SPECIAL BABY SET
7.9
เขียนโดย 
ยัยหมูปิ้ง
วันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555 เวลา 12.45 น.
15 BABY
108 วิจารณ์
28.08K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 14.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
5) ก็เพราะเธอคือคนที่ฉันรัก[จบแล้วจร้าา]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงครึ่งโลกมีความสุขไหมฉันรู้แค่ว่าฉันมีความสุขมากๆเลยละหลังจากที่พี่โมะเขา
บอกความรู้สึกตัวเองให้ฉันรู้วันนั้นฉันก็นึกว่าพี่เขาจะเปี่ยนไปแต่ไม่เลยเขายังเย็นชาเหมือนเดิม:(
แต่บางครั้งเขาก็หวานจนฉันแทบละลายหลายต่อหลายครั้งแค่นี้ก็ทำให้ฉันอบอุ่นอย่างหาที่เปียบไม่
ได้แล้วละมันผ่านมาได้2อาทิดแล้วละ
" พี่โมะค่ะ " ฉันเรียกเมื่อเรานั่งพักผ่อนที่หน้าร้านเพราะไม่มีคนมาละ
" หึม? " พี่โมะเลิกคิ้วมองมาที่ฉัน
" ปิดร้านไปช็อปปิ้งกัน " ฉันอมยิ้มพลางอ้อนพี่เขาก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้พักหลังมาเนี้ย
ตามใจฉันจนไม่น่าเชื่อเลยละ
จากนั้นพวกเราก็ปิดร้านแล้วพากันออกไปช้อปปิ้งที่ห้าง ถ้าเดินเกาะแขนกันจะ
เป็นยังไงนร้าฉันคิดในใจก่อนจะดอกแขนที่โมะไว้กรี๊ดดได้อารมณ์คู่รัก
แก้วเะอฝันไปรึเปล้า><
แก้วเะอฝันไปรึเปล้า><" พี่โมะแก้วอยากได้ชุดนี้อะ " ฉันมองไปที่ชุดตาแวววับชุดเดรสสีแดงเกาะอก เริดมากอะ
" ถ้าแก้วจะใส่ชุดนี้ขอบอกแก้วต้องใส่ให้พี่ดูคนเดียว " ว้ายยเขินนะ
" >///<บ้า " ฉันพูดเบาๆก้มหน้างุดๆแล้วเดินต่อ
" พี่ค่ะกินไอศครีมกัน "
" คร้าบบบบ " พี่เขาลากเสียงยาวแต่ดูน่ารักยังไงไม่รู้สิ
แล้วพวกเราก็พากันไปกินไอศครีมวู้ๆ่น่ากินอะฉันเลือกไม่ถูกเอาชะเลย
พี่โมะก็มองดูฉันที่เลือกนาน(มาก)ฉันเลือกไม่ถุกเลยเอาทุกรสเลยอร่อยน่าดู
" แก้วเอาไรบ้างอะเรื่องนานชะ "
" เอาหมดเลยอะ "
" โหยัยหมูอ้วน " ฉันทำแก้มป่องใส่ทันที
" แก้วไม่อ้วนนะ "
" เดี๋ยวก็อ้วนแหละกินเยอะขนาดนั้น " ชิชิ
" อ้วนแล้วไง "
" ถึงอ้วนพี่ก็รักคร้าบบ " แล้วพี่โมะก็โน้มตัวมาหอมแก้มฉันก่อนจะยิ้มให้>///<
คนบ้าทำไรอะคนตั้งเยอะ
" เดี๋ยวพี่มานะครับ " เขินอะทำเอาหน้าฉันร้อนเลยหอกแก้มแบบไม่ตั้งตัวอีกละ
อยากให้แก้วหัวใจวายตายรึไง
" อ่าวพี่โมะไปไหน " ฉันมองไปหน้าก็ไม่เห็นมะกี้เขินมากเกินไปเลยไม่รู้ว่าพี่เขา
อาไรโอ้ยยัยบื้อแก้วเอ่ยพี่เขาไปไหนเนี้ยทิ้งสาวน่ารักฉันไว้ได้ไง
