แผนเกมร้าย หมัดหัวใจ นายเพลย์บอยตัวพ่อ

 
ฟาง : นั้น....มัน.......โทโมะนี่ เขามาแล้วแก้ว
แก้ว : หันไปมองตรงที่ฟางชี้ ใช่เค้าจริงด้วยโทโมะจริงๆ เข้ากำลังเดินตรงมาที่ฉัน..............
โทโมะ : พอเดิามาถึงแก้วก้อคว้ามือแก้วเดินไปกลางผับตรงฟรอมเต้นรำ แล้วก้อประกบปากเขากับปากอันแสนหวานของแก้ว เข้าจูบอย่างเร้าร้อนพยายามให้แก้วจูบตอบ
แก้ว : ที่อึงกับการกระทำของโทโมะอยู่ จึงเผลอจูบตอมโทโมะไป
เมื่อแก้วจูบตอมโทโมะจึงเปลี่ยนจากจูบอันเร่าร้อนเป็นจูบที่แสนหวาน และโทโมะกับแก้วก้อจูบกันเนินานจนเวลาเลยไป 00.10น.
ตอนนี้ในผับบมีแต่เสียงกรี๊ด...ของสาว ๆที่อยู่บริเวณนั้นที่อิจฉาแก้ว ที่ตอนนี้จูบกับโทโมะอยู่
ส่ว เฟย์ ฟาง ก้อกำลังยิ้มกับการกระทำของโทโมะ อยู่ สาวหวายกับจินนี่ก้อกับลังกรีด๊ด แตกเพราะวันนี้ตัวเองเป็นคนแพ้และรีบออกไปเพราะกว่าเฟย์ ฟางจะซ้ำเติม
ส่วนแก้ว กับ โทโมะ
แก้ว : อืม..อะ..แก้วเริ่มจะขาดอากาศหายใจเลยเริ่มจะประท้วงที่ลำคอ
โทโมะ : พอจะรูว่าแก้วหายใจไม่ออก ก้อเลยเผยปากออกจากปากแก้ว เสร็จแล้วก้อดึงแก้วเดินออกจากผับ แล้วก้อตามด้วยเสียงกรี๊ด ป่นโห่ของหนุ่ม สาว ๆ ในผับ แล้วโทโมะ ก้อพาแก้วเดินลัดเลาะมาตรงซอยเล็กข้างหลังผับ พอมาถึงก้อนั่งลงตรงสวนดอกไม้หลังผับ
แก้ว : ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยน่ะว่าที่ มันมีสวนดออกไม้ที่สวย แบบนี้ด้วย กับลำงเพลิดเพลินกับดดอกไม่ในยามราตรีแต่ต้องหุบยิ้มเพราะหันไปเจอสายตาแห่งความโกรทและผดหวังองโทโมะที่ส่งมาให้เทอร์
โทโมะ : นี้มันคืออะไร เทออะไรเทอรองอธิบายเหตุผลมาให้ฉันฟังสิ ว่ามันคืออะไร (โทโมะ ตะค๊อกเสียงดังใส่แก้ว)
แก้ว : หยิบกระดาษที่โทโมะยืนให้มาดู แล้วก้อต้องอึงเพราะมันเป็นกระดาษที่แก้วเซ็นต์ตกลกเล่นเกมกับหวายแล้วคนที่ต้องตกเป็นเหยื่อในเกมนี่เคยโทโมะ คือฉันขอโทษ ขอโทษจริง ฉันไม่รู้จะพุอยังไงเพราะมันเป็นนความผิดของฉันฉันยอมรับผิดทุกอย่าง ตอนนั้นฉันต้องการที่จะเอาชนะแต่ฉันไม่ได้คิดถึงความเดือดร้อนที่จะตามมา ฉันขอโทษที่ฉันเอานายมาเกียวกับเกมนี้ ฉันขอโทษจริง ๆ
โทโมะ : พูดได้แค่นี้หรอแก้ว เทอไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยรู้ไหม ฉันไม่แน่เชื่อใจเทอร์เลยแก้ว (ฉันไม่น่ามีความรู้สึกดี ๆ ให้เทอร์เลยแก้ว คิดน่ะไม่ได้พูด ) (ชอบเค้าแล้วอะดิ คนเขียน) ทำไมเทอถึงทำแบบนี่ทำไมถึงต้อล่อเล่นกับคนด้วยน่ะนี่มันชิวิตจริงน่ะแก้วไม่ใช่ละคร ทำไมเทอไม่คิดถึงหัวใจของคนอื่นบ้าง ทำไม
แก้ว : ฉันขอโทษ นายจะโกรทฉัน ฉันก้อยอมน่ะ แต่นายอย่าเกรียดฉันเลยน่ะ
โทโมะ : แล้วทำไม่เทอร์ไม่บอกฉัน ให้ฉันรู้ไม่ใช่ให้ฉันได้ยินจากคนอื่น ทำไมแก้ว
แก้ว : ฉัน....อึก ...ฉัน..ขะ ..ขอ ทะ..โทษ
โทโมะ : เทอพูดได้คำเดียวนี่ใช่ไหม
แล้วทุกอย่างก้อถูกปลุกคุมด้วความเงียบ
แก้ว : ฉัจะบอกนายอยู่แล้วแท้ ๆ ทำไมต้องเป้นแบบนี้ด้วยฉันน่าจะรูสึกตัวเองให้เร็วกว่านี้อีกหน่อยน่ะ ฉันจะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างนี้ แล้วน้ำตาที่เก้บกักไว้ก้อไหลออกมา ตอนนี้โทโมะนั่งหันหลังให้แก้วอยู่เลยไม่รู้ว่าแก้วร้องให้
โทโมะ : ทำไม่ฉันถึงรูสึกปวดใจอย่างนี้น่ะ เจ็บปวดกว่าตอนที่โนพิพน์หลวกอีก ทำไม่มันถึงปวดใจอยางนี้น่ะ แก้วทำไม่ผู้หญิงอย่างเทอร์ถึงทำให้ฉันเจ็บปวดใจได้ขนาดนี้น่ะ พอโทโมะนึกอะไรขึ้นได้เลยหันจะมาพูด กับแก้วแต่พอเห็นโทโมะก้อเห้นแก้วกำลังร้องให้อยู่ แก้วเทอร์ร้องไห้หรอเทอร์ร้องไห้เพราะฉันเหรอฉันทำให้เทอร์ร้องไห้ ทำไมการ้องไห้ของเทอมันถึงทำให้ฉันเจ็บจี้ดที่หัวใจน่ะ แล้วโทโมะก้อสลัดความคิดออกแล้วตัดสินใจเรียกแก้ว
แก้วที่ได้ยินโทโมะเรียกจึงรีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วหันหน้ามาตามเสียงเรียก มีอะไรเหรอ
โทโมะ : คือเทออยากไท่โทษที่เทอทำกับฉันไหม
แก้ว : ถ้านายหายโกรทฉันฉันก้อจะยอมทำ
โทโมะ : จริงน่ะที่จะยอมทำ งั้นเทอต้อง....................