Legend of love everlasting รักเธอไม่มีวันเปลี่ยน

 
     "เฮ้ย ! ไอ้ป๊อปกลับมาแล้วเหรอว่ะหายไปซะนาน แล้วเอาหนูน้อยที่ไหนมาว่ะ "  สงสัยคงจะเป็นเพื่อน เพราะฟังจากคำพูดแล้ว คงจะสนิทกันมากพอสมควร
 
  "เออ กูกลับมาแล้ว "   เขาตอบเพื่อนของเขาก่อนจะหันหน้ามามองที่ฉัน  แล้วเขาก็ว่างฉันลงที่โซฟาใกล้ๆ
 
"รอฉันตรงนี้นะ แล้วอย่าไปคุยกับเพื่อนฉัน เดี๋ยวฉันไปเอายามาทำแผลให้"  เขาบอกฉันให้นั่งอยู่ตรงนี้  และยังสั่งอีกว่าอย่าคุยกับเพื่อนของเขา  ทำไมอ่ะ เพื่อนของนายนี้ออกจะหล่อ  น่ารักอีกด้วย  ท่าทางจะนิสัยดี  ทำไมถึงไม่ให้คุยด้วยว่ะ !
 
"หนิ  หนูน้อยมากับไอ้ป๊อปเหรอ "  เขาพูดแล้วเดินมานั่งข้างๆฉัน   ฉันได้แต่พยักหน้าแทนคำพูดเพราะว่านายนั้นสั่งว่าห้ามคุยกับผู้ชายคนนี้  นายนั้นชื่อป๊อปเหรอ ชื่อน่ารักดีนะ ^_^
 
 
"แล้วเธอชื่ออะไรอ่ะ  ฉันชื่อโทโมะนะ เรียกว่าโมะเฉยๆก็ได้ "  แล้วฉันต้องตอบว่าไรอ่ะ ก็นายนั้นสั่งให้ฉันไม่ต้องคุยกับผู้ชายคนนี้  ฉันเป็นคนว่านอนสอนง่ายซะด้วยสิ  ใครสั่งอะไรฉันก็เชื่อหมด(เฉพาะคนที่ฉันไว้ใจ ) ฉันไม่ได้ตอบเขา  ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับโทโมะ  
 
 
"ว่าไงหล่ะ  เธอชื่ออะไรเหรอ "  โทโมะยังถามฉันเรื่อยๆตาบใดที่ฉันยังไม่ตอบเขา  เขาก็คงถามฉันเรื่อยๆแบบนี้ นายนั้นเมื่อไหร่จะมาก็ไม่รู้  ปล่อยให้ฉันรอนานได้ไงเนี้ย  ใครก็ได้ช่วยฉันที     อยู่ดีๆก็เหมือนมีวัตถุลอยมาจากที่มืดด้านหนึ่งของบ้าน โทะโมะอุทานออกมาด้วยความตกใจ
 
 
" เฮ้ย ! อะไรว่ะ "  โทโมะหันหน้ามาหลบหลังฉันเพื่อที่จะหลบหนี้วัตถุที่ลอยมาจากด้านหนึ่งของบ้าน  ฉันเอื้อมมือไปรับวัตถุที่ลอยมา ถ้าฉันไม่รับมันก็โดนหัวของโทโมะอ่ะสิ ว่าแต่ใครที่โยนมานะ อย่าให่เจอเดี๋ยวฆ่าให้ตายเลยหนิ !  
 
