Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

ตอน8 (เอาไปให้พอเลย)

ณ คอนโดโทโมะ

“หิวไหมจ๊ะแก้วใจ”โทโมะที่ทำอาหารเสร็จก็คลานขึ้นไปปลุกแก้วบนเตียง

“อื้อ...ยังไม่หิวเลย หาวววว”แก้วพลิกตัวไปมาแล้วหาว

“ตื่นได้แล้วนอนแก้ผ้านานแล้วนะเดี๋ยวเฉาหมด”โทโมะพูดแล้วรวบเอวแก้วที่อยู่ใต้ผ้าห่มเอาไว้แน่น

“อึ้ย”แก้วลุกพรวดขึ้นแล้วรวบผ้าห่มเข้าหาตัว

“ไปอาบน้ำได้แล้วนะจ๊ะที่รัก แล้วมากินข้าวด้วยกัน วันนี้เค้ามีถ่ายปกนิตรยาสาร”โทโมะนอนเอามือเท้าหัวมองแก้วที่ค่อยๆเอาผ้าห่มรวบตัวแล้วเกาหัวเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาคลุมกาย

“ง่วงจัง”แก้วพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป โทโมะหัวเราะเบาๆพร้อมส่ายหัวแล้วเอนตัวนอนบนเตียงมองเพดานไปมาแล้วถอนหายใจ ชั้นรักผู้หญิงเอ๋อๆคนนี้ได้ยังไงกัน ภาพแรกที่เห็นไม่เคยคิดเลยว่าจะรักยัยนี่ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำไปที่จะมีอะไรด้วยแต่พอได้เห็นความรักสัตว์และใบหน้าชัดๆหลังจากถอดแว่นและได้สัมผัสผิวกายก็ทำให้หลงไหลไม่เบา....ชั้นตัดผู้หญิงหลายๆคนออกจากตัวเองทีละนิด ทีละนิด จนเหลือแค่เธอคนเดียว ชั้นไม่ได้แจกเบอร์มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ ปกติต้องแจกทุกวันจนนามบัตรหมดไปวันละเป็นร้อยๆใบ เธอคนเดียวที่ทำให้ชั้นเปลี่ยนไปขนาดนี้ ชั้นรักเธอนะแก้ว...

ณ สตูดิโอ

“สวัสดีคะน้องโมะกับ....เอ่อ เพื่อนรักน้องโมะใช่หรือปล่าวจ๊ะ ที่ออกข่าว”ผู้หญิงแต่งตัวดีดูมีสกุลพูดขึ้น

“อ๋อ..นี่แก้ว แฟนผมเองครับ เลื่อนตำแหน่งนานแล้วฮะ”โทโมะพูดแล้วหันไปยิ้มให้แก้วอย่างไม่ลังเลใจ แก้วก้าวมายืนเสมอกับโทโมะและไหว้ช้าๆเป็นการทักทาย

“สวัสดีคะ หนูแก้ว”แก้วพูดขึ้นและยิ้ม

“ฟะ...แฟนหรอเนี้ย ว้าว น่ารักดีนะเนี้ย เพื่อนรัก รักเพื่อน ฮ่าๆๆ อ่าจะสวัสดีนะ งั้นไปห้องแต่งตัวนะ ด้านซ้ายนะจ๊ะ ไปนั่งด้วยกันก็ได้นะเย็นดี คอสตูมเตรียมชุดไว้ให้แล้ววันนี้ถ่ายแบบเสื้อผ้าแฟชั่นหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึงนะ ประมาณ4-5ชุดได้ รอนักแสดงหญิงก่อน เดี๋ยวพี่ไปโทรตาม ยังมาไม่ถึง ตามสบายทั้งคู่เลยนะจ๊ะ เอ่อ....โทโมะ เดี๋ยวจะมีนักข่าวมา พี่ก็ไม่รู้ว่ามาเรื่องอะไรยังไงก็แต่งตัวแต่งหน้าไปก่อนแล้วกันเนอะ”หญิงมีอายุคนนั้นพูดแล้วเดินออกไปหลังสตูพร้อมในมือถือโทรศัพท์เครื่องใหญ่จับถนัดมือ

“ป่ะ แก้ว”โทโมะจับมือแก้วเดินไปในห้องแต่งตัวและแต่งหน้า เข้าไปทำความรู้จักและแนะนำตำแหน่งของแก้วให้หลายๆคนรู้แล้วรู้รอดกันไป โทโมะนั่งแต่งหน้าบนโต๊ะ แก้วนั่งรอที่โซฟาด้านหลังของโทโมะ กระเทยหนุ่มหน้าขาวที่ออกอาการแสดงชัดเจนแต่งหน้าโทโมะไปมาและหันมายิ้มให้แก้วเป็นระยะๆ

“สวัสดีพี่จิ๊บ พี่พลอย พี่อาร์ท พี่ฟ้า โทโมะ...”ผู้หญิงหุ่นดีสวยใสหน้าตาน่ารักผมสีน้ำตาลทองๆเดินมาพูดเสียงแจ๊น ยกมือไหว้แล้วมองหน้าแก้วอย่างสงสัย

“อ๋อ สวัสดีค่ะเพื่อนรักโทโมะ”ผู้หญิงคนนั้นพูดจบก็นั่งลงบนเก้าอี้แต่งหน้า

“สวัสดีแจน นี่แก้ว แฟนชั้น”โทโมะพูดขึ้นแล้วชี้ไปที่แก้วที่นั่งกอดอกอยู่

“อ๊ะ...และทำไมในข่าว...”ยัยแจนพูดแล้วทำหน้างง

“ก็เพิ่งจะเป็นแฟนกันเมื่อวาน อยากจะแนะนำให้รู้ แก้วจ๊ะ นี่แจนนางเอกชื่อดังนะ”โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้มให้กับแก้ว แก้วยิ้มแฉ่งกลับ

“ยินดีที่รู้จักนะแจน”แก้วพูดแล้วยิ้มให้กับสาวที่ทำหน้าอึ้งทะมึนทึน

เมื่อแต่งตัวแต่งหน้ากันเสร็จก็เริ่มถ่ายแบบ แจนทำหน้าเหยเกใส่แก้วก่อนจะเกาะไหล่โทโมะแล้วมองตา โทโมะเอื้อมมือไปเกาะเอวบางของแจนแล้วสบตาตอบเพื่อให้ได้ช็อตเด็ดๆถ่ายแบบ แชะ ภาพแรกจบตามด้วยภาพสอง มือสองข้างของแจนคล้องคอโทโมะไว้แล้วกระชากคอเข้าใกล้ใบหน้าสวยๆ โทโมะยังคงเกาะเอวบางไว้เหมือนเคย

“เอาจมูกชนกันนะๆๆ”เจ๊กระเทยที่คลุมเรื่องแอคติ้งอยู่ก็พูดขึ้นพร้อมทำมือขยับๆ โทโมะเลื่อนหน้าไปเอาจมูกชนกับจมูกของแจนแล้วสบตาอย่างลำบากๆ

“นั่นแหละๆ โทโมะกระชับกอดให้เอวแจนชนกับเอวตัวเองเลย”กระเทยคนเดิมพูดขึ้น มากไปไหมนังกระเทย ชั้นชักจะหมดความอดทนแล้วนะ แก้วนึกในใจและกอดอกพร้อมถอนหายใจ โทโมะกระชับอ้อมกอดและก็ แชะ หลังจากถ่ายภาพสองเสร็จยัยแจนก็ยักคิ้วให้ชั้นเป็นการดูถูกพร้อมเบ้ปากใส่ นี่หยามชั้นหรอ แก้วเอามือลงจากการกอดอกแล้วเดินเข้าไปหาโทโมะ

“โทโมะ กินอะไรไหมเดี๋ยวไปซื้อมาให้”แก้วพูดขึ้นแต่สายตาจิกใส่ยัยแจนเต็มที่

“แก้วหิวหรอ เค้ายังอิ่มอยู่เลย แก้วไปซื้อของแก้วเถอะ เดินดีๆนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้กับแก้ว

“ระวังตัวดีๆนะโทโมะ ระวังจะโดนหมาคาบ แต่คงได้แค่คาบหรอกคงไม่ได้กิน”แก้วพูดกระแทกเสียงแล้วยิ้มมุมปากให้แจน

“บางทีหมามันก็ไม่ได้หิวหรอกนะที่จะกิน วันนี้ดม วันหน้าคาบ วันหลังค่อยกินก็ได้ เพราะยังไงมันก็รู้ดีว่าได้กินชัวร์ๆ”แจนพูดแล้วกอดอกเดินเข้าประชิดโทโมะพร้อมกับเกาะไหล่โทโมะ

“ไปสิ เค้าจะถ่ายแบบกัน”แจนพูดขึ้น

“ฮึ...งั้นเดี๋ยวแก้วมานะ พอดีว่าหิวนิดหน่อย ดมให้อิ่มแล้วกันนะของคนอื่นหนะ ถ่อย!!”แก้วกระแทกเสียงก่อนจะเดินหันหลังไปพร้อมรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ แจนควันแทบกระจุยออกจากหูในทันทีที่ได้ยิน โทโมะได้แต่ งง งง งง งง และก็ งง แต่ก็ทำหน้าที่ต่อไป

ณ มหาวิทยาลัย

“ไหวไหมเนี้ย”ตี๋เอ่ยขึ้นเมื่อต้นอ้อเปิดประตูลงจากรถ

“อื้ม”ต้นอ้อเหม่อลอยตั้งแต่บ้านของตี๋มายันมหาลัย

หลังจากที่พวกเขาจูบกันในห้องน้ำก็ถอนจูบกันและตี๋ก็เดินออกจากห้องน้ำไป ตี๋แต่งเนื้อแต่งตัวชุดนักศึกษาแล้วพาต้นอ๋อไปเปลี่ยนชุดที่บ้านเพื่อจะไปมหาลัยเหมือนกัน

“ไปส่งในมหาลัยดีกว่าไหม”ตี๋พูดขึ้นแล้วลงจากรถตามไปประคองต้นอ้อ

“ไม่เป็นไร”ต้นอ้อพูดเบาๆแล้วเบี่ยงตัวเดินทีละนิดๆไปเรื่อยๆ

“อย่าดื้อสิ”ตี๋พูดแล้วพาต้นอ้อเข้าไปมหาลัย หลายสายตาพากันมองเพราะชุดสูทของตี๋เป็นชุดของมหาลัยของผู้ดีหรือนานาชาติก็ว่าได้ ตี๋ประคองต้นอ้อไปนั่งที่ม้าหินข้างโรงอาหารแล้ววางหนังสือลงบนโต๊ะให้

“ต้นอ้อ อ้าว นั่นใครหรอ”เสียงใสๆของผู้หญิงตัวเล็กๆพูดขึ้น

“สวัสดี ผมชื่อตี่ตี๋....”ตี๋พูดไม่ทันจบแต่ต้นอ้อลุกขึ้นช้าๆเพื่อบังตัวตี๋ไว้

“ไม่ใช่ เค้าชื่อตี๋”ต้นอ้อพูดเบาๆแล้วยิ้มให้กับหญิงตรงหน้าที่พยายามชะเง้อมองตี๋อย่างเต็มที่จนอ้อมไปหา

“ชั้นปลายนะคะ ไนท์ทูมิทยูนะคะ”มือน้อยๆยื่นออกมาเป็นการทักทาย ตี๋กำลังจะเอื้อมไปจับมือนั้นตอบแต่แล้วต้นอ้อก็ทำสำออย

“โอ๊ย”ต้นอ้อแกล้งเอามือกุมท้องตัวเองแล้วหลับตา ตี๋หันไปมองแล้วทำท่าไปจับไหล่ทั้งสองข้างนั้นไว้ สาวตัวเล็กกระทืบเท้าตัวเองเบาๆแล้วเชิดหน้าเดินหนีไป

“เป็นอะไร....”ตี๋ถามขึ้นแล้วมองต้นอ้ออย่างห่วงๆ

“ปละ...ปล่าว ไปเรียนเถอะ”ต้นอ้อพูดแล้วฟุบตัวลงนอนบนโต๊ะ

“ง่วงรึไง”ตี๋ถามเมื่อเห็นอาการนั้น

“อืม ง่วง ไปเถอะ”ต้นอ้อพูดเชิงไล่ ตี๋โบกมือหยอยๆแล้วเดินออกจากมหาลัยต้นอ้อไป

ณ สตูดิโอ

“ปากหมา”เพี้ย เสียงฝ่ามือประทะกับใบหน้าสวยใสของแจนเต็มๆ ผู้หญิงร่างบางคือแก้วที่เป็นคนหวดมือลงบนหน้าของแจนอย่างตั้งใจเต็มๆ

“แก้ว ทำอะไรแจน”โทโมะเดินมากั้นขวางเอาไว้

“มันคงจริงอย่างที่ยัยนี้พูดซินะว่านายเคยไปได้เสียกับผู้หญิงเป็นร้อยๆรวมถึงตัวยัยนี่ด้วย ชั้นผิดหวังจริงๆโทโมะ”แก้วพูดแล้วน้ำตาคลอก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปจากสตู

“แจน นี่เธอ”โทโมะหันมาตวาดใส่แจน

“ฮึ...ชั้นเคยบอกนายแล้วนะโทโมะว่าชั้นจะพังชีวิตนาย นายทำชีวิตชั้นพัง ชั้นก็จะทำนายพังเหมือนกัน”แจนเดินออกไปพร้อมกับยิ้มยั่วยวน

