Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

ตอน9
“ใครหนะ ไม่ว่างเปิด”เสียงผู้ชายซึ่งคุ้นหูดี นั่นใช่เสียงโทโมะแน่ๆ
“เอาอาหารบำรุงกำลังมาเสริฟคะ”ต้นอ้อปลอมเสียง
“ตัวเองสั่งหรือปล่าว”โทโมะเหมือนกำลังถามใครอยู่
“เค้าปล่าวสั่งนะ”เสียงผู้หญิงที่ต้นอ้อคาดว่าชื่ออรดังขึ้น
“ช่างมันเถอะ ก็ดีเหมือนกันเนอะ เค้าจะได้มีแรงต่อสู้กับตัวเอง”ไอ้...เลว ต้นอ้อที่ได้ยินเสียงโทโมะก็ถึงกับเจ็บแทนแก้ว ผ่าง โทโมะเปิดประตูออกมา สภาพเขาตอนนี้เหมือนไปฟัดกับหมา (อร) มาไม่มีผิด ไม่ใส่เสื้อ กางเกงไม่มีเข็มขัดพร้อมกับซิบเผยอออกนิดๆให้เห็นกางเกงบล็อกเซ่อสีขาว ร่างหนักแน่นพร้อมกับใบหน้าคมเข้มช่างดูยั่วยวน หัวฟูฟ่องเหมือนกับหมาบ้าถูกฟัด โทโมะไม่ได้มองว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร เค้ามัวแต่จัดทรงผมตัวเอง
“ไอ้เลว”ต้นอ้อพูดจบก็ฟาดกระเป๋าลงบนหัวโทโมะเต็มที่
“ตะ...ต้นอ้อ”โทโมะเงยหน้าทำท่าจะเอาเรื่องแต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็เงียบกริบ
“ชั้นอุสส่าไว้ใจนาย นายมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกไม่รู้จักพอ นายมันเลว เลวที่สุด นายบอกกับแก้วว่าจะหยุดทุกอย่างไว้ที่เค้า แต่ที่นายทำอยู่มันคืออะไร นายมันไม่ใช่คน นายทำลายจิตใจของเพื่อนชั้นจนป่นปี้”ต้นอ้อพูดพร้อมกับน้ำตาคลอ
“กะ...แก้วเห็นชั้นหรอ”โทโมะพูดแล้วทำหน้าซีด
“ใช่ แก้วเห็นนาย เห็นชัด นายมันเลว นายมันแย่ นายมันไม่ได้เรื่อง ต่อจากนี้อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้นอีก แค่คำสัญญานายยังผิด เรื่องอื่นนายคงทำมันไม่ได้อีกแล้วหละ”ต้นอ้อฟาดมือลงบนหน้านุ่มๆของโทโมะอย่างจังอีกครั้ง
“โทโมะ อะไรกัน”อรเดินเข้ามาเกาะเอวโทโมะไว้ โทโมะสะบัดออกเบาๆแล้วมองต้นอ้อด้วยสายตาสำนึก
“เธอก็เหมือนกัน แฟนชาวบ้านหนะชอบยุ่ง เห็นเค้าหล่อเห็นเค้ารวยก็เอาหมด สมองอ่ะคิดบ้างไหมว่าที่เธอทำมันบาปแค่ไหน เธอมันคนบาป เธอมันสำส่อน ชั่ว เลว”เพี้ย มือของอรเร็วกว่าที่คิด ต้นอ้อหน้าหันเมื่อโดนฝ่ามือ
“ชั้นจะทำ แล้วเธอจะทำไม มันก็เรื่องของชั้น เค้ามาหาชั้นเองไม่ใช่ชั้นไปหาเค้า”อรทำลอยหน้าแล้วมองต้นอ้อ
“คิดว่าจะตบชั้นฝ่ายเดียวหรอ”ต้นอ้อไม่รอช้าฟาดมือลงบนแก้มนิ่มๆของผู้หญิงหน้าด้านเต็มที่
“ด้านไปทั้งหน้าแล้วหละสิ โสมมที่สุด อยากทำอะไรกันก็ทำ ตามสบาย”พูดจบต้นอ้อก็เสียน้ำตาออกมา1หยดเพราะรู้สึกเจ็บแทนแก้ว โทโมะดึงมือต้นอ้อไว้
“ต้นอ้อ ชั้นขอโทด ฝากบอกแก้วทีได้ไหม ว่าชั้นขอโทด ชั้นมันผิด ชั้นมันเลว ขอโทดนะ ต้นอ้อ ฝากบอกแก้วได้ไหม”โทโมะขยั้นขยอเต็มที่
“ปล่อย เรื่องนายชั้นจะไม่ยุ่งอีก นายทำก็ควรจะแก้ด้วยตัวเอง”ต้นอ้อเดินกึ่งวิ่งหายไป ต้นอ้อเดินไปที่หน้าประชาสัมพันธ์ชั้นล่างแล้วเอ่ยถาม
“ไม่ทราบว่านายธนน ไทยานนท์ ได้มาพักที่นี่ไหมคะ”ต้นอ้อเอ่ยชื่อตี๋
“อ๋อ พักคะ อยู่ห้อง441”เมื่อต้นอ้อได้ยินก็รู้สึกโกรธและวิ่งขึ้นไปอีกครั้ง
“ไม่ทราบว่าคนข้างในสะดวกเปิดไหมคะ”ต้นอ้อพยายามดัดเสียง แต่ความโมโหก็โถมใส่เต็มๆ
“มีอะไรหรอคะ”เสียงผู้หญิงเอ่ยออกมา
“เดี๋ยวพี่เปิดเอง”นั่นมัน...เสียงตี่ตี๋ ต้นอ้อน้ำตาไหลออกมา ในใจเจ็บจี๊ด ต้นอ้อไม่อยากพบเห็นอะไรอีกแล้ว ต้นอ้อหันหลังแล้วจะเดินหนี
“คุณ มีอะไร”ตี๋เปิดประตูออกมาพร้อมเสื้อคลุมสีขาวในชุดที่กำลังจะเข้าห้องน้ำ ต้นอ้อชะงักฝีเท้าไม่ตอบอะไร
“ฮึกๆ ขอโทดค่ะ ไม่มีอะไร”ต้นอ้อไม่หันไปสบตา เสียงที่สั่นเครือพูดขึ้น ตี๋ส่ายหัวเบาๆ
“คุณเป็นพนักงานหรือปล่าว”ตี๋เอ่ยถามขึ้น
“ชะ...ใช่คะ”ต้นอ้อพูดออกมา
“แล้วทำไมไม่ใส่ชุดพนักงาน แถมมาเคาะห้องแล้วเดินหนี อยากโดนไล่ออกนักหรือไง”ตี๋พูดแล้วย่างเท้าออกจากห้องมา
“ชะ...ชั้นเลิกงานแล้วคะ พอดี ฮึกๆ มาผิดห้อง”ต้นอ้อสะอื้นเบาแล้วกำลังจะวิ่งหนีแต่ หมับ มือเหนียวราวตุ๊กแกจับเข้าที่ข้อมือของต้นอ้อ สันชาติยานของหญิงสาวก็ต้องหันหน้าไปมอง นั่นคือสันชาติยานของต้นอ้อเหมือนกันที่ลืมตัวหันไปมอง ฟิ้ง แปปเดียวเท่านั้นที่ต้นอ้อหันไป ต้นอ้อแน่ใจแล้วว่าเป็นตี๋ แต่ตี๋ไม่ทันสังเกต เค้าก็ว่ามันคุ้นๆ
“เธอชื่ออะไร”ตี๋ถามแล้วพยายามหันตัวต้นอ้อมาคุยด้วย
“ต้น....ไทรคะ”ต้นอ้อหลุดปาก น้ำตายังคงไหล ต้นอ้อสะบัดมือแล้ววิ่งหนีเต็มที่
“เธอ ระวัง!!”ปั้ง ตุ๊บ
“โอ๊ย”ต้นอ้อชนเข้ากับรถเข็นที่พนักงานกำลังเข็นไปเสริฟอาหารตามห้อง เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ เหล็กทั้งนั้น ต้นอ้อทรุดตัวลงแล้วสลบไปในทันที เมื่อตี๋เห็นก็เข้าไปดู เค้าตกใจแทบเป็นบ้าเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือต้นอ้อ คราบน้ำตายังติดอยู่บนใบหน้าสวยๆนั่น
“ทำงานภาษาอะไรว่ะ”ตี๋ตะคอกใส่พนักงานดังลั่น
“ขอโทดครับ”พนักงานเอามือกุมไข่เหมือนจะสลายไปตรงหน้า
“ชั้นไล่แกออกเว้ย”ตี๋อุ้มร่างของต้นอ้อวิ่งไปขึ้นลิฟ แน่นอน ที่นี่คือโรงแรม ปรินท์สวีทการ์เด้นเป็นโรงแรมที่เจ้าของเดียวกับการ์ทสวีทการ์เด้น โรงแรมนี้พ่อก็เลยยกให้ตี๋
ณ โรงแรมการ์ทสวีทการ์เด้น
“ดี เลือดไม่ไหล ยัยจุ้นเอ้ย”ตี๋พูดแล้วส่ายหัวเบาๆ ตี๋ให้พนักงานไขกุญแจห้องให้แล้วอุ้มต้นอ้อเข้าห้องไป
“เอ้า นี่ห้องแก้วหรอ”ตี๋ที่มองเห็นแก้วหลับอยู่บนเตียงก็พูดออกมาเบาๆพอดีกับที่คนในอ้อมกอดลืมตาขึ้น
“ปล่อยนะๆๆ”ต้นอ้อดิ้นเต็มที่ ตี๋ตกใจเลยปล่อยต้นอ้อลงพื้น
“โอ๊ย ฮึกๆ”ต้นอ้อร้องไห้ออกมาแต่ไม่ใช่เพราะเจ็บตัว มันเจ็บใจมากกว่า
“ขะ...ขอโทด”ตี๋พูดแล้วนั่งยองๆลงข้างๆ
“ออกไป อย่ามายุ่งกับชั้น”ต้นอ้อผลักตี๋
“จะโกรธอะไรนักหนาเล่า”ตี๋พูดแล้วยืนขึ้น
“ไหนบอกว่ารักชั้นไง ไหนบอกว่าที่ทำทั้งหมดเพราะรัก งั้นก็แสดงว่าที่นายทำกับผู้หญิงคนนั้นก็เพราะว่ารักสินะ”ต้นอ้อลุกขึ้นยืน น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหยุด
“อื้อ”แก้วลุกขึ้นนั่งมองคนทั้งสองอย่างเงียบๆ
“ผู้ชายเค้าก็พูดกันแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนแหละน่า”ตี๋พูดขึ้น คำพูดนั้นมันเฉือนฉึกเข้าไปทะลุคั่วหัวใจของแก้วและต้นอ้อทันที เพี้ย ๆๆๆๆๆๆๆ ต้นอ้อตบตี๋ไม่ยั้งมือ
“เสียเวลา ซะจริงๆ ที่เสียไปคือความรักที่ได้มาคือความเสียใจ หมดแล้วหละสิ่งที่ชั้นมีต่อนาย ลาก่อน”ต้นอ้อผลักอกตี๋แล้ววิ่งเป็นคนบ้าหายไปจากห้อง ตี๋อึ้งว่าตัวเองพูดอะไรออกไปก่อนจะตบปากตัวเอง
“ฮึ่ย กูพูดอะไรไปว่ะ”ตี๋กระทืบเท้าตัวเอง
“พูดสิ่งที่ไม่ควรพูด”แก้วเสริมขึ้นมา
“กะ...แก้ว”ตี๋ค่อยๆเงยหน้า แก้วย่างเท้าเข้ามาใกล้ตี๋ก่อนที่จะกัดปากตัวเบาๆเพื่อกลั้นน้ำตา
“โทโมะก็คงจะเป็นเหมือนนายสินะ”แก้วพูดขึ้น
“ไม่หรอก มันไม่ทำอย่างงั้นแน่”ปกป้องกันด้วยนะ ไหนว่าเกลียดกันจะตาย แก้วนึกในใจก่อนจะ เพี้ย แก้วตบหน้าตี๋ไป1ที
“ไหนว่าไม่ถูกกัน ทำไมต้องปกป้องกันด้วย”แก้วพูดขึ้น
“เธอรู้”ตี๋พูดแล้วทำหน้างง
“ใช่ ชั้นรู้”แก้วพูด