"ขอบใจนะ "  โทโมะหันหน้ามาขอบใจฉัน  ว่าแต่ของที่โยนมาของใครอ่ะ รูปร่างมันเหมือนตุ๊กตาไขราณเลย  ฉันมองวัตถุนี้อยู่สักพักโทโมะก็เอ๋ยขึ้นว่า
 
 
"ตุ๊กตาไขราณอันเนี้ยของไอ้ป๊อปมัน  เป็นของที่มันหวงที่สุดเลยนะ สงสัยคนที่โยนก็ต้องเป็นไอ้ป๊อปนั้นเเหละ " โทโมะบอกฉันก่อนที่จะหันหน้าไปทางอื่นเพื่อมองหาใครบางคน
 
 
"เฮ้ย ! คุยไรกันว่ะ  ฉันสั่งให้เธอไม่ต้องคุยกับไอ้โมะไม่ใช่เหรอแล้วทำไมเธอไม่ฟังฉัน  ฉันไปเอายาแค่แป๊ปเดี๋ยวเอง  แค่นี้ทำตามไม่ได้เหรอ เธอนี่มัน....."
 
"ไอ้บ้า ! นายเว้นคำพูดบางก็ได้นะให้ฉันได้พูดบ้าง หายใจทางเส้นผมรึไง  พูดเร็วอย่างกับพายุ  ฉันไม่ได้คุยกับโทโมะเลย  นายพูดเองเออเองทั้งนั้น  หัดฟังคนอื่นพูดก่อนบ้างสิ ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ ! "  อารมณ์ของฉันพุ่งอย่างรุนแรง  ฉันอธิบาย (ด่า ) ให้นายนั้นฟัง แต่เหมือนทั้งโทโมะและนายนั้นก็อึ้งในคำพูดของฉัน  ฉันไม่ชอบคนเอาแต่ใจตัวเอง   สงสัยทั้งสองคนคงยังไม่เคยเห็นผู้หญิงวีนใส่แน่เลยถึงได้เงียบ  และอึ้งแบบนี้  นี้ฉันทำถูกรึเปล่าเนี้ย มาวีนใส่เจ้าของบ้านแล้วนายนี้จะด่าฉันรึเปล่าเนี้ย
 
 
"เอ่อ..เอ่อ..คือฉันขอโทษล่ะกันที่เอาแต่ใจตัวเอง  งั้นฉันทำแผลให้นะ "  เห้ย ! ทำไมอารมณ์ของนายนี้เปลี่ยนเร็วขนาดนี้เนี้ย  จะโมโหก็โมโห  จะใจดีก็ดีเกิน  จะอ่อนโยนก็อ่อนโยนเว่อร์  พิลึกคนนะเนี้ย แต่ช่างเหอะเพราะตอนนี้อารมณ์ของฉันก็เริ่มลดลงแล้ว  นายนี้ก็ทำแผลให้ฉัน จนเสร็จ ขอบอกว่านายนี้ทำแผลให้ฉันไม่เจ็บเลย มือเบามาก  มือเบากว่าฉันอีก  ตกลงนายนี้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่  อารมณ์ก็แปรปวนเหมือนผู้หญิง  ช่างเหอะคิดแล้วเดี๋ยวแก่ก่อนวัย  ตอนนี้ผ้าพันแผลเต็มเท้าทั้งสองข้างของฉันไปหมด 
 
"เธอลุกไหวไหม " นายนั้นถามฉันหลังจากที่ทำแผลเสร็จ
 
 
"แหม ! เป็นห่วงกันจังนะคนนี้เนี้ย "
 
 
"ปากมากไอ้โมะ มึงจะไปไหนก็ไปเลย " นายนั้นพูดไล่โทโมะแล้วปาหมอนใส่ ฉันเห็นสองคนนี้เล่นกันน่ารักจัง ทำให้ฉันนึกถึงเฟย์ขึ้นมาเพราะว่าฉันกับเฟย์ก็เคยเล่นกันแบบนี้เหมือนกัน
 
 
"เออๆ กูไปก็ได้  อย่าเห็นหญิงดีกว่าเพื่อนนะเว้ย " โทโมะก็ไม่วายที่จะแซวฉันกับนายนี้
 