ถ้าเป็นแฟนกันแล้วไม่ไว้ใจกัน...มันจะเรียกว่ารักหรอ แก้วนึกในใจขณะที่วิ่งอยู่ก็หยุดเท้าทันทีเมื่อความคิดจากด้านดีผุดขึ้นมา สิ่งที่ผ่านๆไปแล้วเราก็ต้องยอมรับมันให้ได้สิ ในเมื่อเค้ากลับมาเป็นคนใหม่แล้ว และเค้าก็เป็นของเราคนเดียว ไม่ว่าใครก็พรากเค้าไปไม่ได้ถ้าเค้ายืนยันจะรักเรา ด้านดีตอกย้ำให้แก้วรู้สึกว่าตัวเองผิดทันที แต่มันก็เกินไปนะ เค้าเจ้าชู้เกินกว่าที่จะรับได้ เค้ามันเลวอย่าไปรักเค้าเลยแก้ว ด้านชั่วร้ายผุดขึ้นมาอีกครั้ง เค้าพรากความซิงเกอร์ไปจากเธอนะแก้วเค้าขโมยทั้งจูบแรกและเวอร์จิ้นเธอไป ด้านร้ายเฝ้าตอกย้ำเรื่อยๆ

“โอ๊ย พอที ไอ้ด้านร้าย ไปไกลๆชั้นไป”แก้วพูดขึ้นแล้วตั้งสติกับตัวเองก่อนจะหันหัวกลับเข้าไปในสตูดิโออีกครั้ง

“โทโมะ”เสียงใสดังขึ้น โทโมะที่แต่งชุดที่สองอยู่ก็หันไปมอง

“ว่าไง”โทโมะพูด

“นักข่าวมาแล้ว”เสียงใสนั้นพูดอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป โทโมะเดินออกไปอย่างหน้าตาไม่ค่อยสู้ดี

“โทโมะคะไม่ทราบว่าจะชี้แจงยังไงกับเรื่องรูปภาพฉาวที่ว่าไปนัวเนียพัวพันกับน้องบี พริสตี้สาวสวยของซุ้มรถเฮียเจสคะ”นักข่าวสาวคนนึงพูดขึ้น แล้วนำภาพที่ถูกล้างออกมาแล้วติดฟิวเจอร์บอร์ดสีสันต่างๆให้โทโมะดูหลายรูป ทั้งรูปโอบเอว โอบไหล่ จุ๊บกันในรถ รวมถึกกระทั่งดะ...ดูดคอ!! โทโมะถึงกับอึ้งและช็อคในทันทีที่เห็นภาพเพราะมันเป็นภาพของจริงล้วนๆที่ถูกมือดีถ่ายภาพมาเผยแพร่

“คือผมยอมรับนะครับว่าไม่เคยเห็นภาพพวกนี้จริงๆ....เอ่อ...ผมว่ามันต้อง...ตัดต่อมากกว่านะครับเพราะว่ามันไม่น่าจะใช่นะฮะ ผมกับบีก็รู้จักกันได้ไม่นาน ผมยืนยันฮะว่าตัดต่อชัวร์ๆ”นักโกหกมือฉมังอย่างโทโมะพูดขึ้น จังหวะเดียวกันกับที่แก้วเดินผ่านวงล้อมของผู้สื่อข่าวนับสิบเข้ามานั่งข้างๆโทโมะบนโซฟา

“แก้ว”โทโมะเอ่ยเบาๆแล้วมองหน้าแก้วที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับใคร

“รูปอะไร”แก้วยกฟิวเจอร์บอร์ดหลายอันขึ้นมาดูแล้วจ้องมองโทโมะอย่างเคืองๆ แก้วๆๆๆจำไว้ นั่นคืออดีต ตอนนี้เค้าเลือกเธอแล้ว เธอคนเดียวเท่านั้น ด้านดีพยายามตอกย้ำแก้วอยู่ตลอดเวลา แก้วสูดลมหายใจเข้าแล้ววางฟิวเจอร์บอร์ดลงอย่างไม่รอคำตอบ

“ไม่ต้องตอบไม่เป็นไร”แก้วพูดก่อนจะยิ้มออกมาหน่อยๆ

“น้องแก้วรู้ข่าวของเพื่อนรักแบบนี้รู้สึกยังไงคะกับภาพที่เจ้าตัวยืนยันว่าเป็นภาพตัดต่อแน่ๆ”นี่ยังตัดต่อได้อีกเรอะ แก้วนึกก่อนจะหัวเราะออกมาหน่อยๆ

“ก็..ไม่อะไรมากนะคะเพราะเค้าก็คงจะไม่ทำตัวต่ำๆหรือว่าอะไรที่ไม่เข้าท่ากับตำแหน่งที่ทุกคนมอบหมายให้หรอกนะคะที่จะเป็นขวัญใจของทุกคน”แก้วพูดขึ้นแล้วยิ้มให้นักข่าวพร้อมเหลือบตามองโทโมะ ว่าตูนี่หว่า โทโมะนึกในใจ

“คิดยังไงกับคนที่ปล่อยภาพพวกนี้ค่ะ”นักข่าวคนนึงยื่นไมค์ไปที่ปากโทโมะ

“ก็อยากจะถามว่าทำไปเพื่ออะไรนะฮะ อยากจะทำให้เราเสื่อมเสียงั้นหรอ เอ่อ...ก็ไม่เป็นไรนะฮะถ้าเค้าประสงค์ที่จะทำ บางครั้งเค้าอาจไม่มีข่าวให้ทำเลยเลือกมาทำข่าวผม ฮึๆ ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมายหรอกครับ เพราะผมมีคู่ใจที่รู้และเข้าใจผมอย่างแก้ว”โทโมะเอามือไปโอบไหล่แก้วเอาไว้มั่น

“โห...อย่างงี้เกินเพื่อนหรือปล่าวครับ”นักข่าวออกกระเทยๆพูดขึ้น

“อ๋อ ขอประกาศเป็นทางการนะครับว่านี่คือ แก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุล แฟนของผมคนล่าสุดครับ และก็รักคนคนนี้มากที่สุดฮะ ก็คบกันได้เมื่อวานนี้เอง เพิ่งรู้ว่าของดีอยู่ใกล้ตัว ฮิฮิ”โทโมะพูดแล้วยิ้มพร้อมหัวเราะให้นักข่าว แก้วก็พายิ้มตามไป

“ว้าว แล้วรู้สึกยังไงคะที่เค้ามาขอเราเป็นแฟน”นักข่าวสาวหันไมค์ไปทางแก้ว

“ก็...เอ่อ ตอนแรกก็ตกใจนิดๆนะคะแต่พอรวบรวมสติตัวเองได้ ก็ช็อคเลยหละคะบอกตรงๆ และอีกอย่างเราก็รักเค้าด้วย ภาพรวมๆเลยบอกว่าเรามาเป็นแฟนกันจะดีกว่าเพื่อนนะคะ”แก้วพูดแล้วหันไปยิ้มกับโทโมะ

“ยังงั้นจะมีข่าวดีเร็วๆนี้ไหมคะ”นักข่าวสาวแก่ๆพูดขึ้น

“อ๋อ ก็ต้องศึกษากันไปก่อนหนะครับ รู้จักกันนานแล้วก็จริงแต่เรื่องความรักเนี้ยต้องศึกษากันไป รออีกสองปีให้เค้าเรียนจบก่อนและจะมาคุยกันเรื่องนี้อีกทีนึงอะครับ”โทโมะพูดแล้วยิ้มรับนักข่าว

หลังจากจบการสัมภาษณ์โทโมะและแก้วก็นั่งคุยกันอยู่บนโซฟาตรงนั้นเพียงสองคน

“ขอโทดนะแก้วเรื่องแจน แต่ที่แจนพูดมันก็....”โทโมะเว้นระยะแล้วก้มหน้าลง

“มันคือความจริง”แก้วพูดขึ้นแล้วจับหน้าโทโมะเงยขึ้น

“ชั้นรักนายนะโทโมะ นายก็รู้ ชั้นผิดเอง นั่นมันอดีตของนาย ยังไงมันก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่แล้ว ชั้นควรจะเข้าใจสิ่งที่นายเป็น นายเปลี่ยนตัวเองแล้ว นายเคยบอกชั้น แต่ที่ชั้นทำไปเท่ากับชั้นไม่ไว้ใจคนที่ชั้นรัก เพราะฉะนั้นชั้นผิด ชั้นตางหากที่ต้องขอโทดนายที่ไม่เคยไว้ใจ ไม่ว่าอดีตนายจะเคยเป็นอย่างไงแต่หัวใจชั้นในตอนนี้รักนายที่สุด รักนายที่เป็นนายในตอนนี้ไม่ได้รักที่นายเป็นนายในเมื่อก่อน”แก้วเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้กับโทโมะ

“ขอบใจนะแก้วที่เข้าใจชั้น ชั้นรักเธอที่สุด เธอไม่เคยทำให้ชั้นผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว ชั้นรักเธอจริงๆ รักเธอมากกว่าแฟนหรือผู้หญิงคนไหนๆที่ชั้นรู้จักซะอีก”โทโมะพูดจบก็สวมกอดแก้วทันที

“รักชั้นอีกนิดนะแก้ว”โทโมะพูดขึ้น

“ชั้นรักนายไม่ได้อีกแล้วหละ”แก้วพูดขึ้น โทโมะถอนกอดออกในทันทีแล้วจ้องแก้วอย่างสงสัย

“หมายความว่าไงแก้ว นี่แก้วไม่ให้อภัยชั้นหรอ แก้ว เค้าขอโทดนะแก้ว ฮือๆๆๆ”โทโมะคร่ำครวญเบาๆ

“ชั้นหมายความว่าที่ชั้นรักนายตอนนี้มันสุดๆแล้วไม่สามารถรักได้มากไปกว่านี้อีกเพราะนี่ชั้นรักนายมากที่สุด”แก้วเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้กับโทโมะ โทโมะสวมกอดแก้วเต็มแรงพร้อมกับจุ๊บแก้มฟอดใหญ่ แชะๆๆ

“เอ้ย”โทโมะถึงกับตกใจเมื่อเจอเจ๊ที่ยืนใช้ไอโฟนตัวเองถ่ายรูปทั้งคู่อยู่

“เจ๊ ทำอะไรเนี้ย”เจ๊คนนี้เป็นคนเดียวกับที่เข้ามาในสตูทีแรกแล้วเจอ เค้าชื่อเจ๊ฝนเป็นเจ้าของสตูที่นี่และเป็นคนชักจูงโทโมะเข้าวงการเอง เปรียบเสมือนแม่ของโทโมะเลยก็ว่าได้

“แบล็คเมล์แกอยู่ ฮ่าๆๆๆ ชั้นจะส่งให้นักข่าว”เจ๊ฝนแกล้งขู่เล่น

“ส่งเลยเจ๊ ชั้นไม่กลัว เพราะเรารักกัน”โทโมะพูดแล้วโอบไหล่แก้ว

“อี๋ อิจฉาเว้ย ชั้นคงขึ้นคานนอนหลับสบายบนคานทองแต่พวกแกสองคนคงค่อยๆไต่บรรไดลงคานสินะ อิจฉาเด็กจริงๆ ชั้นมาเรียกแกไปเข้ากล้อง ไปเร็วๆ น้องแก้วให้นั่งรอก็ได้ ห่างกันแปบเดียวทำเป็นลูกแหง่เดี่ยวตบคว่ำ”เจ๊ฝนพูดขึ้นแล้วยิ้มให้กับแก้ว

“โห่ ก็เจ๊แก่หงั่กแบบนี้จะเข้าใจอะไรกับความรัก เจ๊คงนอนกอดคานทองตลอดชีวิต แบร่:p ไปก่อนนะจ๊ะที่รัก จุ๊บ”โทโมะแลบลิ้นใส่เจ๊ฝนแล้วหอมแก้มแก้วเดินเชิงวิ่งไปในสตูเพื่อถ่ายแบบชุดที่สอง

“ไอ้นี่มันกวนชั้นแทบทุกวัน เฮอะ.... น้องแก้วหิวหรือปล่าวจ๊ะ เจ๊เตรียมอาหารไว้ให้ที่ห้องอาหารด้านนู้นนะ หิวเมื่อไหร่ไปกินได้เลย หรือท่าจะรอกินพร้อมโทโมะก็รออีกชุดนึงนะจ๊ะ”เจ๊ฝนพูดขึ้น

“รอกินพร้อมโทโมะก็ได้คะ แก้วไม่ค่อยหิว”แก้วพูดอย่างนอบน้อมแล้วยิ้มให้เจ๊ฝน

“อ๋อจ่ะ งั้นไปนั่งในห้องนู้นดีกว่าไหม มีแอร์ เย็นเจี๊ยบ”เจ๊ฝนพูดขึ้นแล้วเดินนำแก้วไปที่ห้องแต่งตัว

ตอนเย็น ณ มหาวิทยาลัย

“เพ็ญ”เสียงทุ้มเรียกขึ้นพร้อมกับรีบวิ่งเข้าหาต้นอ้อ

“ลีฟฟี่ อย่านะ”ต้นอ้อลุกจากม้าหินข้างสนามวิ่งหนี

“โอ๊ย”ต้นอ้อต้องชะงักเมื่อเกิดเจ็บช่วงล่างขึ้นมา

“เธอจำชั้นได้แล้ว ดีใจที่สุดที่เพ็ญไม่ลืมเรา เรารักเพ็ญเหมือนเดิมนะ เพ็ญยกโทดให้เรานะ เราตามหาเพ็ญทั่วโลกเลยนะ”ลีฟฟี่เข้าไปประคองต้นอ้อขึ้นยืนช้าๆ

