Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

บท6 ยาวอีกตอน

“กะ..แก้ว”โทโมะเอ่ยกับโทรศัพท์เบาๆ ตู๊ดๆๆๆ เมื่อแก้วได้ยินเสียงโทโมะก็ตัดสายทิ้งในทันที โทโมะทำอะไรไม่ถูกในวินาทีนั้น

“โธ่เว้ย”เพล้ง!! โทรสัพท์หน้าจอแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆจากฝีมือของโทโมะ โทโมะนั่งลงบนเตียงแล้วเอามือกุมหัวตัวเอง

“ไส้กรอก แกทำอะไรของแกว่ะ”โทโมะพูดเบาแล้วทำหน้าเหวี่ยงแต่พอหันไปเจอหน้าไส้กรอกที่ทำคอเอียงบ้องแบ๋วอยู่ก็ทำอะไรไม่ลง

“โทโมะขา....”เสียงหวานหูดังขึ้นพร้อมมือน้อยๆสอดเข้ามาโอบกอดจากด้านหลังไว้

“ออกไปบี อย่ามายุ่ง ออกไปถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว กลับบ้านไปเลย”โทโมะพูดเสียงเรียบอย่างหัวเสียจนสาวที่ชื่อบีรีบถอดตัวออก

“ทำไมโทโมะเป็นแบบนี้”บีเอ่ยขึ้นเสียงโมโห โทโมะหันไปมองตาค้อนทันที

“อย่าทำตัวหน้ารำคาญกลับไปซะ รำคาญที่สุด ผู้หญิงเร่ร่อนอย่างเธอ”โทโมะพูดเชิงด่าลั่นห้องจนบีสะดุ้ง

“แล้วคิดว่านายน่าสนใจนักรึไง แค่หล่อ รวย เป็นดารา ถ้านายไม่มีอะไรเลยในนี้นายคงไม่มีใครสนใจหรอก นายมันก็เสเพร เร่ร่อน สำส่อน เจ้าชู้ ยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ฟันๆๆอย่างเดียวแล้วก็ทิ้ง อย่าหวังเลยว่าชาตินี้จะเจอรักแท้ นายทำกับใครไว้อย่างไง นายก็ต้องเจออย่างงี้เป็นผลตอบแทน ชั้นขอแช่งนายว่าขอให้นายไม่เจอรักแท้ และถ้านายรักใครจริงๆสักคน ขอให้คนนั้นโดนโจรบ้าบอหรืออะไรก็ตามจับตัวไปฆ่าหรือไม่ก็จับไปข่มขืนหรือไม่เค้าก็ทิ้งนายไปเหมือนที่นายทำกับชั้น ขอให้คนคนนั้นตายเพราะนาย เจ็บเพราะนาย ไม่เลือกนาย เกลียดนาย ทิ้งนาย ไม่ได้อยู่กับนายไปตลอดชีวิต ชีวิตรักของนายกับเค้าคนนั้นจะไม่มีขึ้น ชั้นขอแช่งๆๆๆ เวรกรรมของนายมันมีจริง มันจะตามไปจองล้างจองผลาญนายตลอดชีวิต นายต้องไม่เจอรักแท้ ไม่มีเนื้อคู่ !!”บีแหกปากลั่นก่อนจะลุกไปพร้อมกับสวมเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว โทโมะอ้าปากค้างอึ้งเล็กน้อย ปึ้ง เสียงประตูปิดลงอย่างแรงด้วยฝีมือบี โทโมะตั้งสติได้ก็เควี้ยงหมอนไปกระทบกับโคมไฟเล็กๆที่หัวนอนจนตกลงมาแตกดัง เพล้ง!! โทโมะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ชั้นเป็นอะไรไป ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ฮึ...ของเล่นที่ยังไม่ได้เล่นก็เท่านั้น โทโมะนึกก่อนจะเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจยาวเต็มปอด

