ปฏิบัติการตามจีบหัวใจยัยน่ารัก

ได้กลับมาเรียนซักทีหยุดไปตั้งเกือบสัปดาห์แน่ะ- -เพราะ พวกยัยแก้วกับยัยฟางไม่ยอมให้ออกมา เดี๋ยวสู้ยัยหวายไม่ไหวบ้างล่ะ เดี๋ยวยัยหวายเล่นตอนเผลอบ้างล่ะ นี่คิดว่าเพื่อนแกอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไงยะ = = แต่ยังไงก็ช่าง...
วันนี้ฉันพร้อม!!!
“ยัยแก้ว ยัยฟางฉันมาแล้ววว><”
“แกพร้อมแล้วใช่มั้ยถึงออกมาเนี่ย”ยัยฟางถาม
“แน่นอนสิ ฉันนอนเฉยๆไม่ไหวแล้ว”
“งั้นก็ดี แกตามฉันมานี่ด่วนๆ”ยัยแก้วพูดแล้วลากฉันมาที่บอร์ดมหาลัยที่มีคนยืนมุงบอร์ดอยู่เต็มไปหมด
“แกดูให้เต็มตา”ยัยแก้วพาฉันแทรกตัวเข้ามาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็น มันมีอะไรให้ดูนะ
พอฉันเงยหน้าขึ้นไปดูก็เจอกับรูปภาพรูปหนึ่งแล้วมีคำบรรยายว่า
‘คนหน้าด้าน แย่งแฟนคนอื่น’
และข้างบนก็เป็นรูปฉันเอง...
“ทุกคนๆถอยก่อนค่ะ แยกย้ายกันได้แล้วนะค่ะ “ยัยฟางเดินนำป๊อปปี้กับเขื่อนแทรกตัวเข้ามา พอทุกคนเห็นสองคนนั้นตามมาจึงแยกย้ายตามคำสั่งยัยฟาง
“เฟย์ ไม่เป็นไรนะ”ยัยฟางเดินเข้ามาปลอบใจฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สนคำปลอบใจฉันแค่ขอแก้แค้น
แควก แควก
ฉันฉีกรูปพวกนั้นออกจากบอร์ด แล้วขยำมันทิ้ง ยัยนั่นอยู่ไหน มันอยู่ไหน!!!
“เฟย์ แกจะไปไหน”ยัยฟางวิ่งตามมาแล้วรั้งแขนฉัน
“แกปล่อยฉัน ฉันจะขอไปทวงคืนบ้าง”
“แกใจเย็นก่อน”ยัยฟางยังคงปะเหลาะฉัน
“แกยังจะให้ฉันใจเย็นอีกหรอฟาง!แกดูมันทำสิ มันฉีกหน้าฉันคนอื่นจะมองฉันอย่างไง นังเพศยางั้นหรอ ฉันไม่ยอมแล้วจริงฟาง แกอย่าห้ามฉัน”ฉันพูดแล้วสะบัดมือให้หลุดออกจากการเกาะกุมของยัยฟาง
ก็บอกแล้วไงว่า ยอมไม่ได้! ไม่ยอมแล้ว!!!
ฉันเดินมาเรื่อยๆแล้วมาหยุดที่โรงอาหารตึกทันทีที่เจอตัวยัยนั่นนั่งอยู่กับพิมมี่
“ยัยหวาย!!!”ฉันแผดเสียงเรียกยัยนั่น
“อ้าว มาแล้วหรอ กำลังรอ...”
ซ่า!
ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง ฉันหยิบแก้วน้ำใบบัวบกที่คาดว่ายัยนั่นต้องเตรียมให้ฉันสาดใส่หน้ายัยนั่นจนตัวเขียว ส่วนพิมมี่ที่สู้ใครไม่เป็นก็ได้แต่นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม
“แก!แกสาดน้ำใส่หน้าฉัน”ยัยหวายชี้หน้าฉัน
“รู้ตัวก็ดีแล้ว!!”
เพี๊ยะ!
ยัยหวายสะบัดฝ่ามือเรียวๆมาใส่หน้าฉัน ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“อย่านะเฟย์”ขณะที่ฉันเงื้อมือขึ้นเขื่อนก็มารั้งมันไว้ก่อน
“เขื่อนนายก็เห็นไม่ใช่หรือไงว่ายัยนี่ทำอะไรฉันน่ะ”
“เห็นสิ แต่ใจเย็นๆก่อนนะยังไงเธอก็ไม่น่าไปสาดน้ำใส่หวายอย่างนั้น”
สุดท้ายก็ยังมีเยื่อใยอยู่สินะ ฉันไม่น่าโง่ไปตกหลุมพรางเลยจริงๆ
ไม่น่าเลย...
“ก็ได้ ถ้านายพูดขนาดนี้แล้วฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง”ฉันพูดแล้วสะบัดข้อมือออก
ฉันเดินออกมาเงียบๆแล้วก้มหน้าไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของฉัน
น้ำตาที่ไหลออกมาแบบไม่รู้ว่าจะหยุดตอนไหน
เป็นเพียงเพราะความซื่อของฉันแท้ๆเชียว...
ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงสองคนนั้นก็ยังรักกัน...
ทั้งๆที่รู้...
มันถึงจุดจบแล้วล่ะ พอสักที...