“อย่ามายุ่งนะ”ต้นอ้อสะบัดตัวออก

“เพ็ญชราสา หรือต้นอ้อ เราจำเพ็ญได้ดีเลยแหละ ทำไมเพ็ญถึงต้องแกล้งลืมเค้าด้วย”คำพูดออดอ้อนของใบหน้าหล่ออย่างลีฟฟี่พูดขึ้น

“ชั้นจำนายได้ดีเลยหละ แต่อย่ามายุ่ง ชั้นจะกลับบ้าน ปล่อยนะเว้ย ปล่อยๆๆ บอกให้ปล่อยไงว่ะ ปล่อยสิ ปล่อยยยยย”ต้นอ้อสะบัดตัวเต็มที่

“เฮ้ย ทำอะไรของมึงวะ”เสียงฮ้าวของตี๋ที่ข้ามกำแพงมหาลัยเข้ามาดังขึ้นพร้อมกับ ผลั่ว หนึ่งหมัดซัดเข้าเต็มหน้าของลีฟฟี่อย่างเร็วและแรงพร้อมกับมายืนท่าเติมสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นะ...นายเป็นแวมไพร์หรือปล่าวเนี้ยไวเว่อร์ ต้นอ้อนึกในใจก่อนจะเข้าไปหลบที่หลังของตี๋

“ผู้หญิงเค้าไม่เล่นด้วย ยังจะตื้ออีก ด้านหวะมึง”ตี๋พูดออกทางด้านก้าวร้าว

“มึงเสือกอะไรว่ะ แฟนเก่าเค้าจะคุยกัน”ลีฟฟี่เงยหน้าขึ้นมองตี๋อย่างเคืองๆ

“มึงก็แค่แฟนเก่า แต่กูแฟนคนปัจจุบันของต้นอ้อ เพราะฉะนั้นอย่ามาเสือกกับต้นอ้ออีก กลับไป ไม่งั้นมึงได้ตายคาตีนกูแน่ ที่นี่ถิ่นกูโปรดรู้ไว้”ตี๋พูดก่อนจะรวบเอวของต้นอ้อแล้วพากันเดินขึ้นไปบนรถคันสีดำที่มีคนขับรถพร้อมมีการ์ทชุดดำหลายคนยืนอยู่ เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถไปการ์ทที่ยืนคุมอยู่ก็พากันไปขึ้นรถของตัวเอง นายเป็นมาเฟียหรือนี่ ชั้นกลัวนะ ต้นอ้อนึกขึ้นแต่ไม่กล้าพูด

“ไม่คิดจะขอบคุณหรอไงที่ชั้นช่วยเธอ”ตี๋พูดขึ้น

“ขะ...ขอบคุณนะตี่ตี๋”ต้นอ้อพูดพร้อมมองหน้าตี๋

“ทำไมตอนเช้าไม่ยอมให้สาวน้อยน่ารักคนนั้นเรียกชั้นว่าตี่ตี๋ และเธอกลับเรียกชั้นเอง”ตี๋เอ่ยขึ้น

“เอ่อ...ไม่รู้สิ”ต้นอ้อพูด

“หวงชื่อชั้นงั้นหรอ กะว่าชื่อนี้เธอเรียกได้คนเดียวว่างั้นเถอะ”ตี๋พูดขึ้น

“ปละ...ปล่าวซะหน่อย แต่ชั้นเป็นคนตั้ง ชั้นก็ต้องเป็นคนเรียก ชั้นมีสิขสิทธิ์ของชั้น ใครก็ห้ามยุ่งถ้ายังไม่ได้อนุญาติ”ต้นอ้อพูดเป้นเชิงปัด

“ฮึ...”ตี๋หัวเราะในคอเบาๆ

ณ ห้างดัง

“เอานี่ด้วยๆๆ”เสียงแก้วแจ๊นและชี้ไปที่ชุดสวยๆชุดนึง

“คราบบบบ คุณภรรยา”โทโมะเอ่ยขึ้น แก้วหันไปฟาดมือลงบนหัวอย่างแรง

“ยังไม่ถึง เดี๋ยวปั๊ด”แก้วทำท่าง้างมืออีกรอบแต่โทโมะยกมือกันไว้

“หิวยัง”โทโมะถามขึ้น

“ก็นิสๆ”แก้วทำเสียงออกติดตัวS

“ไปฟูจิยาม่าไหม”โทโมะเอ่ย

“ฟูจิเฉยๆย่ะ”แก้วเดินจูงมือโทโมะอย่างฉวยโอกาส โทโมะส่ายหัวเบาๆแล้วยิ้มแฉ่ง

ณ ร้านฟูจิ

“เอาอันนี้ อันนี้ และก็อันนี้ อย่างละชุดครับ”โทโมะสั่งเป็นหางว่าว

“จะกินหมดไหมหนะ”แก้วพูดขึ้นแล้วกอดอก

“ไม่หมดก็เหลือ มันอร่อย กินแล้วไม่รู้จักอิ่มหรอก”โทโมะพูดแล้วเอามือเท้าคางมองหน้าแก้ว

“วันนี้ไม่ได้ไปมหาลัยเลย ไม่รู้ว่ายัยเพื่อนรักชั้นไปหรือปล่าว เดี๋ยวโทรถามก่อนนะ”แก้วหยิบไอโฟน5ที่โทโมะสั่งซื้อจากอังกฤษโดยตรงให้แก้วใช้ขึ้นมาแล้วกดอย่างเก่ๆกังๆ

“ฮาโหล”แก้วเอ่ยขึ้น

“ว่าไงแก้ว #$%@&!#$”เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวแซทๆทำให้ได้ยินเสียงต้นอ้อไม่ค่อยชัด

“แกอยู่ไหนหนะ โรงบาลหรอ ได้ไปมหาลัยหรือปล่าว”แก้วพูดเสียงดังขึ้นเพื่อจะให้อีกฝ่ายได้ยินชัด

“ไปมา ตอนนี้อยู่.....โอ๊ย นี่ตี่ตี๋บอกว่าอย่าดึง ไอบ้า ปล่อยเซ่ โถ่...”ต้นอ้อพูดเสียงขึงขัง

“อยู่กับตี๋หรอ และอยู่ไหนหละ”แก้วถามอีกครั้ง

“ชั้นอยู่ห้อง...ตี่ตี๋ชั้นรำคาญ อย่ามาดึงได้ไหมเดี๋ยวตบหงายเลย อร้ายยยย ไอบ้า บอกว่าอย่าล้วง นี่อย่าล้วงสิ โอ๊ยๆๆๆๆไอบ้าๆๆ แก้วเดี๋ยวชั้นโทรกลับนะ แค่นี่ละ”ตู๊ดๆๆ สัญญาณตัดไปทันที อยู่ที่ห้อง(ม่านรูด)....ดึง(ดึงผ้าห่ม)....ล้วง(ล้วง...อร้ายยย) ไม่เอาแล้วไม่คิดๆๆๆ ตายแล้วเพื่อนชั้น แก้วปัดความคิดยิ่งกว่าปัดรังควาน

“ต้นอ้อว่าไงบ้าง”โทโมะถามขึ้นพอดีกับอาหารมาเสริฟ

“อยู่ห้อง....กับตี๋”แก้วเอ่ยแล้วหน้าซีด

“ห้อง!!”โทโมะพูดแล้วตาโต

“มันบอกแบบนี้หนะ ชั้นเป็นห่วงซะเหลือเกิน ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย มันไว้ใจไม่ได้หรอกนะ”แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะ

“อย่ามองเค้าอย่างงี้สิ เค้าเลิกนิสัยแล้วน้า....เดี่ยวเค้าโทรไปหาไอ้ตี๋ก็ได้ แก้วจะได้สบายใจ”โทโมะพูดแล้วหยิบบีบีเครื่องโปรดขึ้นมากด

“ฮัลโหลไอ้ตี๋”โทโมะเอ่ย

“อะไรวะ”ตี๋พูดเชิงนักเลง

“อยู่ไหน ทำอะไรต้นอ้อ”โทโมะพูดขึ้น

“ฮึฮึ....อย่าเซ่ ไอ้บ้า ปล่อยชั้นสิ อย่าล้วงเดี๋ยวชั้นเอาออกมาเองหน่า รอก่อนสิเว้ย อย่าดึงสิว่ะ ชั้นยังไม่กลับ ปล่อยนะเว้ยๆๆ เฮ้ยยัยจุ้น มานี่ได้แล้ว เพื่อนเธอเป็นห่วงหนะ”เสียงของต้นอ้อที่แทรกเข้ามาพร้อมกับเสียงของตี๋ที่ตะโกนเรียกต้นอ้อดังขึ้น

“ฮัลโหล”เสียงต้นอ้อพูดขึ้น

“เธออยู่ไหน ไอ้ตี๋ทำอะไรเธอ”โทโมะยิงคำถามขึ้น

“ชั้นอยู่ห้องส่วนตัวของตี่ตี๋ที่ริมหาดอะไรไม่รู้หนะ ตี่ตี๋ไม่ได้ทำอะไรชั้น ชั้นเล่นไพ่อยู่หนะ ฝากบอกแก้วด้วยนะ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวตานี้รอชั้นด้วย นี่บอกว่าอย่าล้วงเงินในกระเป๋าชั้นไงเดี๋ยวชั้นล้วงออกมาเอง โอ๊ยตี่ตี๋อย่าดึงสิชั้นยังไม่อยากกลับเสียไปเยอะนะ”ต้นอ้อพูดและดูเหมือนว่าจะลืมวางสาย โทโมะเลยกดวางและเล่าให้แก้วฟัง

“การพนัน!!”แก้วตาโปน

“ใครๆก็รู้ว่าไอ้ตี๋มันหัวโจกแห่งวงการมืด ที่มันมาเป็นปาปารัสซี่นี่ไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่าการที่มันได้เกาะติดกับดาราสาวๆหรอกหน่า”โทโมะพูดขึ้น

“วงการมืด หมายความว่าไง”แก้วทำหน้างง

“ก็ไอ้ตี๋มันลูกท่านซั่วหลีเจ้าของบ่อนชื่อดังของประเทศไทย มันลูกเจ้าพ่อเลยก็ว่าได้ ลูกน้องเป็นร้อย ฮึ...แต่น้อยกว่าชั้นอยู่นะ เห็นชั้นอย่างงี้ลูกน้องเยอะนะจะบอกให้ตัวเอง^^”โทโมะทำหน้าแป้นแล๊น

“อย่ามาอวดหน่อยเลย ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นลูกน้องนายสักตัว เอ้ย สักคน”แก้วพูดแล้วงับกินซูชิตรงหน้าอย่างอร่อยปาก

“ลูกน้องเค้าอยู่บ้านใหญ่กันหมด เค้าแอบหนีป่าป๋ามาอยู่ตัวคนเดียวและขู่ว่าถ้าป่าป๋าเอาใครมาตามหาเค้า เค้าจะโสดตลอดชาติ เพราะป่าป๋าอยากอุ้มหลาน”โทโมะเอ่ยขึ้น แก้วทำหน้าไม่เชื่อแต่ก็โดนจุ๊บปากอย่างเร็วๆไปหนึ่งที่จนหลับตาปี๋

“ไอ้บ้า”แก้วยกตะเกียบในมือขึ้นสูง

“ฮิ ฮิ เชื่อหรือยัง”โทโมะทำท่าทางน่ารัก

“เชื่อก็เชื่อ”แก้วพูดและกินซูชิต่อ

ณ บ่อนริมทะเล

“ยัยจุ้นอยู่ไหนหนะ”ตี๋เรียกหาต้นอ้อ

“เย่ๆๆ ตี่ตี๋ชั้นได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ เอิ๊กๆ”ต้นอ้อถือชิพมา2อัน

“เนี้ยนะได้ เสียชัดๆ ตอนไปมีเป็นกองกลับมาเหลือ2พันเนี้ยนะ”ตี๋หยิบชิพที่มือต้นอ้อแล้วโยนไปที่อื่นให้ลูกน้องพากันก้มเก็บ

“โยนไปทำไมอ่ะ ฮือๆๆ เอิ๊ก”ต้นอ้อทำท่าจะตามหา

“ชั้นว่าเธอเมาไวน์จนหนักแล้วนะ กลับบ้านได้ละ”ตี๋พูดแล้วหันไปหาลูกน้องชุดดำสองคน

“เอายัยจุ้นไปขึ้นรถชั้นที ระวังให้มากที่สุดอย่าให้มีรอยแม้แต่นิดไม่งั้นเจอดีแน่”ตี๋พูดแล้วย่างเท้าออกเดิน

เมื่อร่างสาวที่เมามาเต็มที่ถูกวางอย่างระมัดระวังบนรถคันหรูสีดำเงาดูทรงยาวและคนที่จะใช้น่าจะเป็นเสี่ย คนนั้นคือเสี่ยตี๋

“ไปบ้านพักชั้น”เสียงขรึมๆของตี๋ที่ขึ้นมานั่งข้างๆร่างของต้นอ้อที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเบาะออกคำสั่งให้คนขับรถไปที่บ้านพักตากอากาศที่อยู่ใกล้ๆกับตรงนี้

