รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

โทโมะหลังจากที่เห็นแก้วเดินเข้าห้องน้ำไปจึงเดินลงไปข้างล่าง
"นี่ คุณหนูกลับมาทำไมไม่บอกนมสักนิดล่ะคะเนี้ย"
นมต่อว่าโทโมะที่จะมาโดยไม่บอกก่อน
"ตอนแรกว่าจะมาดูแก้วอย่างเดียวน่ะครับ  แต่เมื่อคืนมาแล้วเห็นเธอนอนอยู่และก็ไม่สบายด้วย เลยอยากมา
ดูแลเธอ"
โทโมะตอบพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก
"อ้อ นี่ถ้าไม่มีคุณแก้วอยู่ที่นี้ คงจะไม่กลับมาให้นมเห็นหน้าแล้วใช่ไหมเนี้ย"
นมพูดอย่างน้อยใจ
"เปล่าครับ ผมทำอะไรผมต้องนึกถึงนมก่อนอยู่แล้วสิ"
โทโมะพูดแล้วหันมายิ้มให้
"แล้วนี่คุณแก้วไม่ลงมาด้วยเหรอ  จะได้ทานอาหารเช้ากัน"
นมถามเพราะเห็นว่าโทโมะเดินลงมาคนเดียว
"อาบน้ำอยู่มั้งครับ  ไม่รู้เหมือนกันว่าอากาศชื้นๆเย็นๆแบบนี้จะรีบอาบน้ำตั้งแต่เช้าไปทำไมเดี๋ยวก็เป็นหนักยิ่ง
กว่าเดิมอีก"
โทโมะบ่นเพราะความเป็นห่วแก้ว
"นมคิดว่าจะเปิดศึกกันตั้งแต่เช้าซะอีก"
นมบอกพร้อมหัวเราะไปด้วย
"เปิดไปแล้วครับ  ตั้งแต่ผมยังไม่ตื่นเลย  ไม่รู้ว่าเธอจะยอมกินข้าวร่วมโต๊ะกับผมหรือเปล่าเนี้ย"
โทโมะพูด
"ก็ไปทำอะไรเขาไว้ละ เขาถึงเป็นแบบนั้นน่ะ  ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวนมไปเตรียมอาหารรอที่โต๊ะดีกว่า คุณแก้วลง
มาจะได้ทานกันเลย"
นมพูดแล้วเดินเข้าบ้านไป
"เฮ้อ ตั้งแต่นี้ไปถึงเธอจะไล่ฉันยังไงฉันก็จะไม่ไปไหนอีกแล้ว"
เขาพูดแล้วก็เดินเข้าบ้านไป
 
...โต๊ะอาหาร...
"ไปเธอไปเรียกคุณแก้วมาทานอาหารเร็ว"
นมบอกสาวใช้คนเดิมให้ไปตามแก้วลงมาทานอาหารเช้า
"ค่ะ"
สาวใช้รับคำ แล้วเดินไป
"อ่าว คุณแก้วมาพอดีเลย เชิญที่โต๊ะอาหารค่ะ"
สาวใช้บอก ทันทีที่เห็นแก้วเดินลงบรรไดมา
 ทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างงเงียบโดยไม่มีใครเริ่มต้นบทสนทนาก่อน  ทำให้ข้าวเช้าวันนี้เงียบเหมือนทุกๆ
ครั้ง
"นี่ คุณแก้วิ่มแล้วหรอคะ?"
นมที่เห็นแก้วกินไปนิดเดียวถามขึ้น เพราะเธอจะลุกออกไป
"ค่ะ  แก้วอิ่มแล้วค่ะ"
แก้วตอบกลับไป แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง
"บางที คุณหนูอาจทำให้เธอหายจากอาการซึมเศร้าพวกนี้ได้นะคะ"
นมพูดขณะที่โทโมะนั้นก็อิ่มแล้วเหมือนกัน
"ผมพยายามเข้าหาเธอทุกวิถีทาง  แต่ดูเหมือนเธอจะปิดตัวเอง"
โทโมะพูดออกมา
"นิสัยของผู้หญิงทุกคน ต้องการใครสักคนที่สามารถดูแล และปกป้องเราได้ คุณหนูควรจะแสดงให้เธอเห็น
 เพราาะถ้าผู้หญิงคนหนึ่งได้รักใครเข้าแล้วจะใจแข็งอยู่ได้ไม่นานหรอก ขึ้นไปพูดกับเธอดีๆสิคะ เผื่อว่าอะไรๆ
มันจะดีขึ้น เผื่อเธอจะใจอ่อนขึ้นมาบ้าง นมเอาใจช่วยอยู่นะ"
นมพูดพร้อมกับจับที่ไหล่ของโทโมะเบาๆ  เธอรู้ว่านิสัยของโทโมะนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน เจ้าอารมณ์ เอาแต่
ใจ จึงอยู่กับผู้หญิงที่คอยแต่ตอแหย่เอาแต่ตามเข้าได้ไม่นานหรอก  แต่เขาที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนได้นาน
ก็ต้องมาตามง้องอนกับผู้หญิงที่เธอแทบจะไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ
 