 
"ฉันว่าฉันน่าจะไหวนะ " หลังจากที่สิ้นคำพูดของฉัน ฉันลุกขึ้นแล้วลงน้ำหนักไปที่ปลายเท้าและกำลังจะเดิน แต่ฉันเิกิดล้มขึ้นมา ฉันลงไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม  
 
 
"เป็นไงล่ะ ไหนบอกว่าไหวไง มานี้เดี๋ยวฉันอุ้มดีกว่า "  เขาพูดเสร็จก็กำลังจะอุ้มฉัน  แต่ฉันขัดซะก่อน
 
 
"เดี๋ยวนายจะพาฉันไปไหน "
 
 
"ก็ขึ้นห้องฉันไง "
 
 
"ห๊ะ ! ขึ้นห้องนายเนี้ยนะ ฉันไม่ไปอ่ะ ไปทำไมห้องนาย  ไปทำอะไร ถ้านายทำอะไรฉันขึ้นมาจะทำไงอ่ะ แล้วถ้า.... " ฉันกำลังจะพูดต่อแต่โดนนายนี้แย่งพูดไปก่อน
 
"โอ๊ย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะอย่างเธอไม่ใช่สเป็กฉัน  เพราะฉะนั้นอย่างคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ "
 
"แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่านายจะไม่ทำอะไรฉันจริงๆ "
 
"ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน  ฉันเคยทำอะไรเธอมั๊ยล่ะ  ก็ไม่ เพราะฉะนั้นเธอไว้ใจฉันได้เลย " แล้วนายนั้นก็กำลังจะอุ้มฉันอีกครั้งแต่...
 
 
"เดี๋ยว  ไม่ต้องอุ้มฉันหรอกแค่ประคองก็พอ "
 
"เอางั้นเหรอ  ก็ได้ "
 
" เฮ้ย ! เดี๋ยวนะ แล้วฉันทำไมต้องขึ้นห้องนายกับนายด้วยอ่ะ "
 
"หรือว่าเธอจะรอฉันอยู่ข้างล่างตรงนี้ คนเดียว  เธอกลัวไม่ใช่เหรอที่ต้องอยู่คนเดียว ฉันเลยจะพาเธอไปด้วย แต่เธอไม่ต้องไปกับฉันก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะรีบลงมา " คนเดียวเหรอ  บ้านนายนี้มีผีรึเปล่าก็ไม่รู้แถมตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย  คนในบ้านก็ไม่เห็นจะมี ถึงมีก็ไปกันหมดแล้ว  และฉันทำไงดีอ่ะ  จะให้ฉันอยู่คนเดียวเหรอ
 
"งั้น เธอรอฉันแป๊ปหนึ่งนะเดี๋ยวฉันไปแล้วรีบมา "
 
"เออๆ แล้วรีบ ...กรี้ดดดดดดดดดดด "   เสียงฟ้าผ่าดังมากจนทำให้ฉันตกใจ  และไฟก็ดับด้วย พระเจ้า ! ชีวิตนี้ไม่มีอะไรดีอีกแล้ว  ฉันได้แต่ลุกขึ้นกอดเขาอย่างไม่กลัวเจ็บเท้าเลยแม้แต่นิดเดียว  ฉันหลับตาปี้ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเพราะว่าฉันกลัวฟ้าผ่ามาก เพราะตอนเด็กๆฉันเคยเห็นคนโดนฟ้าผ่าตายต่อหน้าต่อตา ฉันเลยจำฝั่งใจจนถึงตอนนี้ และมันก็เป็นอดีตติดตัวฉันมาตลอดแล้ว   ฉันทำอะไรไม่ถูกแต่ตอนนี้ฉันรู้อยู่อย่างเดียวคือ ฉันกอดเขาแน่นมาก แน่นจนฉันเองก็รู้สึกหายใจไม่ออก แล้วเขาจะเป็นอะไรไหม  แต่ที่รู้ๆฝนตกแล้ว และก็ตกหนักมากด้วย ฟ้าร้องดังมาก ไฟก็ดับอีก  มืดก็มืด ฉันมองหาเขาไม่เห็นเลย  ตัวของฉันตอนนี้สั่นไปหมดแล้ว  แต่ฉันรู้สึกเหมือนเขาค่อยๆ เอามือมาโอบและลูบที่หัวของฉันอย่างอ่อนโยนเพราะว่าตัวฉันสั่นมากแสดงถึงความกลัวสุดขีด เขามอบความอ่อนโยนทั้งหมดที่มีมาให้ฉันอย่างหมดตัว ฉันรู้สึกเหมือนอยู่กับผู้ชายที่อบอุ่นและอ่อนโยนที่สุดในโลกเลย  ฉันไม่เคยได้รับความอ่อนโยนได้เยอะขนาดนี้มากก่อน   ขนาดพ่อฉันยังให้ความอ่อนโยนไม่มากเท่านี้เลย  ฉันอยากจะกอดเขาให้มากที่สุด ฉันไม่อยากปล่อยเขาเลย และเขาก็กอดฉันแน่นขึ้นด้วย เพราะตอนนี้อากาศหนาวมาก ฝนตก ฟ้าร้อง  
 