“โฮ่งๆๆ”ไส้กรอกเห่าลั่นแล้วจ้องมองโทโมะ

“อะไรของแกวะชั้นเครียดอยู่”โทโมะเอ่ยเบาๆจนสายตาเหลือบไปเห็นเลือดของเจ้าไส้กรอกที่ไหลออกเต็มพื้นจากเศษกระจกของโคมไฟที่บาดเข้าที่ขาหน้าของไส้กรอก

“ไส้กรอก!!”โทโมะรีบหอบหิ้วไส้กรอกอย่างรวดเร็ว

ณ โรงพยาบาล

“ทะ..โทโมะ”เสียงเบาหูของสาวพยาบาลคนที่โทโมะคุ้นเคยและเคยผิดใจกันเอ่ยเบาๆ

“ดูแลเจ้าไส้กรอกดีๆ”โทโมะพูดเสียงแข็งแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่กดเบอร์ของแก้วที่เมมไว้ซะทุกเครื่อง

ณ บ้านแก้ว

แก้วหลับตาพริ้มบนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่พึ่งจะหยุดไหลจากการเพลียด้วยการร้องไห้หนักแล้วหลับปุ๋ยไป

ติ๊ดๆๆๆๆ ระบบสั่นของโทรสัพท์ที่อยู่ในอุ้งมือแก้วสั่นไหวขึ้นจนแก้วสะดุ้งตัวลืมตามอง เบอร์ใครหนะ แก้วงงนิดๆแล้วก็งัดฝาโทรสัพท์ของตัวเองขึ้น

“ฮัลโหล”แก้วเอ่ยทักเบาๆ

“แก้วนี่ชั้นเองนะ”โทโมะทำเสียงขึง แก้วตกใจทำท่าจะพับฝาโทรสัพท์ทันที

“อย่าเพิ่งวางได้ไหม ขอร้อง”โทโมะตะโกนเสียงดังผ่านออกมา แก้วตัดสินใจเอาโทรศัพท์แนบหูอีกครั้ง

“...”แก้วเงียบงำไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“ไส้กรอกอยู่โรงพยาบาลจะมาหรือไม่มาก็ได้นะ แต่มันบาดเจ็บถูกกระจกบาด อยู่โรงพยาบาลเดิมที่เคยเอามันมารักษาครั้งแรก”โทโมะพูดเสียงขรึม แก้วหน้าตาตื่นตาโปนเป็นปลา

“หา..O_O”แก้วเอ่ยเสียงเบาหวิวแล้วตัดสายโทโมะทิ้งในทันที แก้วเด้งตัวจากที่นอนแล้วรีบหาเสื้อผ้าใส่อย่างว่องไวพร้อมล้างหน้าล้างตาแปรงฟันบ้วนปากแล้วออกไปหารถเมล์อย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ....”แก้วต้องฉงนใจทันทีเมื่อขึ้นมาบนรถเมล์แล้วเจอกับเทคที่กำลังนั่งหน้านิ่งอยู่เบาะท้าย บนรถเมล์ไม่มีใครเลยมีเพียงเทคและแก้ว (ยกเว้นคนขับกับกระเป๋ารถเมล์)

“เทค”แก้วเอ่ยเรียกพร้อมเกาะราวรถเมล์เดินเข้าไปหา เทคเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตานิ่งเฉย

“แก้ว จะไปไหนดึกๆดื่นๆ”เทคเอ่ยพูดเสียงเรียบ

“อ่ะ...อ๋อ....ไปซื้อของนิดหน่อย”แก้วพูดแก้ตัวก่อนจะนั่งลงข้างเทค ทำไมเทคดูแปลกๆไม่เคยเห็นว่าจะเป็นแบบนี้ แก้วนึกในใจก่อนจะเอามือไปกุมมือเทคที่กุมมือตัวเองไว้

