหน้า
พ่อแก้ว:อืม
พีชญ์:เดี๋ยวรายนี้ชั้นจัดการเอง เค้าพูดกับพยาบาล แต่เอ๊ะหมอพีชญ์หรอ พ่อบุญธรรมโทโมะหนิ
พีชญ์:จริญญา
แก้ว:ค่ะ เรียกแก้วก็ได้
พีชญ์:เอาหล่ะแก้ว ดูเหมือนเธอจะเจอมาไม่น้อยเลยนะ รู้สึกยังไงบ้าง
แก้ว:ดีค่ะ
พีชญ์:ดูนี้นะ
เค้าบอกให้ชั้นดูที่นิ้วของเค้า แล้วส่องไฟฉายมาที่ตาของชั้น
พีชญ์:เธออาจเกิดอาการเครียดเล็กน้อยหรือไม่ก็เกิดอาการมึนงง แต่ชีพจรปกติดีไม่มีวี่แววของสมองที่บาดเจ็บ คิดว่าเธอคง OK ดีนะ
แก้ว:รู้ไหมคงแย่กว่านี้ถ้าโทโมะไม่อยู่ด้วย เค้าชนหนูกระเด็นพ้นทาง
พ่อแก้ว:โทโมะหรอ ลูกคุณใช่ไหม
แก้ว:ใช่อัศจรรย์จริงๆ แบบว่าเค้าถึงตัวหนูไวมากทั้งที่อยู่ห่างกันตั้งเยอะ
พีชญ์:ฟังดูเหมือนเธอโชคดีมากเลยนะ 
อะไรนี่เค้าไม่เชื่อชั้นหรอ เหอะ ชั้นเดินออกมากับพ่อจากห้องฉุกเฉินกำลังจะกลับบ้านพ่อก็พูดขึ้น
พ่อแก้ว:พ่อต้องไปเซ็นเอกสารซั้ก 2 3 แผ่น ระหว่างรอลูกก็โทรหาแม่ก็แล้วกัน
แก้ว:นี่พ่อบอกแม่หรอ โธ่ ป่านนี้มีหวังปรี๊ดแตกแหงเลย
พ่อนะพ่อไม่น่าบอกแม่เลย ระหว่งที่ชั้นกำลังจะเดินไปโทรหาแม่ชั้นเห็นหมอพีชญ์ โทโมะและหวายกำลังคุยกันเราที่โทโมะช่วยชั้นไว้
หวาย:เด็กบางคนเห็นเหตุการณ์ด้วยตอนนั้น
โทโมะ:จะให้ชั้นทำไงได้ ชั้นไม่ยอดให้เธอตายหรอกนะ
หวาย:ไม่ใช่เธอคนเดียว พวกเราจะเดือดร้อนกันทั้งหมดนะ
พีชญ์:ไปคุยกันในห้องชั้นดีกว่านะ
ไปทำไม่ล่ะกำลังอย่ากรู้เลยว่าทำไมพวกเค้าถึงต้องเดือดร้อน หรือว่าเค้าจับได้ว่าชั้นแอบฟัง พอชั้นหันไปมองปรากฎว่า ใช่ เค้าจับได้
แก้ว:ขอคุยด้วยหน่อยสิ
พีชญ์:หวายมานี่
แล้วหมอพีชญ์กับหวายก็เดินออกไปเหลือแต่โทโมะที่กำลังเดินมาหาชั้น
โทโมะ:อือ มีไร
แก้ว:นายทำไงถึงได้มาถึงตัวชั้นเร็วนักหล่ะ
โทโมะ:ตอนนั้นชั้นยืนอยู่ข้างเธอนะแก้ว
แก้ว:เปล่า นายยืนอยู่ข้างรถนาย ฝั่งตรงข้าม
โทโมะ:เปล่า ชั้นเปล่า เหอะ
แก้ว:นายยืนอยู่
โทโมะ:เอ่อ อืม แก้วหัวเธอโดนกระแทกชั้นว่าเธอสับสนนะ
แก้ว:ชั้นรู้ชั้นเห็นอะไรนะ
โทโมะ:แล้วมันคืออะไรหล่ะ
แก้ว:นาย นายหยุดรถนั่น นายใช้มือผลักมันออกไป
โทโมะ:คงไม่มีใครเชื่อเธอหรอก
แก้ว:ชั้นไม่ได้คิดจะับอกใครนะ ชั้นแค่ต้องการรู้ความจริง
โทโมะ:แค่ขอบคุณชั้นแล้วลืมมันซะได้ไหม
แก้ว:ขอบคุณ
โทโมะ:เธอจะไม่เลิกคิดใช่ไหม
แก้ว:ไม่
โทโมะ:งั้นก็ให้สนุกกับการผิดหวังแล้วกันนะ
เค้าทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วเค้าก็เดินหนีไป
ตอนกลางดึกที่บ้านแก้ว
ชั้นกำลังฝัน ชั้นฝันเห็นโทโมะ เฮ่อ
ชั้นตื่นจากฝันแล้วชั้นเห็นเค้ายืนอยู่ตรงหน้าแต่พอชั้นหันไปเปิดไฟเค้าก็หายไป เฮ่อชั้นคงจะคิดมากเรื่องเค้าจนตาฝาดไปเองแหล่ะ โอ้ยง่วงจังนอนต่อดีกว่าพรุ่งนี้ยิ่งต้องไปโรงเรียนแต่เช้าGoodnightนะคะท่านผู้อ่าน
******************************
เป็นไงบ้างถ้าไม่หนุกก็บอกกันนะ