รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน

จนกระทั่งโทโมะที่กอดแก้วอยู่นั้นหลับไป เสียงลมหายใจที่เป็นจังหวะสงบนิ่งบ่งบอกให้แก้วรับรู้ว่าเขาหลับไป

นานแล้ว

แก้วลืมตาขึ้นมาปรับสายตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ทำให้สายตาของเธอนั้นพร่ามัว

"ที่นายกลับมานี่เป็นเพราะต้องหารให้ฉันกลับไปเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม  แล้วถ้าฉันเอาตัวกลับเข้าไปเป็นเหมือน

เดิม ฉันจะรู้ได้ไงว่าฉันจะไม่กลับไปเสียใจกับที่นายทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก"

แก้วพูดกับตัวเองเบาๆ  

'เธอยังไม่รู้ว่าโทโมะกลับมาตอนนี้ต้องการอะไรกับเธอบ้าง  เธอคิดว่าคนเจ้าอารมณ์อย่างเขานั้นเรอะจะสามารถ

ควบคุมตัวเองได้  คนที่เอาแต่ใจ ถ้าต้องการอะไรก็ต้องได้อย่างนั้น  แบบเขานั้นเรอะ จะไม่ทำให้เธอต้องเป็น

แบบนี้ซ้ำอีก  เธอจะเชื่อคำของเขาได้อีกเรอะ'

แก้วคิดในใจ

โทโมะเมื่อรู้สึกตัวก็ลุกขึ้นมามองไปทั่วห้องนอนของเขาตอนนี้ทั้งห้องนั้นมีเขาอยู่คนเดียว   ก่อนที่เขาจะตื่นนั้น

เขาพยายามกวาดมือไปทั่วที่นอนของเขาเพื่อที่จะหาร่างที่สมควรจะนอนอยู่  แต่กลับไม่พบเลยลุกขึ้นเพื่อมอง

หาเธอไปทั่วห้อง แต่เมื่อไม่เห็นจึงลุกขึ้น และวิ่งออกไปนอกห้อง

'ตึง ตึง ตึง'

เสียงโทโมะที่วิ่งลงบรรไดมา

"อะไรกันคะ คุณหนูทำไมวิ่งลงมาแบบนี้ล่ะคะ"

นมที่ได้ยินเสียงวิ่งตั้งแต่ข้างบนเลยออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ได้เจอกับคุณหนูของเธอ

"แก้วล่ะครับนม  นมเห็นแก้วไหม"

โทโมะลงมาแล้วรีบถามหาแก้วกับนม

"อ๋อ คุณแก้ว เธออยู่ที่สวนหลังบ้านน่ะค่ะ  เธอลงมาตั้งนานแล้วนมก็เลยให้เธอไปนั่งเล่นที่หลังบ้านน่ะค่ะ"

นมบอกพร้อมรอยยิ้ม

"เฮ้อ"

โทโมะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

"ถอนหายใจซะดัง เป็นอะไรค่ะคุณหนู"

นมถาม  แต่ทั้งๆที่เธอก็รู้อยู่แล้ว

"เปล่าครับ  งั้นผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ"

โทโมะพร้อมแล้วเดินขึ้นข้างบนไป

นมที่ยืนอยู่ยิ้มอยู่ข้างล่างแล้วเดินเข้าครัวไป

-แก้ว-

แก้วนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่สวนหลังบ้านคนเดียวเธอคิดถึงคำพูดที่โทโมะพูดเมื่อเช้านี้อย่างเม่อลอย

"ฉันจะทำยังไงดี เฮ้อ"

แก้วพูดออกมา

"ฉันควรที่จะให้โอกาศนายอีกดีหรื่อเปล่า  แต่ถ้านาย..."

"ฉันสัญญานะว่ามันจะไม่มีอีกแล้ว มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว"

โทโมะที่เข้ามาทันได้ยินแก้วพูดออกมา  จัดพูดขัดขึ้นมาก่อน

"เธอให้ฉันได้ไหม ฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา ไม่มีเวลาไหนที่ฉันไม่ิดถึงเธอ  ฉันนั่งทำงานอยู่ก็มีใบหน้าของเธอตอนที่มีน้ำตาลอยเข้ามาทำให้ฉันไม่มีอันทำอะไร"

"ตอนที่ฉันออกไปฉันพยายามทำงาน ทั้งวัน เพื่อที่จะได้ลืมใบหน้าของเธอได้บางสักแปปนึงก็ยังดี แต่มันก็ไม่มีผลเลย ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลยสักวินาทีเดียว"

เขาพูดแล้วเข้ามากอดแก้วไว้จากทางด้านหลัง ทำให้แก้วที่นั่งอยู่นั้นสะดุ้ง

"นายมันคนเห็นแก่ตัว ชอบใช้อารมณ์ นิสัยไม่ดี ฉันเกิดมาไม่มีใครทำร้ายร่างกายและจิตใจของฉันได้เท่ากับนายอย่างนี้เลย นายทำให้ฉันเจ็บและร้องไห้เสมอ แม้แต่ตอนนายไม่อยู่ยังทำให้ฉันเสียนายตาบ้าๆนี้ได้"

แก้วพูดไปน้ำตาของเธอก็ไหลออกมามกขึ้น