“เป็นอะไรหรือปล่าว”แก้วถามขึ้นเสียงเบา

“ปล่าวหรอก”เทคเอ่ยตอบเสียงนิ่งแล้วหันหน้ามามองแก้ว

“แก้ว....”เสียงเทคเบาหูเรียกแก้วขึ้น

“หือ...??”แก้วเอียงคอน้อยๆ

“จะเป็นอะไรไหมถ้า...”เทคพูดเว้นวรรคทิ้งระยะ

“ถ้า...??”แก้วเอ่ยด้วยความสงสัย

“ถ้าเทคจะบอกเลิกแก้ว”เทคพูดเบาๆ แก้วตาโตขึ้นทันที

“ทำไม ทำไมเทคพูดแบบนี้!!”แก้วอารมณ์ขึ้นในทันที

“ฟังเทคก่อนนะแก้วคือ..เทคมีเหตุผล เทคว่าเทค...เจอคนที่ใช่แล้วหละ”เทคเอ่ยขึ้นมาทำให้แก้วน้ำตาแทบไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย

“ทำไมเทค แก้วไม่ดีตรงไหน แก้วทำทุกอย่างเพื่อเทคได้เสมอแล้วเทคยังไปมองคนอื่นอีกใช่ไหม”แก้วเหวี่ยงอย่างหัวเสียแล้วปล่อยมือออกจากเทคทันทีพร้อมกับหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจออกมา

“เทคขอโทดนะแก้วคือเทคคิดว่า....เทคไม่ใช่ผู้ชาย”คำพูดของเทคเล่นเอาแก้วแทบคลั่ง

“ไม่จริงใช่ไหม ไม่...เทคเป็นผู้ชายนะเทค”แก้วพูดขึ้นเสียงดังจนกระเป๋ารถเมล์ที่กำลังจะเดินมาเก็บเงินถึงกับชะงัก

“เทคอยากบอกว่า....เทคแอบชอบตี๋”กึกๆๆๆ แก้วตาสั่นแล้วผลักเทคเต็มแรง

“อย่ายุ่งกับตี๋นะเทค อย่ายุ่งกับตี๋ ได้ยินไหม”แก้วกล่าวเสียงดังก่อนจะวิ่งไปกดกริ่งรถเมล์

“น้องคะ ค่าระ...”เสียงของกระเป๋าชะงักทันที

“อย่ามายุ่ง เปิดประตู!!”แก้วกระชากเสียงลั่น เมื่อประตูเปิดแก้วก็วิ่งลงไปอย่างฟูมฟาย นี่มันอะไร นี่ชีวิตชั้นจริงๆหรอเนี้ย.....ไม่ๆๆ ฮือๆๆ แก้วฟุบลงกับพื้นข้างถนนในทันที แต่พอดีกับที่โทโมะขับรถที่กำลังจะไปรับแก้วที่บ้าน

“แก้ว ๆๆ”โทโมะเรียกแก้วเสียงอ่อนแล้ววิ่งเข้ามาช้อนตัวแก้วที่สติแตกอยู่กับพื้นขึ้นรถไป แก้วไม่รู้ตัวอะไรทั้งนั้นตอนนี้มีเพียงน้ำตาอย่างเดียวที่แก้วกำลังสั่งให้มันไหลออกมาอย่างไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่

“แก้ว เป็นอะไรหรือปล่าว”โทโมะเอามือนุ่มๆตบหน้าแก้วเรียกสติเบาๆ

“เทค....เทคไม่ใช่ผู้ชาย ฮือๆๆ โทโมะ”แก้วได้สติก็โผกอดโทโมะอย่างเสียใจ

“อย่าไปใส่ใจมันเลยแก้ว”โทโมะเอามือลูบหัวแก้วเบาๆอย่างปลอบโยน แก้วสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของโทโมะจนสติสตางค์กลับมาครบถ้วน แก้วเช็ดน้ำตาโตเองกับเสื้อของโทโมะด้วยการเอาหน้าถูไปมาแล้วดีดตัวออกจากอ้อมอกของโทโมะ

“ขอบใจนะ”แก้วเอ่ยเบาๆ โทโมะยิ้มให้ ละลายยยยยยย ยิ้มนายหวานกว่าทุกทีอีกนะ แก้วนึกในใจแล้วยิ้มตอบไป