"ยังจะอยู่ตรงนี้คนเดียวอีกไหม "  เขาพูดทั้งเรายังกอดกันแน่น เขาลูบหัวของฉันอย่างอ่อนโยน แล้วเราก็ค่อยๆปล่อยกอดของกันและกัน ฉันได้แต่ส่ายหน้า เชิงปฏิเสธว่า 'ไม่อยู่แล้ว ' เขาดึงตัวของฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง ฉันไม่ได้ปฏิเสธกอดของเขา ฉันกอดเขาตอบอย่างง่ายดาย  และเขาก็ก้มหน้ามองที่ฉัน ถึงตอนนี้ไฟจะดับ แต่เราก็พอมองเห็นเพราะแสงจากฟ้าผ่านี้แหละ ถึงทำให้เรามองเห็นซึ้งกันและกัน  เข้าเริ่มโน้มหน้าลงมาใกล้ฉันเรื่อยๆ จมูกของเราชิดกันอีกแล้ว เหมือนมีมนต์ที่สั่งให้เราจูบกันตลอดเวลา และเหมือนมีบางอย่างคอยขัดไม่ให้เราจูบกันตลอดเวลาเช่นกัน  ทั้งสองอย่างนี้คอยขัดแย้งซึ้งกันและกัน   ฉันกับเขาตอนนี้เราหน้าใกล้กันมาก และมันก็เหมือนทุกครั้งฉันไม่สามารถออกจากตรงนี้ได้เลย โชคชะตาคงเล่นตลกกับฉันล่ะมั้ง    อีกนิดเดียวเท่านั้นที่เราจะจูบกัน 
 
"เฮ้ย ! ไอ้ป๊อปมึงจะจูบกับผู้หญิงกลางบ้านเลยเหรอว่ะ "  เสียงนี้ทำให้เรากลับเข้าสู่สภาพเดิม สติของฉันกลับมาอีกครั้ง ฝนก็ตกน้อยลงแล้ว  ไฟก็ติดแล้วด้วย  ฟ้่าก็ไม่ร้อง   ฉันหันไปตามเจ้าของเสียงที่พูดเมื่อกี้  ไม่ใช่โทโมะหนิแล้วใครล่ะ  เขามีรูปร่างที่สูงมาก สูงกว่านายนี้อีก  ผิวขาวมากด้วย หน้าตาก็เป๊ะด้วย เป็นเกย์รึเปล่าเนี้ยจะสวยเกินไปแล้วนะ  สงสัยคงจะเป็นเพื่อนกันอีกคน
 
 
เอาแค่นี้ก่อนนะ ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถทำให้
ป๊อปปี้กับฟางจูบกันได้เพราะว่ามันเร็วเกินไป
ขอบคุณนะที่อ่านนิยายเรา