รักนายแวมไพร์ของฉัน

กริ้งงงงงงงงงง

เสียงกริ่งเข้าเรียนดังแล้วไปเรียนดีกว่า

แก้ว:เขื่อนต่อไปเรียนไรหรอ

เขื่อน:อืมต่อไปหรอไม่รู้สิ อ๋อวิชาชีวหนะไปเรียนกันเถอะ

ห้องเรียนชีววิทยา

เขื่อน:ขออนุญาติครับ เธอไปหาครูก่อนนะ

แก้ว:อืม

อะไรเนี่ยทำไมชั้นต้องเรียนคาบนี้พร้อมนายนั่นด้วย ดู ดูทำหน้าสิ

โทโมะ part

เวรแล้ว ยัยนี่อีกแล้ว จ้องอยู่ได้ ไม่นะทำไมผมต้องการที่จะกินเลือดของเธอมากขนาดนี้ปกติผมจะไม่กินเลือดมนุษย์ แต่กับยัยนี่...

 end โทโมะ part

ครู:สวัสดี ใบผ่านล่ะ 

แก้ว:นี่ค่ะ

ครู:นี่หนังสือนะ มีที่นั่งว่าสำหรับเธอตรงนั้น เปิดไปที่บทสุดท้ายตามให้ทันนะ

อะไรอีกเนี่ยนั่งข้างกันอีก ผมชั้นเหม็นรึไงนะทำไมต้องเอามือปิดจมูกด้วย ชั้นนั่งเรียนกับเค้าไปเรื่อนๆอึดอัดจัง

กริ้งงงงงงงงงงงง

พอกริ่งเปลี่ยนคาบดังขึ้นเค้ารีบเดินออกไปทันที โอ๊ยพอกันทีไปขอเปลี่ยนคาบเรียนดีกว่า

เอ๊ะนั้นมันนายนั่นหนิ เข้าไปดีกว่า

โทโมะ:ผมจะเปลี่ยน ขอร้องล่ะครับฟิสิกส์ก็ได้ แต่ไม่เอาชีววิทยา

ครูวิชาการ:ไม่มีแล้วมันเต็มหมดแล้ว เหลือแต่ชีววิทยา

โทโมะ:ก็ได้งั้นผมก็แค่ต้องทนต่อไป

เหอะ แค่เรียนชั้นเดียวกับชั้นแค่นี้ต้องเปลี่ยนหรอ ชั้นสิที่ต้องเปลี่ยนจ้องอยู่ได้งั้นไม่เอาดีกว่าชั้นต้องเผชิญกับเขา หลังจากที่ตั้งเป้าหมายว่าจะเผชิญกับเค้าชั้นก็เดินไปเข้าเรียนคาบต่อไปจนเลิกเรียน กลับบ้านดีกว่า

พิม:กลับกันเถอะ

แก้ว:อืม ไปก่อนนะแล้วเจอกัน

พิม/เฟย์/เขื่อน:แล้วเจอกัน

แล้วชั้นก็เดินมาขึ้นรถที่พ่อเพิ้งซื้อให้เมื่อวานกลับบ้าน 

บ้าน

พ่อกลับมาแล้วหรอ ไหนบอกตอนเย็นๆไงแต่ช่างเถอะ

พ่อแก้ว:เป็นไงบ้างลูก ได้เพื่อนใหม่เยอะไหม

แก้ว:ก็ดีค่ะพ่อ

พ่อ:อืม ไปกินข้าวนอกบ้านไหมลูก

แก้ว:ดีค่ะแก้วกำลังหิวเลย

เย้ กินข้าวนอกบ้านต้องจะเป็นร้านน้าหวานแน่เลย จะอร่อยเหมือนเดิมไหมน้าาาา

ร้านน้าหวาน

แก้ว:สวัสดีค่ะน้าหวาน

น้าหวาน:อ้าวแก้วมาแล้วหรอลูก 

แก้ว:ค่ะ คิดถึงน้าจังเลยค่ะ

ชั้นกอดน้าหวานด้วยความคิดถึง

น้าหวาน:อืม น้าก็คิดถึงเราเหมือนกัน น้าได้ยินพ่อเราบอกว่าจะมาน้าดีใจมากเลยนะ

แก้ว:ค่ะ  แต่น้าหวานคะตอนี้หนูหิวจังเลยอ่ะ หาอะไรให้หนูกินได้ไหมค่ะ

น้าหวาน:ว่าแล้วอย่างเราเนี่ยไม่พ้นเรื่องกินหรอก

แก้ว:อิอิ

หลังจากที่น้าหวานทำข้าวกระเพราเนื้อของโปรดให้ชั้นกิน ก็มีลุงคนนึงเดินมาคุยกับพ่อหน้าคุ้นๆนะอ๋อลุงบุญมีนี่เอง

พ่อแก้ว:แก้วจำลุงบุญมีได้ไหมลูก

แก้ว:จำได้สิคะ สวัสดีค่ะลุงบุญมี

ลุงบุญมี:สวัสดีจะ เป็นไงบ้างสบายดีนะ

แก้ว:ก็ดีค่ะ

ที่ชั้นจำลุงบุญมีได้เพราะลุงมีหัวล้าน อิอิ

ลุงบุญมี:ลุงไปก่อนนะ ไว้เจอกันไหม

แก้ว:แล้วเจอกันคะ

พ่อแก้ว:อิ่มยังลูก

แก้ว:อิ่มแล้วค่ะ กลับเลยไหมคะพอดีแก้วมีการบ้านต้องทำ

พ่อแก้ว:กับเลยก็ได้ลูก

แก้ว:ค่ะ ไปนะคะน้าหวาน

น้าหวาน:จร้าาาาาาาา

เอาหล่ะในที่สุดชั้นก็ได้พักซะที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเหลือแต่ทำการบ้าน กับรอแม่โทรมาดีนะที่การบ้านมีนิดเดียวไม่งั้นต้องนอนดึกแน่ ทำไมหน่ะหรอก็เพราะตอนนี้มัน2ทุ่มแล้วหนะสิ

ติ๊ด ติ๊ด

อ๋ะ แม่โทรมาแล้ว

แก้ว:สวัสดีค่ะแม่

แม่แก้ว:ไงลูกไปเรียนวันแรก 

แก้ว:อืม ก็ดีค่ะ

แม่แก้ว:ไหนเล่ามาซิ

แก้ว:พวกเค้า ต้อนรับหนูอย่างอบอุ่น

แม่แก้ว:โอ๊ะโอ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย

แก้ว:ไม่มีอะไรหรอกค่ะ

แม่แก้ว:อ๋อ มีแน่ที่รัก

แก้ว:เอิ่มหนูมีการบ้านต้องทำ ไว้คุยกันใหม่นะคะ

แม่แก้ว:O.K.รักลูกจ๊ะ

แก้ว:หนูก็รักแม่ค่ะ

ติด

ไม่นะ ไม่นะ ไม่ ปากนะปากไม่น่าพูดให้แม่เป็นห่วงเลย นอนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้เผชิญกับนานโคโดโมะนั่น ฝันดี Goodnightนะคะท่านผู้อ่าน

*************************************

เป็นไงบ้างอัพเยอะไปไหม ถ้าเยอะไปบอกด้วยนะ