“ไม่เป็นไร แต่เธอให้อภัยชั้นได้ไหมหละ”โทโมะพูดขึ้นแล้วเอามือลูบผมของแก้วเบาๆ

“อภัย...??”แก้วเอียงคอเล็กๆถาม

“ก็เรื่องที่ชั้น...เอ่อ...”พอแก้วนึกขึ้นได้ก็ถึงกับตาโต

“อย่าฝันเฟื่อง เปิดประตูชั้นจะลง”แก้วนึกได้ก็พยายามจะเปิดประตูให้ได้

“ไม่มีทาง จุ๊บ”โทโมะยื่นหน้าไปหอมแก้มแก้วเบาๆพร้อมกับสูดกลิ่นกายเข้าไปพอสมควรจนแก้วหน้าแดงระเรื่อ

“ชั้นไม่อยากจะเชื่อนะว่าชั้นจะเสียใจให้เธอได้ ชั้นยอมรับว่าเมื่อก่อนชั้นเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น”โทโมะพูดเสียงนิ่ม แก้วพาดมือลงบนบ่าโทโมะอย่างจัง

“โอ๊ย เดี๋ยวสิ แต่สำหรับเธอหนะ ชั้นไม่เคยมองว่าเธอเป็นของเล่นเลยสักครั้งนะ”โทโมะพูดแล้วโผหน้าเข้ามาขโมยจูบของแก้ว เป็นจูบที่ลึกซึ้งและกินใจคนทั้งคู่เป็นอย่างมาก....

ณ โรงพยาบาลสัตว์

“ไส้กรอกเป็นไงมั่ง”แก้วเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อเจอกับผู้หญิงคนที่เคยเหยียบกางเกงชั้นในของแก้วจนตราจีนแดงหลุดไป

“เอ่อ...ปลอดภัยดี”เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆแล้วก้มหน้าลงมองแคชเชียร์แทน

“กินอะไรไหมเดี๋ยวเค้าไปซื้อให้”โทโมะหยอดเสียงออดอ้อน

“อย่ามาทำเสียงแบบนี้นะ อายคนอื่น”แก้วพูดเบาๆแล้วนั่งลงตรงหน้าห้องรักษาสัตว์

“ก็ที่รักของเค้า ไม่ทำเสียงแบบนี้จะให้เค้าทำเสียงแบบไหนเล่า”โทโมะพูดแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว คนที่เหมือนลาวาเดือดทั้งตัวก็คงหนีไม่พ้นยัยกอย

“อยากกินนมจัง”แก้วพูดขึ้นแล้วหันมองหน้าโทโมะ

“เดี๋ยวเค้าไปซื้อให้นะ แล้วแก้วรอเค้าตรงนี้นะ อย่าหนีเค้าไปไหนหละ มันมืดแล้วอันตรายจะตาย กิ้วๆ”โทโมะพูดแล้วเอามือเขี่ยแก้มแก้วเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป

 “เป็นไงบ้างหละ มีแฟนหรือยัง”แก้วเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่หันหน้าไปมองคนที่กำลังสนทนาด้วยแม้แต่น้อย

“ยะ...ยัง”เสียงนั้นตอบช้าๆ

“อื้อ แต่อย่ามายุ่งกับของคนอื่นก็แล้วกัน”แก้วพูดเสียงแข็ง

“เอ่อ คุณโทโมะคะ”เสียงหมอรักษาเรียกชื่อโทโมะ

“อ๋อ..โทโมะไปซื้อของคะ”แก้วลุกขึ้นไปคุยด้วยแทน

“คะ คือว่าน้องไส้กรอกปลอดภัยดีแล้วนะคะก็แค่กระจกบาดต้นขาเล็กน้อยเลือดเลยออกเยอะกว่าปกติ จะเอากลับเลยหรือใส่กรงรักษาที่นี่ก่อนดีคะ”หมอคนนั้นถามขึ้น

“เอากลับเลยดีกว่าคะ”แก้วพูดพร้อมกับเหลือบตาไปมองเจ้าไส้กรอกที่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียงหมอ ที่ขาหน้าข้างซ้ายมีผ้าก๊อสสีขาวพันอยู่รอบ

