SPECIAL BABY SET

 

" ขอโทษค่ะ ฟางมีลูกแล้ว "

    ฉันพูดคำนี้ออกไปและทำให้พี่ป็อบอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะปับหน้าให้เหมือนเดิม

ก่อนจะจ้องมาที่ฉันแล้วยิ้มให้อย่างเคยอ่าแันเรี่มจะงงแล้วละที่ยิ้มนี่ยิ้มเยาะเย้ยหรือว่า

สงสารที่ฉันมีลูกแล้ว<<<<<<ตรงไหนฟ่ะ--*

" แล้วยังไง? " ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจขนาดบอกว่ามีลูกแล้วยังพูดแบบนี้อีกเหรอ

" พี่ป็อบหมายความว่าไง "

" พี่ชอบฟางยังไงก่อยังงั้นเหมือนเดิม " เขาทิ้งคำนี้ไว้แล้วเดินไปหาพี่โมะ เหมือนเดิม งั้นเหรอ

เราเคยรู้จักกันยังงั้นเหรอฉันเหนื่อยกับสิ่งที่ไม่รู้จริงๆ

     อ่าฉันไม่สาม์ถจำอาไรได้เลยตอนนี้แันความจำเสื่อมอย่างที่รู้ๆกันเมื่อ3ปีก่อนฉัน

เกิดอุบัติเหตุรถชนพอตื่นมาก้อจำอาไรไม่ได้ทุกคนเป็นห่วงมากตอนนั้นฉันสับสนจริงๆแถม

หมอยังมาบอกให้ฉันดูแลตัวเองดีๆด้วยตอนนี้ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วฉันท้องได้2สัปดาห์

ทำเอาอึ้งกันทั้งครอบคัว0_0กำไหมละความจำเสื่อมยังไม่พอยังมีสิ่งมีชีวิดที่น่าสงสารอยู่

ในท้องอีกใครเป็นพ่อของเด็กก่อไม่รู็

       ฉันจำพ่อแม่พี่น้องเพื่อนได้ทั้งหมดแต่กับจำผู้ชายที่ทำให้ฉันท้องไม่ได้เหมือนว่า

ความชงจำฉันจะหายไปหมอบอกว่าเพราะฉันเศร้าไม่อยากจดจำพอโดนรถชนสมองเลยสั่งการ

ให้ลืมเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดนั้นไปชะประมานนั้นแหละ

" แม่ฮะแฟ้มหิวแล้ว " ลูกชายของฉันเดินมาหาพร้อมกับอ้อนทันที

" จ้าเดี๋ยวแม่หาอาไรให้ทานนะ " ฉันบอกแล้วคิดจะเดินไปหาอาหารแต่เสียงข้อความดังขึ้นฉันเลย

หยุดแล้วมองเบอร์ที่ส่งมาก==เบอร์แปลกอีกละ

{พี่รอที่ร้านกาแฟของโทโมะมาหาพี่ก่อนได้ไหม จาก...ป็อบปี้} ฉันอึ้งเลยพี่ป็อบนี่ยังไงนะทำตัว

ลึกลับพิกลฉันเอามือถือใส่กระเป๋าไว้ก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้เจ้าตัวเล็ก

" แฟ้มครับเดี๋ยวแม่ฟางมานะ "

" แม่จะไปไหนให้แฟ้มไปด้วยนะฮะ " ยิ้มจนแก้วป่องเลยนะน่ารักจริ๊ง

" ไม่ได้ครับเดี๋ยวแม่มานะ " เจ้าลูกชายฉันทำหน้ามุ้ยใส่เลย

" เฟย์หาอาหารให้หลานชายตัวดีทานหน่อยเร็ว "

" ไม่เอาๆๆ!!!แม่ฟางต้องหาให้แฟ้ม " ง่ะ ดื้อจริ๊งคนนี้

" แฟ้มแม่มีทุระ "