ชิชะมาก่อนเถอะแก้วจะงอลชัก2-3วันเลย<<<<<<<<<<<ทำได้เหรอ
ง่าฉันนั่งรอตั้งนานไอศครีมหมดไปเยอะละนะทำไมยังไม่มาสักทีเนี้ย
อย่าบอกว่าทิ้งแก้วแล้วหนีนะ กระชิกๆ~~คนใจร้ายอยู่ไหนนนนนนนนนนนน
ฉันตะโกนเรียกในใจ(จะมีคนได้ยินมะยัยบ้า)
" แก้วมาแล้วๆ " ในที่สุดก็มาสักที
" พี่โมะชื้ออาไรมา " เมื่อเขามานั่งข้างหน้าฉันเลยเห็นถุงไรก็ไม่รู้เลยถาม
" ของส่วนตัวนะ "
" ให้แก้วดูหน่อย " ฉันพูดแล้วยื้อมือจะคว้าเองถุงนั้นแต่พี่โมะมาตีมือฉัน เจ็บอะTT
" ไม่ได้! " แฟนแบบไหนเนี้ยดูก็ไม่ได้
" งอลละ " ฉันทำหน้าบึ้งพร้อมกับกอดอกไว้
" ง้อดีกันนะ "
" หายงอล " ><ฉันมันประสาทฮ๋าๆๆๆ
" พี่โมะไปชื้อเสื้อผ้าต่อไปตุ๊กตาด้วย " อ้อนได้ก็รีบอ้อนฉันอยากทำแบบนี้ตั้งนานละแต่พี่โมะชอบขัดใจ
แต่ตอนนี้ฉันสามารถขออะไรก็ได้จากเขา คิคิ...รู้สึกถึงตำแหน่งว่าทีภรรยาเข้าแล้วละ
" ตามนั้นเลยที่รัก " พี่เขายักคิ้วให้ก็เป็นชะแบบนี้ทำให้ละลายตลอดแบบนี้ไใ่รักได้ไง
สักวันพ่อกับแม่ก็ต้องรู้เมื่อไหร่ที่ฉันท้องแต่ก่อนจะถึงวันนั้นพี่โมะบอกว่าเขาจะไปขอ
ฉันหมั้นจากพ่อแม่ฉันได้ยินแบบนี้ฉันรู้สึกทีเอามากๆเลยละฉันอยากจะโอบกอดเขาไว้ข้างกาย
ทุกวันทุกนาีอยากหายใจรวมกับเขาอยากเล่นอยากยิ้มอยากอะไรหลายๆอย่างสิ่งเหล่านี้ฉันได้แต่
คิดในใจเมื่อก่อนแต่ตอนนี้มันกำลังจะเกิดขึ้นและกำลังจะเป็นจริงในไม่ช้า
เวลาผ่านไปนานฉันกับพี่โมะก็พากันกลับมาบ้านพร้อมกับของใช้เยอะแยะน้อยใจอะ-*-
ก็ฉันอยากได้สร้อยคอแต่พี่เขาไม่ยอมชื้ออะแง่ๆๆๆๆๆๆหนูอยากได้รู้สึกงอลนิดๆแต่ไม่เป็นไร
ไว้วันหลังอ้อนไหม่ หุหุ ยังมีเวลาอีกเยอะฉันคิดแล้ววิ่งออกมาจากห้องอยากเร็วๆ
" อ๊ะกรี๊ดดดดดดดด!!! " ฉันร้องออกมาดังก่อนเพราะฉันดันลื่นอาไรไม่รู้ตกบันไดตั้งหลายขั้น
" แก้ว!!! " และเสียงพี่โทโมะคือสิ่งสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงไม่รู้เรื่อง
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้าเพราะเห็นเสียงที่ทอดลงมาเป็นสัญยานบอกให้รู้ว่านี้คือวันไหม่
พร้อมกับเสียงอาไรก็ไม่รู้แว่วเข้าหูมาเสียงดังอะหนวกหูชะมัดฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะเห็น
เพดานสีขาวเป็นอย่างแรกอย่าบอกนะว่าฉันตายแล้วอะฮื่อๆๆ
" แก้วตื่นแล้ว!! " แล้วก็มีคนโผ่เข้ามาแล้วก็ผู้หญิงคนหนื่งที่ดูอายุมากกว่าฉันมากเลย
ครั้งสุดท้ายที่จำได้ฉันตกบันไดเอ๊ะหรือว่า...