“แก้วจ๊ะ”โทโมะเอ่ยเสียงหวาน ในมือถือกล่องนมจืด

“เอาไส้กรอกกลับบ้านกัน”แก้วพูดแล้วหันมายิ้มให้โทโมะ

ณ คอนโดโทโมะ

“แก้วใจจ๋า....หม่ำอะไรหน่อยเร้วว”นายนี่ตัณหากลับหรือยังไงกัน แก้วนึกในใจก่อนหันไปมองโทโมะที่ถือจานอะไรหลายใบใส่อาหารพร้อมนำมาวางบนโต๊ะอาหาร แก้วลุกขึ้นยืนแล้ววางเจ้าไส้กรอกบนโซฟาอย่างเบามือ

“หอมจัง”แก้วสูดลมหายใจเต็มปอดรับกลิ่นอาหาร

“เค้าทำให้แก้วโดยเฉพาะเลยน้า...หม่ำๆเร้ว”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วลงไปกินข้าวที่เตรียมไว้ ทั้งคู่ตักให้กันยิ้มให้กันแอบจุ๊บกันในตอนทานข้าวอย่างสนุก

“ไปส่งชั้นได้แล้วนะ”แก้วพูดขึ้น

“ไม่เอา แก้วต้องนอนกับเค้า”โทโมะหัวดื้อ ร่างของโทโมะนอนหนุนตักของแก้วยาวอยู่บนเตียงในห้องนอนโทโมะ

“อย่ามาทะลึ่งนะ”แก้วพูดแล้วตีไหล่โทโมะเบาๆ

“เค้าปล่าวคิดนะ อันแน่ หรือว่าแก้วคิด ฮ่ะๆๆ ฮ่าๆๆ”โทโมะหัวเราะออกมาทำให้แก้วหน้าแดงระเรื่อเป็นมะเขือเทศ

“บ้า พอเลย ลุกๆ ชั้นจะกลับบ้านแล้ว”แก้วเอ่ยแล้วผลักโทโมะลุกขึ้นนั่ง

“แก้วอ่ะ เค้ากำลังง่วงเลยนะ”โทโมะพูดพร้อมกับเอามือรัดเอวแก้วไว้หลวมๆ

“นอนด้วยกันนะ”โทโมะพูดโดยไม่รอคำตอบก็ผลักแก้วลงนอนบนเตียงอย่างง่ายดาย

“ทำบ้าอะไร”แก้วตีไหล่โทโมะเบาๆอย่างเขินอาย

“เค้ารักแก้วนะ”โทโมะพูดออกมาเบาๆก่อนจะเข้าจูบแก้วอย่างลึกซึ้ง ลิ้นพัวพันกันนัวเนียเหมือนหนอนเล่นกันอย่างไงอย่างงั้น แก้วก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน สัมผัสที่ลึกซึ่งของทั้งคู่เลยเถิดไปไหนต่อไหน (ไปไหนหละอยากรู้) อยากรู้ก็มาแต่งเองสิ (ขอโทดค่ะ T^T) โทโมะเอื้อมมือไปปลดนู่นปลดนี่ในตัวแก้วจนหมดพอกับแก้วที่เอื้อมมือไม่งัดนู่นแงะนี่ในตัวโทโมะจนหมดเช่นกัน

“ข๊าวขาว”โทโมะพูดเชิงแซวแล้วไล้มือไปทั่วร่างกายของแก้ว

“ไอบ้า”แก้วพูดเบาๆแล้วหันหน้าหนี

“มามะที่รักมาเป็นของชั้นซะดีๆ วะฮ่าๆๆๆ”(ปัญญา....) กล้าดียังไงมาว่าโทโมะ (ขอโทดคะพี่แก้ว ฮือๆ) แก้วแอบยิ้มในใจเล็กน้อย โทโมะซุกหน้าเข้าไปที่คอขาวๆของแก้วจนเกิดรอยจ้ำแดงๆประปราย กิจกรรมบนเตียงนุ่มๆเริ่มขึ้นอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป เหวอ......นี่มัน.....เป็นการเสียเวอร์จิ้นที่ชั้นรักษามาสุดชีวิตนี่หน่า ไม่ๆๆ แก้วนึกแล้วหน้าตาตื่น