“แต่ชั้นจะบอกอะไรให้นะแก้ว ว่าผู้หญิงที่ชั้นไปนอนด้วยวันนี้ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างงั้น เค้าเป็นน้องสาวแท้ๆของชั้น พ่อแม่เดียวกัน นามสกุลเดียวกัน และไม่ได้มีอะไรกัน”ตี๋พูดแล้วทำมือทำไม้
“แต่ดูชุดที่นายใส่มันสิ”แก้วพูดแล้วมองตี๋หัวจรดเท้า
“ชั้นกำลังจะอาบน้ำ แต่ยัยนั่นเคาะประตูก่อนเลยเปิด มันก็ปกติที่คนอยู่ด้วยกันมันก็ต้องอาบน้ำ”ตี๋พูดขึ้น
“อีกอย่าง นานๆจะมาทีก็ต้องคิดถึงน้องสาวบ้างเป็นพิเศษ”ตี๋ยิ้มให้อ่อนๆ
“สงสัยต้องไปอธิบายให้ยัยนั่นฟังเองแล้วหละ”แก้วกอดอกแน่น
“ชั้นไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ยัยจุ้นนั่งฟังในเมื่อ....”ตี๋ชะงักคำพุดเอาไว้
“เมื่อ...?”แก้วทำเสียงสงสัย
“ชั้นไม่ได้รักยัยนั่น ชั้นรักเธอแก้ว รักมานานมากแล้ว ชั้นหลงเธอตั้งแต่เจอครั้งแรก รู้ไหมเธอสวยเหลือเกิน”ตี๋อธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง แก้วถึงกับอึ้ง
เช้าตรู่
“ตี๋”แก้วเรียกตี๋ที่ยืนเอาตัวพิงรถ
“หืม...”ตี๋ยืนตรงแล้วเลิกคิ้ว
“โทโมะกับต้นอ้อหายไป”แก้วพูดแล้วทำหน้าเป็นกังวลมาก ตี๋หน้าซีดแล้วหันไปทางลูกน้อง
“ตามหาสองคนนั้นให้เจอ เร็วที่สุด”ตี๋พูดขึ้น
“ไม่ต้องตาม”ต้นอ้อเดินมาพร้อมกับโทโมะ ทั้งคู่กุมมือกันแน่น
“มานี่แล้ว”ตี๋พูดแล้วยิ้มให้แก้ว
“กลับบ้านกันเถอะ”โทโมะพูด ทั้งคู่อยู่ในชุดคู่ ต้นอ้อใส่เสื้อสีขาวแขนสั้นมีลูกไม้สวยงามสีครียมที่คอเสื้อและมีเสื้อคลุมแขนยาวหนังเงาสีขาวครึ่งตัวติดกระดุมหนึ่งเม็ดที่ชายเสื้อ มีเข็มกลัดคำว่าLOVE เป็นเพชรแท้เงาแว็บติดอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายพร้อมกับกระโปรงหนังสีขาวเงาสั้นระกับขาอ่อนซึ่งเป็นสีเดียวกับเสื้อคลุมครึ่งตัว ถุงน่องสีเนื้อและรองเท้าสีขาวส้นสูงประมาณ6นิ้ว ผมยาวของต้นอ้อม้วนเป็นโลวลอนสวยดำสนิทพร้อมกับผมด้านหน้าที่ปัดไปด้านซ้าย ดวงตาคมเข้มแต่งหน้าอ่อนๆ ปากชมพูระเรื่อเงางามอายชาโดว์สีครีมประกายมุข แก้วสีพีชอ่อนๆ พร้อมกับต่างหูสีขาวเป็นเพชรห้อยระโยงระยางรูปหัวใจเหมือนกับสร้อยคอเงินแท้ที่มีจี้เป็นเพชรรูปหัวใจ กำไลสวยเป็นเงินมีกระดิ่งเล็กๆห้อยลงมา แต่ที่สะดุดตาที่สุดคือสีเล็บ ลายสตอเบอร์รี่สวยงามมีเพชรแวววาวทำให้เจิดจรัสสวยสะดุดตา วันนี้ต้นอ้อสวยมากจริงๆจนแก้วชิดซ้าย (ติดกำแพง) รวมถึงโทโมะที่ใส่ชุดสูตรเสื้อเชิตด้านในสีขาวสะอาด เสื้อคลุมหนังสีขาวเงาเหมือนกับของต้นอ้อและกางเกงขาวสีขาวหนังเงาเหมือนกับเสื้อ กระดุมเสื้อด้านบนปลดออก1เม็ดไม่ผูกเน็คไทน์ใดๆ ผมสีดำสนิทถูกจัดให้ปัดไปทางซ้าย ที่เสื้อมีเข็มกลัดคำว่า LOVE อยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายซึ่งเหมือนกับต้นอ้อ ใช่นี่คือชุดคู่ รองเท้าหนังสีขาวเงาช่างดูมีราศรี (ทำไมไม่ทำสีเล็บเหมือนกันด้วยเลยหละคะ) เรียวปากชมพูดูสุขภาพดีเป็นธรรมชาติ ดวงตาคู่เข้มทำให้เค้าเท่ห์อยู่เสมอ วันนี้โทโมะก็หล่อจริงๆจนผู้หญิงทั้งโลกแทบเป็นลม(คนแต่งก็ด้วย)
“อะ...อืม”ตี๋ที่ยืนอึ้งเป็นตอไม้ก็จับมือแก้วแล้วพาขึ้นไปบนรถ ต้นอ้อมองหน้ากับโทโมะแล้วยิ้มก่อนจะเดินขึ้นรถตามไป แก้วนั่งริมประตูฝั่งซ้ายแล้วตามด้วยตี๋ที่นั่งข้างๆ ต่อด้วยต้นอ้อแล้วก็โทโมะนั่งริมประตูฝั่งขวา ง่ายๆนะ [แก้ว ตี๋ ต้นอ้อ โทโมะ] ชัดละนะ
“ต้นอ้อ หิวไหม”โทโมะถามขึ้นแล้วกุมมือต้นอ้อเป็นเชิงให้ตี๋และแก้วเห็น
“ไม่อ่าจะ”ต้นอ้อยิ้มแล้วกุมมือโทโมะตอบ
“กะ...แก้ว หิวไหมคราบที่รัก”ตี๋ถามขึ้นแล้วยิ้มพร้อมกับดึงมือแก้วไปจับ
“อะ...เอ่อ ไม่จะที่รัก”แก้วตอบแล้วยิ้มให้กับตี๋ เกิดอะไรขึ้น ชั้นงง (ชั้นก็งง)
“เธอคบกับตี๋หรอแก้ว”ต้นอ้อถามขึ้น
“อะ...เอ่อ...”แก้วอ้ำอึ้ง
“ใช่ แก้วคบกับชั้น ทำไมหรอ”ตี๋ตอบแทนแล้วมองต้นอ้อ
“ก็แค่อยากจะถาม งั้นแสดงว่าเธอเลิกกับโทโมะแล้วใช่ไหม”ต้นอ้อยื่นหน้าไปถามแก้ว
“ชะ...ใช่!!”แก้วตอบเสียงดังแล้วเมินหน้าออกหน้าต่าง
“ก็ดีเหมือนกันนะ”ต้นอ้อพูดแล้วยิ้มให้โทโมะ
“เราก็คบกันได้แล้วนะที่รัก จุ๊บ”โทโมะเอื้อมหน้ามาหอมแก้มต้นอ้อจนคนทั้งคู่ที่มองดูถึงกับตาโต
“....บะ...บ้า น่า”ต้นอ้อตีบ่าโทโมะเบาๆอย่างเขินๆ
“คบกันได้ยังไง ไหนเล่ามาสิ”ตี๋อดสงสัยไม่ได้
“คือว่า....”โทโมะลากเสียง
เมื่อคืน
โทโมะเห็นต้นอ้อร้องไห้ตาแชะวิ่งเป็นคนบ้า โทโมะก็ถามขึ้น
‘เป็นอะไร’โทโมะเอ่ยถาม
‘ปละ...ปล่าว’ต้นอ้อพูด โทโมะส่ายหัวแล้วพาต้นอ้อขึ้นไปบนห้องพักของตัวเองที่โรงแรมตี๋ ต้นอ้อเอาแต่ร้องไห้น้ำตาซึม โทโมะนั่งข้างๆกับต้นอ้อ ทั้งคู่คุยกันได้ถูกคอ ใบหน้าเริ่มหวานอ่อนคล้อยตามกันไปจนเกิด.....ความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาทำให้ทั้งคู่ จูบกัน !! แล้วก็เลยไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
ปัจจุบัน
“เลวเอ้ย”โป๊ก ตี๋เอื้อมมือไปเคกหัวโทโมะ
“เคกหัวกูทำไมว่ะ”โทโมะถามแล้วชักสีหน้าใส่
“ไอฉวยโอกาส เลว”ตี๋พูดแล้วส่ายหัว
“เลวแล้วได้รักก็ถือว่าคุ้มหวะ”โทโมะพูดขึ้น
ทั้งสี่คนนั่งเงียบกันไปตลอดทาง โทโมะและแก้วมองกันเป็นระยะๆจน ฟิ้ง สายตาทั้งคู่หันมองมาพร้อมกันจนปะทะกันทำให้ต่างคนต่างหันหน้าหนี ตี๋และต้นอ้อยังคงมองกันด้วยสายตาอาฆาตอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน
“ถึงแล้วครับบ้านนายใหญ่”เสียงคนขับรถพูดขึ้น
“เฮ้ย มึงพามาบ้านพ่อหาพ่อมึงหรอ”ตี๋พูดลั่นรถ
“อ้าว ก็ไม่บอกผมว่าให้ไปที่ไหนผมก็ไม่รู้หนิครับ ขึ้นรถกันมาก็ไม่บอกเลย”คนขับรถย้อน โคตรกล้าเลย
“ถ้าไม่เห็นกับว่ามึงเป็นคนโปรดพ่อกูไล่ออกนานละ”ตี๋พูดขึ้น
“ไปส่งชั้นที่บ้านที”ต้นอ้อพูดแล้วหันไปหาโทโมะ
“ไปสิครับที่รัก ไปส่งที่รักชั้นก่อน”โทโมะพูด คนขับรถแล่นออกไปอีกที
“อ้าว เฮ้ย ลูก ลูก มึงจะไปไหนกัน”(สุภาพได้แปปเดียวจริงๆ)เสียงพ่อโทโมะและพ่อของตี๋พูดดังขึ้นทำให้รถเบรค
“ลงไปทักทายพ่อนายก่อนก็ดีนะ”แก้วพูดแล้วยิ้มให้ตี๋
“ครับที่รัก”ตี๋พูดแล้วแก้วก็เปิดประตูลงรถไปเอง
“สวัสดีค่ะ”ทั้งสองคนคือแก้วกับต้นอ้อคนยกมือไหว้ผู้อวุโสใส่ชุดสีดำพร้อมแว่นตา
“นั่นไม่ใช่พ่อ พ่อชั้นอยู่นี่”โทโมะพูดแล้วชี้ไปที่.....ชายคนหนึ่งซึ่งดูยังไม่แก่ดูอายุประมาณ30กว่าๆด้วยซ้ำ หน้าตาดีเป็นบ้าแต่ที่รับไม่ได้คือสภาพชุดที่สวมใส่ไม่ต่างอะไรกับ....เฮ้อ...คนสวน เสื้อสีขาวคอกลมเรียบๆกับกางเกงเลย์สีขาวแถมยังมีผ้าขาวม้าผูกเอวและที่ทำให้บ่งบอกถึงความเหมือนคนสวนคือในมือถือกรรไกรตัดหญ้าอันเบ่อเริ่มด้ามจับสีฟ้า
“สะ....สวัสดีคะ/ครับ”ทั้งสี่คนพูดพร้อมกัน
“เอ้อๆ ฮ่าๆๆ ไม่นึกหละสิว่าจะเป็นชั้นที่จะเป็นพ่อของสองคนนี้ พอดีตัดหญ้าอยู่เลยโซมนิดหน่อย อยากทำงานบ้างอยู่เฉยๆเบื่อจะตายอยู่แล้ว ว่าแต่หนูสองคนเป็นใครหละ”พ่อของโทโมะและตี๋ถามขึ้น
“นี่แฟนผมครับ”ตี๋กับโทโมะพูดขึ้นแต่ดันชี้สลับกันซะงั้น ตี๋ชี้ไปที่ต้นอ้อ ส่วนโทโมะชี้ไปที่แก้ว
“คะๆ”(ยัยพวกนี้ก็ซื่อบื้อตาม)
“อ่อ ว่าที่ลูกสะใภ้ ชื่ออะไรบ้างหละ”พ่อของโทโมะและตี๋ถามขึ้น ต้นอ้อและแก้วรู้ตัวก็ตกใจเมื่อเห็นนิ้วของคนที่ชี้มาคือนิ้วของใคร.....