...บนห้องนอน...
ปึก
เสียงปิดประตู บ่งบอกให้แก้วรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องนี้ และเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา  ที่จะเข้ามาเงียบๆ
แบบนี้
"เธอกินข้าวเสร็จ แต่เธอคงลืมที่จะกินไอ้นี่ นมให้ฉันเอามาให้น่ะ"
โทโมะที่เข้ามาในห้องก็ยืื่นยาไปตรงหน้าของแก้ว
แก้วไม่พูดอะไร เพรียงแต่หยิบยาและน้ำไปกิน แล้วมุดตัวลงไปที่ใต้ผ้าห่มทันที
"เธอไม่ออกไปสูดอากาศขข้างนอกหน่อยหรอ  เห็นนมบอกว่าเธอไม่ค่อยลงไปข้างล่างเลยนะ  "
โทโมะถามคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั่น  แต่ก็ได้ยินแต่ความเงียบตอบกลับมา
"เธอดูผอมไปเยอะมากเลยนะ ทำไมเธอไม่ค่อยกินข้าวเลยล่ะ เธอทำแบบนี้มันทำให้เธออ่อนแอ และไม่สบายได้นะ"
โทโมะพูดขึ้นตอนที่เดินเข้าไปนั่งบนที่นอนแล้วมองร่างของแก้วที่อยู่ใต้ผ้าห่ม
"รู้อะไรไหม ว่าตอนที่นมโทรหาฉัน และบอกว่าเธอไม่สบายมาก เธอไม่ยอมไปโรงพยาบาลหรือแม้จะให้หมอมาที่บ้านเธอก็ไม่ยอม และนมยังบอกว่าเธอไม่ยอมกินข้าว เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ออกมา  และล่าสุดฉันรู้ว่าเธอไม่สบายถึงขนาดเป็นลมที่ห้องน้ำ ตอนนั้นฉันไม่สามารถทำอะไรได้มือไม้มันสั่นไปหมด เมื่อได้รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้างแล้วฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย  ฉันมีแต่ชอบทำให้เธอเสียน้ำตาตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้วแต่"
โทโมะลงนอนกับที่นอนแล้วเอี่ยวตัวของแก้วเข้ามาชิดกับเขาและกอดไว้
"เมื่อคืนเป็นคืนที่ฉันนอนหลับสบายทีสุดตั้งแต่ที่ฉันออกจากที่นี้ไป เพราะฉันได้กลับมานอนกอดเธอและแบ่งปันไออุ่นให้กับเธอ มันรู้สึกดีมากๆมากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก ฉันคิดว่าจะไม่ได้กอดเธออีกแล้ว"
ยิ่งเขาพูดเขาก็ยิ่งกำชับอ้อมกอดของเขาแน่นขึ้น จนตอนนี้หลังของแก้วติดกับหน้าอกของเขาจนอากาศไม่สามารถแซกผ่านได้
"เธอให้โอกาศฉันได้ไหม  อย่าทรมานฉันด้วยความเงียบแบบนี้อีกเลย มันทำให้ฉันคิดไปเองว่าเธอจะไม่มีทางเปิดรับฉันอีกแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับตกลงไปในหลุมที่ดำสนิทที่ตัวเองเคยขุดเอาไว้"
โทโมะกระซิบไปที่ข้างหูของแก้ว เผื่อว่าเธอจะฟังปะโยคนี้แล้วตอบกลับมาบ้าง

 
เฮ้อ  วันนี้อัพให้3ตอนแล้วนะ จากที่หายไปเดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพให้อีกนะ วันนี้ไปนอนแล้วนะ 
อย่าลืมมาเม้นกันเยอะๆนะ แล้วผลที่ได้ก็จะอัพให้หลายๆตอนเหมือนกัน บายจ๊ะ