“อื้ม”โทโมะที่กำลังจะเริ่มก็ส่งเสียงออกมาเล็กน้อย

“อย่าเพิ่งงงงงงงง”แก้วดันตัวโทโมะอย่ารวดเร็ว

“อะไรจ๊ะ”โทโมะถามเสียงยียวน

“นี่มันเวอร์จิ้นชั้น ยังไม่อยากเสีย อย่านะ”แก้วพูดแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ไม่เสียก็ต้องเสียอยู่วันยันค่ำ และคนแรกของแก้วก็ต้องเป็นของเค้าคนเดียวเท่านั้น รวมถึง...ครั้งสุดท้ายด้วยนะ”โทโมะออกเสียงแนวเด็กดื้อแล้วเอาปากลากไปตามผิวนุ่มๆของแก้วจนแก้วขนลุก

“อ๊า....”แก้วสะดุ้งตัวโก่งเมื่อถูกกระทำอะไรที่ไม่เคยถูกกระทำมาก่อน โอ๊ย..อยากรู้ว่าพวกที่ชอบทำแบบนี้บ่อยๆมันสนุกตรงไหน เจ็บเป็นบ้า อ้ายๆๆ แก้วนึกในใจแล้วหลับตาปี๋

“อื้อ.......”โทโมะครางในคอก่อนเหยียบคันเร่งเกียร์3

“เจ็บ นะ อึกๆๆ”แก้วออกแนวจะเจ็บเป็นพิเศษก็พูดขึ้นมาตรงๆ

“ทนหน่อยนะที่รัก จุ๊บ”โทโมะที่เงยหน้าสู้ฟ้าดินอยู่ก็ก้มลงมาประทับจูจุ๊บลงที่ปากแก้วเบาๆหนึ่งที ราตรีที่แสนเงียบงำ(ไม่เงียบนะ)ถูกครอกนำด้วยมนต์สะกดแห่งรักที่ทั้งสองคนนี้ร่วมกันก่อร่วมกันสร้างอย่างสุขกายสบายใจ(เจ็บกายสบายใจ)

“อื้อ...”เสียงครางวาบหวานราวกับพิณมาตีโชว์ในห้องนอน เสียงประสานกันราวกับวงดนตรีออเครสตร้ามาบรรเลงเอง (เว่อละแก) หุบปาก!! (คะพี่) ร่างสองร่างอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาสีขาวสะอาดเคลื่อนไหวตลอดเวลาจนกำลังวังชาหมดลง

ณ มหา’ลัย

“เดี๋ยวเค้ามารับนะ จุ๊บ”โทโมะโผเข้าจูบแก้วเบาๆในรถ แก้วโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินออกจากรถไป

“แก้ว ใครมาส่งอ่ะ เทคหรอ”ต้นอ้อทักเสียงใส

“ปล่าว ชั้นเลิกกับเค้าไปแล้ว”แก้วพูดขึ้นแล้วนั่งลงที่ม้าหินอ่อน

“อ้าว ทำไมหละ”ต้นอ้อพูดขึ้น

“เฮ้อ....”แก้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนสาวที่เค้าไว้วางใจเป็นอย่างดีฟัง

“โอ้ No!! อย่างงี้ตี่ตี๋ก็ยังไม่พ้นขีดอันตรายหนะสิ”(พี่บอย พีชแมกเกอร์) รู้ (แฮ่ๆๆ :p) ต้นอ้อพูดออกมาเสียงแผ่วแต่หนักแน่น

“ทีไมเรียกตี๋ว่าตี่ตี๋หละ”แก้วถามเสียงใส

“ก็นายนั่นตาตี่หนะสิ ชั้นว่ามันเพราะดีนะ ตี่ตี๋”ต้นอ้อยิ้มแก้มป่อง

“เธอนี่รู้เรื่องของคนอื่นเยอะจังนะ”แก้วพูดเชิงประชดแล้วยิ้มน้อยๆให้

“อ่า นิสหน่อยจ้า ว่าแต่ใครมาส่ง”อีกเช่นเคยที่ยัยนี่ต้องถามซ่อกถามแซ่ก จัดไปอย่าให้เสียชั้นเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยนี่ฟัง