“ไม่ใช่ๆๆๆ”ทั้งแก้วและต้นอ้อพูดพร้อมกัน
“ไม่เป็นไร คบดูๆกันไปก่อน ยังไม่ต้องเป็นลูกสะใภ้ก็ได้”พ่อก็เข้าใจผิดคิดว่าแก้วกับต้นอ้อตกใจเรื่องเป็นสะใภ้
“ไม่ได้หมายความเรื่องนั้นนะคะคือว่า”แก้วพูดแทรกขึ้น
“นี่แก้ว แล้วนี่ต้นอ้อครับ”โทโมะแย่งแก้วพูด
“นี่นาย”แก้วหันไปชักสีหน้าใส่โทโมะ
“อะไรครับคุณผู้หญิง”โทโมะทำเสียงทุ้ม
“เอาน่า อย่าทะเลาะกัน เข้าบ้านกันก่อนไหม”พ่อถามขึ้น
“เอ้อ พ่อชื่อโทติ แบ๋วไหมหละ หรือที่หลายคนรู้จักในนามของเจ้าสั่วหลี เพราะไหมหละ”โทติถามขึ้นแล้วยิ้ม
“เพราะคะ ว่าแต่ทำไมหน้าคุณอาดูหนุ่มจังคะ”ต้นอ้อเอ่ยถาม
“จะให้แก่ได้ยังไงหละ ใช้ครีมกระปุกละเป็นหมื่น ดึงหน้า ยืดหน้า”โทโมะเสริมทัพ
“เดี๋ยวบัด”โทติทำง้างมือใส่โทโมะแล้วยิ้มให้ต้นอ้อ
“ชั้นอายุ49แล้วหละ ปีหน้าก็50 อยากจะจีบชั้นไหมหละ”โทติพูดแซว
“ม่ายยยย ดีกว่าคะ”ต้นอ้อพูดแล้วหัวเราะ
“เข้าบ้านกันดีกว่าเนอะ”โทติเอ่ยขึ้น
“ไม่อ่ะพ่อ ผมจะกลับบ้านละ”ตี๋พูดแล้วดึงมือแก้วขึ้นรถ
“สวัสดีนะคะคุณลุง”แก้วที่โดนดึงมือก็เอ่ยขึ้น
“เฮ้ย ไอตี๋มึงรีบหรอว่ะ บัดโธ่เอ้ย ว่าจะบอกความจริงอะไรซักหน่อย”โทติเอ่ยขึ้นทำให้ตี๋ชะงักฝีเท้า
“ความจริง?”โทโมะพูดแล้วมองพ่อตัวเอง
“เข้าบ้านแล้วจะบอก ไม่อยากรู้ก็กลับไป๊”โทติทำเสียงสูงแล้วเดินเอามือไขว่หลังเข้าบ้านไปพร้อมกับยื่นกรรไกรตัดหญ้าให้ลูกน้องคนนึง
“ชั้นว่านายควรจะเข้าไปนะ”แก้วพูดแล้วทำหน้าเหยเก
“ก็คงงั้น”ตี๋พูดแล้วดึงมือแก้วเข้าบ้านไปพร้อมกับโทโมะและต้นอ้อที่เดินนำหน้าไปแล้ว
“อ่าว นั่งๆ”โทตินั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ที่ห้องรับแขก มีโซฟาว่างอีกสองตัวที่ดูยาวและราคาแพง โทโมะเดินไปนั่งลงข้างๆกับต้นอ้อพร้อมกับตี๋ที่หย่อนสะโพกลงข้างๆแก้ว
“ความจริงอะไรพ่อ รีบๆหน่อยผมหิว”ตี๋เอ่ย
“ไอ้พวกนี้ชอบเร่งพ่อ เดี๋ยวบัด”พ่อทำท่าง้าง
“เห็นหลายบัดแล้วไม่เคยจะตบสักที”โทโมะพูดดักคอ ผลั่ว โทติเดินมาโบกกระโหลกโทโมะอย่างจังแล้วหัวเราะ
“โอ๊ย เจ็บนะพ่อ”โทโมะพูดแล้วเอามือขยี้หัวแต่ก็ขำออกมา
“อ่ะ ตั้งใจฟังนะ”โทติเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
“แกเป็นลูกแท้ๆของชั้นทั้งสองคน และก็เป็นพี่น้องแท้ๆกันด้วย”โทติพูดขึ้นแต่ทุกคนก็หยักหน้าไม่แปลกใจอะไร
“แค่เนี้ย....”โทโมะเอ่ย
“ก็แค่นี้สิวะ พวกแกไม่คิดจะตกใจกันหน่อยหรือไง”โทติพูดแล้วหงายมือทำหน้าทำตา
“ตกใจอะไรหละ”ตี๋พูดขึ้น
“ก็ไอ้คำว่า พี่น้องแท้ๆ หนะ”โทติพูดแล้วยิ้ม
“พะ...พี่น้องแท้ๆ!!!!!”ตามคาด ทั้งคู่นึกได้ก็แหกปากตกใจกันดังสนั่น(ลั่นฮอลล์)
“ความจริงคือว่า แฮะแฮ่ม”โทติกระแอมแล้วยิ้ม
สมัยนู้นนนนน!!
สมัยที่แม่ของโทโมะและตี๋กำลังตั้งท้องตี๋อยู่นั่นเอง แม่ของทั้งคู่มีชื่อว่า มารตี (อินี่มาจากอินเดียนะจ๋า) ไม่ใช่คนอินเดียโว๊ย (อ่าว ก็ดูชื่อสิย๊ะ) ชื่อมารตีเป็นคนจีนเชียวนะย๊ะ (จีนชื่อมารตี โอ้เจริญพันธุ์) เล่าต่อ มารตีท้องได้9เดือนแต่ยังไม่มีท่าทีว่าเจ็บท้อง เลย9เดือนมาตั้ง1อาทิตย์ หมอนัดแล้วนัดอีกแต่ก็ยังไม่พร้อมคลอดสักที
‘มารตี ลูกเราจะให้ชื่อว่าอะไรดีจ๊ะ’เสียงนี้คือเสียงของสุดที่รักของมารตี ใช่ เค้าก็คือโทติ (แหม....ชื่อเหมือนนิยายอินเดียเชียว มารตี โทติ มันเหมือนจริงๆนะเนี้ย) เออ เหมือนก็เหมือนเหอะน่า ก็ชั้นไม่รู้จะให้ชื่ออะไรดี แกนี่ก็ขัดจัง เดี๋ยวบัด.... (มารตีจ๋า.... โทติจ๋า.... เจ้าอยู่ไหน (--  )(  --) ) เล่าต่อ
‘ชั้นว่าจะให้ชื่อตี๋’มารตีเอ่ยแล้วลูบท้องกลมมนนั้นเบาๆ
‘ก็เพราะดีเนอะ’โทติพูด และทันใดนั้นมารตีก็เกิดเจ็บท้อง
คลอดแล้ว
‘ไม่อยากให้คลอดเลย’มารตีพูดแล้วน้ำตาคลอ
‘ทำไมหรอ’โทติถามแล้วกุมมือมารตีแน่น
‘พ่อกับแม่ของชั้นสั่งไว้ว่าถ้ามีลูกคนแรกก็ต้องมีคนที่สองและต้องบอกลูกคนไหนคนหนึ่งว่าไม่ใช่ลูกของชั้น ต้องบอกลูกอีกคนว่าเค้าคือลูกของชั้น ให้เข้าใจผิดว่าลูกทั้งสองคนคนละแม่กัน เพื่อจะทดสอบว่าทั้งคู่จะรักกันได้หรือไม่ ถ้าลูกทั้งคู่รักกันไม่ได้ก็ไม่สามารถบอกความจริงได้ แต่ถ้ารักกันดีก็บอกความจริงได้ คำสั่งนี้พ่อแม่ชั้นสั่งไว้ก่อนท่านจะตาย เพราะฉะนั้นเราต้องทำตาม เพราะเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของท่านทั้งสอง’มารตีพูดเชิงน้ำตาคลอ
มาปัจจุบัน
“วันนี้ชั้นเห็นแกสองคนรักกันดีเลยบอกความจริง”โทติพูดขึ้น
“เนี้ยหรอค่ะรัก”ต้นอ้อพูดขึ้นแล้วมองหน้าตี๋แว๊บเดียวแล้วหันหน้าหนี
“อย่างน้อยก็นั่งมาด้วยกันได้ก็ถือว่าดีแล้วหละ”โทติพูดแล้วยิ้มให้กับคนทั้งสอง
“ว่าแต่...เมื่อไหร่พวกแกจะมีหลาน ชั้นใจจะขาดอยู่แล้วนะว้อยยย”อยู่ดีๆลมบ้าหลานก็เฮ่อขึ้นมาในทันที
“พ่อจะรีบไปไหนเนี้ย ผมมีของดีอยู่กับตัว แต่งปุ๊ปมีให้เลยยังได้”โทโมะเอ่ยขึ้น
“งั้นแต่งพรุ่งนี้เลย”โทติพูดขึ้น
“อย่ามาซี้ซั้วต่าหน่าพ่อ”ตี๋พูดสำเนียงจีนที่แม่ชอบพูด
“โห่ ชั้นรอจนจะแก่ตายแล้วนะเว้ย”โทติพูดขึ้น
“ผมกลับละนะ”อยู่ๆตี๋ก็ลุกขึ้นยืน
“รีบไปไหนเล่าตี๋”แก้วดึงมือตี๋
“ไม่รู้สิ”ตี๋พูดแต่สายตามองไปที่มือของโทโมะกับต้นอ้อที่กุมกันแน่น
“แก้วไม่กลับอยู่นี่ก็ได้ ชั้นกลับละ สวัสดีพ่อ”ตี๋ดูไม่ค่อยสนใจเรื่องพี่น้องอะไรนั่นมากมายเพราะทุกๆวันเค้าก็รักโทโมะเหมือน้องแท้ๆอยู่ดีถึงแม้จะเป็นพี่น้องแท้ๆนั่นแหละ เค้าคอยปกป้อง คอยสั่งสอน คอยดุด่าความไม่รู้จักโตของโทโมะอยู่ประจำ
“อ้าว ตี๋ นายกลับแล้วชั้นจะกลับกับใครเล่า ไหนบอกจะพาชั้นไปบ้านไง”แก้วพูดขึ้นทำให้ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ถึงกับอึ้ง
“ไปบ้านงั้นหรอ”ต้นอ้อพูดขึ้นช้าๆและเบาหวิว
“งั้นก็มาสิ”ตี๋ดึงมือแก้ว
“สวัสดีนะคะคุณลุง”ต้นอ้อชิงพูดก่อนแก้วแล้วดึงโทโมะขึ้นพร้อมกับเดินหายไปจากบ้าน ตี๋มองตามหลังคนทั้งคู่อย่างเป็นกังวล
ณ คอนโดโทโมะ
“ชิงพาชั้นเดินออกมายังงี้ปีไหนจะทำตามแผนสำเร็จ”โทโมะพูดขึ้นแล้วกอดอกมองต้นอ้อที่นั่งเอามือกุมหัวไว้แน่นบนโซฟา
“ชั้นขอพักหัวสมองสักแปปได้ไหมโทโมะ”(แผนอะไร ??)
