SPECIAL BABY SET

      ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงครึ่งโลกมีความสุขไหมฉันรู้แค่ว่าฉันมีความสุขมากๆเลยละหลังจากที่พี่โมะเขา

บอกความรู้สึกตัวเองให้ฉันรู้วันนั้นฉันก็นึกว่าพี่เขาจะเปี่ยนไปแต่ไม่เลยเขายังเย็นชาเหมือนเดิม:(

แต่บางครั้งเขาก็หวานจนฉันแทบละลายหลายต่อหลายครั้งแค่นี้ก็ทำให้ฉันอบอุ่นอย่างหาที่เปียบไม่

ได้แล้วละมันผ่านมาได้2อาทิดแล้วละ

" พี่โมะค่ะ " ฉันเรียกเมื่อเรานั่งพักผ่อนที่หน้าร้านเพราะไม่มีคนมาละ

" หึม? " พี่โมะเลิกคิ้วมองมาที่ฉัน

" ปิดร้านไปช็อปปิ้งกัน " ฉันอมยิ้มพลางอ้อนพี่เขาก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้พักหลังมาเนี้ย

ตามใจฉันจนไม่น่าเชื่อเลยละ

         จากนั้นพวกเราก็ปิดร้านแล้วพากันออกไปช้อปปิ้งที่ห้าง ถ้าเดินเกาะแขนกันจะ

เป็นยังไงนร้าฉันคิดในใจก่อนจะดอกแขนที่โมะไว้กรี๊ดดได้อารมณ์คู่รักแก้วเะอฝันไปรึเปล้า><

" พี่โมะแก้วอยากได้ชุดนี้อะ " ฉันมองไปที่ชุดตาแวววับชุดเดรสสีแดงเกาะอก เริดมากอะ

" ถ้าแก้วจะใส่ชุดนี้ขอบอกแก้วต้องใส่ให้พี่ดูคนเดียว " ว้ายยเขินนะ

" >///<บ้า " ฉันพูดเบาๆก้มหน้างุดๆแล้วเดินต่อ 

" พี่ค่ะกินไอศครีมกัน "

" คร้าบบบบ " พี่เขาลากเสียงยาวแต่ดูน่ารักยังไงไม่รู้สิ

           แล้วพวกเราก็พากันไปกินไอศครีมวู้ๆ่น่ากินอะฉันเลือกไม่ถูกเอาชะเลย

พี่โมะก็มองดูฉันที่เลือกนาน(มาก)ฉันเลือกไม่ถุกเลยเอาทุกรสเลยอร่อยน่าดู

" แก้วเอาไรบ้างอะเรื่องนานชะ "

" เอาหมดเลยอะ "

" โหยัยหมูอ้วน " ฉันทำแก้มป่องใส่ทันที

" แก้วไม่อ้วนนะ "

" เดี๋ยวก็อ้วนแหละกินเยอะขนาดนั้น " ชิชิ

" อ้วนแล้วไง "

" ถึงอ้วนพี่ก็รักคร้าบบ " แล้วพี่โมะก็โน้มตัวมาหอมแก้มฉันก่อนจะยิ้มให้>///<

คนบ้าทำไรอะคนตั้งเยอะ

" เดี๋ยวพี่มานะครับ " เขินอะทำเอาหน้าฉันร้อนเลยหอกแก้มแบบไม่ตั้งตัวอีกละ

อยากให้แก้วหัวใจวายตายรึไง

" อ่าวพี่โมะไปไหน " ฉันมองไปหน้าก็ไม่เห็นมะกี้เขินมากเกินไปเลยไม่รู้ว่าพี่เขา

อาไรโอ้ยยัยบื้อแก้วเอ่ยพี่เขาไปไหนเนี้ยทิ้งสาวน่ารักฉันไว้ได้ไง

ชิชะมาก่อนเถอะแก้วจะงอลชัก2-3วันเลย<<<<<<<<<<<ทำได้เหรอ

          ง่าฉันนั่งรอตั้งนานไอศครีมหมดไปเยอะละนะทำไมยังไม่มาสักทีเนี้ย

อย่าบอกว่าทิ้งแก้วแล้วหนีนะ กระชิกๆ~~คนใจร้ายอยู่ไหนนนนนนนนนนนน

ฉันตะโกนเรียกในใจ(จะมีคนได้ยินมะยัยบ้า)