" ไม่สน!!!!!! " อุ้ยตาแดงเชียวT^Tลูกชายเอาใจยากจัง

" พี่แฟ้มน้องเวียงพิงค์มาแล้ว " ยัยตัวเล็กนี่แหละที่ทำให้แฟ้มหยุดได้

" เห็นไหมเวียงพิงมาแล้วนั้นไม่ไปเล่นกะน้องเหรอ " ฉันบอกพร้อมหันไปหาเขื่อน

" ฟางสวยมากๆเลยวันนี้ " คำทักทายแรกเขิลนะ

" จ้าๆ "

" เวียงพิงค์มาแล้วเหรอฮะเดี๋ยวพี่แฟ้มพาไปเล่นนะฮะ " แหม่ะพอสาวมาลืมแม่เลยทีเมื่อกี้

ยังงอแง

" ไม่ต้องมายุ่งพี่แฟ้มคนหลายใจ " อุ้ยอาไรกันหลายใจเหรอ

" พี่แฟ้มไม่ได้หลายใจนะฮะ "

" งั้นบอกมาผู้หญิงในรอบนี้เป็นใคร " น้องเวียงพิงค์หลานของเขื่อนเอารูปมาให้ดู อุ๊บ:Xลุกชายฉัน

" ลูกชายแม่ไปกิ๊กกะสาวคนไหนเนี้ย " ฉันกะชิบหูลูกชาย

" แม่ฮะนี่รูปผมกะฟ้าเะอชอบผมอยู่ฮะ " โอ้เสน่ห์แรงตั้งแต่เด็กเลย

" แล้วลุกชองน้องฟ้าป่าว "

" โหแม่แฟ้มชอบเวียงพิงค์คับ-*- " กระชิบกลับความรักของเด็กๆช่างน่ารักอาไรเยี่ยงนี้

" ว่าไงพี่แฟ้ม " ดูน้องเวียงพิงค์จะอารมณ์มิค่อยดีนะ

" แค่คนรู้จักฮะ " แล้วลูกชายฉันก่อตามง้อน้องเวียงพิงค์เพราะไปฉันเลยเดินไปหาพี่ป็อบ

       ฉันเดินเข้ามาหลังร้านก่อนจะเห็นผู้ชายคนหนื่งยืนรออยู่

" พี่ป็อบ " เมื่อฉันเรียกเขาก่อหันหน้ามา

" มาแล้วเหรอ "

" พี่มีอาไรรึเปล่าค่ะถึงเรียกฟางมา " อยากรู้นะ<<<<<ฉันก่ออยากรู้ย่ะ

" ฟางเธอเป็นอาไรไปบอกพี่ทีสิ " สิ่งที่ฉันเห็นคือพี่ป็อบยิ้มแต่ว่าแววตาพี่เขามันช่างเศร้าอาไรเช่นนี้

" พี่พูดถึงเรื่องอาไร " ฉันบิดตัวออกจากมือเขาเพราะพี่เขากำลังบีบแขนฉันมันเจ็บนะ

" ฟางมองพี่สิบอกพี่ทีฟางจำพี่ไม่ได้เหรอ " พี่เขาพูดอาไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ

" จำได้สิจำได้พี่ก็คือพี่ป็อบเพื่อนพี่โทโมะแฟนเพื่อนฟาง "

" ฟางเป็นอาไรลืมไปหมดแล้วเหรอคิดสิจำพี่ไว้ "

" พี่ป็อบพี่พูดเรื่องอาไรเราเพิ่งเคยรู้จักกันนะ " แววตาพี่ป็อบสั่นไหวแปลกๆมันมีผลต่อหัวใจฉันมากเลยละ

ให้ตายสิไม่ชอบเลยแบบนี้

" เหอะ! " พี่ป้อบทำเสียงขัดใจในลำคอก่อนที่จะมองหนเาฉันอีกที

" งั้นพี่ขอถามสักคำเด็กเมื่อกี้... "

" ลูกฟางเอง/ลูกพี่ใช่มั้ย? " พวกเราพูดพร้อมกัน แต่สิ่งที่พี่ป็อบพูดทำฉันตาโตขึ้นทันที

ที่เขาพูดหมายถึงเอ่อ...เราเคยรู้จักกัน?

