Legend of love everlasting รักเธอไม่มีวันเปลี่ยน

 สนามบินสุวรรณภูมิ

FANG  SAY

ตอนนี้ฉันกำลังลงเครื่องบินที่บินจากลอนดอนมายังเมืองไทยที่จริงฉันไม่อยากกลับหรอกนะ พ่อกับแม่ก็อยากให้อยู่เรียนที่ลอนดอนต่อ  แต่เป็นเพราะป้าของฉันนี่หละวุ่นวาย เรื่องมาก น่ารำคาญที่สุด ขนาดพ่อแม่ น้องและเพื่ิอนของฉันยังรำคาญเลยจะมาวุ่นวายกับชีวิตฉันทำไมนักหนานี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นป้าฉันจะกระโดดเตะเลย ป้าของฉันชอบมาวุ่นวายกับครอบครัวฉันไม่น่าละ ทำไมถึงไม่มีสามีสักที นี่ฉันด่าป้าฉันหรอเนี้ย! แต่ช่างเหอะไหนๆก็กลับมาแล้วฉันต้องทำให้ครอบครัวของฉันมีสีสันให้ได้ ฉันจะขัดขวางความคิดและการกระทำของป้าฉันให้ได้ หึ หึ  แต่นี่ฉันก็ลงจากเครื่องแล้วทำไมไม่เห็นยัยเฟย์กับยัยแก้วเลยอ่ะ หรือว่าจะไม่มาแล้วฉันจะกลับบ้านยังไงอ่ะฉันจำทางกลับบ้านไม่ได้ด้วยสิ ฉันไปเรียนที่ลอนดอนตั่งแต่ฉัน5ขวบแล้วตอนนี้ฉันก็20แล้วด้วยฉันไม่ได้เป็นคนสมองจำอะไรได้แม่งขนาดนั้นนะ เออจริงสิโทรหายัยเฟย์ดีกว่าจะได้ถามว่าจะมารับฉันไหมถ้าไม่มาฉันกลับถึงบ้านเมื่องไหร่ฉันจะไม่ปล่อยยัยเฟย์กับยัยแก้วไว้แน่

"ฮัลโหล ยัยเฟย์แกอยู่ไหน "

'พี่ฟางเฟย์อาจจะไปรับช้าหน่อยนะ'

"ทำไมอ่ะเฟย์แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่ไม่ชอบรอใคร"

'เฟย์ติดธุระที่บริษัทนิดหน่อยอ่ะ พี่ฟางรอหน่อยนะ'

"เออๆแล้วยัยแก้วล่ะมารับพี่ได้รึเปล่า"

'ไม่รู้เหมือนกันอ่ะพี่ฟาง งั้นโทรถามยัยแก้วสิ พี่ฟางเฟย์ต้องไปแล้วนะพ่อเรียกอ่ะโชคดีค่ะ'

"เอ้ายัยนี้หนิคิดจะวางก็วาง แล้วฉันต้องโทรหายัยแก้วใช่มั๊ยเนี้ย"

     แล้วฉันก็ต้องโทรหายัยแก้ว  จริงๆพ่อจะให้คนที่บ้านมารับฉันแต่เป็นเพราะป้าตัวแสบต้องการให้ฉันกลับมาเองพ่อเลยต้องยอมป้าและที่ยัยเฟย์จะมารับฉันตอนแรกป้าก็ไม่รู้เรื่องหรอกว่ายัยเฟย์จะมารับฉันแต่พอหลังๆฉันก็ไม่รู้หรอกว่าป้าฉันรู้ได้ยังไงและฉันคิดว่าที่ยัยเฟย์มารับฉันไม่ได้ก็เพราะป้าของฉันนั้นแหละที่พยายามไม่ให้ยัยเฟย์มารับฉัน คิดแล้วแค้นคอยดูฉันจะขัดขวางทุกอย่างที่ป้าฉันคิดและทำอย่างแน่นอน

"ฮัลโหล ยัยแก้วแกมารับฉันได้รึเปล่า"

'ได้สิ'

"แล้วแกอยู่ไหนแล้วรู้ไหมฉันรอพวกแกเป็นชาติเมื่อไหร่จะมาก็ไม่รู้ฉันโทรไปถามยัยเฟย์ ยัยเฟย์ก็บอกว่ามารับไม่ได้แล้วตกลงแกอยู่ตรงไหนเนี้ย"

'อยู่ข้างหลังแก'

"อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่รู้เรื่องอ่ะ"

'ก็แกเอาแต่บ่นๆ ฉันก็เลยไม่ได้บอก'

"แล้วเราจะคุยกันในโทรศัพท์อีกนานไหม "

'แล้วทำไมแกไม่วางล่ะ'

"เออฉันวางแล้ว"

"เออนี่  ฉันถามไรแกอย่างหนึ่งดิ"

" อะไรอ่ะ "

" แกไม่โดนป้าของฉันขัดขวางเหรอ "

" โดนดิทำไมจะไม่โดน'

"แล้วแกมารับฉันได้ไง"

"ฉันหนี้ป้าแกมา"

"เหรอ เออก็ดี รีบกลับเหอะฉันอยากกลับบ้าน "