" แก้วมาแล้วๆ " ในที่สุดก็มาสักที

" พี่โมะชื้ออาไรมา " เมื่อเขามานั่งข้างหน้าฉันเลยเห็นถุงไรก็ไม่รู้เลยถาม

" ของส่วนตัวนะ "

" ให้แก้วดูหน่อย " ฉันพูดแล้วยื้อมือจะคว้าเองถุงนั้นแต่พี่โมะมาตีมือฉัน เจ็บอะTT

" ไม่ได้! " แฟนแบบไหนเนี้ยดูก็ไม่ได้

" งอลละ " ฉันทำหน้าบึ้งพร้อมกับกอดอกไว้

" ง้อดีกันนะ "

" หายงอล " ><ฉันมันประสาทฮ๋าๆๆๆ

" พี่โมะไปชื้อเสื้อผ้าต่อไปตุ๊กตาด้วย " อ้อนได้ก็รีบอ้อนฉันอยากทำแบบนี้ตั้งนานละแต่พี่โมะชอบขัดใจ

แต่ตอนนี้ฉันสามารถขออะไรก็ได้จากเขา คิคิ...รู้สึกถึงตำแหน่งว่าทีภรรยาเข้าแล้วละ

" ตามนั้นเลยที่รัก " พี่เขายักคิ้วให้ก็เป็นชะแบบนี้ทำให้ละลายตลอดแบบนี้ไใ่รักได้ไง

        สักวันพ่อกับแม่ก็ต้องรู้เมื่อไหร่ที่ฉันท้องแต่ก่อนจะถึงวันนั้นพี่โมะบอกว่าเขาจะไปขอ

ฉันหมั้นจากพ่อแม่ฉันได้ยินแบบนี้ฉันรู้สึกทีเอามากๆเลยละฉันอยากจะโอบกอดเขาไว้ข้างกาย

ทุกวันทุกนาีอยากหายใจรวมกับเขาอยากเล่นอยากยิ้มอยากอะไรหลายๆอย่างสิ่งเหล่านี้ฉันได้แต่

คิดในใจเมื่อก่อนแต่ตอนนี้มันกำลังจะเกิดขึ้นและกำลังจะเป็นจริงในไม่ช้า

     เวลาผ่านไปนานฉันกับพี่โมะก็พากันกลับมาบ้านพร้อมกับของใช้เยอะแยะน้อยใจอะ-*-

ก็ฉันอยากได้สร้อยคอแต่พี่เขาไม่ยอมชื้ออะแง่ๆๆๆๆๆๆหนูอยากได้รู้สึกงอลนิดๆแต่ไม่เป็นไร

ไว้วันหลังอ้อนไหม่ หุหุ ยังมีเวลาอีกเยอะฉันคิดแล้ววิ่งออกมาจากห้องอยากเร็วๆ

" อ๊ะกรี๊ดดดดดดดด!!! " ฉันร้องออกมาดังก่อนเพราะฉันดันลื่นอาไรไม่รู้ตกบันไดตั้งหลายขั้น

" แก้ว!!! " และเสียงพี่โทโมะคือสิ่งสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงไม่รู้เรื่อง

       ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้าเพราะเห็นเสียงที่ทอดลงมาเป็นสัญยานบอกให้รู้ว่านี้คือวันไหม่

พร้อมกับเสียงอาไรก็ไม่รู้แว่วเข้าหูมาเสียงดังอะหนวกหูชะมัดฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะเห็น

เพดานสีขาวเป็นอย่างแรกอย่าบอกนะว่าฉันตายแล้วอะฮื่อๆๆ

" แก้วตื่นแล้ว!! " แล้วก็มีคนโผ่เข้ามาแล้วก็ผู้หญิงคนหนื่งที่ดูอายุมากกว่าฉันมากเลย

    ครั้งสุดท้ายที่จำได้ฉันตกบันไดเอ๊ะหรือว่า...