ณ บ้านพักตี๋

“ตี๋จ๋า”เสียงสาวหน้าหวาน4-5คนพากันมาเกาะไหล่เกาะแขนลวนลามตี๋อย่างเต็มที่เมื่อตี๋เดินเข้ามาในบ้าน

“ไม่ได้มาซะนาน โบว์วี่คิดถึงตี๋นะ ขึ้นห้องดีกว่าเค้าจะดูแลตี๋ให้หายเมื้อยเลยนะ”สาวคนนึงที่ใส่ชุดวาบหวิวสีชมพูพูดขึ้น

“วันนี้อยากพักผ่อนไม่ต้องมายุ่ง ชั้นมีผู้หญิงของชั้นมา อย่าก้าวก่ายเป็นอันขาดไม่งั้นพวกเธอได้ออกจากที่นี่แน่”ตี๋พูดจบก็เดินขึ้นห้องไป ร่างของต้นอ้อถูกแห่อย่างกับถูกแห่นางแมวขึ้นไปไว้บนห้องกับตี๋ สาวๆพวกนั้นพากันทำปากเบ้ปากแบะทันที

“วางบนเตียงนี่แหละ แล้วออกไป”ตี๋พูดขึ้น การ์ทสามคนที่แบกต้นอ้อมาก็วางต้นอ้อเบาๆบนเตียงแล้วเดินออกจากห้องนอนตี๋ไป

“ฮึ...ยัยจุ้นหมดฤทธิ์”ตี๋พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไป

“หืม...”ตี๋โรยร่างกายลงบนเตียงนุ่มไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงขาสั้นสีขาวตัวเดียว ต้นอ้อนอนดิ้นกอดรัดร่างตี๋เป็นหมอนข้าง

“ยัยจุ้นเอ้ย”ตี๋พูดพร้อมกับมองใบหน้านั้นอย่างเคลิ้มๆ

“ขอไวน์หน่อยสิ”ต้นอ้อละเมอออกมาอย่างมึนๆ ตี๋เอาหน้าเค้าไปใกล้ๆได้กลิ่นแอลกอฮอลล์ลอยออกมาจางๆ

“อยากกินหรอ”ตี๋ถามโดยไม่ต้องการคำตอบแล้วจัดการเอาปากตัวเองปิดปากต้นอ้ออย่างมันส์ปาก ลิ้นอุ่นๆเข้าไปชิมรสไวน์ที่ตกข้างอยู่ในปากของต้นอ้อ ต้นอ้อค่อยๆลืมตามาเบรือๆ

“อื้อๆ”ต้นอ้อดิ้นเบาๆแล้วเกาะแขนตี๋ไว้อย่างไม่มีทางสู้

“ฮึ...อันนี้แหละ ไวน์ชั้นเลิศ”ตี๋ถอนริมฝีปากออกมาและพูด ต้นอ้อลุกขึ้นนั่งแล้วเกาหัวยิกๆก่อนที่จะนอนลงไปอีกครั้งพร้อมเอาหัวไปหนุนท้องของตี๋

“รักนะรู้ไหม”ต้นอ้อพูดอะไรบางอย่างออกไปโดยที่ใจสั่งให้พูดแต่คนพูดดันไม่รู้เรื่อง

“ว่าไงนะ”ตี๋ที่ถูกหนุนท้องก็ชะเง้อหน้าไปมองต้นอ้อ

“รักไงได้ยินหรือปล่าว”ต้นอ้อพูดแล้วพลิกตัวไปกอดท้องของตี๋แทน

“เธอให้ท่าชั้นเองนะ”ตี๋พูดแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์

“ชั้นรักนาย แต่นายทำชั้นเจ็บรู้ตัวไหม”เสียงสะอื้นน้อยๆดังออกมาจากปากบางๆที่สั่นระริกของต้นอ้อ

“ลีฟฟี่ นายทำชั้นเจ็บ”คำพูดนั้นทำให้ตี๋ชะงักกับสิ่งที่คิดจะทำ

“....”ตี๋เงียบงำ

“นายทิ้งชั้น นายมันชั่ว นายมันหลายใจ ฮือๆ นายมันหลายใจ นายไม่เข้าใจชั้น นายไม่เข้าใจชั้น ฮึกๆ”น้ำตาเม็ดเล็กๆไหลซึมผ่านดวงตาที่หลับสนิท มือทุบตีร่างตี๋อย่างอัตโนมัติ ตี๋ปล่อยให้ร่างเล็กระบายอารมณ์โดยไม่ขัดขืน

“นายทำชั้นเจ็บ นายทำชั้นแทบตาย นายรู้ไหม มีหน้ามาขอชั้นคืนดี ออกไปให้พ้น ออกไปสิ ฮือๆๆ”ต้นอ้อทุบแรงขึ้นพร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้นมา ต้นอ้อเห็นอะไรไม่ชัดเจนนักแต่เขากลับเห็นว่าตี๋เป็นลีฟฟี่ ต้นอ้อโผหน้าเข้าไปจูบอย่างไม่รู้ตัว

“อื้อ”เสียงครวญครางบางๆจากลำคอต้นอ้อพร้อมมือน้อยๆค่อยๆลูบไล้และทรอดผ่านใต้แขนของตี๋เข้าไปลูบหลังของตี๋เบาๆอย่างจั๊กจี๋ ไหนเธอบอกว่าเธอเพิ่งเสียเวอร์จิ้นให้กับชั้น และที่เธอทำอยู่จะให้ชั้นเชื่อหรอว่าเธอไม่เคยเสียตัวให้..ไอ้หน้าหมานั่น

“ชั้นชอบนายนะตี่ตี๋”หลังจากถอนจูบออกดวงตาคู่สวยหยาดเยิ้มก็ลดต่ำลงและปิดลงสนิท ต้นอ้อหลับคาอกของตี๋ทันที มือน้อยถูกทับด้วยแผ่นหลังของตี๋ ตี๋ค่อยๆแกะมือนั่นออกเพราะกลัวว่าจะเจ็บ ตี๋ยิ้มบางๆแต่ในใจมีความสุขยิ่งกว่าได้ขึ้นสวรรค์ เธอหมายความว่ายังไง ชั้นไม่เข้าใจเธอเลยต้นอ้อ ตี๋นึกในใจก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับสาวที่นอนทับคาอก

ณ คอนโดโทโมะ

“เห็นไหม ข่าวเราถูกประกาศเป็นทางการละนะ”โทโมะพูดขึ้น ตัวเองนอนหนุนตักของแก้วอยู่บนโซฟา แก้วโยนไส้กรอกให้เจ้าไส้กรอกกินทีละนิด

“ก็ลองไม่เปิดเผยดูสิชั้นได้ฆ่านายแน่”แก้วเอ่ยขึ้น

“รู้ไหมทำไมชั้นถึงหยุดทุกอย่างไว้ที่แก้ว”โทโมะถามขึ้น

“เพราะว่าชั้นสวยกว่าทุกคนงั้นหรอ”แก้วแกล้งทำเฉไฉ

“ไม่ใช่โดยสิ้นเชิง รู้ไหมภาพแรกที่ชั้นเห็นเธอ สภาพเธอไม่ต่างจากเด็กกระโปโลบ้าๆบอๆคนนึง คนอะไรกล้ายอมรับกับคนอื่นตรงๆว่าที่บ้านไม่มีโทรทัศน์ และยังเรียกชื่อชั้นผิดๆถูกๆหลายรอบเพื่อจะช่วยไอ้หมาน้อยที่นอนแอ๊งแม๊งจะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่กับพื้น แถมยังพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีในสายตาสำหรับคนที่รักและเสียใจที่ฉันไปทำอะไรกับคนอื่น ตอนแรกชั้นก็ไม่คิดหรอกนะว่าจะหยุดทุกอย่างไว้ที่เธอแต่อะไรบางอย่างมันดลใจชั้น ทุกๆสัมผัสที่ชั้นแตะต้องตัวเธอก็ทำให้ชั้นอยากอยู่กับเธอตลอดไป ยิ้มของเธอมีเสน่ห์ชวนหลงไหลแถมยังชอบฉวยโอกาสขโมยจูบชั้นอยู่เรื่อย ขี้น้อยใจ แต่ที่ชั้นประทับใจมากที่สุดคือวันนี้ วันที่เธอเข้าใจทุกอย่างในตัวชั้นที่ชั้นเป็น เข้าใจในอดีตที่ชั้นเคยทำอะไรผิดพลาดไป เธอให้อภัยชั้นได้ เธอเข้าใจชั้นเสมอ เธอไม่คิดที่จะทิ้งให้ชั้นนอนเบื่อโลก และเธอรู้ว่าชั้นรักเธอ ทั้งหมดนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ชั้นรักเธอที่สุด”โทโมะพูดจบแก้วก็โน้มหน้าลงมาฉวยโอกาสขโมยจูบอีกเช่นเคย(เรื่องนี้พระเอกหื่นหรือนางเอกกันแน่)แก้วถอนจูบออกช้าๆและยิ้มให้

“อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง ชั้นไม่อยากให้เหตุการณ์มันแย่ลงหรือเปลี่ยนแปลงไปกว่านี้เลย นี่แหละคือที่สุดของเราสองคน”แก้วพูดขึ้น

“มันยังไม่สุดหรอกแก้ว ที่สุดของเราคือการแต่งงานใช้ชีวิตรักอยู่ด้วยกัน”โทโมะเอ่ยขึ้นเบาๆพอได้ยินกันสองคน

“หงิงๆ”เจ้าไส้กรอกครางน้อยๆพร้อมกระโดดขึ้นไปนอนบนท้องโทโมะ

“โอ๊ย”โทโมะอุทานเบาๆเพราะเจ็บท้อง

“ดีมาก เหยียบพ่อแกให้แบนไปเลย”แก้วเสริมเมื่อเห็นโทโมะทำหน้าสะเอียน

“หงิงๆ”ไส้กรอกครางน้อยๆแล้วนอนลงบนท้องของโทโมะ

“ไอ้ไส้กรอก พื้นมีให้นอนไม่นอน มาขัดจังหวะชั้น แกตาย!!”โทโมะลุกขึ้นวิ่งไล่เจ้าไส้กรอก ทั้งคู่วิ่งกันทั่วห้องจนแก้วได้แต่ส่ายหัวไปมาและหัวเราะเพราะเห็นโทโมะวิ่งไม่ทันเจ้าไส้กรอก

“แฮ่กๆๆ แก้วจ๋า เค้าเหนื่อย แฮ่กๆ พาไปนอนหน่อยสิ บำบัดให้ดีด้วยนะ”โทโมะพูดแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์

“อย่ามาบ้านะ”แก้วพูดแล้วเดินเชิดเข้าห้องนอนไป โทโมะเดินตามหยอยๆเข้าห้องนอนไปด้วย

“นี่แหนะ”โทโมะใช้อกกว้างดันตัวแก้วไปนอนบนเตียง

“นี่ ลดความหื่นสักวันไม่ได้หรอย๊ะ ชั้นไม่ไหวกับนายแล้วนะ”แก้วเอาศอกเท้าเตียงแล้วมองโทโมะ

“นี่ก็ลดแล้วนะ ปกติวันละประมาณ2-3หนกับคนหลายๆหน้าแต่นี่ชั้นลดเหลือวันละหนกับคนคนเดียวคือเธอนะจ๊ะดาลิ้งค์”โทโมะทำเสียงออดอ้อนและคร่อมตัวแก้วไว้

“ไอ้หื่นกาม”แก้วพูดและหันหน้าหนี

“ยอมรับ”โทโมะพูดและหัวเราะออกมาเบาๆ

“นี่ บ้าหรือไงมาขำหนะ”แก้วพูดและเอามือตีโทโมะเบาๆ

“จุ๊บ”โทโมะปิดปากของแก้วด้วยปากตัวเองและจัดการกิจกรรมเหมือนๆทุกคืน......(ขาดไม่ได้เลยหรือไง เดี๋ยวม๊าชั้นช้ำหมด)

เช้าตรู่

ณ บ้านพักตี๋

“ต้นอ้อ ๆ”ตี๋ปลุกต้นอ้อที่นอนอยู่ข้างกายและกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับผ้าห่มสีเทาที่ห่มร่างทั้งคู่ไว้ด้วยกัน ต้นอ้อดิ้นหน่อยๆแล้วลืมตา

“หือ...”ต้นอ้อลากเสียงเบาๆและหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“ตื่นได้แล้ว นอนกอดชั้นอยู่นั่น รักชั้นหรือไง”ตี๋แกล้งพูดแซวแต่คนที่หลับอยู่ดันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น

“อือ...”เสียงครางน้อยๆผ่านปากของต้นอ้อมาก่อนที่ต้นอ้อจะลืมตาขึ้น

“อะไรกัน”ต้นอ้อสปริงตัวอย่างรวดเร็วและหันมองร่างของตี๋ที่ถอดเสื้อนอนบนเตียง ต้นอ้อรีบสำรวจร่างกายตัวเองแต่ก็ยังอยู่ในคราบของนักศึกษาที่ไม่ได้อาบน้ำเหมือนเดิม

“ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ”ตี๋ลุกขึ้นนั่งตามและมองตาต้นอ้อที่โปนเป็นปลา

“ชั้นอยากไปมหาลัย พาชั้นไปเปลี่ยนชุดใหม่ทีสิ”ต้นอ้อพูดขึ้นแล้วทำท่าจะเดินไปหาเสื้อคลุม