“หา........OoO แก ได้กับนายนั่นแล้วววว”

“อีบ้าๆๆๆ แกจะเสียงดังทำซากอะไร”แก้วรีบเหยีบเท้าของต้นอ้อทันที

“เอ่อ...ไม่มีใครได้ยินหรอกมั้ง”ต้นอ้อยิ้มแหยๆ

“ใครได้กับใครหรอ”เสียงคนโต๊ะข้างๆถามขึ้น

“อ๋อ พี่สาวชั้นแต่งงานหนะ”ต้นอ้อแก้ตัวทันควัญแล้วหันมาทำหน้าไม่พอใจใส่แก้ว

“แกนี่มัน เสือสมิงแท้ๆ”ต้นอ้อพูดขึ้น

เลิกเรียน

“ตี่ตี๋”ต้นอ้อเรียกนายตี๋ที่เดินมาในป้ายรถเมล์

“วันนี้คุณนายทั้งสองไม่มีรถกลับหรอฮะ”ตี๋พูดขึ้น

“อ๋อ...ยัยนั่นอ่ะมี แต่ชั้นไม่”ต้นอ้อพูดแล้วมองไปที่แก้ว

“ชั้นกลับก่อนนะ”แก้วพูดขึ้นเมื่อรถโทโมะมาจอดตรงหน้า

 “บ๊ายบาย”ทั้งตี๋และต้นอ้อพูดพร้อมกับโบกมือหยอยๆ

“เค้าเป็นอะไรกัน”ตี๋ถามต้นอ้อเมื่อรถโทโมะแล่นออกไปแล้ว

“ฟอ สระ แอน”แฟน

“อ๋อ...หะ!!!!!!”ตี๋พูดออกมาเสียงลั่น

“จะตะโกนทำไมตี่ตี๋ อายคนอื่นนะ”ต้นอ้อพูดแล้วเอามือปิดปากตี๋

“จะ...จริงหรอ”ตี๋พูดขึ้นเมื่อเอามือต้นอ้อออกจากปากได้

“ถ้าชั้นโกหกแล้วได้เงินก็จะทำอยู่นะ”ต้นอ้อพูดแล้วเชิดหน้าใส่

“งั้นเอาเงินไปแล้วช่วยบอกชั้นว่าเธอโกหก”ตี๋หยิบแบ้งค์100ในกระเป๋ายัดใส่มือต้นอ้อ

“อะไรของนาย”ต้นอ้อเอ่ยเสียง งง

“บอกชั้นสิว่าเธอโกหก”ตี๋ทำเสียงเข้ม

“เอาเงินคืนไป แล้วจงฟัง ว่าชั้นไม่ได้โกหก”ต้นอ้อกระแทกเสียงประโยคหลังแล้วยื่นเงินกลับคืนใส่กระเป๋ากางเกงของตี๋ไป

“ยัยต้นไทรเอ้ย ฮึ่ย”ตี๋ผลักต้นอ้อก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นอย่างเต็มแรง หน้าตี๋เปลี่ยนสีในทันที ต้นอ้อน้ำตาแทบไหลพรากลงพื้น เมื่อชายหนุ่มต่างรั้วมหาลัยมาผลัก ตี๋ลูกผู้ดีดูมีชาติตระกูลอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสูตรสีดำเสื้อด้านในสีขาวจั๊วพร้อมเน็คไทน์สีแดงแล้วมีป้ายชื่อที่หน้าอก กางเกงสีดำสนิทพร้อมรองเท้า ช่างเข้ากับหน้าตาแสนไฮโซอย่างเค้า อย่างกับดาราเกาหลี ผมสีดำอมน้ำตาลดูมีเสน่ห์ยิ่งในใบหน้านิ่งขรึมตอนนี้ด้วยนะ น่าฟัดชะมัด แต่ต้นอ้อกลับไม่คิดอย่างงั้นเลย นายทำชั้นเจ็บ ฮือๆๆ ต้นอ้อน้ำตาแทบไหลออกมา เจ็บทั้งกายทั้งใจ นายผลักชั้นแถมยังเรียกชื่อชั้นได้ทุเรศมากด้วย ต้นอ้อลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

