ปฏิบัติการตามจีบหัวใจยัยน่ารัก

ได้กลับมาเรียนซักทีหยุดไปตั้งเกือบสัปดาห์แน่ะ- -เพราะ พวกยัยแก้วกับยัยฟางไม่ยอมให้ออกมา เดี๋ยวสู้ยัยหวายไม่ไหวบ้างล่ะ เดี๋ยวยัยหวายเล่นตอนเผลอบ้างล่ะ นี่คิดว่าเพื่อนแกอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไงยะ = = แต่ยังไงก็ช่าง...

วันนี้ฉันพร้อม!!!

“ยัยแก้ว ยัยฟางฉันมาแล้ววว><”

“แกพร้อมแล้วใช่มั้ยถึงออกมาเนี่ย”ยัยฟางถาม

“แน่นอนสิ ฉันนอนเฉยๆไม่ไหวแล้ว”

“งั้นก็ดี แกตามฉันมานี่ด่วนๆ”ยัยแก้วพูดแล้วลากฉันมาที่บอร์ดมหาลัยที่มีคนยืนมุงบอร์ดอยู่เต็มไปหมด

“แกดูให้เต็มตา”ยัยแก้วพาฉันแทรกตัวเข้ามาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็น มันมีอะไรให้ดูนะ

พอฉันเงยหน้าขึ้นไปดูก็เจอกับรูปภาพรูปหนึ่งแล้วมีคำบรรยายว่า

‘คนหน้าด้าน แย่งแฟนคนอื่น’

และข้างบนก็เป็นรูปฉันเอง...

“ทุกคนๆถอยก่อนค่ะ แยกย้ายกันได้แล้วนะค่ะ “ยัยฟางเดินนำป๊อปปี้กับเขื่อนแทรกตัวเข้ามา พอทุกคนเห็นสองคนนั้นตามมาจึงแยกย้ายตามคำสั่งยัยฟาง

“เฟย์ ไม่เป็นไรนะ”ยัยฟางเดินเข้ามาปลอบใจฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สนคำปลอบใจฉันแค่ขอแก้แค้น

แควก แควก

ฉันฉีกรูปพวกนั้นออกจากบอร์ด แล้วขยำมันทิ้ง ยัยนั่นอยู่ไหน มันอยู่ไหน!!!

“เฟย์ แกจะไปไหน”ยัยฟางวิ่งตามมาแล้วรั้งแขนฉัน

“แกปล่อยฉัน ฉันจะขอไปทวงคืนบ้าง”

“แกใจเย็นก่อน”ยัยฟางยังคงปะเหลาะฉัน

“แกยังจะให้ฉันใจเย็นอีกหรอฟาง!แกดูมันทำสิ มันฉีกหน้าฉันคนอื่นจะมองฉันอย่างไง นังเพศยางั้นหรอ ฉันไม่ยอมแล้วจริงฟาง แกอย่าห้ามฉัน”ฉันพูดแล้วสะบัดมือให้หลุดออกจากการเกาะกุมของยัยฟาง

ก็บอกแล้วไงว่า ยอมไม่ได้! ไม่ยอมแล้ว!!!

ฉันเดินมาเรื่อยๆแล้วมาหยุดที่โรงอาหารตึกทันทีที่เจอตัวยัยนั่นนั่งอยู่กับพิมมี่

“ยัยหวาย!!!”ฉันแผดเสียงเรียกยัยนั่น

“อ้าว มาแล้วหรอ กำลังรอ...”

ซ่า!

ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง ฉันหยิบแก้วน้ำใบบัวบกที่คาดว่ายัยนั่นต้องเตรียมให้ฉันสาดใส่หน้ายัยนั่นจนตัวเขียว ส่วนพิมมี่ที่สู้ใครไม่เป็นก็ได้แต่นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม

“แก!แกสาดน้ำใส่หน้าฉัน”ยัยหวายชี้หน้าฉัน

“รู้ตัวก็ดีแล้ว!!”

เพี๊ยะ!

ยัยหวายสะบัดฝ่ามือเรียวๆมาใส่หน้าฉัน ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“อย่านะเฟย์”ขณะที่ฉันเงื้อมือขึ้นเขื่อนก็มารั้งมันไว้ก่อน

“เขื่อนนายก็เห็นไม่ใช่หรือไงว่ายัยนี่ทำอะไรฉันน่ะ”

“เห็นสิ แต่ใจเย็นๆก่อนนะยังไงเธอก็ไม่น่าไปสาดน้ำใส่หวายอย่างนั้น”

สุดท้ายก็ยังมีเยื่อใยอยู่สินะ ฉันไม่น่าโง่ไปตกหลุมพรางเลยจริงๆ

ไม่น่าเลย...

“ก็ได้ ถ้านายพูดขนาดนี้แล้วฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง”ฉันพูดแล้วสะบัดข้อมือออก

ฉันเดินออกมาเงียบๆแล้วก้มหน้าไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของฉัน

น้ำตาที่ไหลออกมาแบบไม่รู้ว่าจะหยุดตอนไหน

เป็นเพียงเพราะความซื่อของฉันแท้ๆเชียว...

ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงสองคนนั้นก็ยังรักกัน...

ทั้งๆที่รู้...

มันถึงจุดจบแล้วล่ะ พอสักที...