“ชุดนักศึกษาผู้หญิงชั้นมีเต็มเลย แค่เอาเข็มขัดเธอมาใส่และเข็มกลัดเธอติดอกก็ใช้ได้ละ”ตี๋พูดขึ้นทำให้ต้นอ้อชะงักและหันควับกลับไปมอง

“ทำไมถึงมี”ต้นอ้อถามขึ้น

“ก็ของปกติหนะ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยกับนักศึกษาที่มานอนกับชั้น”ตี๋ทำหน้าชิวล์ๆแต่ต้นอ้อเอาหมอนเหวี่ยงใส่ตี๋เต็มหัว

“ตี่ตี๋ ทำไมนายทำตัวแบบนี้นะ ไม่เข้าใจเลย”ต้นอ้อลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมแล้วเข้าห้องน้ำไป

“ฮึ...น่ารักนะ”ตี๋พูดเบาๆและลุกไปหยิบเสื้อคลุมอีกตัวไปเข้าห้องน้ำส่วนตัวที่ใหญ่หรูอลังการพร้อมมีน้องๆมาคอยเช็ดถูตัวให้โดยไม่ต้องพึ่งใคร

ณ มหาวิทยาลัย

“แก้ว”ต้นอ้อเรียกแก้วที่มาถึงทีหลัง

“ต้นอ้อ คิดถึง”แก้วเข้าไปสวมกอดต้นอ้อไว้แน่น โทโมะยังคงยืนจ้องหน้าอยากเคียดแค้นกับตี๋

“นี่หนุ่มๆ มานั่งด้วยกันก่อนสิ วันนี้มหาลัยตี๋ปิดใช่ม๊ะ และนายก็ไม่มีงานนะโทโมะ”แก้วออกปากชวน ทั้งสองคนหันไปมองก่อนจะSitลงบนม้าหินแต่ดันอยากนั่งที่เดียวกันคือข้างๆแก้ว

“ชั้นจะนั่ง”ตี๋พูดขึ้น

“ชั้นจะนั่ง นี่มันแฟนชั้น”โทโมะเอ่ย

“ก็ชั้นจะนั่งแกจะทำไม”ตี๋พูดแล้วดันโทโมะ

“ก็บอกว่ากูจะนั่ง”โทโมะเริ่มขึ้นเสียง

“กูก็จะนั่งมึงทำไมวะไอลูกเมียหลวง”ตี๋เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

“ไอ้ตี๋มึง”ผลั่ว หมัดฟาดลงบนหน้าของตี๋จนเป็นรอยแดงจัด ต้นอ้อรีบเข้าไปประคองตี๋ทันที

“โทโมะหยุดนะ”แก้วเดินเข้าไปขวางทั้งคู่เอาไว้

“มึงจำไว้นะ ยังไงกูก็เป็นลูกของเมียคนแรกของพ่อ มึงมันลูกเมียน้อย มึงอย่ามาทำให้ความรักกูพังเหมือนที่แม่มึงทำกับแม่กูและพ่อให้ต้องจากกัน มึงมันก็สันดานเหมือนแม่มึงนั่นแหละ”ผลั่ว ไม่ทันใดมือของตี๋ก็ฟาดลงบนหน้าโทโมะจนเกิดรอยเช่นกัน ต้นอ้อรีบไปยืนบังกันหมัดที่สองแต่แล้วก็ ผลั่ว

“แอ่ก”ต้นอ้อร่วงลงกับพื้นเมื่อเจอหมัดหนักหน่วงของตี๋ฟาดเข้าที่หน้า แก้วรีบเข้าไปประคองทันที

“กูลูกเมียน้อยแล้วยังไง แม่กูไม่เคยแม้แต่จะทำให้พ่อกับแม่มึงแตกแยกเลย มึงมันลูกทรภี ทิ้งแม่ กูนี่แหละที่ดูแลแม่มึงจนแม่มึงตายไป มึงมันเกิดทีหลังกู มึงไม่รู้อะไรมึงอย่ามาพูด”ตี๋กล่าวขึ้นโดยไม่สนใจต้นอ้อ ทุกคนในมหาลัยรวมถึงอาจารย์พากันจ้องมองทั้งคู่ฟาดฟันสายเลือดกันอย่างไม่วางตา

“และกูจะดูแลยังไง กูอายุน้อยกว่ามึงตั้งสองปี มึงจะให้กูเลี้ยงแม่ยังไงวะ มึงอายุ7ขวบกู5ขวบยังเด๋ออยู่ จำอะไรก็ไม่ค่อยได้ จำได้แต่ว่ามึงประจบประแจงแม่กูเพื่อจะเอาสมบัติก่อนแม่กูตาย และแล้วมึงก็ได้อย่างที่มึงคิด ไอหวังสมบัติ!!”โทโมะเอ่ยลั่น

“พอสักทีเถอะ ใครจะลูกเมียน้อยเมียหลวงยังไงก็พ่อเดียวกันอยู่ดี”แก้วลุกขึ้นยืนขวางทั้งคุ่และหันไปตวาดทั้งสองคนสลับกันไปมา ต้นอ้อค่อยๆลุกขึ้นตาม

“เมื่อไหร่นายสองคนจะเลิกอาฆาตกัน”แก้วเอ่ยขึ้นและกอดอก

“ที่แท้ก็คงจะเป็นเรื่องนี้เลยทำให้ไม่ยอมลดรามือกันเลย”แก้วพูดอีกครั้ง

“ถ้าชั้นจะดีกับมัน วันนั้นน้ำคงท่วมหลังเป็ด”โทโมะพูดขึ้นและมองหน้าหญิงสาวทั้งสอง

“งั้นชั้นจะไปจับเป็ดกดน้ำเดี๋ยวนี้แหละ”ต้นอ้อจับแก้มตัวเองและพูดขึ้น

“พูดอะไรของเธอ เงียบปากไปเลยนะยัยจุ้น”ตี๋หันมาตวาดก่อนจะหันไปส่งสายตาฟาดฟันใส่โทโมะ

“เออ ชั้นผิด ok ฆ่ากันให้ตายไปเลย ชั้นไปละ ไปเถอะแก้ว”ต้นอ้อพูดและดึงมือแก้วเดินออกจากจุดนั้นไปแต่แก้วดันโดนโทโมะดึงตัวไป

“มากับชั้น”โทโมะพูดจบก็ดึงแก้วเหินเวหากลางนภาแสนกว้างไกล(เว่อร์)ไปขึ้นรถ

“ฮึ่ย...”ตี๋สบถออกมาเบาๆและหันตัวเดินหนี

“นี่ จะไปไหน”ต้นอ้อเอ่ยถามขึ้นแล้วลูบแก้มที่แดงเริ่มจะเขียวของตัวเองเบาๆ

“เรียนสิยัยโง่ ถามอยู่ได้ คิดว่าชั้นจะไปไถนาหรอ”ตี๋เอียงคอหันมาพูด

“ก็นึกว่าจะไปไถนา เห็นเขางอก และมหาลัยนายก็หยุด เขางอกใหญ่แล้วนะ”ต้นอ้อพูดจบก็ทำท่าจะเดินไปแต่ตี๋ดึงแขนไว้

“ว่าฉันเป็นควายหรอ”ตี๋พูดขึ้น

“และคิดว่าชั้นว่านายเป็นเซร่ามูลมีเขางั้นหรอ ฮึโง่จังเนอะ”ต้นอ้อหัวเราะในคอเบาๆ

“ยัยตัวแสบ”ตี๋ดึงต้นอ้อให้หันหน้ามาและประกบปากลงไปอย่างเต็มแรงโดยไม่ปรานี ว้ายๆๆๆ ไอบ้า ชั้นอายคนนะเว้ย ปล่อยๆๆๆ ต้นอ้อสะบัดตัวไปมามือสองมือผลักอกชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเต็มที่ ตี๋ไม่หยุดแค่ปากแต่ดันใช้ลิ้นเล็กที่มีรสชาติของน้ำส้มปะปนอยู่ด้วยทรอดแทรกเข้ามาในโพรงปากและนั่นคือจังหวะดีของต้นอ้อ ต้นอ้อกัดล้นของตี๋เบาๆเพราะกลัวว่าจะเจ็บ แรงขึ้น แรงขึ้น แรงขึ้น จน....เจ็บ

“โอ๊ย”ตี๋ร้องเบาๆพร้อมจับปากตัวเอง

“สมน้ำหน้า ฮึ่ย ขายหน้าชะมัด”ต้นอ้อวิ่งออกจากมหาลัยอย่างไว ตี๋ยิ้มเชิงเจ้าเล่ห์และหันมองหลายๆสายตา (ทั้งมหาลัย) ที่กำลังจับจ้องพร้อมยักคิ้วเบาๆแล้ววิ่งตามต้นอ้อออกไป

บนรถโทโมะ

“ลากชั้นมาทำไม”แก้วถามแล้วหันไปมองโทโมะ

“วันนี้ว่าง ไปเที่ยวกันไหม”โทโมะออกปากชวน

“ชั้นจะไปเรียน ไม่ได้เรียนนานแล้วเดี๋ยวสอบไม่รู้เรื่อง”แก้วพึมพำ

“นี่มันมหาลัยนะ ไม่เรียนก็ไม่มีใครว่า เค้าให้อ่านหนังสือแล้วสอบ ดูอย่างชั้นสิ ไม่เคยไปเรียนสักวัน พอถึงเวลาสอบก็สอบเลย”โทโมะเอ่ยขึ้น

“แต่ชั้นไม่ใช่นายนะ...เอาเถอะ นานๆจะว่างที”แก้วหันหน้าออกไปมองถนน

“และจะไปไหน”แก้วถาม

“ทะเลจ้า”โทโมะพูดติดเด็ก

“ว่าแต่...นายเป็นน้องชั้นสองปีหรอ”แก้วถามแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ

“แล้วไง”โทโมะพูดขึ้น

“ก็นายเป็นน้องชั้น ทำไมหน้าแก่จัง ฮ่าๆๆๆๆ”แก้วขำเสียงร่วน

“อยากตายหรอ”โทโมะจอดรถข้างทางอย่างชะงักและจ้องหน้าแก้ว

“เอ่อ...ยังไงนายก็เป็นเด็กน้อย ว่าไงจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย ฮ่าๆๆๆๆ”แก้วหัวเราะจนหัวฟูฟ่องเหมือนหมาบ้า

“แต่อะไรๆชั้นมันไม่น้อยแล้วนะ”โทโมะทำหน้าเจ้าเล่ห์จนแก้วถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วหยุดหัวเราะ

“อย่ามาทำหน้าหื่นเดี๋ยวฆ่ายัดเบาะ”แก้วพูดและผลักโทโมะที่ยื่นหน้ามาใกล้ออก

“ไม่ขำต่อหรอแม่สาวใหญ่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”โทโมะเป็นฝ่ายขำอย่างผู้ชนะบ้าง

“อี๊ ไอ้ลามก”แก้วทุบโทโมะไปเต็มแรง

“ลามกกับเธอคนเดียวนะ”โทโมะพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบแก้วอย่างแผ่วเบา

“รักเธอจังเลยแก้ว”โทโมะถอนจูบออกมาเบาๆแล้วพูดขึ้น

“อื้อ”แก้วพยักหน้างึกๆแล้วโผเข้าจูบโทโมะบ้าง

“เธอแต๊ะอั๊งชั้นอีกแล้วนะ”โทโมะพูดแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์

“แล้วไง นายแต๊ะอั๊งชั้นเยอะกว่าที่ชั้นแต๊ะอั๊งนายซะอีก ชั้นยังไม่ว่าซักคำ”แก้วพูดแล้วหันหน้าหนี

“หลงสเน่ห์ชั้นแล้วหละซี่..”โทโมะพูดยั่ว

“และถ้าบอกว่าใช่หละ”แก้วไม่สบตาโทโมะ

“ชั้นก็หลงสเน่ห์เธอเหมือนกัน”โทโมะพูดแล้วขับรถออก

บนรถตี๋

“ยัยจุ้น ไม่คิดจะขึ้นรถชั้นจริงๆหรอ”ตี๋ที่ขับรถตามหญิงสาวที่เดินจับแก้มตัวเองอยู่นานพอสมควรแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมใจอ่อน

“นี่...ต้นอ้อครับ ขึ้นรถผมเถอะนะ”ตี๋พูดเชิงสุภาพ

“รำคาญ ไปสักทีได้ไหม ทำฉันขายหน้ายังจะตามมาอีก”ต้นอ้อตะโกนขึ้น

“อ่าว เข้าไปทำไมในนั้นหนะ”ตีที่เห็นต้นอ้อเดินเข้าไปในร้านขายยาก็เอ่ยปากถามขึ้น

“ดูหน้าชั้นก่อนสิบวมเป็นตูดเด็กแล้วถามมาได้ ก็ฝีมือนายนั่นแหละ”ต้นอ้อเดินเข้าไปในร้านขายยาเพื่อซื้อครีมบรรเทาอาการปวดและยาแก้ช้ำทั้งหลายออกมาเป็นถุงๆ

“มา ขึ้นรถ”ตี๋ที่ยืนรอหน้าร้านเมื่อเห็นต้นอ้อเดินออกมาก็ฉุดมือดึงขึ้นรถไป

“ไม่เอา ปล่อยนะ อย่ามายุ่ง โอ๊ย ชั้นเจ็บแก้มอยู่นะ”ต้นอ้อแกล้งสำออยทันควันเพื่อให้ตี๋ปล่อยมือจากแขนเค้าเพื่อสนใจใบหน้าเค้าบ้างและจะหาโอกาสวิ่งหนี

