รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเพราะเมื่อโทโมะออกไปจากห้องแล้วเหลือแก้วให้อยู่ในห้องคนเดียวเธอก็ยังไม่ได้ลุกไปไหนเลย
-โทโมะ-
"คุณหนูคะนี่เกิดอะไรขึ้นไปเอาลูกสาวใครเขามาคะ"
แม่นมที่ดูแลโทโมะและฟางมาตั้งแต่เด็กถามขึ้น  เพราะสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วที่คุณหนูของเธอลากแก้วเข้ามาในบ้าน
"เมียผมครับ"
โทโมะตอบหน้านิ่ง
"ว่าไงนะ  คืออะไรแล้วทำไมคุณหนูพูดแบบนั้นออกมา"
นมยังถามเซ้าซี้
"แล้วนมจะให้ผมพูดยังไงล่ะครับก็ในเมื่อแก้วเป็นเมียของผมจริงๆ"
"แล้วคุณท่านทั้งสองรู้เรื่องหรือยังคะว่าคุณหนูเป็นแบบนี้้"
นมยังถามต่อไป
"ไม่รู้ครับ เดี๋ยวผมโทรบอกพ่อกับแม่เอง เออ  ของอาหารกลางวัน2ทีด้วยครับ"
โทโมะสั่งกับนมแล้วเดินออกไปข้างนอก
20 นาทีผ่านไป
"ลงไปกินข้าวข้างล่างกัน"
โทโมะเดินเข้ามาในห้องเพื่อมาตามแก้วให้ลงไปกินข้าวข้างล่าง
"ฉันไม่ไป เชิญนายไปกินของๆนายคนเดียวเถอะ"
แก้วพูดหันหลังให้โทโมะ
"ฉันบอกให้ลงไปกินก็ลงไปซะ"
โทโมะเลิกโมโหที่แก้วไม่เชื่อเขาเดินเข้าไปจับข้อมือของแก้วอย่างแรง
"นี่!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกว่าไม่กินไง ถ้านายอยากมีเพื่อนกินก็โทรเรียกผู้หญิงของนายมาสิ"
แก้วบอกออกไป  แต่เธอหารู้ไม่ว่ายิ่งเธอพูดแบบนั้นออกไปมันยิ่งทำให้ใจของเข้านั้นร้อนยิ่งกว่าไฟ
"ได้ในเมื่อเธอต้องการแบบนั้นก็ได้ ฉันก็จะทำอย่างที่เธอบอก ขอบคุณนะที่ให้คำแนะนำ"
โทโมะพูดกับแก้วแต่มือหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรออก
"ฮาโหล น้อยเนย ว่างไหมจ๊ะ  พี่จะชวนมาทานข้าวที่บ้านพี่หน่อยน่ะจ๊ะ"
เข้าพูดไปยิ้มไป
"ตอนนี้เลยยิ่งดี แล้วเจอกันที่บ้านพี่นะจ๊ะ"
เมื่อเขาคุยโทรศัพท์เร็จก็เก็บลงไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเดิม
"เธอไม่กินข้าวก็ไม่เป็นไร เพราะฉันมีเพื่อนกินแล้ว"
โทโมะเดินเข้ามาหาแก้วใกล้กว่าเดิมแล้วพูดขึ้น
"นายเองก็ไม่ได้ต้องการฉัน แล้วจะเอาฉันมาที่นี้ทำไมกัน"
แก้วพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เธอกลั้นเอาไว้ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาจนตอนนี้ทันไหลล้นออกมาจากรอบดวงตา
"ก็เพราะว่าเธอเป็นเมียของฉันไง ฉันถึงพาเธอมาอยู่ที่นี้ เพื่อดูแลลูกของฉันให้ดีที่สุด"
โทโมะพูดออกไปแม้ว่าในใจนั้นจะต่อต้านกับคำพูดของตัวเองอยู่
"นี่สินะ คือเหตุที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี้"
แก้วพูดแล้วก้มหน้าลง
"งั้นฉันไปล่ะ"
โทโมะบอกแล้วเดินออกจากห้องไป
ภายนอกห้อง โทโมะเดินออกมาจากห้องแล้วเอาตัวเองพิงกับประตูห้องที่พึ่งออกมา
"ทำไมเธอต้องให้ฉันชอบพูดแรงๆใส่เธอแบบนี้ทุกครั้งเลย  ฉันขอโทษ"
โทโมะพูดแล้วกลั้นน้ำตาของเขาเอาไว้แล้วเดินลงข้างล่างไป