แผนเกมร้าย หมัดหัวใจ นายเพลย์บอยตัวพ่อ

โทโมะ : จริงน่ะที่จะยอมทำ งั้นเทอต้อง....................มาเป็นแฟนฉันแบบหลอกจนกว่าฉันจะพอใจเทอถึงเลิกเป็นแฟนฉันได้ ตกลงไหม

แก้ว : เป็นแฟนนายหลอก ๆ งั้นหรอ (ทำไมไม่เป็นจริง ๆ ละ) อืม..คือ..

โทโมะ : เทอพูดแล้วน่ะว่าจะยอมทำหรือจะกลืนน้ำลายตัวเอง

แก้ว : ได้สิฉันตกลง

โทโมะ : เริ่มงานวันนี้เลย ปะ..........

แก้ว : ไปไหน เดี๋ยวสิจะไปไหนโทโมะ

โทโมะ : ไปบ้านฉัน...ตอนนี้ก้อจะเช้าแล้วกว่าจะถึงกว่าเช้าพอดีเดินเร็วสิฉันรีบ

แก้ว : ไปบ้านนายไปทำไม

โทโมะ : ก้อไปเปิดตัวว่าที่ภรรยาปลอม ๆ ของฉันน่ะสิ

แก้ว : นายจะไม่ให้ฉันเตรียมตัวก่อนหรอ

โทโมะ : ไม่ต้องเตรียมหรอกเพราะะชุดนี้ก้อสวยแล้ว เขาพูดไปแบบรีบๆ

แก้ว : ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นซะหน่อย (แต่นายชมฉันสวยหรอครั้งแรกน่ะเนี่ยถึงจะไม่ตั้งใจก้อตาม ถึงจะได้เป็นแฟนปลอมก้อยังดีที่ฉันจะได้อยู่ใกล้นายต่อไปน่ะโทโมะ)

โทโมะ : แก้ว แล้วอีกอย่างเทอเลิกเรียกฉันว่าโทโมะได้แล้วน่ะเรียกโมะเฉย ๆ ก้อพอ มันจะได้ดูสนิทกัน

แก้ว : อืม ..เข้าใจแล้ว

คฤหาสไทยานนย์

โทโมะ : เข้ามาสิ จะยืนอยู่ทำไมละ

แก้ว : ขอทำใจหน่อยไม่ได้หรือไงหะ

โทโมะ : ไม่ได้ เข้ามาเดี๋ยวนี้ แล้วก้อลากแก้วเข้ามา เดินมันใกล้ฉันหน่อย เดินหางอย่างนี้เดี่ยวคนอื่นเค้าก้อรู้หรอกว่าไม่ใช่แฟนกัน แล้วโทโมะก้อโอบเอวแก้วเข้าใก้ลแล้วเดินเข้าบ้าน

แก้ว : ไม่ต้องขนาดนี้ก้อได้น่ะโทโมะเดี๋ยวผู้ใหญ่เห็นเข้ามันจะดูไม่ดี

โทโมะ : พ่อ แม่ฉันไม่อยู่หรอก เข้าอยู่ต่างประเทศ ปีหนึ่งถึงจะกลับครั้งหนึ่ง พูดไปด้วยแววตาน้อยใจ

แก้ว : อืม....งั้นฉันพร้อมแล้วเข้าไปเถอะ แล้วก้อเดินมาถึงข้างในบ้าน

โทโมะ : แก้ว...พอแก้วหันมาโทโมะก้อทำการประกบปากแก้วก่อนที่แก้วจะถามอะไร รสจูบที่นุ่มนวลและแสนหวานทำให้แก้วเผลอจูบตอบไป แล้วก้อจูบกันเนินนาน จนมีคนทักท้วง

โทกิ : ของโทษน่ะไอ้โมะ ที่มาขัดจังหวะแต่ฉันว่าเราไปกินข้าวกันเถอะ พิมพ์เขาเตรียมกับข้าวชุดใหญ่ไว้ให้นายเลยมีแต่ของชอบแกทั้งนั้น ทั้งที่ฉันก้อยังไม่แน่ใจเลยว่าแกจะมาไหม เพราะปกติแกไม่เคยมาบ้านนี้เลยตั้งแต่ฉันแต่งงานกับพิมพ์

โทโมะ : วันเกิดพี่ทั้งทีทำไมผมจะไม่มาละครับ เอ่อ..นี่แก้วครับแฟนผมและก้อเป็นว่าที่ภรรยาหรือน้องสไภ้พี่ครับ

โทกิ : คนนี่แกคงจริงจังสิน่ะ ถึงพามาบ้านด้วย น่ารักดี ตาถึงน่ะแกเนี่ย ยินดีต้อนรับคับ เชิญคับคุณแก้ว

แก้ว : (ทำไมพี่น้องคู่นี้ นิสัยไม่เหมือนกันเลยรู้สึกว่าคนพี่จะจริงจังกับชิวิตดูมีภูมิฐานดูเป็นผู้ใหญ่กว่าโทโมะตั้งเยะเลย หน้าตาก้อไม่แพ้กันติดตรงที่โทโมะหน้าหวานกว่าเท่านั้น ) อ่อ..ค่ะ

โทโมะ : เดี๋ยวแก้ว แล้วโทโมะก้อเดินมาโอบเอวแก้วแล้วเดินไปด้วยกัน

แก้ว : นี่หรอพิมพ์ น่ารักดี

ตอนนี้พิมพ์กำลังวุ่นกับการจัดโต๊ะอาหาร อย่างมีความสุขหน้าเทอเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่พอเทอหันหน้ามาเห็นฉันกับโทโมะเดินมาด้วยกันยิ้มนั้นที่ฉันเห็นหายไปในพิบ