“ไหน เจ็บมากไหม”ตามคาด ตี๋หันมาจับหน้าของต้นอ้อเบาๆ ต้นอ้อเตรียมจะวิ่งแต่ทันใดที่สตาร์ทฝีเท้ามือหน้าก็ดึงแขนไว้อย่างแน่น

“โอ๊ย ปล่อยสิว๊อย”ต้นอ้อพูดลั่น

“คิดว่าแผนตื้นๆนี่จะได้ผลหรอ”ตี๋พูดเป็นเชิงรู้ทันและดึงต้นอ้อยัดใส่รถไปแล้วขับรถออก

“จะพาชั้นไปไหน”ต้นอ้อหันมาทำตารังควานใส่

“ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้”ตี๋พูดขึ้น

“หะ...นี่ลากชั้นมาและยังไม่ให้ชั้นรู้อีก....นายนี่มันบ้ามากเลยนะ”ต้นอ้อพูดแล้วแกะยาออก

“ไหนดูสิ”ตี๋จอดรถในปั๊มแล้วจับหน้าของต้นอ้อหันไปมา

“นี่ชั้นก็มือหนักเหมือนกันนะ”ตี๋พูดแล้วยิ้มเบาๆ

“ใช่เวลามาภูมิใจไหมเนี้ย...ไอ้บ้า...ปล่อย...จะทายา”ต้นอ้อสะบัดหน้าออกแล้วบีบยาจากหลอดขึ้นมาทาเบาๆ

“โอ๊ยยยยย ทำไมเจ็บจังเลย”ต้นอ้อพูดกับตัวเอง ตี๋ที่เห้นก็หัวเราะออกมา

“ผู้หญิงอะไรมือหนัก...มานี่เดี่ยวทำให้...ชั้นมือเบา”ตี๋พูดขึ้นแล้วคลึงที่แก้มของต้นอ้อเบาๆ

“เมื่อกี้ยังบอกว่าตัวเองมือหนักอยู่เลย จะเอาไงแน่ หนักหรือเบา”ต้นอ้อพูด

“หมันไส้”ตี๋กดมือลงบนแก้มต้นอ้ออย่างหมันไส้

“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย”ต้นอ้อพูดขึ้น ยาเข้าที่ดีตี๋ก็ลดมือลงไปรวบเอวน้อยของต้นอ้อไว้

“ชั้นไม่ได้เป็นแผลที่เอว ไม่ต้องมาจับ”ต้นอ้อสะบัดเอวเบาๆ

“อยากจับ....จะทำไม”ตี๋พูดพร้อมกับจ้องตาต้นอ้อเหมือนกำลังส่งกระแสจิตให้สาวตรงหน้าอ่อนระทวย

“….”ทั้งสองคนยังคงเงียบต่อกัน

“….”โอ๊ย จะมองอะไรชั้นนักหนา นายทำให้ชั้นอยากดึงนายเข้ามาจูบมากเลยนะรู้ตัวไหม (ต้นอ้อเริ่มหื่นละ)

“........-x-”ตี๋ประทับริมฝีปากลงบนปากนุ่นๆของต้นอ้ออย่างบางเบาพร้อมลิ้นอันอ่อนเกี่ยวพันลิ้นเล็กไปมา นานแสนนาน แสนนาน และก็แสนนาน

“จูบชั้นทำไม”ต้นอ้อถามขึ้นเมื่อตี๋ถอนจูบออก

“ความจริงก็อยากต่อนะ แต่สถานที่ไม่ให้”ตี๋ตอบไม่ตรงคำถาม

“นายตอบไม่ตรงคำถาม”ต้นอ้อพูดขึ้น

“ชั้นอยากจูบ ทำไมหละ”ตี๋พูดเป็นเชิงปัดคำถาม

“เหตุผล”ต้นอ้อพูดขึ้น

“เหตุผลคือ อยากจูบแอ่นหมันไส้”ตี๋พูดแล้วยิ้มบางๆ

“อือ”ชั้นผิดหวังกับคำตอบนี้มาก...จะมีวันที่เค้าจะบอกชั้นว่าที่จูบชั้นเพราะรักไหม หรือไม่ก็เพราะชั้นชอบเธอ...แบบนี้มีไหม วันนั้นน้ำคงท่วมหลังเป็ด ดูสิ ขนาดตายมันยังอืดไม่จมน้ำเลย ชั้นคงเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกรียจสินะ ต้นอ้อนึกแล้วหันหน้าไปมองด้านอื่นสายตาส่อถึงความผิดหวังครั้งสูงสุดเลยก็ว่าได้ เมื่อตี๋เห็นก็นึกสงสารและหมันไส้ตัวเองที่พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้

“ไปทะเลกันไหม”ตี๋พูดถามขึ้น

“อือ”ต้นอ้อพูดแต่คำนี้มาสองครั้งแล้ว เมื่อตี๋ได้ยินก็มองหน้าต้นอ้อด้วยแววตารู้สึกไม่ดี

“ไปซื้ออะไรมาตุนไว้กินกลางทางดีกว่านะ”ตี๋เปิดประตูรถลงไปแต่ต้นอ้อไม่ขยับไปไหน สายตาเหม่อลอยมองไปที่กระจกข้างอย่างผิดหวัง

“ไปด้วยกันสิ”ตี๋เดินไปเปิดประตูต้นอ้อ

“ไม่หละ ชั้นไม่กิน”ต้นอ้อพูดแล้วหันไปมองอีกทาง

“บอกให้มาก็มาเถอะน่า”ตี๋พูดติดรำคาญและดึงมือต้นอ้อ

“เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้ซะที ชั้นไม่ใช่ตุ๊กตาของนายนะที่จะมาดึงแขนดึงขาแบบไม่คิดอะไรอย่างงี้ ชั้นเบื่อเต็มทนกับเจ้าของตุ๊กตาใจคอโหดเหี้ยมอย่างนายแล้วนะ อยากไปไหนก็ไปไม่ถามถึงความรู้สึกชั้นบ้างเลย....ถ้านายไม่คิดอะไรก็อย่ามาทำให้ชั้นคิดได้ไหม !!”ต้นอ้อพูดเสียงดังจนเด็กปั๊มและหลายๆคนในปั๊มหันมอง

“ใครว่าชั้นไม่คิดหละ ชั้นก็รักเธอนะ ถ้าไม่รักก็คงไม่พามา ถ้าไม่รักก็คงไม่ดึงเธอให้มาอยู่ใกล้ๆ ถ้าไม่รักก็คงไม่แกล้ง ถ้าไม่รักก็คงไม่กอด ถ้าไม่รักก็คงไม่จูบ ถ้าไม่รักก็คงไม่....!! อุ๊บ”ต้นอ้อเอามือขึ้นไปปิดปากตี๋ทันทีเพราะเหมือนรู้ว่าตี๋กำลังหมายถึงอะไร

“หยุดพูดเถอะ”ต้นอ้อลดระดับเสียงลงและปล่อยมือออกจากปากตี๋

“ทีนี้เข้าใจชั้นแล้วใช่ไหม”ตี๋ถามขึ้น

“ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อนายดีไหม”ต้นอ้อพูดขึ้น

“นี่ยังไม่เชื่ออีกหรอ”ตี๋พูดแล้วประกบปากลงบนปากนุ่มของต้นอ้อทันที

“อื้อๆๆๆ”ต้นอ้อดิ้นพรวด นี่ครั้งที่สองแล้วนะที่นายทำแบบนี้ต่อหน้าคนหลายๆคน

“ชั้นรักเธอรัก....เข้าใจไหม”ตี๋ถอนจูบออกมาแล้วพูดขึ้นก่อนจะดึงแขนต้นอ้อลงไปซื้อของท่ามกลางสายตาผู้คน ดีใจ เขิน แต่ก็ อาย

ณ ทะเล

“ดูนู่น”โทโมะชี้เรือลำนึงให้แก้วดู

“เรือ...”แก้วชักจะงงๆว่าจะชี้ให้ดูทำไม

“ชั้นหมายความว่า ชั้นจะพาเธอขี่เจสกีไปที่นู่น”แก้วถึงกับตาค้าง

“ไม่อาววววว ถ้าชั้นติดเกาะขึ้นมาจะทำยังไง”แก้วถามแล้วทำหน้าตื่นเต้น

“ระดับนี้แล้ว ไม่มีพลาด”โทโมะพูดอย่างมั่นใจในตัวเอง

“ที่ชั้นกลัวก็กลัวระดับนี้นี่แหละ”แก้วหันไปบอกกับโทโมะ

“เหอะน่า....ไปเหอะ”โทโมะดึงมือแก้วขึ้นแล้วไปเอาเจสกีส่วนตัวมา

“ไม่ๆๆๆ ชั้นกลัวๆๆ”ในระหว่างนั้นทั้งคู่ได้ยินเสียงผู้หญิงแปร๊นออกมาทำให้สองคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน

“ต้นอ้อ ตี๋”ทั้งสองคนทำหน้าตกใจที่เจอตี๋และต้นอ้อที่นี่

“อ้าว มาทำอะไรกัน”แก้วเอ่ยถามขึ้น

“แก้ว ช่วยด้วย ตี๋จะพาชั้นขึ้นเจสกี”ต้นอ้อวิ่งไปหลบหลังแก้ว

“ชั้นคงช่วยไม่ได้ ชั้นก็โดนเหมือนกัน”แก้วบอกแล้วทำหน้าบูด

“แก้วยังกล้ากว่าเธออีกนะยัยเน่า”โอ๊ย จะมีวันไหนที่หมอนี่เรียกชื่อชั้นถูกบ้าง ต้นอ้อทำหน้าเซงและถูกฉุดตัวไป

“เรามาแข่งกันไหม ใครถึงเสานู้นก่อนชนะ”โทโมะใช้ความคิดเด็กๆของตัวเอง

“อย่าแข่งเลย แค่นี้ชั้นก็เสียวพอแล้ว”ต้นอ้อทำหน้าจะร้องไห้และมองโทโมะ โทโมะยิ้มให้พร้อมยักไหล่

“บางทีไอ้ตี๋อาจปอดแหก”โทโมะพูดแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ

“ชั้นเคยแพ้แกด้วยหรอว่ะ”ตี๋เอ่ยขึ้นก่อนจะเอาชูชีพสวมให้ตัวเองแล้วโยนอีกอันที่มือให้ต้นอ้อ

“ถ้าจะแข่ง ชั้นไม่ไปด้วยนะ”แก้วพูดแล้วกอดอก

“เธอต้องไป”โทโมะเอ่ยแล้วดึงแก้วขึ้นไปนั่งบนเจสกีรวมถึงตี๋ที่เดินตามมาทีหลังแล้วดึงต้นอ้อขึ้นตามมา

บรื้นๆ เสียงเครื่องถูดสตาร์ทดัง ทั้งคู่เร่งเครื่องอย่างแรงออกพร้อมกัน ฟิ่ว

“ว๊ากกกกกกก ชั้นเสียวนะ”แก้วพูดเสียงดังแต่โทโมะได้ยินแว่วๆ

“เกาะไว้แน่นๆและอย่าพูดอะไร ชั้นเสียสมาธิ”โทโมะพูด แก้วกระชับแขนกอดโทโมะไว้แทนที่จะเกาะ

“ฮือๆๆ ชั้นจะอ้วก”ต้นอ้อพึมพำ

“ก็อ้วกใส่ทะเลไปสิ”ตี๋พูดขึ้นอย่างไม่สนใจ

“เกาะเอวชั้นไว้แน่นๆ กอดได้ก็ดี”(คนนู้นนางเอกหื่น คนนี้พระเอกหื่น ตายๆๆนิยายชั้น) ต้นอ้อกอดตี๋ไว้แน่น

ฟื้ดๆๆๆ พรึ่บ ต๋องแต๋งๆๆ เครื่องของทั้งคู่หยุดพร้อมกันและลอยอยู่กับน้ำอย่างไม่รู้สาเหตุ

“ถึงแล้วใช่ไหม นายเสมอกัน เก่งมาก แฮ่กๆ”แก้วหอบเหนื่อยอย่างเบาๆ

“ยังไม่ถึง น้ำมันหมด”ชายหนุ่มทั้งคู่พูดพร้อมกับ

“หะ..... นะ...นี่มันกะ...กลางทะเลนะ”ต้นอ้อตาค้าง

“เห็นเป็นกลางท้องฟ้าหรอ”ตี๋พูดติดกวนนิดๆ

“แล้วจะทำยังไงหละทีนี้ ฮือๆๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูอยากกลับบ้าน”ต้นอ้อร้องไห้เป็นเด็ก

“หุบปากเหอะน่า รำคาญจังยัยจุ้น”ตี๋พูดติดรำคาญ

“และจะเอาไงกัน”แก้วมองโทโมะ โทโมะหันมาสบตาแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ชั้นว่ายน้ำเป็น เดี๋ยวชั้นว่ายไปเรียกคนมาช่วยจากฝั่งเอาไหม ชั้นแชมป์นักว่ายน้ำเชียวนะ”ต้นอ้อปาดน้ำตาแล้วยิ้ม ทุกสายตา ณ ที่นั้นพากันจ้องมองต้นอ้อ

“อยากเจอปลากัดตูดก็เอา”ตี๋พูดขึ้น

“ไม่เอาๆๆ ชั้นกลัวปลา ม้ายเอาแล้ว”ยัยบ้า และจะกลับยังไงหละ แก้วนึกแล้วทำหน้าครุ่นคิด