ความจริง >> เมื่อคืน
โทโมะวิ่งจะไปที่โรงแรมแต่ดันชนกับต้นอ้อที่ร้องไห้บ้าแล้วชนกัน
‘โอ๊ย อ้าว ต้นอ้อ’โทโมะทักขึ้นแล้วประคองต้นอ้อ
‘ปล่อย ฮือๆๆ’ต้นอ้อน้ำตาพราก
‘แก้วอยู่ไหม แก้วหละ’โทโมะกระเซ้า
‘อยู่’ต้นอ้อพูดช้าแล้วจะเดินหนีโทโมะ โทโมะรั้งข้อมือน้อยๆเอาไว้
‘ช่วยอะไรชั้นหน่อยได้ไหม’โทโมะเอ่ย และทั้งคู่ก็ขึ้นไปที่ห้องสูทของโทโมะที่โรงแรมของตี๋
‘จะให้ช่วยอะไร’ต้นอ้อเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วถามขึ้น
‘ช่วยแกล้งเป็นแฟนชั้นที’โทโมะพูดแล้วมองต้นอ้อที่นั่งเอ๋อบนเตียง
‘อะไรนะ’ต้นอ้อทำหน้าตื่น
‘อย่างที่ได้ยิน...ได้ไหม ช่วยหน่อย’โทโมะพูดแล้วเขย่าไหล่ต้นอ้อ
‘เอ่อ....แล้วแก้วหละ นายคบกับแก้วอยู่นะ’ต้นอ้อพูดแล้วปัดมือโทโมะออก
‘ชั้นถึงได้ทำอย่างงี้ไงหละ ชั้นอยากรู้ว่าแก้วจะรู้สึกยังไงถ้าชั้นมีคนอื่น’โป้ก ต้นอ้อเคกหัวโทโมะอย่างจัง
‘คิดอะไรปัญญาอ่อน’ต้นอ้อพูดแล้วส่ายหัว
‘ไม่ใช่แค่นั้น คือว่าชั้นอยากรู้ว่าแก้วจะทำอย่างไง ถ้าเค้ารักชั้นจริงๆเค้าก็ต้องพยายามทำทุกอย่างให้ได้ชั้นคืนมาจากเธอ แต่ชั้นไม่รู้ว่าเค้ารักชั้นจริงๆไหม ที่ชั้นนอนกับผู้หญิงคนนั้นหนะ มันก็แค่แผนของชั้น ชั้นตั้งใจให้ยัยอรไปคุยโทรสัพท์เสียงดังๆล่อแก้วและก็ไปตามคาด ชั้นเล่นเนียนไหม’ ผลั้ว.... ต้นอ้อฟาดกระโหลกโทโมะเต็มแรงต้านทาน
‘ไอ้บ้าเอ้ย’ต้นอ้ออุทานออกมา
‘ช่วยชั้นได้ไหม ชั้นมีเหตุผลนะ ถ้าทำให้ชั้นกับแก้วสมหวังกันได้หละก็...ชั้นมีรางวัล’โทโมะแล้วทำตาหวาน
‘รางวัลอะไร’ต้นอ้อกอดอกถาม
‘รถ บ้าน ที่ดิน ลูกน้อง และโรงแรมข้างๆ’โทโมะพูดเชิงใจกว้าง
‘ชั้นไม่เห็นแก่ของ’ต้นอ้อเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืน
‘เงิน100ล้าน’โทโมะพูด
‘ชั้นไม่ต้องการ’ต้นอ้อพูดแล้วส่ายหัว
‘งั้นอยากได้อะไรหละ’โทโมะหมดอารมณ์ยั่วเลยถามขึ้นตรงๆ
‘ขอแค่คำสัญญาว่านายจะไม่ทำให้แก้วเสียใจและจะไม่ทิ้งแก้วไปไปไหนตลอดชีวิต ถ้านายทำไม่ได้ชั้นจะอาฆาตนายจนตาย โดนตีสลบก็ต้องแก้แค้นนายให้ได้ โดนมีดแทงก็ต้องแก้แค้นนายให้ได้ โดนปืนยิงก็ต้องแก้แค้นนายให้ได้ ตกน้ำชั้นก็ต้องแก้แค้นนายให้ได้ ตายชั้นก็จะเป็นวิญญาณตามไปแก้แค้นนายให้ได้ สัญญาได้ไหม’ต้นอ้อพูดขึ้น
‘เธออาฆาตขนาดนั้นเชียว’โทโมะพูดแล้วหัวเราะ
‘ถ้าสัญญาได้จะช่วย’ต้นอ้อยกนิ้วก้อยข้างขวาขึ้นมา
‘ครับ ผมสัญญา’โทโมะควงนิ้วก้อยกลับ
ปัจจุบัน
“ชั้นแทบฆ่าตัวเองตายตอนที่เธอถามแก้วบนรถว่าเลิกกับชั้นหรือยังแล้วแก้วบอกว่าเลิกแล้ว”โทโมะนั่งลงข้างๆต้นอ้อแล้วทำหน้าเซง
“แก้วบอกว่าใช่ ไม่ใช่เลิกแล้ว”ต้นอ้อเงยหน้าแล้วพูด โป้ก โทโมะดีดหน้าผากต้นอ้อเต็มแรงไปทีนึง ผลั่ว ต้นอ้อตบหัวคืน
“โห่ ยังจะมากวนชั้นอีก ชั้นมึนหัวจะตายอยู่แล้วนะ”โทโมะพูดแล้วจัดทรงผมตัวเอง
“ชั้นก็ปวดหัวเหมือนกันนั่นแหละ แผนบ้าแผนบออะไรไม่รู้ ชั้นจะบ้าตายรู้ไหม ทั้งสองคนนั้นเค้าก็คบกันแล้ว นายไม่เจ็บบ้างหรือไง”ต้นอ้อถามขึ้น
“เจ็บสิ จี๊ดเลยหละ แต่ก็ต้องรับมัน ถ้าเค้ารักชั้นจริงและเค้าคือรักแท้เค้าต้องกลับมาหาชั้นเอง”โทโมะพูดแล้วเงยหน้ามองเพดาน
“เค้านี่หมายถึงแก้วหรือตี่ตี๋”ผลั่ว โทโมะอยู่คนเดียว(เบิร์ด)กระโหลกของต้นอ้อดังลั่น
“เจ็บนะเว้ย มาตบทำไมว่ะ”ต้นอ้อสะบัดผมตัวเอง
“กวนประสาทอยู่นั่นเดี๋ยวกัดหัวขาด”โทโมะพูดแล้วกอดอก
“เฮ้อ.....ชั้นกลับบ้านละนะ”ต้นอ้อลุกขึ้นยืน
“อือ ฝันดี”โทโมะพูดขึ้น
“ไอบ้า แกนั่นแหละต้องไปส่งช้านนนน จะให้ชั้นเหินฟ้าไปหรือไงฟ่ะ”ต้นอ้อพูดแล้วกอดอก
“นี่ชั้นต้องไปส่งเธออีกหรอนี่ ยัยแฟ่บเอ้ย”โทโมะยืนขึ้น ผลั่ว
“ว่าใครแฟ่บย๊ะ ชั้นเยอะกว่าของแก้วด้วยซ้ำไปเดี๋ยวเตะขาดสอง”(สองคนนี้ซาดิดกันหรือปล่าว แต่ละคำที่พูด เฮ้อ....)