     แล้วฉันกับแก้วเราก็กำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ อันที่จริงแก้วกับครอบครัวฉันเราสนิทกันมากเรียกได้ว่าเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันเลยพ่อของแก้วเขาเป็นมาเฟียห่วงยัยแก้วมาก ยัยแก้วที่จริงมันก็อยู่ที่ลอนดอนกับฉันมาตั้งแต่5ขวบเหมือนกันแต่ยัยแก้วไม่ชอบที่ลอนดอนเลยขอพ่อกลับมาก่อนจริงๆที่พ่อของยัยแก้วให้ยัยแก้วไปอยู่ที่ลอนดอนก็เพราะกลัวศัตรูตรงข้ามมาทำร้ายยัยแก้ว ยัยแก้วเสียแม่ตั้งแต่เด็กพ่อยัยแก้วก็เลยห่วงยัยแก้วมาก พ่อของแก้วเสียภรรยาของตัวเองไปคนหนึ่งฉันคิดว่าพ่อของแก้วคงไม่อยากเสียลูกสาวสุดที่รักไปอีกคนหรอก  พ่อของฉันเลยขอรับเลี้ยงดูแลยัยแก้วแทน พ่อของยัยแก้วก็เลยหายห่วงเพราะพ่อของเราเป้นเพื่อนสนิทกันมาก พ่อของแก้วเลยไว้ใจพ่อของฉัน สาเหตุที่พ่อของฉันต้องรับเลี้ยงดูแลยัยแก้วก็เพราะพ่อของแก้วไม่อยู่ต้องไปดูธุระกิจที่ประเทศอังกฤษยัยแก้วก็เลยได้มาอยู่บ้านของฉัน แต่ยัยแก้วจะสนิทกับเฟย์มากกว่าฉันอีกเพราะยัยเฟย์ไม่ได้ไปลอนดอนกับฉันเลยทำให้ยัยเฟย์กับยัยแก้วสนิทกันมาก เราทั้งสามคนก็ยังคงไม่มีแฟน เอ๊ะ! ไม่ใช่สิฉันมีแฟนมาหลายคนแล้วต่างหากแต่ไม่ีมีใครจริงจังและจริงใจกับฉันเลยสักคนแฟนทั้งหมดที่มีมาก็แค่เข้ามาหรอกเอาเงินฉันเท่านั้นแหละ แต่ฉันไม่ให้มันก็เลยทิ้งฉันไปหมดเลย ยัยเฟย์กับยัยแก้วก็มีเข้ามาจีบบ้างแต่คงไม่สำเร็จหรอกเพราะยัยเฟย์เล่นคบ2ขั่งโมงก็ทิ้งแล้วไปหาคนใหม่ ส่วนยัยแก้วอย่าหวังแค่มองก็หมดสิทธิ์แล้วเพราะพ่อของยัยแก้วสังว่าห้ามมีแฟนก่อนพ่อของยัยแก้วจะกลับมา ยัยเฟย์กับยัยแก้วเข้าผับอย่างน้อย9ชั่วโมงยัยเฟย์กับแก้วเข้าผับบ่อยมาก ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันรู้เรื่องทั้งหมดทั้งที่ยังอยู่ลอนดอน เพราะว่ามีลูกน้องของพ่อฉันคอยรายงานเรื่องของครอบครัวให้ฉันรู้ ฉันเลยรู้เรื่องทุกอย่างในขณที่อยู่ลอนดอนและแน่นอนไม่มีใครรู้ว่าฉันรู้เรื่องทุกอย่างเหมือนตัวเองอยู่ในบ้าน ฉันกับแก้วเราเดินมาที่ลานจอดรถแล้วฉันเอากระเป๋าไปเก็บที่หลังรถเรากำลังจะกลับบ้านตอนนี้มันก็มืดแล้ว ฉันขอบอกเลยว่าที่ไทยตอนกลางคืนก็สวยไม่แพ้ที่ลอนดอนเลย เมื่อฉันกับยัยแก้วนั่งรถแล้วยัยแก้วก็ขับรถออกจากสนามบินทันที   ฉันมองที่กระจกเหมือนเห็นคนกำลังสู้กันอยู่ฉันเลยบอกยัยแก้วให้หยุดรถเพื่อดู

" ยัยแก้วจอดรถเดี่ยวนี่"

"อะไรของแกห๊ะยัยฟางแกอยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอฉันก็ขับรถจะพาแกกลับบ้านอยู่นี้ไง"

" ยัยแก้วเงียบก่อนได้ไหม"

"อ้าวยัยฟางแกจะลงไปไหน"

     ฉันลงจากรถยัยแก้วเพื่อไปดูสิ่งที่ฉันเห็นเมื่อกี้ ฉันวิ่งไปดูคนที่กำลังสู้กันอยู่สองคนแล้วฉันก็วิ่งมาแอบดูอยู่หลังเสาลานจอดรถที่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ฉันเห็นคนหนึ่งกำลังจะโดนยิงและเขาก็โดนยิงที่ต้นแขนฉันได้แต่ยืนมองเพื่อรอให้อีกคนไปจากตรงนั้นและฉันก็จะเข้าไปช่วยคนที่ถูกยิง เขาคนที่ยิงได้เดินออกไปจากที่ตรงนั้นแล้วและฉันก็เข้าไปหาคนที่โดนยิง

" นี้ นายเป็นอะไรรึเปล่า"