My close friend เพื่อนสนิทคนนี้ของผมครับ

Poppy talk
          หลังจากที่ผมพาฟางขึ้นห้องเรียนแล้ว ผมก็นั่งเงียบรอเวลาให้อาจารย์มาสอนอย่างเดียวไม่พูดไม่คุยกับใคร ส่วนฟางก็เอาแต่ถามผมตลอดทาง ว่าผมเป็นอะไร ผมอยากจะตะโกนออกไปดังๆว่าผม ‘หึง’ ฟาง แต่ผมก็ไม่สามารถทำได้ เพราะผมรู้ดีว่าตอนนี้ผมอยู่ในฐานะอะไรสำหรับฟาง
 
          “ไอ้ป๊อป/ยัยฟาง” เสียง 4 เสียงที่เรียกผมกับฟางพร้อมกัน เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเพื่อนผมอีก 4 คน นั่นก็คือ โทโมะ แก้ว สองคนนี้เค้าเป็นแฟนกัน แล้วก็ไอ้เขื่อนกับยัยเฟย์ เค้าก็เป็นแฟนกัน
 
          พวกเรา 6 คนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จนวันนึง ไอ้เขื่อน กับไอ้โมะ มันวางแผนสารภาพรักกับเฟย์แล้วก็แก้ว แล้วสองสาวนั่นก็ยอมตอบตกลงเป็นแฟน แล้วก็เหลือแต่ผมที่ไม่กล้าบอกฟางเพราะผมดูออกว่าฟางเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผมเลยนอกจากคำว่าเพื่อน
 
          ไอ้เขื่อนกับไอ้โมะมันเคยยุผมหลายต่อหลายครั้งว่าให้ผมบอกฟางไป แต่ผมก็ไม่กล้าบอกกลัวว่าถ้าฟางรู้ว่าผมคิดเกินเลยกับฟาง แม้แต่ความเป็นเพื่อนผมอาจจะไม่ได้รับมันจากฟาง.....
 
          “ไอ้ป๊อป มัวเหม่ออะไรอยู่วะ” เสียงไอ้โมะปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ของตัวเอง
 
          “เปล่า....” ผมพูดแล้วหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง
 
          “ฟาง วันนี้ป๊อปเป็นอะไรหน่ะ?” ยัยเฟย์หันไปถามฟาง
 
          “ฉันก็ไม่รู้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้วหล่ะ”   บอกในใจแล้วไงว่าหึงฟาง ทำไมไม่รู้เรื่องสักทีนะ
 
          “ยัยฟางแกไปทำอะไรให้ไอ้ป๊อปโกรธหรือเปล่า”
 
          “ยัยแก้วบ้า ฉันไปทำอะไรให้เค้าโกรธ ฉันต่างหากที่ควรจะโกรธ เมื่อเช้าฉันไปเดินชนผู้ชายคนนึง ยังไม่ทันได้ขอโทษเค้า  ป๊อปก็ลากฉันออกมาเลยไม่รู้เค้าเป็นไรของเค้า” ทั้งหึงทั้งหวงเลยรู้มั้ยยัยฟาง ฮึ่ย!!!!
 
          “ชนผู้ชายคนนึงหรอ....?” ไอ้โมะลากเสียงยาวแล้วหันไปสบตากับไอ้เขื่อนสองคนอย่างรู้ดีว่าตอนนี้ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร
 
          หลังจากนั้นเพื่อนบังเกิดเกล้าทั้งสองก็พร้อมใจลากผมออกมาจากวงสนทนาทันที แถมยังให้เหตุผลกับสาวๆว่า เรื่องของผู้ชายขอคุยเป็นการส่วนตัว ฟังๆแล้วดูเหมือนยัย 3 คนนั้นเจือกยังไงไม่รู้นะ -0-
 
          “ไอ้ป๊อปแกหึงฟางใช่มั้ยว่ะ” หลังจากที่ลากผมมาพ้นเขตอันตรายได้ ไอ้เขื่อนก็เปิดปากถามผมอย่างรู้ทัน
 
          “เออ!!!” ผมกระชากเสียงตอบมันอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เพื่อให้รู้ว่าผมอารมณ์เสีย อย่าถามมาก
 
          “แล้วคงไม่ใช่แค่หึงด้วย แต่แกหวงเค้าด้วยใช่ไหม” แต่การกระชากเสียงตอบของผมม่ได้ไปกระตุกต่อมกลัวของไอ้เพื่อนสองตัวนี้เลยให้ตายสิ
 
          “เออ!!!!” คราวนี้ผมตอบออกไปเสียงดังกว่าเดิม แต่... พวกมันแค่ฉีกยิ้มกวนบาทาใส่ผมแล้วไอ้เขื่อนก็พูดประโยคที่ทำให้ผมเดือดที่สุด
 
          “แกก็บอกฟางไปสิว่ะ บางทีฟางอาจจะชอบแกบ้างก็ได้นะ” ก็ผมเคยบอกแล้วไงว่าฟางไม่ได้คิดอะไรกับผม ทำไมพวกมันไม่ฟังบางนะ
 
          “พอเถอะๆ จะได้เวลาเรีนแล้ว เข้าห้องเถอะ แล้วก็เลิกทำท่าซังกะตายใส่ฟางด้วย ทำแบบนั้นเกิดเค้าไปหลงรักคนอื่นชึ้นมาหล่ะก็.... ซวย!!!” ไอ้โมะร่ายยาวเหยียดแล้วเดินจากไป ตามด้วยไอ้เขื่อนที่เพียงแค่ตบบ่าผมเบาๆแล้วก็เดินตามไป
 
          ผมควรจะเลิกโกรธฟางใช่มั้ย?.... ใช่!! เพราะนี่ไม่ใช่ความผิดฟาง มันเป็นความผิดของไอ้บ้านั่น ผมมองตามันแว๊บเดียวผมก็รู้แล้วว่ามันชอบฟาง.... เฮ้อ!!! ไปเรียนดีกว่า
 
 #####################################################
จบแล้วววว เป็นไงบ้างตอนนี้ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย 5555 อย่าลืมเม้นโหวตให้ไรเตอร์ด้วยนะคร้าบบบ