แผนรัก มัดใจนายลูกครึ่ง

วันต่อมา

เมื่อคืนทั้งคู่ไม่ได้ไปดูละครเวทีตามที่คุยกันไว้ ในสถาการ์ณอย่างนั้นคงไม่มีอารมณ์ไปปั้นหน้ายิ้มแย้มได้หรอกนะ

แก้ว: อ๊ากกกกกกก!ฉันพูดออกไปแล้ว พูดออกไปแล้ว ออกไปแล้วว ~ ยัยแก้วเอ๊ยยแล้วเราจะทำให้เขามารัก

ยังไงว่ะเนี้ย พูดออกไปซะขนาดนั้น ไม่มีวันถอยหลังเด็ดขาดเสียหน้ากันพอดี เฮ้อออออ!

แกร๊ก!

ป็อป: ยัยแก้วเป็นอะไรถอนหายใจซะดัง แล้วเสียหน้าอะไรห้ะ! ไปก่อเรื่องอะไรไว้

แก้ว: อะไรของพี่เล่า ฉันดูเป็นคนนิสัยอย่างนั้นขนาดนั้นเลยรึไง

ป็อป: ใช่

แก้ว: เชอะ! เรื่องของแก้ว

ป็อป: เป็นอะไรห้ะ หงุดหงิดง่ายไปนะ

แก้ว: เครียดอยู่น่ะสิ ก็แก้ว...อุบส์ (เกือบเผลอพูดเรื่องเมื่อคืนออกไปแล้วไหมล่ะ)

ป็อป: แก้วทำไม ปิดบังอะไรไว้บอกพี่มา

แก้ว: ปิดอะไรหรอพี่ป็อป ทำไมแก้วต้องปิดพี่ด้วยล่ะ (ตีหน้าซื่อถาม) แก้วไปเดินห้างดีกว่า

ป็อป: ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแต่อย่าให้รู้นะ

แก้ว: รู้แล้ว ๆ พี่ออกไปก่อนดิ แก้วจะแต่งตัวว 

ป็อปออกไปแล้ว แก้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป 

20 นาทีต่อมา

แก้วเลือกใส่ชุดเดรสสีแดงคอเว้าลึก สั้นเหนือเข่ากระเป๋าสะพายข้างที่ทำจากหนังแท้ และรองเท้าส้นสูง3นิ้ว

ทั้งเปรี้ยวทั้งเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน แล้วขับรถตรงไปยังห้างดังสถาณที่ช็อปปิ้งสุดโปรดของเทอ

แก้วเดินเข้าออกร้านนู้นร้านนี้ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ตามเทรนแฟชั่นต่างๆ

แก้ว: โครกก~(หันซ้ายหันขวาจนไปเจอกับร้านอาหารดูหรูหราที่ไม่ไฮโซจริงคงเข้าไม่ได้)ร้านนี้แหละ

พนักงาน: กี่ที่ค่ะ

แก้ว: 1 ที่จ้ะ

พนักงาน: เชิญด้านนี้เลยค่ะ ระสักครู่นะค่ะ

แก้ว: ค่ะ

แก้วมองสำรวจร้านไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดตากับชายร่างสูงที่กำลังสวีทหวานแหววอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง

แก้ว: เอ๊ะ! นั่นใช่พี่โทโมะไหมนะ 

แก้วกำลังนั่งจ้องชายร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะดีกับที่เขาหันหน้ามาเพราะรู้สึกว่ามีคนจ้องมอง ทำให้

ทั้งคู่สบตากัน 

แก้ว: หึ! มาจู๋จี๋กับผู้หญิงที่ไหนล่ะ ฉันไม่ยอมหรอกนะ(แล้วก็ลุกเดินไปโต๊ะที่โทะโมะนั่งอยู่) พี่โมะขาา~

มาทานอาหารข้างนอกทำไมไม่ชวนแก้วมาด้วยละค่ะ แล้วนี้ยัยหน้างิ้วนี้มันใครกันอ่าค่ะ

เกล: กรี๊ดดด! แกว่าใครน้างิ้วห้ะ ยัยหน้าด้าน!

แก้ว: กรี๊ดดด หาสามีหรอจ้ะยัยหน้างิ้วเอ้ย (พูดจบก็ดึงเกลให้หลบไปแล้วมานั่งข้างโทโมะแทน)หลบไปยัยงิ้ว

เกล: กรี๊ดดดดด แกยัยหน้าด้าน

โทโมะ: นี้พอได้แล้ว คนเขามองมาทั้งร้านแล้วน่ะ 

เกล: โมะค่ะ ดูยัยนี้สิ มันมาด่าเกลนะค่ะโมะเกลไม่ยอมนะค่ะ

แก้ว: มีปัญหาป่ะล่ะยัยหน้างิ้ว

เกล: แก  เีพียะ!  ยัยหน้าด้าน

แก้ว: คิดว่าแกมีมือคนเดียวหรอไงห้ะ เพียะ! เพียะ!! (แก้วตบคืนแต่ หนักกว่า แรงกว่า แถมเบิ้ลด้วย!)

โทโมะ: แก้ว!! หยุด!!

เกล: กรี๊ดดดด!!! โมะค่ะ ดูยัยนี้สิค่ะมันตบเกล เจ็บไปหมดเลยค่ะโมะ ฮืออ (เกลพอเห็นโทโมะขึ้นเสียงใส่แก้ว

ก็ได้ใจคิดว่าโทโมะเข้าข้างตัวเอง)

แก้ว: โมะค่ะ มันตบเกลค่ะ เจ็บไปหมดเลยค่ะโมะ ฮืออ (แก้วจีบปากจีบคอลเลียนเสียงเกล) สตอ!!

เกล: แกกล้าด่าฉันหรอ แกโดนซะ (เกลจะตบแก้วเพราะโมโหที่แก้วมาด่าเทอต่อหน้าคนทั้งร้าน แต่แก้วไวกว่า)

แก้ว: เพียะ!!! ทีใครทีมันนะจ้ะ ยัยสตอ! 

แก้วตบหน้าเกลอย่างแรงจนเกลล้มลงไป แล้วจึงเดินเชิดหน้า! ยืดอก! สะบัดผม! หันหลัง! ออกจากร้านไปทันที

*บางคำอาจจะแรง  ไปแต่เพื่อให้ทุกคนอินไปกับบทเหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการ์ณจริง ไรเตอร์จะไม่หยุดอยู่แค่นี้นะค่าาา