“เนี้ยนะใหญ่ ไม่ต่างจากไข่ดาว”โทโมะพูดแล้วเล็งไปที่อกของต้นอ้อ
“อี๊ ไอบ้าเอ้ย”ผลั่วๆๆๆๆ
“โอ๊ยๆๆๆ ล้อเล่น เออ ไม่แฟ่บก็ไม่แฟ่บ”โทโมะยกมือขึ้นบังแล้วหัวเราะบ้าคลั่งออกมาพร้อมกับเดินออกจากห้องไป
ณ บ้านตี๋
“นี่ เอาไงกับแผนเราดี สองคนนั้นเค้าคบกันแล้วนะ”ตี๋พูดขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว
“ชั้นเชื่อว่าสองคนนั้นไม่ได้รักกันจริงๆ ไอ้เจ้าบ้าโทโมะก็คงจะใช้แผนสกปรกๆเหมือนกันแหละ”แก้วพูดขึ้น
“คนคิดนี่ก็คงสกปรก”ตี๋พูดแล้วหัวเราะ โป้ก แก้วเดินไปเคกหัวเข้าอย่างจัง
“เดี๋ยวตบหงายหลัง”แก้วพูดก่อนที่จะนั่งลง
คืนนั้น
‘ชั้นเสียใจนะตี๋ที่ชั้นไม่ได้รักนาย ชั้นรักโทโมะ และจะรักคนเดียว ชั้นขอโทดจริงๆ’แก้วเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วแล้วก้มหน้าลง
‘ชั้นเข้าใจดีว่าเธอรักมันมาก ชั้นก็แค่ไม่อยากปิดบังมัน ให้เธอรู้ไปเลยยังจะดีกว่าปิดเอาไว้’ตี๋พูดแล้วยิ้มออกมา
‘ชั้นว่านายถามใจนายเองดีกว่าไหมว่าตอนนี้นายยังรักชั้นอยู่หรือปล่าว ชั้นอาจจะอ่านใจนายออกก็ได้นะว่านายไม่ได้รักชั้นแล้ว นายตกหลุมรักเพื่อนชั้นเข้าแล้วหละ’แก้วพูดขึ้นแล้วยิ้ม
‘หมายความว่ายังไงชั้นงง จะบอกว่าชั้นรักยัยจุ้นงั้นหรอ’ตี๋พูดขึ้นแล้วเลิกคิ้ว
‘ไม่เชิงหรอกนะ ดูสิ นายห่วงต้นอ้อตลอดเวลา พูดอะไรไม่คิดก็โทดตัวเอง แอบหวงในบางที’แก้วพูดขึ้นทำให้ตี๋คิด
‘เวลามันไม่คอยใครหรอกนะ ก่อนที่อาหารอันโอชะจะถูกสุนัขข้างทางหลายๆตัวคาบไปกินซะก่อน’แก้วพูดอีกครั้ง
‘ชั้นยังไม่รู้ ขอเวลาชั้นไปถามตัวเองก่อนนะ’ตี๋พูดแล้วนั่งลงบนโซฟา
‘นายช่วยอะไรชั้นทีสิ ชั้นอยากให้โทโมะรู้ว่าสิ่งที่เค้าทำกับชั้นมันเจ็บแค่ไหน’แก้วเอ่ยขึ้นแล้วมองตี๋
‘ช่วยอะไร ช่วยนอนกับเธองั้นหรอ’ตี๋ทำตาลุกวาว โป้ก แก้วเดินเข้าไปเคกหัวตี๋
‘ไม่ใช่ย่ะ ชั้นจะให้นายช่วยแกล้งเป็นแฟนชั้นทีและเล่นบทกุ๊กกิ๊กเล็กๆน้อยๆ ชั้นจะทำให้โทโมะรู้จักคำว่าเจ็บบ้าง’แก้วพูดขึ้นแล้วกอดอก
‘จะดีหรอ ทำร้ายน้องชั้นปล่าวๆ’ตี๋เอ่ยขึ้น
‘อย่ามาทำสำออยช่วยน้อง ช่วยชั้นได้ไหม ไม่ได้ก็ต้องได้ โอเคนะ ขอบใจ’แก้วพูดรัวๆ
‘เฮ้ย พูดเองเออเองเลยนิหว่า โห่.....เอาเหอะ ช่วยก็ช่วย’ตี๋พูดขึ้น
ปัจจุบัน
“เฮ้อ....ชั้นก็ไม่รู้จะช่วยเธอยังไงแล้วนะ แต่ตอนที่ชั้นเห็นไอ้โทโมะมันหอมแก้มต้นอ้อชั้นอยากกระชากมันมาตบกะโหลกให้แหลกเลย หมันไส้ ชิชะ!!”ตี๋พูดแล้วกอดอก
“คิดว่าโมโหเป็นคนเดียวหรือไง ชั้นก็หมันไส้หน้าตายั่วยวนกวนประสาทของหมอนั่นเหมือนกันแหละน่า....ชั้นก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าพวกนั้นจะเล่นละครไปได้กี่น้ำ”แก้วพูดแล้วยิ้มมุมปาก
“ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าเราจะทนกันไปได้กี่น้ำ....โอ๊ย”แก้วตบกะโหลกตี๋อย่างแรง
“กวนส้นTeenอีกแล้วนะ”แก้วพูดแล้วลุกขึ้นยืน
“ไปส่งที่บ้านสิ”แก้วพูดเชิงสั่ง
“ยัยแม่มด”ตี๋พูดแล้ววิ่งหนีฝ่ามือออกจากห้องไป
เช้าตรู่
“หาวววววว”ต้นอ้อเดินเอ๋อเหลอเข้ามหาลัยไป
“อ้าวต้นอ้อ โทโมะไม่มาส่งหรอ”แก้วร้องทัก
“เอ่อ....ตายจริง ชั้นลืมโทโมะ!!”ต้นอ้อตะโกนสุดเสียงเมื่อนึกได้ว่าโทโมะบอกไว้ตอนไปส่งที่บ้านว่าจะมารับตอนเช้า ตายจริง ชั้นออกมาโดยไม่ได้ดูนายโทโมะ ตายๆๆๆ ต้นอ้อนึกแล้วกุรีกุจอเดินออกไปนองมหาลัย
“เดี๋ยว”ตี๋ที่นั่งอยู่ข้างแก้วพูดขึ้น
“อะไร”ต้นอ้อหันไปมองแล้วเลิกคิ้ว
“เล่นละครได้ไม่สมจริงเลยนะ”ตี๋พูดขึ้นทำให้ต้นอ้อหน้าซีดเป็นไก่โดนต้ม
“ฮึ....ละครหรอ บอกกับตัวเองดีกว่าไหม เล่นได้เนียน แต่ยังผิดบทอยู่ดี”ต้นอ้อพูดแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะตั้งสติได้แล้ววิ่งหัวฟูออกจากโรงเรียนแล้วโบกแท็กซี่ไปบ้าน
“บางที นั่นก็อาจไม่ใช่ละครนะ”แก้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะม้าหินอ่อน
“คิดมากหนะแก้ว”ตี๋ลูบหัวแก้วก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ชั้นไปเรียนละนะ”ตี๋เอ่ยก่อนที่จะเดินออกมหาลัยแก้วไป
บนรถแท็กซี่
“ตายจริง ลืมเปิดเสียงมือถือ ว้าว 128มิสคอล ใครตายเนี้ย”ต้นอ้อหยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ของตัวเองขึ้นมาและกดดูเบอร์
“โทโมะ...ทุกสายเลยหรอเนี้ย หมอนี่มือพันไปหรือยังนะ”ต้นอ้อพูดแล้วหยิบบีบีสีขาวขึ้นมา
“เช่นเคย94มิสคอล โทโมะ”ต้นอ้อส่ายหัวแล้วหยิบโนเกีย3310ขึ้นมา
“เครื่องนี้ยังจะโทรมาอีกนะ 56สายที่ไม่ได้รับ ตายๆๆๆ ป่านนี้หมอนั่นวางระเบิดบ้านชั้นพังไปแล้วมั้ง ฮือๆๆๆ”ต้นอ้อรำพึงรำพันอยู่คนเดียวบนรถแท็กซี่ ปี้นๆๆๆ เสียงบีบแตรลั่นทำให้ต้นอ้อหันไปมอง
“อะไรวะ จะบีบทำไมนักหนา”ลุงคนขับรถพูดขึ้น
“นี่ โทรไปทำไมไม่รับ บอกให้รอทำไมไม่รอ ตอนนี้เธอเป็นแฟนจำลองชั้นนะยัยซื่อบื่อ”โทโมะแหกปากและเดินออกจากรถมาโดยไม่สนใจเสียงแตรรถและคำด่าของรถคันด้านหลังที่ติดเป็นขบวรเสด็จ
“นี่ จะลากชั้นไปไหน อายคนเว้ย”ต้นอ้อพูดขึ้น โทโมะไม่สนใจดึง ดึง และก็ดึงต้นอ้อขึ้นรถตัวเองและกลับรถไปมหาลัย
“ทำไมไม่รับโทรสัพท์”โทโมะถามขึ้น
“ลืมเปิดเสียง”ต้นอ้อตอบ
“และทำไมไม่รอชั้นหน้าบ้าน”อีกคำถาม
“ลืม”อีกคำตอบ
“ทำไมต้องลืม”อีกละ
“ก็คนมันลืม”อีกที
“แต่เธอต้องจำ แผนจะเสียเพราะเธอนั่นแหละ”เริ่มขึ้นเสียง
“ก็ชั้นลืมนี่หน่า นายไม่ได้เขียนแปะหน้าผากชั้นไว้ซะหน่อย”ขึ้นตอบ
“เธอก็ควรจะรู้บ้างว่าเธอเป็นแฟนจำลองของชั้นอยู่!”ขึ้นแล้ววว
“ก็มันแฟนจำลองนี่หว่าไม่ใช่แฟนจริง ชั้นจะไปจำทำไมเล่า!!”ขึ้นกว่า
“ก็เพราะว่าฉันรักเพื่อนเธอไงเล่า เธอควรจะจำๆๆๆ!!!”ยิ่งขึ้นมากกก
“ก็ชั้นจำๆๆๆๆๆๆแต่พอตื่นมาแล้วมันลืมไงเว้ยไอ้บ้า !!!!”โอ๊ยกระจกจะร้าว
“เธอว่าใครบ้าหะยัยจุ้นจ้าน ซื่อบื่อ!!!!!!!!”ดังได้อีกไหม
“เออ ชั้นซื่อบื่อแล้วไงว่ะ ชั้นจุ้นจ้านแล้วยังไง เออ ชั้นผิด!!!!!!!!!”รถแทบหัก
“ก็เธอผิดหนะสิ จะโทดชั้นหรือไง เธอมันบื่อ โง่ งมโข่ง!!!!!!!!!!!!!!!!”ดังเว่อร์
“นายพูดถูก ชั้นซื่อบื้อ โง่ งมโข่ง ไม่รู้จักยอมรับความจริง”บรรยากาศเปลี่ยนจากรุนแรงมาเป็นโศกเศร้าซะแล้ว เมื่อนางรองเล่นบทดราม่า
“เอ่อ....ชั้นพูดเล่นน่า”โทโมะเริ่มสะกิดไหล่ต้นอ้อเบาๆ ต้นอ้อเบี่ยงไหล่หลบ
“มันก็จริงของนายนั่นแหละ”ต้นอ้อพร่าม
“ชั้นพูดเล่นนะ อย่าคิดมาก กิ้วๆ ถึงมหาลัยแล้วคราบบบคุณแฟน จำลอง ฮิฮิ”โทโมะพูดประโยคหลังเบาๆแล้วลงไปเปิดประตูรถฝั่งต้นอ้อ ต้นอ้อเดินหน้าเศร้าลงจากรถ
“อย่าเศร้าสิ กิ้วๆ”โทโมะใช้นิ้วชี้เขี่ยแก้มต้นอ้อเล่นแต่ต้นอ้อเชิดหน้าใส่
“นายพูดถูกแล้วหละ”ต้นอ้อพูดย้ำ
“เฮ้ย....งอนซะงั้น”โทโมะพูดเสียงปานกลางแล้วทำหน้าเหยเก
“ปล่าว ไม่ได้งอน”ต้นอ้อพูดขึ้นและหันหน้าเข้ามหาลัยแต่โทโมะดึงหัวไหล่ไว้
“ขอโทดนะคราบสุดสวย”โทโมะโค้งตัวเบาๆให้กับต้นอ้อ ต้นอ้อฝืนยิ้มน้อยๆให้เค้ารู้ว่าตัวเองไม่ได้โกรธ แต่ในใจกำลังคิดอยู่เต็มๆว่าตัวเองโง่ที่หลงรักคนที่เค้าไม่ได้รัก
“อืม ไปเถอะ มีถ่ายละครหนิ”ต้นอ้อพูดแล้วหันหลังให้
“ต้นอ้อ”โทโมะเรียกชื่อนั้นเบาๆ
“หืม....”ต้นอ้อหันคอกลับไปมอง
“เดี๋ยวมารับนะ รอด้วย ห้ามลืม จะให้จดแปะหัวไว้ไหมครับ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“ส่งข้อความมาก็พอ”ต้นอ้อพูดขึ้น
“เปิดเสียงโทรสัพท์ด้วยหละ ยัยบื่อ”โทโมะหลุดปากพูดคำซ้ำเติม
“อือ ชั้นซี่อบื่อที่สุดในสามโลกเลยหละ”ต้นอ้อพูดแล้วย่างเท้าเดินออกไป
“อ้าว ต้นอ้อ โทโมะมาส่งแล้วหรอ”แก้วที่โผล่ออกมาจากหลังเสาก็พูดขึ้น (หล่อนแอบฟัง)
“อื้ม”ต้นอ้อพยักหน้างึกๆแล้วเดินขึ้นอาคารไป
เลิกเรียน
ต้นอ้อยืนรอโทโมะที่ป้ายรถปรำจำทาง ยืนรอ นั่งรอ โทรตามแต่ก็ไม่มีวี่แววสักนิด
“นี่ตี๋ ชั้นว่านายไปรับยัยจุ้นของนายกลับบ้านเถอะ เห็นยืนรอโทโมะนานละ ชั้นกลับเองได้”แก้วที่นั่งอยู่บนรถของตี๋พูดขึ้น
“แผนแตกกันพอดี”ตี๋ว่าแล้วกอดอก
“ไม่หรอก นายก็บอกสิว่าไปส่งชั้นแล้ว”แก้วพูดพร้อมเดินลงจากรถ
“งั้นเดียวส่งยัยนั่นเสร็จจะไปรับที่บ้านนะจะคุยเรื่องแผน”ตี๋ว่า แก้วพยักหน้าและปิดประตุรถเดินไปโบกแท็กซี่กลับบ้าน ตี๋ขับรถไปจอดหน้าป้ายรถประจำทางแล้วเปิดกระจกตะโกนเรียกต้นอ้อ
“นี่ ยัยจุ้นไม่มีใครว่ารับหรือไง แฟนเธอไม่มาหละสิ ฮ่าๆๆ ขึ้นมาสิเดี๋ยวไปส่ง”ตี๋พูดไปหัวเราะไป
“ไม่หละ เกรงใจ”ต้นอ้อพูดติดซึ้ง
“หน้าตาเธอไม่ค่อยสู้ดี ขึ้นมาดีกว่า แก้วเล่าให้ฟังว่าเมื่อเช้างอนโทโมะหรอ”ตี๋ถามแล้วยิ้ม
“เปล่า”ต้นอ้อตอบแล้วเบือนหน้าหนี หน้าชั้นเศร้าแสดงอาการขนาดนั้นเลยหรอ ต้นอ้อนึกในใจ
“มาเหอะหน่า ไอ้โทโมะมันคงติดงานนั่นแหละ”ตี๋พูด ต้นอ้อเดินช้าๆอย่างไม่คิดอะไรขึ้นรถตี๋ไป ที่ไม่คิดเพราะไม่อยากคิด....
