Legend of love everlasting รักเธอไม่มีวันเปลี่ยน

 " นี้นายเป็นอะไรรึเปล่า "

"...................... " ทำไมเงียบแบบนี้อ่ะ แล้วทำไมฉันต้องมาสงสารผู้ชายคนนี้ด้วย ทั้งที่ฉันเคยเห็นคนโดนรถชนต่อหน้าต่อตาฉันยังไม่สงสารเท่านี้เลย แต่เอ๊ะ ! เขาถูกยิงนิหน่าแล้วฉันต้องทำยังไงเนี้ย  ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังวิ่งมาทางนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าคนที่วิ่งมาเป็นยัยแก้วหรือว่าเป็นคนที่ยิงผู้ชายคนนี้ แต่จะเป็นใครก็ช่างฉันหยิบปืนมาจากขอบกางเกงด้านหลังแล้วเล่งไปที่คนกำลังวิ่งมา

" เฮ้ย ! ไอ้ฟางแกจะยิงฉันเหรอว่ะ " ที่แท้ก็ยัยแก้วนี่เอง

" ก็ฉันนึกว่าเป็นคนอื่นนิ  "  ฉันพูดทั้งที่สายตาของฉันยังจดจ่ออยู่ที่ผู้ชายที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า

"แล้วนี้ใคร? กิ๊กแกเหรอ " 

"ไอ้บ้า ! ฉันเพิ่งกลับไทยวันนี้แล้วฉันจะไปมีกิ๊กตอนไหนว่ะ ! " แล้วฉันก็เก็บปืนไว้ที่เดิม  

" เออ ก็จริง  "  ยัยแก้วนิพูดไม่คิด

"แล้วจะเอาไงต่ออ่ะ " ยัยแก้วถามฉัน ฉันคิดหาคำตอบอยู่นานแล้วฉันก็ได้คำตอบ

" พาไปที่บ้านฉัน "

"เฮ้ย ! ฟางแกจะบ้าเหรอไปบ้านแกเนี้ยนะมีหวังได้ตายทั้งหมดแน่ "

"แล้วจะให้ทำไงอ่ะ ไปโรงพายาบาลก็ไม่ได้เพราะว่าหมอเขาไม่รักษาแผลที่เกิดจากการยิงกันหรอกนะ  หรือว่าจะไปบ้านแกแหละ"

" แหม!  บ้านแกกับบ้านฉันก็หลังเดียวกันนั้นแหละ "  เออจริงด้วยเพราะว่าตอนนี้ยัยแก้วมันมาอยู่บ้านของฉัน

"ฉันหมายถึงบ้านของแกจริงๆอ่ะ"

" ไม่เอาหรอกบ้านหลังนั้นมีแต่คนของพ่อฉันเต็มไปหมดแล้วก็เป็นผู้ชายด้วยน่ากลัวจะตาย " ยัยแก้วบอกฉันพลางทำท่าทางน่ากลัว

"งั้นก็เอาผู้ชายคนนี้ขึ้นรถ "

"แล้วทำไมแกต้องช่วยเขาด้วยอ่า " ยัยแก้วถามมากจริงๆเลยนิสัยความสงสัยไม่เคยเปลี่ยน

 " ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ เหมือนมีอะไรบางอย่างสั่งให้ฉันทำแบบนี้ " ฉันตอบตามความจริงที่ฉันมาช่วยผู้ชายคนนี้

" ผู้ชายคนนี้ ใช่เนื้อคู่แกรึเปล่านะ " ยัยแก้วพูดพร้อมอมยิ้มแล้วส่งมาทางฉัน

"เลิกเล่นไร้สาระได้แล้ว  ฉันอยากกลับบ้านแล้วนะ " ฉันตัดบทเพื่อไม่ให้ตัวเองเขินไปมากกว่านี้ แล้วฉันจะเขินทำไมเนี้ยฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายนี้สักหน่อย 