" ฉันตายแล้วเหรอค่ะแก้วตายแล้วทำไมเห็นหน้าแม่พี่โมะที่นี่ละ... " ฉันพรึมพำอย่างตกใจแล้วร้องโฮ่ออกมา

" แก้ว..แก้วตายแล้วจะไม่เห็นหน้าพี่โมะแล้ว " แล้วฉันก็เอามือปิดหน้าตัวเองไว้

" แก้วยัยบ้า...แม่พี่ยังไม่ตายแล้วเธอก็ยังไม่ตาย!!! " เสียงพี่โมะตะคอกดีจังขนาดตายแล้วยังได้ยินเสียงพี่เขา

" ดีจังเลย~~ "

" อ๊ากกกกก!หมอมาตรวจแก้วเดี๋ยวนี้เลยผมว่าหัวกระแทกพื้นแล้วเพิ้ยนไปแน่ๆ " พี่โมะโวยวาย

แล้วฉันก็เพิ่งรู้ว่านี่มันไม่ใช่สวรรศ์

" เย่ดีจังแก้วยังไม่ตาย " ฉันพูดเสียงร่าเริงแล้วหัวเราะออกมา

" แก้วเป็นไรมากเปล่า " เอ๊ะยัยฟางนิละนั้นเฟย์ด้วย

" ไม่เป็นไรยังไม่ตายดีใจๆ " แล้วพูดแล้วยิ้มฟางกับเฟยืก็มองหน้ากันงง

" ง่ะเด็กน้อยเอ่ยคงไม่เป็นไรแล้วละเจ็บข้อเท้าป่าว " พี่โมะถามแล้วฉันก็รู้สึกทันทีว่ามันเจ็บ-*-

ฉันเลยพยักหน้าให้เขา

" หมอครับแก้วควรจะนอนที่นี้คืนหนื่งหรือว่าให้กลับบ้านเลยครับ " พี่โมะถามตาลุงหนวดนั้น(หมอย่ะ)

" อาการดีแล้วกลับบ้านไปเลยครับ "

" ขอบคุณครับ " 

        จากนั้นพี่โมะก็บอกว่าจะไปไหนก็ไม่รู้เดี๋ยวกับมายัยฟางกับเฟยืเลยพาฉันมาเอายา

ฟางบอกว่าจะพาฉันกลับบ้านแต่ฉันก็ไม่ได้แก่วงหัวไปมาเพื่อรอพี่โมะตรงนี้เขาไปไหนกันฉัน

เล่นเกมที่มือถือก็ร้อนใจคิดถึงพี่โมะ

" ฟางกับเฟย์กลับบ้านไปก่อนเลยก้ได้เดี๋ยวแก้วไปหาพี่โมะแปบ "

" เฮ้ยจะดีเหรอ " ยัยเฟย์พุดแล้วฟางก็มองหน้าฉันอีก

" นั้นสิไม่ดีมั้งข้อเท้าแกก็เจ็บเดี๋ยวมันก็ไม่หายหรอกเดินมากนะ " ฉันส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มให้ทั้งสองคน

ก่อนจะเดินถามหาคนแถวนี้ว่าพี่โมะไปไหน

" อ่อผู้ชายหน้าหวานๆผมเห็นเขาเดินไปที่ลานจอดรถนะครับ " อึมเขาไปทำไมนะ

    ฉันคิดก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถแล้วก็เพิ่งเห็นว่าตัวเองเอาแอปเปิ้ลที่ฟางเอามาเยี่ยมติด

มือมาด้วยลูกนึงร่างการที่มันแข็งแรงนี่มันทรมานยังงี้นะ ฉันคิดอย่างเหนื่อยๆก่อนจะตั้งใจ

เดินแล้วก็ไปถึงลานจอดรถในที่สุด

" พี่มันใจร้ายฉันรักพี่นะ " ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึ่งพูด

" แล้วยังไง " เสียงนี้มัน...พี่โมะ ฉันอยากรู้เรื่องว่ามันอาไรเลยเดินเข้าไปเห็นเกล

ยัยนี่มาหาพี่เขาอีกทำไม

" ฉันรักพี่นะเวลาอยู่กะพิชฉันก็รักพี่คิดแต่เรื่องพี่ฉันมันโง่เองที่ทำแบบนั้นไป " เกลร้องไห้แล้ว

กอดพี่โมะไว้เชิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกินเพราะพี่โมะไม่คิดจะผลักเกลออกเลย

" ฉันแค่อยากประชดพี่เท่านั้น " ฉันกัดรีมฝีปากแน่น

" เราจบกันแล้วเกลพี่ไม่สามารถกลับไปหาเธอได้ "

" แต่เกลรักพี่มาก " เกลพูดแล้วกอดพี่โมะไว้ทำท่าจะจูบพีโมะด้วยฉันสั่นไปทั้งตัวก่อนที่