“โทรอยู่ได้ มันติดงานคงไม่รับโทรสัพท์หรอกน่า”ต้นอ้อที่กดโทรสัพท์เครื่องใหญ่ก็โดนดุ ต้นอ้อวางโทรสัพท์ลงบนตักแล้วเอาหลังพิงเบาะ
“ไม่พูดอะไรหน่อยหรอ”ตี๋ถามขึ้น
“ถามจริงๆเถอนะ แก้วยังรักโทโมะอยู่ไหม ชั้นรู้สึกแย่จริงๆ”ต้นอ้อถามบางอย่างขึ้นมา
“ชะ...ชั้นไม่รู้”ตี๋เอ่ย
“ขอร้อง ชั้นทนไม่ได้หรอกนะถ้าแฟนชั้นยังไม่เลิกรักแฟนเก่า และก็คงทนไม่ได้เหมือนกันเมื่อเพื่อนรักของชั้นยังรักแฟนเก่าที่ตอนนี้เป็นแฟนชั้นอยู่ ชั้นจะได้หาวิธีที่ทำให้เค้าสองคนคืนดีกัน ชั้นทนไม่ได้หรอกนะที่สองคนนั้นจะทะเลาะกันเพราะชั้น เถอะนะ ขอร้อง”ต้นอ้อพูดขึ้นด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“อะ....เอ่อ”ตี๋จอดรถข้างทางแล้วทำหน้าอ้ำอึ้งน้ำท่วมปาก
“เถอะนะตี่ตี๋”ต้นอ้อทำสีหน้าน่าสงสารสุดๆ
“ก็ได้ บอกความจริงให้ก็ได้”ตี๋เล่าความจริงทั้งหมดให้ต้นอ้อฟังเพราะใจอ่อน
“เอาละ งั้นตาชั้นบ้าง”ต้นอ้อสูดลมหายใจแล้วเล่าความจริงของเค้าให้ฟังบ้าง
“แหนะ เมื่อกี้ยังโกหกชั้นอยู่เลยว่าเป็นแฟนโทโมะ แสบนะเธอ”ตี๋หยิกแก้มต้นอ้อเบาๆ ต้นอ้อสลัดหน้าออก อย่าทำให้ชั้นมีความหวังเลยนะตี่ตี๋ ต้นอ้อนึก
“งั้นเรามาช่วยคิดแผนกันหน่อยสิ”ตี๋มองหน้าหงอยๆของต้นอ้อไม่ไหวเลยเกริ่นขึ้นมา
“เอางี้ไหมหละ”ต้นอ้อปิ๊งไอเดีย
ณ คอนโดโทโมะ
“ตายละ ป่านนี้ยัยซื่อบื่อกลับบ้านไปหรือยังนะ”โทโมะที่พึ่งกลับนึกขึ้น
“ตายๆๆๆ บ้านแตกแน่ชั้น 122มิสคอล 35เมสเสจ”โทโมะพูดแล้วเช็คดูก็เป็นของต้นอ้อทั้งหมด
“ฮัลโหล เธอถึงบ้านหรือยัง”โทโมะโทรไปหาต้นอ้อแล้วถาม
“ฮือๆๆๆ โทโมะ นายอยู่ไหน แก้วถูกรถชนแย่แล้ว หมอบอกว่าแก้วไม่รอดแน่ๆชั้นเลยพาต้นอ้อมาที่น้ำตกสวรรค์ นายก็พอจะรู้จักมันใช่ไหม ชั้นอยากให้เพื่อนรักของชั้นนอนหลับสบายที่นี่”ต้นอ้อพูดขึ้นและร้องไห้อย่างหนัก
“ว่าอะไรนะ แก้ว แก้วเป็นอะไรมากไหม แก้ว แก้วทำไม โธ่เว้ย”เพล้ง เครื่องที่2ของปีนี้ที่แตก โทโมะขว้างมือถือลงพื้นแล้วหยิบอีกเครื่องขึ้นมารีบวิ่งออกจากคอนทันที
ณ บ้านแก้ว
“ตี๋ ส่งต้นอ้อถึงบ้านหรือยัง”แก้วโทรไปถามตี๋
“แก้ว...โทโมะแย่แล้วหละ โทโมะถูกรถชน (มาแบบเดิม) หมอบอกว่ายังไงเค้าก็ไม่มีทางรอด ชั้นกับต้นอ้อเลยพาโทโมะมาที่น้ำตกสวรรค์ ยัยต้นอ้อบอกว่าถ้าโทโมะจะตายทั้งทีก็ต้องตายให้สมเกียรติ”แก้วอึ้งอ้าปากค้าง น้ำตาค่อยๆไหลซึมออกมาจากดวงตา
“ฮึก ๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ”แก้วร้องไห้แล้ววิ่งเป็นคนบ้าออกไปโบกแท็กซี่
ณ น้ำตกสวรรค์
“เธอมั่นใจนะว่าแผนนี้จะสำเร็จ”ตี๋พูดขึ้นเมื่อหลบอยู่หลังต้นไม้
“ต้องสำเร็จสิ ดูหุ่นผู้หญิงนั่นสิ เหมือนไหมหละ ร่างเพรียวบางเหมือนแก้วเป๊ะๆ ยังไงโทโมะก็ต้องถึงก่อนชัวย์ๆ โทโมะต้องตกใจเมื่อเห็นแล้วเข้าไปโอบหุ่นนั่นแต่เมื่อเค้ารู้ว่าเป็นหุ่นก็จะตามหาแก้ว และแก้วก็จะมาพอดี เปรี้ยงๆ ทั้งคู่ได้เจอกัน และวิ่งเข้ากอดกัน เป็นไงหละ”ต้นอ้อพูดแล้วยิ้ม
“อ่านนิยายมากไปหรือปล่าว”(อ่านของดาด้ามากไป ฮ่าๆๆๆ)
“เหอะน่า มันต้องไปตามแผนอยู่แล้ว”ต้นอ้อที่เห็นโทโมะวิ่งมาก็รีบดึงตี๋เข้าไปแอบอย่างรวดเร็ว หน้าทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ที่แคบๆทำให้อากาศหายใจน้อย ต้นอ้อเบือนหน้าหนีแต่ระหว่างหันปากบนของทั้งคู่ดันกระทบกันเบาๆ ต้นอ้อเม้มปากแล้วหลับตาปี๋
“เธอจูบชั้น”ตี๋เอ่ยขึ้น
“อย่ามาบ้า มันอุบัติเหตุ”ต้นอ้อพูด
“เธอจงใจใช่ไหมหละ”ตี๋ทำสีหน้ากวนประสาท
“นี่!!! ชั้นบอกว่า.....OxO”ตี๋เห็นโทโมะวิ่งมาก็กลัวว่าจะได้ยินเสียงต้นอ้อเลยใช้ปากปิดปากหรือ เม้าส์ทูเมาส์นั่นเอง
“แก้ว ๆๆๆๆๆ”โทโมะร้องเรียกแก้วแต่ไกล เมื่อไปเห็นหุ่นผุ้หญิงผมยาวใส่ชุดนักศึกษา (ของยัยต้นอ้อ) ที่อาบด้วยน้ำเลือด (น้ำแดง) ชุ่มก็ตกใจแล้วรีบปรี่เข้าไปหาทั้งน้ำตา
“กะ...แก้ว ฮึกๆ”โทโมะนั่งลงช้าๆแล้วเอามือกุมขมับตัวเอง โทโมะกำลังจะอุ้มหุ่นขึ้นมาแต่ระหว่างที่กำลังจะแตะตัวมัน
“เร็วจัง”ต้นอ้อที่หลุดจากการปกปิดริมฝีปากก็พูดขึ้นเมื่อเห็นแก้ววิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“โทโมะ นายอยู่ไหน ฮือๆๆๆ”แก้วร้องไห้โฮเป็นหมาบ้า
“.....”โทโมะหันหลังไปเจอกับแก้ว แก้วที่เจอโทโมะก็ถึงกับผงะเล็กน้อย
“แก้ว”
“โทโมะ”ทั้งคู่พูดพร้อมกันด้วยสายตาอึ้งๆ ในดวงตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไม่รู้จักหมดจักสิ้นแต่เหมือนมีใครกดStopเอาไว้ทำให้น้ำตาค้างอยู่กับที่
“นายยังไม่ตายใช่ไหมฮือๆๆ”แก้ววิ่งเข้าใส่อย่างเต็มที่แล้วกอดรัดฟัดเหวี่ยงไปมา
“ชั้นยังไม่ตาย เธอยังไม่ตายจริงๆด้วยแก้ว ชั้นรักเธอนะ เธออย่าเป็นอะไรนะ”โทโมะกอดตอบอย่างแนบแน่นก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาเต็มๆ ทั้งคู่ร้องไห้และกอดกันไปมาจนโทโมะตั้งสติได้ก่อนก็ประคองหน้าแก้วเอาไว้แล้วโผเข้าจูบอย่างเบาๆ แก้วเอามือคล้องคอโทโมะไว้
“ชั้นรักเธอนะแก้ว อย่าจากชั้นไปไหนอีก”โทโมะเอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม
“ชั้นก็รักนาย รักนายคนเดียว อย่าทิ้งชั้นไปไหนอีกนะ”แก้วพูดจบก็กอดโทโมะแน่น โทโมะกอดแก้วเอาไว้กลม
“แล้วใครบอกว่านายจะตาย”แก้วที่ได้สติก็มองโทโมะแล้วเลิกคิ้ว
“นั่นสิ แล้วใครบอกว่าเธอจะตาย”โทโมะก็เลิกคิ้วสูงแล้วมองไปรอบๆ
“ชะ...ชั้นเอง”ต้นอ้อกับตี๋เดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่แล้วยกมือ
“แกสองคนนี่มัน....”แก้วพูดแล้วกอดอก
“สมหวังกันสักที อ่ะชั้นจะอธิบายให้ฟังนะ ที่โทโมะนอนกับผู้หญิงคนนั้น เค้าจงใจจะให้เธอรับรู้ เค้าแกล้งให้ยัยอรอนงอะไรนั่นไปโทรสัพท์เสียงดังๆให้เธอได้ยินเพื่อจะดูว่าเธอจะหึงเค้าไหม ถ้าเธอหึงแสดงว่าเธอรักเค้าจริง เค้าต้องการเพียงแค่จะรู้ว่าเธอรักเค้าจริงๆหรือปล่าว”ค้นอ้อพูดแล้วกอดอก แก้วหันมองหน้าโทโมะ
“นายไม่ไว้ใจชั้น แงแง”แก้วพึมพำแล้วทำหน้าจะร้องไห้