" พี่ป็อบหมายความว่าไงฟางไม่เคยรู้จักพี่ีป็อบ " ฉันรู้สึกอารมณ์เสียมากๆกับการกะทำที่หยาบคาย

ของพี่ป็อบเพราะเขาเขย่าตัวฉันอยู่นะสิ

" ทำไมจะไม่เคยฟางลืมพี่ลืมเรื่องเมื่อ3ปีก่อนไปแล้วใช่มั้ย "

" พี่ป็อบ...ฮึก...ปล่อยฟาง ฟางเจ็บ " ฉันเพิ่งรู้ว่าโดนตะคอกแล้วน้ำตาไหล ผู้หญิงช่างบอบบางจริงๆนะแหละ

" อ่า~พี่ขอโทษ " พี่ป็อบเรี่มเย็นลงแล้วพาฉันไปคุยที่เก้าอี้แทน

" พี่ป็อบ ที่พี่พูดเมื่อสามปีก่อนนะมันหมายถึงอาไร "

" ก่อหมายความที่พุดทำไมฟางจำมันไม่ได้จริงเหรอ "

" ขอโทษค่ะตอนนั้นฟางเกิดอุบัติเหตุพอตื่นมาก่อจำอาไรไม่ได้เลย " ฉันพุดตามความจริงแต่พี่ป็อบจะ

เชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่เถอะ เขามองฉัยอย่างไม่เชื่อสายตาเท่าไร

" หมายความว่า... "

" ฟางความจำเสื่อม "

[Poppy talk]

 

      ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าที่ีฟางบอกเป็นความจริงแสดงว่าที่เธอมองผมเป็นแค่ใครคนหนื่งนั้น

เพราะเธอจำเรื่องราวที่ผ่านมาของเราไมไ่ด้ผมทำร้ายถึงมากขนาดนี้เลยเหรอ ฟางเป็นสาวใสชื่อไม่รู้เรื่อง

อาไรเลยแต่ต้องมาเป็นหมากในเกมเท่านั้นผมเสียใจตอนที่บอกคำนั้นกับเธอ

" พี่ป็อบถ้าพี่รู้พี่ช่วยบอกฉันทีว่าก่อนหน้านี้ฉันเป็นยังไง " ฟางเรี่มถามผมอีกตาเธอแดงนิดๆ

มันเป็นสันญานบอกว่าเะอจะร้องโฮ่ไม่กี่วินาทีข้างหน้า

" ฟางเป็นสาวสวยของ รร นะ " ผมบอกแล้วนึกยิ้มๆตอนที่เจอคั้งแรกทำเอาผมอับอายมากๆ

" จริงเหรอ " หน้าตาตอนอยากรู้นี่มันทำให้หัวใจที่เย็นเสียบของผมอบอุ่นได้อย่างดีเลย

" อึม ฟางเป็นคนสวยหนุ่มๆพากันชอบเยอะเลยละมีแต่คนรู้จักทั้ง รร " ก็ชุ่มช่ามชอบล้มบ่ิอยๆ

ทำตังเอ๋อพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเลยเป็นจุดเด่นอานะแต่ถึงยังงั้นเธอก็เป็นสาวฮอตเลยนะ

" จริงเหรอ "

" จริงคับพี่ก็ชอบด้วย " หนน้าฟางแดงนิดๆเมื่อผมบอกผมเจอเธอคั้งแรกก็ชอบเลยละ

ผมมีเพื่อนคนหนื่งเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีมันมาเรียกที่เดียวกับผมและบังเอิญว่ามันก็ชอบฟาง

