พลังจิต วิกิตรัก

สายลมพัดพาความหนาวเย็น มาต้อนรับยามเช้าในวันหยุด บางคนก็นอนตูดโด้งจนตะวัันส่องแสง บางคนตื่นเช้าออก
มารับลมหนาว ออกกำลังกาย
"แต่ฉันกลับต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานเนี้ยน่ะ ไม่แฟร์เลย" ฉันบ่น
"บ่นอะไรแต่เช้าฮ่ะ พี่น้ำเงี้ยว" ยัยตาลตอบรับได้ดีมาก
"ก็น่ะ ตาลพี่ก็ทนไม่ค่อยไหวแล้วตอนนี้เนี้ย แล้วก็ต้องหาเงินไปจ่ายหนี้พนันอีก เฮ้อชีวิตฉันช่างอัปยศ" ฉันเดินไปบ่น
ไปรับกับลมหนาวๆ
"โห่พี่ ก็บ่นไปเดี๋ยวอาทิตย์หน้ามูลนิธิจะส่งเงินมาให้แล้วอีกอย่างเงินที่พี่แอบเก็บไว้มันก็เยอะนี้"
"ยัยตาลพูดเบาๆหน่อย พี่รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เมื่อว่ามีคนแอบตามเรามา" ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรแปลก
"อุ๊บ! ใครอ่ะพี่"
"จะไปรู้มั้ยหล่ะ แต่ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน" ฉันรีบสาวเท้าไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
 
"โห่ พี่เดินเร็วชะมัดเลยไม่เหนื่อยหรอ" ยัยตาลบบ่นให้ฉันฟังเมื่อเดินมาถึงร้านลุงภู
"ไม่น่ะ ไม่เหนื่อยเลยเมื่อว่าหายตัวมาด้วยซ้ำ" ฉันพูดอย่างเหลือเชื่อ
"เว่อร์ไปมั้ยพี่ ฉันหน่ะเหนื่อยจนหอบแหกๆแล้วเห็นมั้ย" ยัยตาลบ่นต่อ
 
ร้านลุงภู
"เอ้า มาแล้วเหรอเด็ก ม่ะลูกค้ามากันแล้วไปทำงานเร็ว" นี้ก็อีกหนึ่งวันร้านลุงภูลูกค้าเยอะมากขนากตอนเช้าอย่าง
นี้ลูกค้ามีเป็น 10 เพราะต่างคนก็ตื่นมาดื่มกาแฟ มาทานขนมปังที่แสนอร่อย (ที่บ้านไม่มีกาแฟกิน) แล้วถ้าติดใจ
เขาก็จะซื้อกลับไปให้ลูกที่บ้าน
"แล้วมาอุดหนุนอีกน่ะค่ะ เอ้ายัยตาลนั่งทำอะไรหน่ะไปเก็บกาแฟสิ นั้นลูกค้ามาอีกแล้ว" ฉันเอ็ดยัยตาลที่มัวนั่งทำ
ไรอยู่ก็ไม่รู้คนเดียว
"คร้า คุณพี่ ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญข้างในเลยน่ะค่ะ" ยัยตาลพูดไปเก็บของไป
"ขยันกันจังเลยน่ะพวกเธอหน่ะ" เบียร์ลูกชายของลุงภูทักขึ้น
"แหง อยู่แล้วย่ะนี่นายหัดทำงานมั้งดิไปเที่ยวอยู่นั้นแหละ" ยัยตาลว่าอีตาเบียร์เป็นชุด
"จ้า แม่คุณบ่นอยู่ได้ ฉันจะไปซื้อของไม่ได้ไปเที่ยว"
"อ๋อ เหรอย่ะเห็นอย่างนี้ทำประโยชน์ได้ด้วย"
"แรงส์ น่ะยัยตาล ฝากไว้ก่อนเถอะ"
"รีบมาเอาคืนหล่ะ ฉันขี้ลืม"
"นี่ ยัยตาลจะทะเลาะกับเบียร์อะไรมากมายเดี๋ยวก็รักกันหรอก" ฉันแซวยัยตาลที่ยืนหัวเราะอยู่
"^////^  จะบ้าหรอพี่หนูไม่มีทางญาติดีกับไอหมอนั่นได้หรอก"
"จริงหรอ"
"พี่ก็พูดเป็นเล่นทำงานต่อ" ฉันทำงานไปเรื่อยๆจนเสร็จแล้วฉันก็ลาลุงภูกลับบ้าน แล้วก็แยกกับยัยตาลตรงทาง
แยกเข้าบ้าน
 