“ก็ตอนนั้นมันไม่ชัวย์นี่หน่า แต่ตอนนี้ชั้นชัวย์สุดๆแล้วนะ”โทโมะเอ่ยขึ้น
“ตาชั้นบ้าง ที่แก้วแกล้งให้ชั้นเป็นแฟนก็เพราะว่าเค้าอยากให้นายรู้บ้างว่าผู้หญิงเจ็บแค่ไหนที่นายมีหลายรัก”ตี๋พูดแล้วกอดอก
“ใครอยากพึ่งแกว่ะ”โทโมะถามแล้วทำหน้ากวนส้นทีน
“ไออ่อนต่อโลกเอ้ย สมองเท่าเด็กป.4”ตี๋ด่าน้องตัวเองแรงๆ
“ถึงชั้นจะเป็นน้องแกก็ไม่ใช่ว่าชั้นจะโง่กว่าแกซะเมื่อไหร่ ชั้นฉลาดกว่าแกเยอะ ชั้นรู้ตั้งแต่แรกแล้วเว้ยว่าแกแกล้ง”โทโมะเอ่ยขึ้น
“หรอ??”ต้นอ้อ แก้วและตี๋พูดพร้อมกัน
“เออสิว่ะ”โทโมะทำหน้าเข้ม
“พูดเออกับผู้หญิง”โป้ก แก้วเคกหัวโทโมะเต็มแรง
“ขอโทดครับ”โทโมะลูบหัวตัวเองเบาๆ ทั้งสี่คนพากันขำออกมา ต้นอ้อส่ายหัวเบาๆแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้น ที่นายนอนกับผู้หญิงคนนั้นคงไม่ใช่แบบเดีวกับโทโมะหรอกนะ เพราะนายไม่จำเป็นต้องหลอกชั้น ต้นอ้อนึกแล้วกลับมาหน้าเศร้า ต้นอ้อยิ้มอีกครั้งก่อนจะวิ่งพรวดพราดเป็นหมาบ้าหิวน้ำกระโดดฟรีสไตล์ลงน้ำตกไป ปุ๋งๆๆๆ
“เฮ้ย ยัยจุ้น ทำอะไรหนะ”ตี๋วิ่งเข้าไปใกล้แล้วถามขึ้น
“ปล่าว แค่จะเล่นน้ำฉลองสักหน่อย”ต้นอ้อพูดขึ้นแต่ใจจริงแล้วอยากให้ตัวเองสบายใจ
“มาๆๆ เล่นน้ำกันเถอะ”โทโมะแก้วและตี๋กระโดดลงน้ำกันไปอย่างสนุก แต่คนเศร้ายังคงเป็นต้นอ้อ
ดึกดื่น
“บ๊ายบาย”โทโมะส่งต้นอ้อลงที่บ้านแล้วยิ้มให้
“ฝันดีนะ”แก้วตะโกนไล่หลังไป ต้นอ้อยิ้มแล้วโบกมือลาก่อนที่จะเดินตัวชุ่มเข้าบ้านไป
“คุณหนูค่ะ อ่าวทำไมเปียกแบบนี้หละคะ ไปปรับทุกข์อีกสินะคะ”ป้าแบ๋วแม่บ้านสุดที่เลิฟที่รู้ใจต้นอ้อทุกอย่างเพราะเลี้ยงดูต้นอ้อมาตั้งแต่เล็กพูดขึ้น
“ป้าแบ๋วจ๋า ฮึกๆๆ”ต้นอ้อโผเข้ากอดป้าแบ๋วแล้วหลั่งน้ำตาออกมา
“ทำไมไม่มีใครรักหนูเลย”ต้นอ้อร้องไห้ออกมา ป้าแบ๋วลูบหัวต้นอ้อเบาๆ
“ทำไมจะไม่มีหละคะคุณหนู ก็เพื่อนคุณหนู คุณท่าน คุณหญิง และก็ป้าไงจ๊ะ”ป้าแบ๋วพูดทำให้ต้นอ้อหลั่งน้ำตาออกมามากขึ้น
“นอกจากนั้นจะไม่มีอีกแล้วใช่ไหมคะป้า หนูเสียใจที่หนูรักใครแล้วไม่มีใครรักตอบหนูเลย”ต้นอ้อพูดขึ้น
“อย่าได้เศร้าไปเลยนะคะคุณหนู สักวันคุณหนูต้องเจอกับรักแท้แน่ๆคะ คนเราพระเจ้าสร้างคู่มาให้อยู่แล้ว คุณหนูไม่ต้องตามหาหรอกนะคะ”ป้าแบ๋วพูดแล้วโอบต้นอ้อไว้แน่น
เช้าตรู่
“กรี๊ดดดดดดด อย่านะๆๆ”แก้วที่อยู่ใต้ผ้าห่มกับโทโมะก็กรีดร้องโวยวาย
“ฮ่าๆๆ ยอมซะดีๆๆ”โทโมะจักจี๋แก้วทั้งคอและเอว
“กรี๊ดๆๆๆ ไอบ้าๆๆๆ เหนื่อยแล้วนะปล่อยเลย”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“ชั้นไม่เหนื่อย เธอก็ห้ามเหนื่อย”โทโมะออกแนวบังคับ
“อยากนอนแล้วอ่ะ ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้วนะ มัวแต่เล่นบ้าอะไรไม่รู้”โทโมะหยัดมือเปลี่ยนมากอดแก้วแทน แก้วพูดแล้วยิ้มย่อง
“สงบได้สักทีไอ้หนูน้อย”แก้วพูดอีกครั้ง ทั้งคู่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรกันเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เมื่อคืนทำศึกยุทธหัตถีครั้งใหญ่พึ่งจะเสร็จก็เปลี่ยนมาเป็นแกล้งหยอกเย้ากันและผลสุดท้ายก็หลับกันไปทั้งคู่
ณ มหาลัย
“สงสัยแก้วจะไม่มาแล้วหละ”ตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆต้นอ้อพูดขึ้น
“คงสวีตดี๊ด๊ากันจนหมดแรงหละมั้ง”ตี๋พูดอีกครั้งเมื่อเห็นต้นอ้อเงียบ
“พักนี้เธอดูเงียบๆ เป็นอะไรหรือปล่าว”ตี๋ถามอีกครั้ง
“อย่ามายุ่ง”ต้นอ้อสะบัดแขนฟึดฟัดเมื่อตี๋จับแขนต้นอ้อ
“เอ้า ซะงั้น อย่าบอกนะว่ายังไม่หายโกรดที่ชั้นไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น”ตี๋พูดแล้วยิ้ม
“ชั้นจะโกรธนายทำไม นายจะนอนกับใครก็สิทธิ์ของนาย ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับนาย ชั้นไปเรียนละ โชคดี”ต้นอ้อลุกขึ้นยืน
“โอ๊ย.....!!”ต้นอ้อฟุบลงกับพื้นทันทีเมื่อรู้สึกมึนหัวตึบๆ มือทั้งสองข้างยังกุมหัวไว้แน่น
“ต้นอ้อ”ตี๋โผเข้าโอบร่างต้นอ้อเอาไว้
“โอ๊ย.....ฮึกๆ”น้ำตาต้นอ้อไหลออกมามาก หัวตุบๆจนแทบระเบิด ต้นอ้อหมดสติหลับตาพริ้มไปในทันที
ณ โรงพยาบาล
ง่วงก็ต้องตื่น เหนื่อยก็ต้องตื่น โทโมะและแก้วพากันมาที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการของหญิงสาวที่นอนอยู่ในห้องไอซียู
“โทโมะ ต้นอ้อจะเป็นอะไรไหม”แก้วฟุบอยู่กับอกของโทโมะจนน้ำตาชุ่ม
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า”โทโมะพูดปลอบใจ
“ฮึ่ย”ตี๋ที่ยืนมองผ่านกระจกใสๆที่แม้จะไม่เห็นต้นอ้อก็เถอะเริ่มโมโหขึ้นมา เค้าทุบกระจกอย่างจังแล้วสบถอย่างหัวเสีย
“ญาติคุณเพ็ญชราสา พรปารวีครับ”คุณหมอแว่นตาหนาคนนึงเดินออกมาจากห้องไอซียูพูดขึ้น ทั้งสามคนพากันมุง
“ต้นอ้อเป็นไงบ้างครับ”โทโมะที่ดูยังมีสติมากที่สุดในกลุ่มสามคนพูดขึ้น
“เสียใจจริงๆที่คนไข้เสียความทรงจำไปแล้วครับ เกิดจากรอยหยักสีดำของสมองแตกเลยเกิดเลือดดำกระจายทั่วสอง ทางเราจัดการเลือดพวกนั้นออกหมดแล้วด้วยการดูดจากจมูกคนไข้ แต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้คือ ไม่มีทางที่คนไข้จะจำอะไรได้เลย ผลกระทบเกิดจากเส้นเลือดที่แตกนั่นเข้าไปทำลายเซลล์ความจำของสมองเลยดำทั้งสมอง แต่เมื่อทำความสะอาดแล้ว หัวสมองไม่เหลืออะไรเลยที่เป็นความทรงจำ การที่คนไข้เป็นแบบนี้เพราะความเครียดมาก เครียดมากเกินไปและมีเรื่องทุข์ใจ แล้วอีกอย่างคือคนไข้เป็นคนที่อ่อนแอ ภูมิคุ้มกันน้อยมาก ความจริงคนไข้ต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษไม่ให้มีเรื่องทุกข์ใจเลย”หมอแว่นตาหนาพูดขึ้น
“และไม่มีทางที่ต้นอ้อจะจำอะไรได้เลยหรอครับ”ตี๋พูดอย่างหัวเสียน้ำตาจะไหลอยู่ร่อมร่อ
“มีครับ ปราฏิหาริย์เท่านั้น”หมอพูดขึ้นแล้วเดินเข้าห้องไป ทุกคนพากันอึ้งเป็นแถบๆ แก้วแทบเป็นลมทันทีที่ได้ยิน ตี๋แทบจะคลั่ง น้ำตาแห่งความเสียใจไหลลงมาเรื่อยๆ แม้กระทั่ง โทโมะ....