ทั้งที่มันรู้ว่าผมก็ชอบแต่ยังยืนยันที่จะแข่งกับผม

" แล้วเป้นไงต่อเหรอ "

" พี่ก็พยายามจีบฟางไง " ผมแข่งกับชองเจมันคือเพื่อนผมที่บอกชองเจชอบฟางมาก

ผมมองก็รู้แต่มันชอบใช้ความป่าเถือนทำให้ฟางไม่มองมันแต่กลับมาหาผมแทน

" แล้วเรา... "

" เราคบกัน " มันคือจุดเรี่มต้นของเทพนิยายผมไม่สามาร์ถลบความผิดได้เลย

ตอนแรกผมคิดคิดว่าชอบฟางและเธอคือคนที่ใช่พอใครคนนั้นมาบอกให้เลิกยุ่งกะฟาง

ผมคิดว่าเราสองคนมันต่างกันราวฟ้ากับดิน

    ผมเคยถามชองเจว่าถ้าผมจะเลิกกะฟางจะเป็นไรไหม แต่สิ่งที่ได้มาคือมัดแทนคำตอบ

ปากผมแตกเลย

" เราเคยจูบกันมั้ย " ยัยตัวเล็กของผมจะถามอาไรเนี้ย

" เคย " ผมตอบตามความจริง

" เคยกอดกันมั้ย "

" เคย "

" เรา...เราเคยมีอาไรกันมั้ย " เธอต้องการอาไรกันแน่ผมมองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบเธอ

" เคย "

[ end Poppy's talk ]

 

       ทุกชิ้นส่วนของร่างกายฉันเหมือนตกอยู่ในช่วงไร้น้ำหนักเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยง

เมื่อพี่ป็อบบอกแบบนี้ฉันก็รีบปิดปากวิ่งออกมาจากงานทันทียัยแก้วต้องโกรธมากแน่ๆแต่โทไปขอ

โทดมันก็ได้แหละ  ถ้าสิ่งที่พี่ป็อบพูดเป็นความจริงฉันคิดว่าแฟ้มน่าจะเป็นลูกเขาฉันคิดว่าฉันรู้จักตัวเอง

ดีพอที่จะไม่มั่วกับผู้ชายหลายคน มันไม่ใช่นิสัยฉัน ฉันอยากจำทุกอย่างได้จังอยากรู้ว่าก่อนหน้านี้

ฉันรักพี่ป็อบมากรึเปล่ามากแค่ไหนกันถึงทำให้ฉันยอมมีอาไรกับเขาได้

" แม่ฮะแฟ้มง่วง " แฟ้มขยี้ตาเดินมานอนที่ตักฉัน นี่มันสองทุ่มละนิไท่แปลกที่แฟ้มจะง่วง

" จ้าเดะแม่พานอนนะ " ฉันยกลูกชายมานอนข้างๆแล้วห่มผ้าให้

" แฟ้มคับ " ถ้าจะบอกลุกดีไหมนะ

" ฮะ " บอกก็จะดีกว่านะ

" แฟ้มอยากให้พ่อกลับมาหาเรารึเปล่าคับ... "

 

 

คนนี้น้องแฟมน่ารักมาก

คนนี้น้องเวียงพิงค์ใสๆ กิกิ

 

รูปเล็กไปนิดแต่คงเห็นหน้kใสๆของน้องเขานะค่ะ

คิคิชอบเด็กสองคนนี้มากๆเลยอะเข้ามาอ่านกันเร็ว

เม้นๆๆๆๆๆๆๆด้วยจ้า

ใครที่อยากได้รูปเจาก็ได้เลยนะ

Kim minchan= น้องแฟ้ม

น้องเวียงพิงค์=น้องเวียงพิงค์

 

รักน้องแฟ้มอย่าลืมเม้นนะฮะ

รักน้องเวียงพิงค์อย่างลืมโหวดนะค่ะ