“ชั้นว่าคงต้องปล่อยเจสกีไปตามแรงลมจนถึงฝั่งแล้วหละ”โทโมะพูดขึ้น

มืดตึบ

“อื้อ”แก้วที่นอนหลับเอาหัวพิงหลังโทโมะครางน้อยๆออกมา

“ฮึกๆ”ต้นอ้อสะอื้นฮึกๆโดนมีตี๋นอนพิงตัวหลับอย่างไม่เกรงใจ

กึก

“ฝั่ง”โทโมะเอ่ยขึ้นแล้วหันมองต้นอ้อที่ยังมีสติ

“ถึงฝั่งแล้ว เย้ๆๆๆ”ต้นอ้อตะโกนจน พลึก เจสกีลำเล็กพลิกคว่ำลงทะเล ตี๋ที่หลับอยู่ก็ลืมตาอย่างตกใจแต่มีชูชีพเลยไม่เป็นอะไร

“กรี๊ดดดดดดดดด ปลาๆๆๆ”ต้นอ้อสาวแขนอย่างไวเข้าหาฝั่ง

“ไม่รอชั้นเลยนะ”ตี๋พูดแล้วค่อยๆว่ายเข้าฝั่ง โทโมะปลุกแก้วเบาๆก่อนที่จะก้าวเท้าลงไปด้วยกัน

“นี่มัน...”ต้นอ้อที่ก้าวเข้ามาคนแรกมองไปรอบๆที่มืดๆแล้วเอ่ยขึ้น

“เกาะ!!”ทั้งสี่คนประสานเสียงกัน

“พวกเราจะกลายเป็นลิงแล้วใช่ไหม”แก้วเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาคลอ

“วิญญาณยัยเอ๋อจะสิงร่างแกอีกแล้วนะ อย่าขี้แงเหมือนแต่ก่อนสิ”ต้นอ้อเข้ามาลูบหลังทั้งๆที่น้ำตาตัวเองยังเช็ดไม่หมด

“ทั้งคู่นั่นแหละ”ตี๋และโทโมะพูดพร้อมกันก่อนจะส่งสายตาฟาดฟันใส่กันอีกครั้ง

“เดี่ยวชั้นไปหาอะไรให้กินนะ”โทโมะพูดขึ้น

“ไม่ต้อง ชั้นไปเอง”ตี๋พูดแล้วดึงแขนโทโมะไว้

“ไม่ต้อง ชั้นจะทำตัวเป็นประโยชน์บ้าง อย่าขัด”โทโมะเอ่ยแล้วกระชากมือตัวเองออก

“แกมันเด็ก ไปนั่งเฝ้าสาวๆไป”ตี่พับแขนเสื้อสีขาวของตัวเองขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไปกับความมืด

“ตี่ตี๋ ไปไหนหนะ”ต้นอ้อชะเง้อมองแล้วจะวิ่งตามไป

“ไม่ต้องไป รออยู่นี่กับชั้น”โทโมะพูดขึ้น ต้นอ้อชะงักก่อนจะเดินไปนอนที่โคนต้นไม้ใหญ่ แก้วจับมือโทโมะแล้วยิ้มให้

“เดี๋ยวเราก็ต้องออกกันไปได้ เชื่อชั้นเถอะนะแก้ว”โทโมะพูดแล้วคว้าแก้วมากอดแนบกาย แก้วสะอื้นน้อยๆก่อนจะกอดตอบ

“ชั้นเชื่อในตัวนายเสมอนะ”แก้วเอ่ยขึ้น

ทั้งสามคนนอนหลับกันหมด

“ยัยจุ้นๆๆ”ตี๋ที่เดินหอบหิ้วมะพร้าวกับผลไม้ที่กินได้มาบางส่วนเช่น ชมพู่ ส้ม แก้วมังกร ก็สะกิดเรียกต้นอ้อที่นอนอ้าปากอยู่เบาๆ

“หืม อึ๊”ต้นอ้อเด้งตัวขึ้นนั่งพร้อมครางหงิงๆเหมือนลูกแมวแล้วขยี้ตา

“หิวไหม”ตี๋วางผลไม้ทั้งหมดข้างๆรากต้นไม้ใหญ่ที่โทโมะกับแก้วนอนอยู่อย่างเบาๆแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมยื่นมือออกเป็นเชิงบอกให้ต้นอ้อจับมือตนแล้วลุกขึ้น

“หิวนานแล้ว”ต้นอ้อจับมือของตี๋แล้วลุกขึ้น

“อื้ม”ตี๋หยิบชมพู่4ลูกแล้วเดินไปล้างในน้ำทะเล ต้นอ้อเดินไปใกล้ๆแล้วนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ

“ไปนั่งรอตรงนู้นสิ เดี๋ยวน้ำทะเลก็โดนกระโปรงหมด”ตี๋พูดแล้วลุกขึ้น

“อ่ะ”ตี๋ยื่นชมพู่ให้ต้นอ้อ1ลูกแล้วเอาไว้ที่ตัวเองหนึ่งลูกก่อนจะนั่งลงข้างๆต้นอ้อที่ไม่ยอมลุกไปไหน ชมพู่อีก2ลูกถูกวางไว้บนตักของต้นอ้อ

“งั่ม”ต้นอ้องับชมพู่กินอย่างรวดเร็วจนหมด

“กินหรือยัด”ตี๋พูดขึ้น

“ก็หิว”ต้นอ้อหยิบอีกลูกที่กระโปรงมากิน งั่มๆๆๆ อีกลูกสิ งั่มๆๆๆ

“หมดแล้วอ่ะ ยังไม่อิ่มเลย”ต้นอ้อกินชมพู่ไป3ลูกก็นั่งหน้าหงอน ตี๋ที่พึ่งับชมพู่ในมือได้สองคำก็ยื่นให้กับต้นอ้อ

“แล้วนายหละ”ต้นอ้อถามแต่มือดึงชมพู่ไว้ที่ตัวเรียบร้อย

“ไม่เป็นไร เธอหิวก็กินไปเถอะ”ตี๋พูดขึ้น

“กินด้วยกัน”ต้นอ้องับ1คำแล้วยื่นให้ตี๋กินต่อ ตี๋ยิ้มแล้วงับต่อกันไปมาจนหมด

“ง่วงไหม นายหนะ”ต้นอ้อถามตี๋ที่ใช้พลังงานไปมากพอสมควร

“นิดหน่อย”ตี๋พูดขึ้น

“นอนได้แล้ว”ต้นอ้อยิ้มแล้วเอามือท้าวทรายไว้

“ถ้านอนแล้วใครจะเฝ้ายามเล่า ที่นี่ไม่ได้ปลอดภัยซะ100%หรอกนะ”ตี๋เอ่ยขึ้น ต้นอ้อทำหน้างงๆ

“เดี๋ยวชั้นเฝ้าให้ ชั้นนอนไปมากละ นายนอนมั่ง”ต้นอ้อพูด ตี๋ตัดสินใจนอนลงบนตักของต้นอ้อที่ยืดขาชนกับน้ำทะเลอย่างสบายใจ

“หลับละนะ”ตี๋พูดขึ้นแล้วมองหน้าต้นอ้อ ต้นอ้อยิ้มรับ

“ก้มมาจูบชั้นสักทีก็ดีนะ”ตี๋พูดขึ้นแล้วเอามือตัวเองดึงหน้าต้นอ้อลงไปจุ๊บอย่างเบาๆ

“นอนไปเลยนะ”ต้นอ้อหน้าแดงก่ำก่อนที่จะถูกดึงมือไปวางบนอกของตี๋ มือตี๋วางทับมือต้นอ้อไว้อีกที

ตี3 (เวลาจากดวงจันทร์)

“อื้อ”แก้วพลิกตัวไปมาอยู่ในอ้อมแขนของโทโมะอย่างเบาๆก่อนจะลืมตาขึ้นมา เห็นร่างสูงของโทโมะหลับตาพริ้ม ปากเรียวอมชมพูดูสุขภาพดีช่างยั่วยวน เดี๋ยวบัดจับจูบให้ตาย แก้วนึกแล้วหันไปมองหาตี๋กับต้นอ้อ ต้นอ้อทนความง่วงไม่ไหวเลยนอนหลับทับอกของตี๋ มือทั้งสองข้างยังคงถูกตี๋กุมเอาไว้ หัวของตี๋ก็ยังหนุนตักของต้นอ้ออยู่เช่นกัน สองคนนี้นอนท่าพิสดารอะไรกัน แก้วลุกขึ้นนั่งแล้วมองหาอาหารจากอาการไส้แห้งที่นานเกินเหตุ แก้วเดินไปหยิบส้มมาปลอกๆแล้วงับกินไป1ลูกก่อนจะหยุดกิน

“แก้ว”โทโมะลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปทางแก้ว

“ตื่นละหรอ”แก้วถือส้มอีกลูกไปให้โทโมะ

“อื้ม ขอบใจนะที่รักของผม”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วลงมานั่งตัก

“ไอ้ตี๋เป็นอะไรกับต้นอ้อ”โทโมะถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางพิสดารของทั้งคู่

“ไม่รู้สิ เพื่อน หรือ แฟน ก็ไม่รู้อ่ะ”แก้วบอกแล้วยิ้มตาหยี โทโมะหยิกแก้มแก้วเบาๆแล้วเอาส้มเข้าปากอย่างอร่อย

“อิ่มละนะ”โทโมะกินส้มไม่หมด1ลูกหรอเนี้ย แก้วดูจะตกใจแต่ก็ยิ้มออกที่โทโมะยังกิน

“นายอ่อนแอจังนะ ภายนอกเหมือนจะแข็งแรง”แก้วพูดอะไรขึ้นมาเมื่อมองแววตาโทโมะ

“ยังไงหรอไม่เข้าใจเลย”โทโมะกระชับตัวแก้วที่นั่งตักอยู่เข้ามาใกล้

“ชั้นรู้นะว่านายกลัว กลัวว่าจะไม่ได้กลับบ้านอีก กลัวหลายๆอย่างรอบตัวนาย นายใจเสาะมากเลยนะ”แก้วยิ้มแล้วหอมแก้มโทโมะอย่างให้กำลังใจเบาๆ

“แค่ชั้นมีเธออยู่ข้างๆชั้นก็หายกลัวแล้วหละ”โทโมะพูดแล้วยิ้มแฉ่ง ไม่ไหวแล้วโว๊ย ยั่วชั้นเองนะ แก้วคิดก่อนจะโผเข้าจูบโทโมะอย่างเต็มที่พร้อมกับเอาลิ้นเล็กๆเป็นฝ่ายเข้าไปทักทายลิ้นหนาของโทโมะเอง

เช้าตรู่

“นึกออกแล้ว”ต้นอ้อล้วงกระเป๋าของตัวเองที่เอาติดตัวไว้ตลอดเวลาขึ้นมาแล้วล้วงหยิบไอโฟนเครื่องใหญ่ขึ้นมาดู

“ทำไมไม่มีคลื่นนะ ไหนว่าทะเลคลื่นเยอะ”โป้ก แก้วเคกหัวต้นอ้ออย่างจัง

“คลื่นทะเว้ย ไม่ใช่คลื่นโทรศัพท์”แก้วพูดแล้วกอดอก

“มีอีกๆ”ต้นอ้อหยิบบีบีสีขาวออกมา

“ยิปปี้ มีคลื่น แต่ไม่มีเงิน”โป้ก โป้ก แก้วกับตี๋ช่วยกันเคกหัวต้นอ้อ

“มาเคกทำไมเล่า”ต้นอ้อพูดแล้วหยิบเครื่องเด็ดขึ้นมา

“Nokia 3310 แหม สวยจังเลย”โป้ก โป้ก โป้ก โทโมะ แก้วและตี๋พากันเคกหัวต้นอ้อเป็นแถว

“นี่ หัวชั้นบวมแล้วมั้ง เครื่องนี้ คลื่น3ขีด เงิน3บาท พอได้นะ”ต้นอ้อพูดแล้วยิ้มให้กับทั้งสามคน

“เอามานี่”ตี๋ยึดมาแล้วกดๆๆ

“ฮัลโหล พวกมึงเอาเรือมารับกูที่เกาะที เร็วที่สุด”ตี๋พูดกับลูกน้องสักคนของเค้า

“เกาะไหนครับนาย”เสียงลูกน้องพูดขึ้น

“เกาะไหนมึงหาเอาเอง แต่ถ้ามึงมาช้ากว่าครึ่งชม.มึงตาย อยู่ในทะเลที่กูเล่นเจสกีประจำ มึงหาเอาเองให้เร็วที่สุด”ตี๋พูดจบก็วางสายไป

“รอหน่อยนะ”ตี๋หันไปสบตาแก้วแล้วยิ้ม

“ไม่เป็นไร”แก้วตอบออกเมื่อเห็นว่าตี๋มองเค้า

25นาทีผ่านไป

“นายครับ”เสียงคนชุดดำนับสิบกับเรือสำราญลำขนาดใหญ่สีขาวแล่นมาจอดที่เกาะ ทั้งสี่ลุกขึ้นแล้วรีบพากันขึ้นเรือไป

“ไปหาอะไรมากินที”โทโมะเอ่ยปากสั่ง

“ครับนายเล็ก”ชายหนุ่มสองคนเดินไปที่ห้องครัวของเรือแล้วยกอาหารมาเสริฟอย่างรวดเร็ว

“หิวจัง”แก้วเอ่ยแล้วตักอาหารอันโอชาเข้าปาก อั่ม ๆๆๆ ทุกคนกินกันจนอิ่มแปร่ก็อาบน้ำอาบท่า แล้วยืนรับลมได้สักพักก็ถึงฝั่ง

