รักสุดท้ายของนายใจร้าย (NC++++++++สุดๆๆ)

"ผลัก"

เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างเร็วทันทีที่ป๊อปปี้เดินออกไป

"พี่โมะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมพี่ป๊อปถึงทำรุนแรงแบบนี้ด้วย"

ฟางที่เปิดประตูเข้ามาเห็นโทโมะนั่งอยู่ที่พื้นหน้าตาและเนื้อตัวดำเขียวปูดบวมไปหมด

"แก้ว"

โทโมะหันมาหาฟางแล้วเอ่ยชื่อแก้วขึ้นมาเสียงดังแล้ววิ่งออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว

"พี่โมะ พี่จะไปไหนอ่ะ"

ฟางที่เห็นพี่ชายตัวเองอยู่ดีๆก็ลุกพุ่งออกไปนอกห้อง

โทโมะที่วิ่งออกมาจากห้องนั้นแล้วรีบวิ่งขึ้นบรรไดมุ่งไปที่ห้องนอนของแก้วทันที

"แก้ว แก้ว แก้ว "

โทโมะเคาะประตูไปด้วยเรียกชื่อของแก้วไปด้วยเพื่อหวังให้คนที่อยู่ข้างในห้องนั้นเปิดออกมาให้

"แก้ว แก้ว เปิดประตูให้พี่หน่อย แก้ว!"

เขายังเคาะเรียกอยู่อย่างนั้น แต่ไม่มีการตอบรับจากคนที่อยู่ข้างในห้อง

โทโมะพยายามบิดกรประตูทั้งทุบทั้งเคาะ จนป๊อปปี้เดินเข้ามาแล้วยืนกุญแจห้องของแก้วให้แล้วเดินออกไปอย่างไม่พูดไม่จา

โทโมะรับกุญแจมาแล้วรีบไขประตูเข้าไปในห้องทันที

"แก้ว!!!"

เมื่อเข้ามาในห้องของแก้วโทโมะก็เปล่งเสียงดังออกมาแล้วรีบเข้าไปปัดมือของแก้วที่กำยาไว้กำลังจะเอาเข้าปากตัวเอง

"นี่ ทำบ้าอะไรอ่ะ!!"

โทโมะปัดมือของแก้วเสร็จดึงตัวของแก้วเข้ามากอดไว้ 

"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยแล้วออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!"

แก้วพยายามออกจากกอดของโทโมะและตวาดโทโมะกลับ

"ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย"

โทโมะยังคงกอดแก้วรัดขึ้นกว่าเดิมและถามออกมาอีก

"มันเรื่องของฉัน นี่มันตัวของฉัน แล้วก็ชีวิตของฉัน นายไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน"

แก้วบอก

"แล้วถ้าฉันจะใช้สิทธิพ่อของลูกในท้องเธอล่ะ  จะว่าไง"

โทโมะบอกออกไป

"นายพูดเรื่องอะไร พ่ออะไร ลูกอะไร"

แก้วที่ออกจากอ้อมกอดของโทโมะได้ก็เอ่ยถามเพราะเธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขา

"เธอปิดเรื่องนี้ฉันไม่มิดหรอกเพราะยังไงฉันก็จะไม่ให้เธอทำอะไรกับลูกของฉันแน่ๆ"

โทโมะที่เปลี่ยนสรรพนามจากพี่ บอกกับแก้ว

"ฉันบอกแล้วไงว่านี่มันตัวของฉันและอะไรที่อยู่ในตัวของฉัน ฉันก็ควรจะเป็นคนกำหนดว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่ตัวของนาย ไม่ต้องมายุ่ง!!"

แก้วพูดแล้วจะเดินไปเปิดประตูออกนอกห้องไป แต่ก็มีมือของโทโมะดึงเอาไว้อย่างแรงอีก

"ไม่ได้นะ เธอจะทำแบบเมื่อกี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมหรอก"

โทโมะบอก

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ใช่สิ่งของนะที่นายจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจ"

แก้วบอกอย่างโมโห

"แต่เธอเป็นของฉัน มานี้!!"

โทโมะบอกแล้วดึงแก้วออกมาจากห้องแล้วเดินออกไปดันแก้วขึ้นรถแล้วออกรถไปด้วยความรวดเร็ว

 เวลาต่อมา  บ้านโทโมะ

"มานี่ ลงมา"

โทโมะเปิดประตูรถแล้วให้แก้วลงมา

"ไม่ ฉันไม่เข้าบ้านของนายเด็ดขาด ฉันจะกลับบ้านของฉัน"

แก้วบอกแล้วยังนั่งเฉย

"ไม่ลงมาใช่ไหม ได้งั้นเธอไม่ต้องเดินแล้ว เดี๋ยวฉันพาขึ้นห้องของฉันเองโดยที่เธอไม่ต้องเสียแรงเดินด้วย ดีไหม"

เมื่อเขาพูดจบก็ก้มลงไปอุ้มแก้วลงมาจากรถ

"นี่ ปล่อยฉันลงนะ ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น ไม่ฉันไม่ไปบ้านของนายเด็ดขาด"

แก้วเมื่ออยู่ให้อ้อมกอดของโทโมะก็ดิ้นจะลงทันที

"ไม่ได้ เธอต้องอยู่ที่นี้เกิดเธอคิดบ้าๆเหมือนเมื่อกี้อีกทำไง ฉันไม่เสียลูกของฉันไปหรอก"

โทโมะบอกแแกไปโดยไม่ได้มองหน้าแก้วสักนิดแล้วรีบเดินมุ่งไปที่ห้องของเขาทันที ไม่ทันสังเกตที่หน้าของแก้วตอนนี้ที่จืดลงไป

"ตุบ"

เสียงร่างของแก้วกระทบกับเตียงนอนในห้องนอนของโทโมะอย่างแรงจนเธอนั้นจุก

"พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้ นายจะทำกับฉันแบบนี้เหมือนครั้งที่แล้วไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม"

แก้วลุกขึ้นนั่งแล้วพูดออกไป

"ยังไงเธอก็ต้องอยู่เพราะตอนนี้ฉันจะไม่ให้เธอคาดสายตาไปไหนอีกเลย"

โทโมะพูดแล้วนั่งลงบนที่นอนข้างๆกับแก้ว