ของในมือฉันจะเขี้ยงออกไปอย่างไม่รู้ตัว

" อาไรกันเนี้ยแก้ว!! " พี่โมะทำท่าโกรธๆเมื่อฉันเขี้ยงแอปเปิ้ลใส่กางหลังพี่เขาผู้หญิงคนนั้นก็มองฉัน

" อย่าแตะต้องพี่โมะนะฉันรักเขามากกว่าเธออีก " ฉันตะโกนออกไปแล้วเดินไปผลักเกลออก

" เธอเป็นใคร! " เกลมองมาที่ฉันอย่างโมโห

" เป็นคนที่พี่โมะรักเป็นคนที่ได้ใจเขาแล้วเธอก็ไม่สามรถเอาพี่เขาออกไปจากฉันได้ " ฉันร่ายยาว

แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุดฉันยอมเสียทุกอย่างไปแต่ให้เสียพี่โมะไปฉันทำไม่ได้

" เธอออกไปจากพี่โมะนะออกไปจากชีวิดเขานะ!!! "

" ฉันเป็นแฟนเขาแล้วพี่โมะก็ยังตัดใจจากฉันไม่ได้แล้วเราจะมาคบกันไหม่เธอต่างหากออกไปจากชีวิดพี่โมะชะ "

ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงยอมแพ้แต่ตอนนี้ไม่ฉันจะสู้ฉันไม่ยอมสูนเสียสิ่งที่ฉันรักเด็ดขาด

" เธอเป็นแฟนแล้วไงฉันเป็นเมียพี่เขานะเรารักกันจะแต่งงานกันออกไปนะยัยบ้า!!! " ฉันโมโหถึงสุดขีดน้ำ

ตาก็ไหลไม่หยุดมือฉันมันลอยไปตบแก้มใสๆของเกลอย่างห้ามไม่ได้ฉันรักแรงแล้วหึงแรงเพิ่งรู้

" แก้วหยุดแก้ว!!! " พี่โมะห้ามเมื่อฉันจะตบเกลอีกรอบแบบนี้หมายความว่าไง

" แก้วออกไปก่อน! "

" ไม่!!! "

" แก้ว!!! " พี่เขาตะคอกใส่ฉันเจ็บ

" แก้วเขาใจแล้ว ฮึก~ " ฉันเอาหลังมือเช็ดน้ำตาออกก่อนจะหันตัวกลับไปใจร้าย คนใจร้าย

        ฉันเดินมาที่หน้าโรงพยาบาณพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้มันจะหยุดไหมชาดนี้<<<<<<<เวอร์

" แก้ว!! " ฉันหันไปแล้วมันคือพี่โมะฉันไม่สนแล้ว

" ยัยเด็กบ้าเฮ้ยเดินออกมาทำไมยังไม่หายดีไม่ใช่ไงเธอนี่มันจริงๆเลย " พี่โมะพูดเสียงอ่อน

" อย่าโกรธแก้วเลยนะจะด่าจะว่าอาไรก็ได้ " ฉันบอกแล้วจับเสื้อพี่โมะไว้

" พี่จะโกรธเธอทำไม " พี่โมะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน

" ก็แก้วตบหน้ายัยเกลนั้นนิ " พูดแล้วเจ็บ

" แล้วยังไง "

" ก็พี่รักเกลนิ "

" ก็แค่ใครคนหนื่งที่เคยรักแต่ตอนนี้พี่ไม่สามารถรักใครได้นอกจากผู้หญิงที่ชื่อแก้ว " ฉันอยากจะชึ้งนะ

ถ้าไม่ติดที่เรามาพูดกันที่หน้าโรงพยาบาณนะคนมองเราเต็มเลย

" กลับบ้านได้แล้วยัยตัวยุ่ง " พี่โมะบีบจมูกเบาๆก่อนจะอุ้มฉันขึ้นรถแล้วพากลับบ้าน

       พ่อแม่ฉันกลับมาไทบแล้วละพ่อแม่พี่โมะด้วยอยู่รวมกันเลยอะแต่ว่าฉันคงต้อง

กลับไปอยู่บ้านตัวเองแล้วเชงเลยจากนี้จะไม่ได้เห็นหน้าพี่โมะทุกเช้า

" คุณน้าทั้งสองครับคือผมมีอาไรจะบอกนะครับแล้วขอร้อง " พี่โมะพูดขึ้นตอนพวกเราทานข้าวพร้อมหน้า