“วันนี้พักที่นี่กันสักคืนนะ”โทโมะเอ่ยแล้วบิดขี้เกรียจ

“ก็ดีเหมือนกันนะ”แก้วเสริม

“ไม่เอาๆๆ อยากกลับบ้าน ปวดหัว”ต้นอ้อพูดแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ไม่ต้องกลับ ชั้นสั่ง”ตี๋พูดแล้วเดินนำหน้าไปที่รถสีดำของตัวเอง

“ขึ้นมา”ตี๋หันไปมองต้นอ้อแล้วจิกตาใส่

“กะ...แก้วT^T”ต้นอ้อหาตัวช่วย และนั่นคือ .... แก้ว ต้นอ้อดันแก้วขึ้นไปก่อนแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว โทโมะนั่งข้างต้นอ้ออีกที รถคันใหญ่จึงพอที่จะรองรับโดยไม่อึดอัดแม้แต่น้อย

“จะไปไหนหรอ”แก้วถามขึ้นแล้วมองหน้าตี๋

“ไปโรงแรม”ตี๋พูด

“ไม่เอาๆๆ ชั้นว่ามันแพงนะตี่ตี๋ เรากลับไปนอนบ้านดีกว่า ถูกดี”ต้นอ้อออกแนวเค็มขึ้นมาทันที

“โรงแรมของไอ้โทโมะ”ตี๋พูดแล้วมองโทโมะ

“พ่อชั้นเป็นคนให้ไว้เอง ไม่เสียเงิน ห้องกว้าง เฟอร์นิเจอร์พร้อม เตียงนุ่มเด้งสบาย”โทโมะเอ่ยพร้อมหัวเราะชอบใจ

“แสดงว่าใช้บ่อยหละสิถึงรู้”แก้วหันมองโทโมะแล้วกอดอก

“เค้าล้อเล่นหน่า แต่นุ่มจริงๆนะ...โอ๊ย”โป๊ก แก้วเอื้อมมือผ่านตัวต้นอ้อมาเคกหัวโทโมะแล้วหัวเราะ

“ฮือๆๆๆ ชั้นห่วงบ้านจังเลย”ต้นอ้ออยากกลับบ้านใจจะขาดพยายามหาเงื่อนไขบางอย่างมาใช้แต่ก็ไม่เคยจะได้ผล

“ไม่ให้กลับเว้ย”ตี๋ขึ้นเสียง

“กะ...แก้ว”ต้นอ้อเอาหน้าซุกไปที่ไหล่แก้ว

“ไม่ต้องมาเรียกชั้น ชั้นก็คงช่วยเธอไม่ได้”แก้วลูบหัวต้นอ้อเบาๆ

“ไม่ได้นอนห้องเดียวกันซะหน่อย ไม่เป็นไรหรอกน่า แต่ชั้นกับแก้วหนะ ขอห้องเดียวกันแล้วกันนะ^^”โทโมะพูดแล้วมองเหล่แก้ว

“จริงสิ ไม่ได้นอนห้องเดียวกัน งั้นไปเลย Les go”ต้นอ้อชี้นิ้วแล้วยิ้มแป้นแล๋น

ณ โรงแรมการ์ทสวีตการ์เด้น

“สวยจังเลย ว้าววว”แก้วมองไปรอบๆแล้วอุทานออกมา

“มาทางนี้มา”โทโมะดึงมือแก้วไปหน้าประชาสัมพันธ์

“สวัสดีค่ะคุณตี๋”พนักงานต้อนรับกล่าวขึ้น

“สวัสดีชั้นคนเดียวงั้นหรอ นี่แก้ว นี่ต้นอ้อ”ตี๋ยื่นมือไปที่คนทั้งสองคน

“สวัสดีคะคุณแก้วคุณต้นอ้อ”พนักงงานยกมือไหว้แต่แก้วกลับโดนดึงไปเสียก่อน

“ห้องสูท3ห้อง”โทโมะเท้าแขนบนโต๊ะไม้

“ห้องสูทเหลือแค่2ห้องเท่านั้นค่ะ”พนักงานสาวพูดขึ้น

“อ๊ะ....คุณโทโมะ”พนักงานคนนั้นถึงกับตาค้างแล้วยกมือไหว้

“ไม่เคยคาดคิดว่าคุณโทโมะจะมาที่นี่”พนักงานผู้ชายพูดขึ้น

“ชั้นเป็นเจ้าของที่นี่ มาไม่ได้หรือยังไง”โทโมะพูดแล้วเอามือทุบโต๊ะ

“รีบๆได้ไหมแฟนชั้นง่วง”โทโมะพูดต่ออีกครั้ง

“คะๆ”พนักงานรีบคีย์ข้อมูลเข้าคอมทันทีพร้อมกับยื่นกุญแจให้สองดอก 405 กับ406

“ห้องติดกันนะคะ ชั้น4 เดี๋ยวให้คนขึ้นไปส่งนะคะ”พนักงานสาวคนนั้นบอกพร้อมกับหยิบโทรสัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป

“ไม่ต้องส่ง ชั้นไปเองได้ ไอ้ตี๋ ยืนทำไรนักหนาวะ”โทโมะตะโกนเรียกตี๋และต้นอ้อที่คุยกับพนักงานต้อนรับเพลิน

“เออ”ตี๋ตะโกนกลับแล้วเดินตามโทโมะกับแก้วไป

“ระ...รอด้วย”ต้นอ้อรีบวิ่งตามคนทั้งสามขึ้นลิฟไป

“อ้าว ไหนห้องชั้นหละ”ต้นอ้อถามเมื่อเห็นแก้วกับโทโมะเข้าไปในห้อง405และตี๋เข้าไปในห้อง406

“ห้องเต็ม นอนกับไอ้ตี๋แล้วกัน”โทโมะพูดขึ้น

“ม้ายยยยย ชั้นขอนอนกับแก้วได้ไหม”ต้นอ้อพูดขึ้น

“ไม่ได้!!”โทโมะตะโกนแล้วปิดประตูใส่หน้าต้นอ้อ

“ฮึกๆ ทะ...ทำไมใจดำจัง แง้ๆๆๆๆๆ”ต้นอ้อเคาะประตูเรียกตี๋

“อ้าว ไม่ไปห้องเธอเล่า”ตี๋เปิดออกมาแล้วทำหน้างง

“ไม่มีห้อง ชั้นกลับบ้านนะ ให้คนนายไปส่งทีสิ”ต้นอ้อพูดขึ้น

“งั้นเข้ามา”ตี๋ดึงมือต้นอ้อเข้าห้องไหน้าตาเฉย

“เฮ้ย .... อะไรกันๆๆ”ต้นอ้อทำหน้างง

“ชั้นจะกลับบ้าน”ต้นอ้อย้ำอีกครั้ง

“บอกให้นอนก็นอน”ตี๋ผลักต้นอ้อขึ้นไปบนเตียงแล้วตัวเองก็เข้าห้องน้ำไป

“ชีวิตชั้น”ต้นอ้อส่ายหัวเบาๆ

เที่ยงคืนตรง(เวลาทำการของนักล่าเหยื่อ)

“เฮ้ย ไปไหนว่ะ”โทโมะเปิดประตูออกจากห้องพร้อมกับตี๋

“ปะ...ไปซื้อของกินสิวะ แล้วแกหละ ไม่สวีทกับแก้วหรือไง”ตี๋ถามแล้วกอดอก

“ชะ...ชั้นสวีทกันจนเหนื่อยแล้วเว้ย ว่าจะออกไปหาของกินชูกำลัง”โทโมะพูดแล้วเดินไปที่ลิฟพร้อมกับตี๋

“ชั้นรู้สันดารแกดีว่าจะไปไหน”โทโมะเอ่ยขึ้น

“ชั้นก็รู้ว่าแกจะไปที่เดียวกับชั้น”ตี๋เอ่ยแล้วยิ้มมุมปาก

“แกมันรู้ดี”โทโมะทำหน้าขรึม

“ฮึ...ถึงชั้นจะไม่สนิทกับแกแต่ชั้นก็รู้จักแกดีพอ”ตี๋เอ่ยแล้วทำหน้าขรึม

ตี2

“โทโมะ”แก้วที่นอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มควานหาโทโมะจนทั่วเตียงแต่ก็ไม่พบเลยลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งเขยิบตัวจนชนกับหัวเตียงแล้วเปิดไฟ

“หายไปไหนนะ นี่ก็ตีสองแล้ว”แก้วหันมองนาฬิกาแล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

“หาว....”ในอีกห้องนึงยังคงมีสาวอีกคนแต่ไม่ได้เปลือยกายอะไร นอนเครื่องแต่งกายครบชุดพร้อมกับผ้าห่มปิดอีกสองผืน (เซฟตัวเองซะดีเชียว) ต้นอ้อลุกขึ้นมองนาฬิกาและมองหาตี๋

“ไปไหนของเค้า”ต้นอ้อนอนต่อลงไปอีกครั้ง

“หิวจัง”แก้วที่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดสบายๆก็เดินออกจากห้องไปหาอะไรกิน

ณ เซเว่น

“ขอถุงยางอนามัยกล่องนึงคะ”เสียงสาวคนนึงพูดขึ้นจากหน้าแคชเชียร์ แก้วหรี่ตามองแล้วส่ายหัวเบาๆพร้อมกับซื้อของต่อ

ตื๊ด ตึ๊ด ตื๊ด เสียงโทรสัพท์ของหญิงสาวคนนั้นดังขึ้น

“ฮัลโหล โทโมะ รอก่อนนะคะ เดี๋ยวอรไป อรซื้อของใช้ของเราอยู่นะคะ แปปนึงนะคะ รักเสมอ”แก้วหันไปมองตาขวาง สาวที่คาดว่าจะชื่ออรเดินออกจากเซเว่นไปพร้อมถุงอาหารและถุงยางอนามัย แก้ววางของที่เลือกลงที่เดิมแล้วเดินตามออกไป คนบนโลกนี้จะมีสักกี่คนกันที่ชื่อโทโมะ แก้วนึกในใจแล้วย่องเบาตามร่างสาวผมยาวสีน้ำตาลทองไป สาวร่างบางเดินไปที่โรงแรมแห่งนึงซึ่งใกล้ๆกับโรงแรมที่แก้วพักอยู่ ห่างกันประมาณ50เมตรได้ แก้วขึ้นลิฟตามไป สาวร่างข้างๆไม่ได้มองอะไรแก้วมากมาย แก้วก็ได้แต่หันหน้าหลบอยู่กับกำแพงลิฟ เมื่อลิฟเปิดทั้งสองก็เดินออกมา แก้วเดินตามไปหน้าตาเฉย หญิงสาวที่ชื่ออรเปิดห้องสูทหรูเข้าไปแก้วแอบมองไปที่เตียงก็เห็น....โทโมะ!! เขาจริงๆ ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับชั้น แก้วแทบทรุดลงกับพื้น ไหนบอกว่าจะหยุดทุกอย่างไว้ที่ชั้น แก้วน้ำตาไหลนอง ปึ่ง ประตูถูกปิดลงถึงแม้ว่าคนข้างในจะไม่เห็นแก้วก็ตาม แก้ววิ่งเป็นคนบ้าลงลิฟไป

ณ โรงแรมการ์ทสวีทการ์เด้น

“ฮือๆๆ”แก้วร้องไห้เข้ามาแต่ไกล เมื่อขึ้นมาที่ห้องแก้วก็เคาะประตูเรียกต้นอ้อ

“ใครมาเคาะอะไรป่านนี้ ตาตี่ตี๋แน่เลย”ต้นอ้อเปิดไฟห้องแล้วเปิดประตู

“กะ...แก้ว”ฟึ่บ แก้วสวมกอดต้นอ้อทันทีพร้อมกับปล่อยโฮเต็มที่ ต้นอ้อลูบศรีษะแก้วเบาๆแล้วดันแก้วออกช้าๆ

“เป็นอะไรแก้ว ตั้งสติแล้วเล่าให้ชั้นฟัง”ต้นอ้อมองแก้วที่ก้มหน้าเช็ดน้ำตาตัวเอง

“ฮือๆๆๆ โทโมะๆ”แก้วพูดแล้วส่ายหัว

“เข้าห้องก่อนนะ”ต้นอ้อพูดแล้วดึงมือแก้วเข้าห้องไป แก้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ต้นอ้อฟัง ต้นอ้อถึงกับตาถลน

“งั้นชั้นว่าแก้วนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวชั้นจะไปซื้ออะไรมาให้กิน”ต้นอ้อพูดขึ้น แก้วเอนตัวลงบนเตียงแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมข่มตานอน โทโมะหายไปมีอะไรกับคนอื่นและตี่ตี๋หละ ป่านนี้คงเหลวแหลกแบบเดียวกันแล้วสิ ต้นอ้อพูดแล้วกุรีกุจอเดินปรี่ออกจากห้องพร้อมคว้ากระเป๋าถือเดินเชิดไปที่โรงแรมเป้าหมายที่แก้วเล่าให้ฟัง ห้อง650 ok เตรียมหัวแตกได้เลยทั้งสองคน ต้นอ้อไม่บอกแก้วก่อนว่าจะมาที่นี่ ต้นอ้อมุ่งตรงขึ้นลิฟไปอย่างเร่งรีบเมื่อไปยืนหน้าห้องก็เคาะเรียก