ก่อนถึงบ้าน ลมหนาวก็พัดอีกครั้งแต่แรงมากจนมีอะไรบางอย่างมากระทบที่ใบหน้าของฉัน
"พรึ่บ เฮ้ยใครปิดไฟ อะไรเนี้ย ห่ะ ล็อตเตอร์รี่ มาได้ไงเนี้ยของงวดนี้ด้วย เอาไปแทงดูดีกว่าเพื่อฟลุ๊คได้รางวัลที่
1" ฉันพูดไปยิ้มไปจิตนาการไป คนเดียว
 
เช้าวันต่อมา ฉันนั่งลุ้นว่าไอล็อตเตอร์รี่เนี้ยฉันจะถูกรางวัล หรือถูกกินกันแน่
"เอาแล้วน่ะครับรางวัลที่ 1 ได้แก่........" เสียงพิธีกรภาคสนามพูดขึ้นชวนลุ้น
"รางวัลที่ 1 ได้แก่หมายเลข 20469" มีกี่ตัวฉันไม่รู้หรอกน่ะ แต่ทำไมมันตรงอย่างนี้หล่ะ
"อย่าบอกน่ะว่า ฉันถูกรางวัลที่ 1 เย้ ฉันถูกรางวัลที่ 1" ฉันตะโกนยินดีกับตัวเอง
"รางวัลที่ 1 ราคา 100 ล้านบาท"
"ห่ะ 100 ล้านเรารวยแล้วรีบไปติดต่อรับเงินดีกว่า" เมื่อฉันติดต่อรับเงินเสร็จก็เป็นช่วงที่เรียนจบพอดี ฉันเลยได้
ออกทีวี แล้วก็เอาเงินไปจ่ายหนี้พนันของแม่ เกือบตายแล้วก็ซื้อบ้านหลังโตๆอยู่ แล้วก็สมัครเรียนมหาลัยดีๆ ส่วน
เรื่องเงินทุนเขาก็ฉันอยู่เรื่อยๆ แล้วตอนนี้เงินในบัญชีก็มีเยอะแล้ว เรื่องนี้ห้ามบอกแม่เด็ดขาดเดี๋ยวมันจะหมดสะ
ก่อน
 
แม่น้ำเงี้ยว
"เห้ย ไอน้ำเงี้ยวนี้หว่า มันรวยแล้วเว้ย เฮอะทีนี้ข้าก็จะไปอยู่กับมัน" 
"บ่นไรว่ะไอสีดา ไอน้ำเงี้ยวมันเป็นไร" เสียงพ่อเลี้ยงถามด้วยความสงสัย
"เมื่อกี้ฉันดูทีวีไอน้ำเงี้ยวถูกรางวัลที่ 1 เว้ยเรารวยแล้ว จะได้ออกจากรูหนูนี้สะที"
"จริงหรอว่ะ แล้วมันอยู่ที่ไหนหล่ะตอนนี้หน่ะแกรู้หรือไง"
"พี่ก็ไปสืบมาสิ"
"เออ เดี๋ยวข้าจะไปสืบมา"
 
น้ำเงี้ยว
"โห่ พี่น้ำเงี้ยวโชคดีว่ะได้ตั้ง 100 ล้านแหนะ นี่พี่คิดจะไปจริงหรอ" ยัยตาลทำเสียงเศร้า
"นี่ ยัยตาลพี่ไปเรียนน่ะไม่ได้ไปตาย อย่าเครียดเดี๋ยวพี่ก็กลับมา แล้วถ้าพี่มีงานทำเดี๋ยวพี่จะส่งเธอเรียนเอง" ฉัน
พูดให้ความหวัง
"จริงหรอพี่ ดีจังเดี๋ยวหนูจะรอ"
"อืมจร้า ไปก่อนน่ะค่ะลุงภู ป้านี บายน่ะไอเบียร์" ฉันลาทุกคนก่อนขึ้นรถที่มาส่งฉันยังกะฉันไปเมืองนอกส่ะอย่าง
นั้น
"บาย โชดดีน่ะน้ำเงี้ยว รีบกลับมาหล่ะ" ทุกคนอำลาฉันก่อนรถจะออก
"เดี๋ยวฉันจะกลับมาน่ะทุกคน" ฉันลาทุกคน 
แหม  ทำอย่างกะฉันไปนานเป็นชาติส่ะอย่างนั้นหน่ะไปแค่ 6 ปีคงจะรอกันได้น่ะ คือว่าฉันหน่ะเป็นเด็กดีมีแต่คนรัก
คนมาร่ำลาฉันมาก็เลยเยอะเป็นเรื่องธรรมดา