กันพ่อแม่เขาพ่อแม่ฉันด้วย

" มีอาไรเหรอโทโมะ " แม่ฉันถาม

" คือผมกับแก้วเรารักกันเราจะหมั้นกันแล้วเรียนจบจะแต่งงานกัน " ฉันอึ้งไปสักพักก่อนจะมองหน้าเขา

" เ่อโมะจ๊ะคือเรื่องนี้ต้องถามแก้ว... "

" หนูจะหมั้นค่ะแม่หนูรักพี่โมะ " >///<กรี๊ดดดฉันพูดไรไปเนี้ยน่าอายจังพี่โมะมองมาที่ฉันก่อนจะ

ยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา

" ก็ในเมื่อเป็นแบบนี้ผู้ใหญ่อย่างเราคงไม่ห้ามแล้วละใช่มะ " แม่พี่โมะพุดแล้วแม่ฉันก็ยิ้มแล้วพยักหน้า

" ก็ตามใจเลยสิจ๊ะ "

" เย่ๆแก้วได้แต่งกับพี่โมะแล้ว "

" โธ่ลูกสาวฉัน " แม่ฉันพูดเบาๆแล้วจากนั้นก็พากันทานข้าวอย่าสนุกสนาน

         ผ่านไปพี่โมะก็พาฉันออกมาเห็นบอกมีไรจะให้ด้วยเขาพาฉันมาที่ห้องของฉันพร้อมกับผาปอดตาไว้

มันมีอาไรนะัฉันตื่นเตั้นจัง

" ลืมตาได้ " เมื่อของบอกฉันก็ลืมตาทันทีน้ำตาพลางจะไหลเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ชุดเดรสสีแดงที่ฉันอยากได้เมื่อวานนี้นิแปลว่าพี่เขาไปชื้อมันมาโดยที่ฉันไม่รู้สินะ

" แล้วก็นี้สำลับผู้หญิงของผม " พี่โมะพุดแล้วเอาสร้อยที่อยู่ในมือออกมาให้ฉันดู นี่ก็สร้อมเมื่อวาน

ที่ฉัรขอให้ชื้อแต่พี่เขาไม่ชื้อ

" พี่โมะ " ฉันหันไปหาเขาแล้วยิ้มด้วความดีใจ

" พี่รักแก้วนะ "

" คืนนั้นแก้วบอกว่าพี่เรียกแต่ชื่อแก้วเหรอ " ฉันน้อยใจนะฉันลืมแล้วพี่เขายังพูดให้จำอีก

" ทำไม " ฉันหน้าบึ้งมาก

" ก็วันนั้นพี่เรียกชื่อเกลแต่วันนี้พี่จะเรียกชื่อแก้วไง "

" ว้ายยพี่โมะ " ฉันกรี๊ดเบาๆเมื่อพี่เขาจับฉันกดลงเตียงอีกละ><เขินนะ

" เบาๆพ่อกับแม่อยู่ข้างล่างนะ " แล้วจะทำแบบนี้ทำไมเนี้ย

" ไม่เอาเดี๋ยวแก้วจะโทรบอกฟางเฟย์แล้วก็กวินที่เราจะหมั้นกัน "

ไม่ต้องหรอกอ่อไอ้กวินวันก่อนพี่เจอมันไปกับผู้หญิงสงสัยเป็นแฟน " พี่โมะกอดฉันไว้แล้วพูด

" จริงเหรอน่ารักเปล่า "

" ไม่รู้พี่เห็นแก้วน่ารักคนเดียว "กรี๊ดดดดดดด

" เฮ่อย่ามาเปี่ยนเรื่องนะ " แล้วพี่เขาก็กดมือฉันลงเตียงอีก

" ไม่เอานะพี่โมะกรี๊ดดด " ฉันกรี๊ดสุดเสียงเลยละเมื่อพี่เขากดจูบมาที่แก้มของฉัน

" มาเป็นของพี่ชะดีๆแก้ว... "

"กรี๊ดดดดด คนบ้า "

                                               The End
มามะเค้ายอมเป็นของพี่โทโมะเอง

กรี๊ดดดดดดดดแบบว่าชอบอะ

หุหุ จบแล้วจร้าสำลับเรื่องนี้มาอ่านแล้วเม้นๆ

นร้าเรื่องต่อไปของฟางต่อจร้าให้ชอบคู่ PF อย่าลืมติดตาม

นะสนุกไม่แพ้กันจร้าาจุ๊ฟฟรักคนเม้น><