" ฉันตายแล้วเหรอค่ะแก้วตายแล้วทำไมเห็นหน้าแม่พี่โมะที่นี่ละ... " ฉันพรึมพำอย่างตกใจแล้วร้องโฮ่ออกมา
" แก้ว..แก้วตายแล้วจะไม่เห็นหน้าพี่โมะแล้ว " แล้วฉันก็เอามือปิดหน้าตัวเองไว้
" แก้วยัยบ้า...แม่พี่ยังไม่ตายแล้วเธอก็ยังไม่ตาย!!! " เสียงพี่โมะตะคอกดีจังขนาดตายแล้วยังได้ยินเสียงพี่เขา
" ดีจังเลย~~ "
" อ๊ากกกกก!หมอมาตรวจแก้วเดี๋ยวนี้เลยผมว่าหัวกระแทกพื้นแล้วเพิ้ยนไปแน่ๆ " พี่โมะโวยวาย
แล้วฉันก็เพิ่งรู้ว่านี่มันไม่ใช่สวรรศ์
" เย่ดีจังแก้วยังไม่ตาย
" ฉันพูดเสียงร่าเริงแล้วหัวเราะออกมา
" ฉันพูดเสียงร่าเริงแล้วหัวเราะออกมา" แก้วเป็นไรมากเปล่า " เอ๊ะยัยฟางนิละนั้นเฟย์ด้วย
" ไม่เป็นไรยังไม่ตายดีใจๆ " แล้วพูดแล้วยิ้มฟางกับเฟยืก็มองหน้ากันงง
" ง่ะเด็กน้อยเอ่ยคงไม่เป็นไรแล้วละเจ็บข้อเท้าป่าว " พี่โมะถามแล้วฉันก็รู้สึกทันทีว่ามันเจ็บ-*-
ฉันเลยพยักหน้าให้เขา
" หมอครับแก้วควรจะนอนที่นี้คืนหนื่งหรือว่าให้กลับบ้านเลยครับ " พี่โมะถามตาลุงหนวดนั้น(หมอย่ะ)
" อาการดีแล้วกลับบ้านไปเลยครับ "
" ขอบคุณครับ "
จากนั้นพี่โมะก็บอกว่าจะไปไหนก็ไม่รู้เดี๋ยวกับมายัยฟางกับเฟยืเลยพาฉันมาเอายา
ฟางบอกว่าจะพาฉันกลับบ้านแต่ฉันก็ไม่ได้แก่วงหัวไปมาเพื่อรอพี่โมะตรงนี้เขาไปไหนกันฉัน
เล่นเกมที่มือถือก็ร้อนใจคิดถึงพี่โมะ
" ฟางกับเฟย์กลับบ้านไปก่อนเลยก้ได้เดี๋ยวแก้วไปหาพี่โมะแปบ "
" เฮ้ยจะดีเหรอ " ยัยเฟย์พุดแล้วฟางก็มองหน้าฉันอีก
" นั้นสิไม่ดีมั้งข้อเท้าแกก็เจ็บเดี๋ยวมันก็ไม่หายหรอกเดินมากนะ " ฉันส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มให้ทั้งสองคน
ก่อนจะเดินถามหาคนแถวนี้ว่าพี่โมะไปไหน
" อ่อผู้ชายหน้าหวานๆผมเห็นเขาเดินไปที่ลานจอดรถนะครับ " อึมเขาไปทำไมนะ
ฉันคิดก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถแล้วก็เพิ่งเห็นว่าตัวเองเอาแอปเปิ้ลที่ฟางเอามาเยี่ยมติด
มือมาด้วยลูกนึงร่างการที่มันแข็งแรงนี่มันทรมานยังงี้นะ ฉันคิดอย่างเหนื่อยๆก่อนจะตั้งใจ
เดินแล้วก็ไปถึงลานจอดรถในที่สุด
" พี่มันใจร้ายฉันรักพี่นะ " ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึ่งพูด
" แล้วยังไง " เสียงนี้มัน...พี่โมะ ฉันอยากรู้เรื่องว่ามันอาไรเลยเดินเข้าไปเห็นเกล
ยัยนี่มาหาพี่เขาอีกทำไม
" ฉันรักพี่นะเวลาอยู่กะพิชฉันก็รักพี่คิดแต่เรื่องพี่ฉันมันโง่เองที่ทำแบบนั้นไป " เกลร้องไห้แล้ว
กอดพี่โมะไว้เชิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกินเพราะพี่โมะไม่คิดจะผลักเกลออกเลย
" ฉันแค่อยากประชดพี่เท่านั้น " ฉันกัดรีมฝีปากแน่น