      แล้วฉันกับยัยแก้วเราก็แบกผู้ชายคนนี้ขึ้นรถ นี้ฉันคิดดีแล้วเหรอเนี้ยที่จะพาผู้ชายเข้าบ้านแล้วนี่มันก็สองทุ่มแล้วด้วย ถ้าป้าฉันรู้มีหวังด่าเละแน่ พ่อกับแม่ฉันยังไม่ห่วงฉันเท่านี้เลย พ่อกับแม่ท่านทั้งสองตามใจฉันอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยทำให้ท่านทั้งสองผิดหวังในตัวฉันเลยสักนิด  มีแต่ป้าของฉันคนเดียวนี้และที่บอกว่าพ่อกับแม่ตามใจฉันมากเกินไปเลยให้ฉันกลับมาที่ไทย ยัยเฟย์เป็นคนเดียวในบ้านที่ไม่ค่อยโดนป้าฉันบังคับเพราะยัยเฟย์เป็นคนที่เรียบร้อยมากในสายตาป้าของฉันแต่สำหรับฉันกับยัยแก้วมองว่ายัยเฟย์เป็นคนที่แสบมากเลยที่เดียวยัยเฟย์แค่ยังไม่เปิดเผยธาตุแท้ให้ใครรู้เท่านั้นเองแต่ฉันกับแก้วรู้

      แล้วยัยแก้วก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านอย่างเงียบๆเพราะว่าทุกคนในบ้านคงตามหาฉันทั่วไปหมดก็ฉันต้องลงจากเครื่องเวลาหกโมงแต่ตอนนี้สามทุ่มในบ้านก็คงจะวุ่นวายน่าดู  ฉันเห็นคนของพ่อฉันที่อยู่ในชุดสูทสีดำเดินอยู่ในบ้านและนอกบ้านเต็มไปหมด ฉันมองไปรอบๆบ้านจากข้างในกระจกรถกำลังคิดอยู่ว่าจะให้ผู้ชายคนนี้เข้าไปในบ้านได้ยังไง    ในเมื่อมีคนอยู่เต็มบ้านเพราะถ้าเป็นปกติเวลานี้ทุกคนในบ้านควรจะนอนได้ตั้งนานแล้ว อ๋อ ฉันคิดออกแล้วว่าจะเข้าไปได้ยังไง

"ยัยแก้วฉันนึกออกแล้วว่าจะเข้าบ้านได้ยังไง "

"แล้วจะเข้าไปยัยไงอ่ะ "

"เอาหูมานี้สิ "

   แล้วยัยแก้วก็เอาหูเข้ามาใกล้ๆ ฉันก็บอกว่า  ฉันจะให้ยัยแก้วเข้าไปในบ้านก่อนเพื่อแบ่งความสนใจจากฉันที่คนของพ่อฉันยังตามหาฉันอยู่ แล้วฉันก็จะค่อยๆอ้อมไปหลังบ้านเพื่อที่จะขึ้นห้องของฉัน

"เข้าใจไหมยัยแก้ว "

"เออๆ  "

     ยัยแก้วก็ทำตามที่ฉันบอกแล้วฉันก็พานานคนนี้ออกจากรถยัยแก้วแล้วพาไปที่หลังบ้านของฉันทันที จะว่าไปนายนี้ตัวหนักเป็นบ้าไม่รู้ว่าไปกินอะไรมาถึงได้ตัวหนักขนาดนี้   แล้วฉันก็ถึงห้องของฉันสักทีเหนื่อยชะมัด ที่ฉันเหนื่อยไม่ใช่เพราะอะไรหรอกแต่เป็นเพราะแบกนายนี้มาตั้งหาก  ฉันวางเขาไว้ที่เตียงของฉัน ไหนฉันขอดูหน้าคนที่ฉันสงสารหน่อยสิ  แล้วฉันก็จับใบหน้าของให้หันมาทางฉัน พระเจ้า ! คนอะไรโคตรหล่อเลย ใบหน้าที่ดูคมบ่งบอกถึงความเป็นไทยแท้ และเขามีจมูกที่โด่งจนเห็นเป็นสัน ผสมกับคาบเลือดที่เกิดจากการต่อสู้ที่มุมปากข้างซ้ายเกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่ออกจะดูดีแบบนี้เลย  มีแต่ลูกครึ่งบ้างหน้าตาก็โอเคนะแต่ดูเหมือนว่าคนนี้แหละหล่อสุดๆอ่ะ

ขอโทษนะที่ไม่ได้มาอัพ

คือเรามีเรื่องหนึ่งอยากจะถามอ่ะ ใครรู้บ้างว่าพี่ป๊อปปี้ไปเรียนต่อเมืองจริงรึเปล่า

ใครรู้เรื่องนี้บอกเราหน่อยนะ ขอร้อง