โทโมะ : สวัสดีคับพี่สะไภ้ สบายดีน่ะ (ตั้งแต่ที่พิมพ์ตัดสินใจแต่งงานกับพี่ชายโทโมะก้อไม่เคยเรียกชื่อพิมพ์อีกเลย)

พิมพ์ : อืม.......สบายดีจ๊ะ แล้วโมะ....อืม โทโมะละสบายดีไหม

โทโมะ : สบายดีสิ แล้วตอนนี้ก้อกำลังมีความสุขเลยละ

แก้ว : (แววตาที่คุณพิมพ์มองโทโมะเป็นแววตาที่โหยหาและคิดถึง ส่วนสายตาที่โทโมะมองกับทั้งเย็นชา และแข็งกระด้างแต่แฟงไปด้วยความเจ็บปวด สองคนนี้เค้าเป็นอะไรกัน เค้าเคยผูกพันกันแบบไหนน่ะ มันไม่ใช่พี่สะไภ้กับน้องชายสามีเลย ทำไมฉันถึงรู้สึกหวั่นๆ ที่ใจน่ะ)

โทโมะ : แก้ว.......แก้ว.....

แก้ว : หะ..ค่ะ ว่าไงหรือโมะ

โทโมะ : นี่แฟนผมคับพี่สะไภ้ เทอเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากและก้อเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วย แก้วนี่พิ่สะไภ้ผม

แก้ว ; แก้วสวัสดีค่ะ คุณพิมพ์ (ทำไมเขาถึงมองเราด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ สายตาอิจฉาริษยาแบบไม่เหมะกับใบหน้าสวยๆของเทอเลย)

พิมพ์ : สวัสดีจ๊ะ แก้ว เชิญนั่งเลยจ๊ะ

โทกิ : กินข้าวกันเถอะ ไอ้โมะแล้วแกไม่กลับมาอยู่บ้านด้วยกันหรอวะ

โทโมะ : ไม่หรอกคับพี่ แก้วเค้าต้องเรียนอยู่มาอยู่ที่นี้กลัวแก้วจะไม่สะดวกคับ

โทกิ ; อืม..แล้วเรียนปีไหนแล้วละแก้ว

แก้ว : ค่ะ แก้วเรียนปีสุดท้ายแล้วค่ะ แล้วก้อสอบเสร็จแล้วด้วยค่ะรอรับประกาศณีย์บัตรเท่านั้นละค่ะ

โทกิ : แก้วเรียนจบแล้วแกจะแต่งงานเลยไหม ไอ้โมะ

โทโมะ : คะ คับ อ่อผมก้อคิดว่าอย่างนั้นละคับถ้าแก้วเสร็จเรื่องเรียนเมื่อไรผมก้อจะแต่งงานกับแก้วคับ

โทกิ : พ่อแม่คงดีใจมาน่ะที่แก จะแต่งงานสักดี แล้วถ้าได้รู้ว่ามีลูกสะไภ้น่ารักแบบแก้วแม่คงดีใจมาก

โทโมะ และโทกิ ก้อคุยกันโดยที่ลืมไปเลยว่าพิมพ์นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย

พิมพ์ : โทกิค่ะ กินนี้หน่อยน่ะค่ะจะได้บำรุงสุภาพค่ะ (เงียบอยู่นานทนไม่ไหวเพราะไม่มีใครสนใจ)

โทกิ : ครับ ขอบคุณคับพิมพ์

พิมพ์ : ค่ะ โทโมะนี้อร่อยน่ะ ของโปรดของโทโมะด้วยกินเยอะๆน่ะ

โทโมะ : คับ ขอบคุณคับ อืม...นี้ก้อของโปรดแก้วด้วยนิอะโมะให้น่ะคับ แล้วก้อนี่ด้วยกินเยอะๆน่ะ

พิมพ์ : นั่งแก้วแกเป็นใครถึงทำให้โทโมะเปลี่ยนไปขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าโทโมะจะลืมฉันได้ ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าโทโมะจะคบแกถึง 7 วันไหม

พิมพ์ : แล้วแก้วกับโทโมะคบกันนานหรือยัง

แก้ว : ก้อยังไม่นานหรอกค่ะ

พิมพ์ : กี่วันแล้วจ๊ะ ที่ว่ายังไม่นาน

แก้ว : (ผู้หญิงคนนี้ถามแปลกฉันต้องรู้ให้ได้ว่านายกับพิมพ์เคยเป็นอะไรกันมาก่อน) อืม..ก้อ

โทโมะ : ไม่รู้น่ะว่ากี่วันเพราะเราไม่ได้นับ แต่ถึงเราจะรู้จักกันไม่นานแต่ฉันอบอุ่นใจและมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับแก้ว เหมือนเรารู้จักกันมานานแล้วเลย ใช่ไหมแก้ว

แก้ว : อ่อ อืม..ใช่ค่ะ

พิมพ์ : เดี๋ยวพิมพ์ไปเอาของหวานในครัวมาให้น่ะค่ะ

โทโมะ : ของผมไม่ต้องน่ะคับพี่สะไภ้เพราะตอนนี้ความหวานผมมากมายแล้วตั้งแต่อยู่กับแก้ว

พิมพ์ : อืม.....จ๊ะ คุณละค่ะโทกิ

โทกิ : 55ไอ้โมะมันล้อเล่นคับเอามาเลยคับจะกินด้วยกันไหมแก้ว

แก้ว : อืม.... ค่ะ

ถ้าไม่สนุกยังไงงก้อปอกด้วยน่ค่ะจะได้ปรับปรุงค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยน่ะค่ะ