" เราจบกันแล้วเกลพี่ไม่สามารถกลับไปหาเธอได้ "
" แต่เกลรักพี่มาก " เกลพูดแล้วกอดพี่โมะไว้ทำท่าจะจูบพีโมะด้วยฉันสั่นไปทั้งตัวก่อนที่
ของในมือฉันจะเขี้ยงออกไปอย่างไม่รู้ตัว
" อาไรกันเนี้ยแก้ว!! " พี่โมะทำท่าโกรธๆเมื่อฉันเขี้ยงแอปเปิ้ลใส่กางหลังพี่เขาผู้หญิงคนนั้นก็มองฉัน
" อย่าแตะต้องพี่โมะนะฉันรักเขามากกว่าเธออีก " ฉันตะโกนออกไปแล้วเดินไปผลักเกลออก
" เธอเป็นใคร! " เกลมองมาที่ฉันอย่างโมโห
" เป็นคนที่พี่โมะรักเป็นคนที่ได้ใจเขาแล้วเธอก็ไม่สามรถเอาพี่เขาออกไปจากฉันได้ " ฉันร่ายยาว
แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุดฉันยอมเสียทุกอย่างไปแต่ให้เสียพี่โมะไปฉันทำไม่ได้
" เธอออกไปจากพี่โมะนะออกไปจากชีวิดเขานะ!!! "
" ฉันเป็นแฟนเขาแล้วพี่โมะก็ยังตัดใจจากฉันไม่ได้แล้วเราจะมาคบกันไหม่เธอต่างหากออกไปจากชีวิดพี่โมะชะ "
ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงยอมแพ้แต่ตอนนี้ไม่ฉันจะสู้ฉันไม่ยอมสูนเสียสิ่งที่ฉันรักเด็ดขาด
" เธอเป็นแฟนแล้วไงฉันเป็นเมียพี่เขานะเรารักกันจะแต่งงานกันออกไปนะยัยบ้า!!! " ฉันโมโหถึงสุดขีดน้ำ
ตาก็ไหลไม่หยุดมือฉันมันลอยไปตบแก้มใสๆของเกลอย่างห้ามไม่ได้ฉันรักแรงแล้วหึงแรงเพิ่งรู้
" แก้วหยุดแก้ว!!! " พี่โมะห้ามเมื่อฉันจะตบเกลอีกรอบแบบนี้หมายความว่าไง
" แก้วออกไปก่อน! "
" ไม่!!! "
" แก้ว!!! " พี่เขาตะคอกใส่ฉันเจ็บ
" แก้วเขาใจแล้ว ฮึก~ " ฉันเอาหลังมือเช็ดน้ำตาออกก่อนจะหันตัวกลับไปใจร้าย คนใจร้าย
ฉันเดินมาที่หน้าโรงพยาบาณพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้มันจะหยุดไหมชาดนี้<<<<<<<เวอร์
" แก้ว!! " ฉันหันไปแล้วมันคือพี่โมะฉันไม่สนแล้ว
" ยัยเด็กบ้าเฮ้ยเดินออกมาทำไมยังไม่หายดีไม่ใช่ไงเธอนี่มันจริงๆเลย " พี่โมะพูดเสียงอ่อน
" อย่าโกรธแก้วเลยนะจะด่าจะว่าอาไรก็ได้ " ฉันบอกแล้วจับเสื้อพี่โมะไว้
" พี่จะโกรธเธอทำไม " พี่โมะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
" ก็แก้วตบหน้ายัยเกลนั้นนิ " พูดแล้วเจ็บ
" แล้วยังไง "
" ก็พี่รักเกลนิ "
" ก็แค่ใครคนหนื่งที่เคยรักแต่ตอนนี้พี่ไม่สามารถรักใครได้นอกจากผู้หญิงที่ชื่อแก้ว " ฉันอยากจะชึ้งนะ
ถ้าไม่ติดที่เรามาพูดกันที่หน้าโรงพยาบาณนะคนมองเราเต็มเลย
" กลับบ้านได้แล้วยัยตัวยุ่ง " พี่โมะบีบจมูกเบาๆก่อนจะอุ้มฉันขึ้นรถแล้วพากลับบ้าน
พ่อแม่ฉันกลับมาไทบแล้วละพ่อแม่พี่โมะด้วยอยู่รวมกันเลยอะแต่ว่าฉันคงต้อง
กลับไปอยู่บ้านตัวเองแล้วเชงเลยจากนี้จะไม่ได้เห็นหน้าพี่โมะทุกเช้า