“ไม่เอาน่าแก้ว ทุกอย่างมันเริ่มต้นกันใหม่ได้นะ ฮึกๆ”โทโมะคว้าแก้วที่ร้องไห้ออกมาสุดชีวิตแต่ตัวเองก็กลับสะอื้นน้ำตาไหล
ณ ห้องพักผู้ป่วย (ห้องพิเศษ)
“ตี๋ แกเฝ้าต้นอ้อนะเดี๋ยวชั้นกับแก้วกลับไปเอาเสื้อผ้ามาอยู่ด้วย ชั้นขอเค้าพัก3คนเลยหนะ หาที่นอนเอานะคืนนี้”โทโมะพูดขึ้น
“เอามาเผื่อชั้นด้วยละกัน”ตี๋ที่ซึมๆก็พูดขึ้น
“อะ...อืม”แก้วสูดหายใจและเริ่มรับสภาพได้ก็เอ่ยออกมาแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไปกับโทโมะ ตี๋นั่งมองร่างบางๆที่มีสายระโยงระยางทั้งสายน้ำเกลือและสายช่วยหายใจ ต้นอ้อนอนนิ่งหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ตี๋ลุกจากโซฟาแล้วลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆเตียง ตี๋กุมมือต้นอ้อแล้วฟุบลงราบกับหน้าท้อง
“ฮึกๆ”ทันใดนั้นตี๋ก็ร้องไห้ออกมา
“ทำไมชั้นไม่ทันได้บอกเธอสักทีว่าชั้นรักเธอ ชั้นรักเธอนะต้นอ้อ”ตี๋พูดแล้วร้องไห้อย่างหนัก
“หืม”ตี๋เงยหน้าขึ้นเมื่อมือของต้นอ้อขยับพร้อมเสียงครางเบาๆ
“ต้นอ้อ เธอฟื้นแล้ว เป็นไงบ้าง”ตี๋กดเรียกหมอแล้วจับหน้าต้นอ้อ
“เอ๋....”ต้นอ้อเอียงคอน้อยๆแล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง
“เป็นไงมั่งต้นอ้อ จำชั้นได้ไหม”ตี๋ถามแล้วปาดน้ำตาตัวเอง ต้นอ้อยิ้มออกมาแล้วส่ายหัว
“นายเป็นใคร”ต้นอ้อพูดแล้วนั่งยิ้มเป็นเด็กๆ
“ตะ....ต้นอ้อ ฮึกๆ”ตี๋สะอื้นแล้วคว้าต้นอ้อมากอด ฟึ่บ.....!!
“อ๊ะ”ต้นอ้อร้องออกมาจากการถูกรัด
“อย่ารัดคนไข้นะคะๆ”พยาบาลที่เดินเข้ามาพร้อมกับหมอพูดขึ้นแล้วเข้ามาเช็คอาการดูแก้ว ตี๋นั่งรอที่โวฟาอย่างลุ้นๆ
“ตี่ตี๋”เมื่อหมอเช็คอาการเสร็จก็ถอยหลังออกมา ต้นอ้อเอ่ยชื่อตี๋ขึ้นมาทำให้พยาบาลและตี๋อึ้งเป็นการใหญ่
“เธอจำชั้นได้แล้วหรอต้นอ้อ”ตี๋ปรี่เข้าหาต้นอ้ออย่างรวดเร็วแล้วประคองใบหน้าไว้
“แก้ว...โทโมะ....ป้าแบ๋ว พ่อ แม่ ลีฟฟี่ ฮือๆๆๆ”ต้นอ้อชะงักแล้วหลั่งน้ำตาออกมาเต็มที่
“เป็นอะไรไปต้นอ้อ เธอจำทุกคนได้แล้ว เธอเก่งมาก”ตี๋พูดแล้วกดจมูกลงบนหน้าผากต้นอ้อ
“ตี่ตี๋ ฮือๆๆๆ ตี่ตี๋คือใคร ปวดหัวจังเมื่อนึกถึงเค้า ฮือๆๆๆ ชั้นปวดหัว โอ๊ย”ตี๋ชะงักแล้วจับหน้าต้นอ้อขึ้นมองแต่ต้นอ้อหลับตาพริ้มไม่รับรู้อะไร ดวงตาสองข้างชุ่มด้วยน้ำตา มือสองข้างกุมหัวไว้อย่างแน่น ตี๋กอดต้นอ้อไว้แน่นเพื่อปลอบ
“แย่แล้วคะ หมอคะทำยังไงดี”พยาบาลคนนึงพูดขึ้น
“เตรียมตัวผ่าตัดด่วนครับ”หมอหันไปสั่งพยาบาลเป็นเชิงให้ไปเรียกหมอพยาบาลไปรวมตัวกันที่ห้องผ่าตัด
“ผ่าทำไมครับ ผ่าทำไม”ตี๋ตะคอกดัง
“ไม่ผ่าคนไข้จะไม่มีชีวิตรอด100%ฮะ แต่ถ้าผ่าคนไข้จะมีชีวิตรอด30%และบางครั้งอาจจะจำบางสิ่งบางอย่างได้ บางอย่างที่สำคัญจริงๆเท่านั้นนะครับ เราต้องรีบก่อนจะเสียเค้าไปแล้วไม่ได้กลับคืน”หมอพูดแล้วพยาบาลพากันเข็นเตียงถอดสายต่างๆนาๆ ต้นอ้อกุมขมับตัวเองแล้วร้องไห้ นั่งกอดเข้าตัวเองอยู่บนเตียงโดยมีพยาบาลคอยเข็นให้ ตี๋มองตามและวิ่งไปเกาะขอบเตียงพร้อมกับกุมมือเล็กนั้นไวแนบอก
“เธอห้ามเป็นอะไรนะต้นอ้อ รู้ไหม ชั้นรักเธอนะ รักเธอที่สุด อย่าทิ้งชั้นไปนะต้นอ้อ ชั้นรักเธอนะ ต้นอ้อ ชั้นรักเธอ!!!”ตี๋พูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก เตียงถูกเข็นเข้าไปช้าๆ มือทั้งคู่ค่อยๆหลุดจากกัน
“ตี่ตี๋ ชั้นรักนาย”ต้นอ้ออยู่ๆก็เงยหน้าขึ้นจากการซุกไว้ที่หัวเข่าแล้วพูดขึ้นพร้อมหันหน้ามองตี๋ ตี๋รีบวิ่งพังประตูไปเต็มที่แล้วกอดต้นอ้อไว้แน่น ต้นอ้อกอดตอบพร้อมร้องไห้
“ห้ามเข้านะคะ คนไข้ต้องได้รับการผ่าตัดโดยด่วน”พยาบาลสาวคนนึงกันตี๋ให้ออกห่างจากห้องแต่ตี๋ขืนไว้ท่าเดียว
“ต้นอ้อ เธอจำชั้นได้ใช่ไหม ต้นอ้อ”ตี๋ถามขึ้นแม้จะถูกดึงออกจากห้อง
“ชั้นจำนายได้นะตี๋ ชั้นรักนายเสมอ แต่ ฮึกๆๆ ชั้นปวดหัวไม่ไหวแล้ว”ต้นอ้อฟุบหน้าลงอีกครั้งแล้วหลั่งน้ำตาออกมาเต็มที่ ตี๋ถูกดันออกจากห้องโดยพยาบาลชายสองสามคนและปิดประตูลง ตี๋นั่งพิงประตูแล้วร้องไห้ออกมาเต็มที่
1 ชม.ผ่านไป
“อ้าวตี๋ มานั่งทำไมที่ห้องผ่าตัด”แก้วที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าถามขึ้นเมื่อเห็นตี๋นั่งร้องไห้
“ต้นอ้อต้องผ่าตัดด่วน....ถ้าไม่ผ่าตายถ้าผ่ามีโอกาสรอด30%”ตี๋ส่ายหัวไปมาแล้วร้องไห้
“ตี๋ ทำไม ทำไม ฮึกๆ”แก้วเดินไปกอดตี๋เพื่อปลอบใจและทิ้งกระเป๋าลงบนพื้นทันที โทโมะเห็นก็หลั่งสารความรู้สึกที่เป็นน้ำใสๆออกมาเช่นกัน
“กะ....แก้ว เธอรู้ใช่ไหมว่าชั้นรักต้นอ้อแค่ไหน ฮึกๆ ชั้นรักเค้ามาก มากจนถึงที่สุด ชั้นอยากจูบเค้าอยากสัมผัสกับคำว่ารักกับเค้าเพียงสองคน อยากรักเค้าเต็มที่ไม่ต้องหลบซ่อนหัวใจตัวเอง ชั้นรู้ว่าเค้ารักชั้น แต่ชั้นกลับไม่เคยเห็นค่าเค้าเลย ชั้นจะมีโอกาสได้พบกับคำว่ารักที่แท้จริงกับเค้าไหม แก้ว ฮึกๆๆ”ตี๋สะอื้นร้องไห้อย่างเต็มปอด แก้วก็ไม่แพ้กันที่หลั่งน้ำตาเต็มที่แล้วกอดตี๋ไปสะอื้นไป น้ำตาแห่งความเสียใจแทบจะท่วมโรงพยาบาล โทโมะเดินเข้าไปใกล้ๆตี๋แล้วตบบ่า ตี๋กับแก้วแยกออกจากกัน ตี๋มองน้องชายตังเองทั้งน้ำตา
“ไอ้พี่ชาย อย่าท้อสิว่ะ แกต้องได้พบกับว่ารักที่แท้จริงแน่ๆ ยัยนั่นถึกจะตาย พี่ไม่ต้องห่วงหรอกว่ายัยนั่นจะเป็นอะไร”โทโมะพูดแล้วยิ้มทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้
“ขอบใจนะไอ้น้องชาย ฮึกๆ”ตี๋ดึงโทโมะมากอดรัดอย่างพบกับคำว่าพี่น้องที่แท้จริงทั้งๆที่ตั้งแต่เกิดไม่เคยจะรักกันเลย ความจริงแล้วทั้งคู่ก็รักกันอยู่ลึกๆแต่ไม่กล้าที่จะบอกเพราะกลัวจะเสียศักดิ์ศรี แต่วันนี้มันต้องบอกเพราะสักวันก็ต้องบอกมันอยู่ดี
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อัพแล้ว อันนี้ไม่ยาวเท่าไหร่เพราะใกล้จบแล้ว 
ที่ไม่อัพไม่ใช่เพราะดึงเนื้อหาหรอกนะคะ เพียงแต่กำลังทบทวน
ว่าพิมพ์อะไรผิดไปมั่งเลยช้าไปหน่อยคะ 555 ^^
รักทุกคนเหมือนเดิม muah!!