" คุณน้าทั้งสองครับคือผมมีอาไรจะบอกนะครับแล้วขอร้อง " พี่โมะพูดขึ้นตอนพวกเราทานข้าวพร้อมหน้า
กันพ่อแม่เขาพ่อแม่ฉันด้วย
" มีอาไรเหรอโทโมะ " แม่ฉันถาม
" คือผมกับแก้วเรารักกันเราจะหมั้นกันแล้วเรียนจบจะแต่งงานกัน " ฉันอึ้งไปสักพักก่อนจะมองหน้าเขา
" เ่อโมะจ๊ะคือเรื่องนี้ต้องถามแก้ว... "
" หนูจะหมั้นค่ะแม่หนูรักพี่โมะ " >///<กรี๊ดดดฉันพูดไรไปเนี้ยน่าอายจังพี่โมะมองมาที่ฉันก่อนจะ
ยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา
" ก็ในเมื่อเป็นแบบนี้ผู้ใหญ่อย่างเราคงไม่ห้ามแล้วละใช่มะ " แม่พี่โมะพุดแล้วแม่ฉันก็ยิ้มแล้วพยักหน้า
" ก็ตามใจเลยสิจ๊ะ "
" เย่ๆแก้วได้แต่งกับพี่โมะแล้ว "
" โธ่ลูกสาวฉัน " แม่ฉันพูดเบาๆแล้วจากนั้นก็พากันทานข้าวอย่าสนุกสนาน
ผ่านไปพี่โมะก็พาฉันออกมาเห็นบอกมีไรจะให้ด้วยเขาพาฉันมาที่ห้องของฉันพร้อมกับผาปอดตาไว้
มันมีอาไรนะัฉันตื่นเตั้นจัง
" ลืมตาได้ " เมื่อของบอกฉันก็ลืมตาทันทีน้ำตาพลางจะไหลเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ชุดเดรสสีแดงที่ฉันอยากได้เมื่อวานนี้นิแปลว่าพี่เขาไปชื้อมันมาโดยที่ฉันไม่รู้สินะ
" แล้วก็นี้สำลับผู้หญิงของผม " พี่โมะพุดแล้วเอาสร้อยที่อยู่ในมือออกมาให้ฉันดู นี่ก็สร้อมเมื่อวาน
ที่ฉัรขอให้ชื้อแต่พี่เขาไม่ชื้อ
" พี่โมะ " ฉันหันไปหาเขาแล้วยิ้มด้วความดีใจ
" พี่รักแก้วนะ "
" คืนนั้นแก้วบอกว่าพี่เรียกแต่ชื่อแก้วเหรอ " ฉันน้อยใจนะฉันลืมแล้วพี่เขายังพูดให้จำอีก
" ทำไม " ฉันหน้าบึ้งมาก
" ก็วันนั้นพี่เรียกชื่อเกลแต่วันนี้พี่จะเรียกชื่อแก้วไง "
" ว้ายยพี่โมะ " ฉันกรี๊ดเบาๆเมื่อพี่เขาจับฉันกดลงเตียงอีกละ><เขินนะ
" เบาๆพ่อกับแม่อยู่ข้างล่างนะ " แล้วจะทำแบบนี้ทำไมเนี้ย
" ไม่เอาเดี๋ยวแก้วจะโทรบอกฟางเฟย์แล้วก็กวินที่เราจะหมั้นกัน "
ไม่ต้องหรอกอ่อไอ้กวินวันก่อนพี่เจอมันไปกับผู้หญิงสงสัยเป็นแฟน " พี่โมะกอดฉันไว้แล้วพูด
" จริงเหรอน่ารักเปล่า "
" ไม่รู้พี่เห็นแก้วน่ารักคนเดียว "กรี๊ดดดดดดด
" เฮ่อย่ามาเปี่ยนเรื่องนะ " แล้วพี่เขาก็กดมือฉันลงเตียงอีก
" ไม่เอานะพี่โมะกรี๊ดดด " ฉันกรี๊ดสุดเสียงเลยละเมื่อพี่เขากดจูบมาที่แก้มของฉัน
" มาเป็นของพี่ชะดีๆแก้ว... "
"กรี๊ดดดดด คนบ้า "
The End
มามะเค้ายอมเป็นของพี่โทโมะเอง
กรี๊ดดดดดดดดแบบว่าชอบอะ
หุหุ จบแล้วจร้าสำลับเรื่องนี้มาอ่านแล้วเม้นๆ
นร้าเรื่องต่อไปของฟางต่อจร้าให้ชอบคู่ PF อย่าลืมติดตาม
นะสนุกไม่แพ้กันจร้าาจุ๊ฟฟรักคนเม้น><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