“ตี่ตี๋ นายมาผลักชั้นทำไม”เสียงต้นอ้อดูเข้มกว่าปกติ

“เธอนั่นแหละ จะบอกชั้นทำไม รู้ไหมชั้นผิดหวังแค่ไหน ชั้นชอบแก้วตั้งแต่แรกพบ แต่เธอเป็นคนพังมันลงทั้งหมด ยัย...ยัยต้นตระกูลถั่ว”กรี๊ดดดดดดด แกตายไอ้ตี่ตี๋ ต้นอ้อนึกแต่แทนที่จะเข้าไปต่อยตบหรือตีดันหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปสุดชีวิต เอี๊ยกกก โคร่ม โป้ง ปึก แปะ เปาะ(เล่นเม็ดเปาะแปะกันหรอ) ต้นอ้อที่วิ่งรัดถนนทำให้รถเบลคไม่ทันขับชนเสาไฟฟ้าและอีกสองสามคันก็ชนกันเองเพียงเพราะต้นอ้อที่กำลังร้องไห้เป็นคนบ้า โชคดีที่รถไม่ชนต้นอ้อซะเอง เอี้ยก โคร่ม

“โอ๊ยยยยย”(ไม่ทันขาดคำเลย)รถโตโยต้าวีออสคันหนึ่งขับเข้าชนที่ขาของต้นอ้ออย่างจังแต่ดีที่เค้าเบลคทันก่อน ต้นอ้อที่ล้มลงไปกองกับพื้นก็รีบลุกขึ้นทันที

“เป็นอะไรหมคะ”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของรถเปิดประตูลงมาดู แต่ต้นอ้อดันพื้นลุกขึ้นแล้วส่ายหัวพร้อมน้ำตา

“ไม่คะ”ต้นอ้อพูดแล้วเดินกระเพรกเท้าไปจนข้ามฝั่งได้ ตี๋ที่เห็นเหตุการณ์ก็รวบรวมสติแล้ววิ่งตามต้นอ้อแต่ไม่ทันจะได้ตามก็ต้องเจอปัญหาของเจ้าของรถทั้งหลายที่ชนเสาไฟบ้างชนกันเองบ้างยืนออรอประกันเป็นแถวจนตี๋ฝ่าฝูงชนพวกไทยมุงเข้าไปหาต้นอ้อไม่ได้ พอหันไปอีกทีต้นอ้อก็หายไปกับกลีบเมฆซะแล้ว

“ตะ..ต้นอ้อ”ตี๋คอตกแล้วหันหลังกลับไปที่ป้ายรถเมล์

ณ คอนโดโทโมะ

“ที่รักจ๋า วันนี้เค้ามีนัดถ่ายนิตยาสารจะไปไหมเอ่ย”โทโมะที่จอดรถหน้าคอนโดพูดขึ้น

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแก้วอยู่ที่ห้องก็ได้”แก้วพูดแล้วหยิบกุญแจห้องแล้วจุ๊บปากโทโมะเบาๆหนึ่งทีพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย

“แก้วๆๆๆ อยู่ไหนๆๆ”เมื่อแก้วขึ้นไปถึงห้องโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นปรากฎว่าเป็นเบอร์ของตี๋

“อ๋อ คอนโดโทโมะ”แก้วพูดขึ้น

“ไปทำอะที่นั่น”ตี๋ถามเสียงขุ่น

“ก็ชั้นคบกับโทโมะ ยัยต้นอ้อไม่ได้บอกหรือไง”แก้วพูดเสียงอ่อน

“แก้ว....ชั้นไปหานะ”ตี๋พูดโดยไม่รอคำตอบก็วางสายไป

“แก้ว!!”ตี๋เรียกชื่อแก้วลั่นเมื่อแก้วเปิดประตูออกมา ตี๋เข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะแล้วนั่งลงอย่างอารมณ์บูด

“ช่วยโทรหาต้นอ้อให้ทีสิ”ตี๋พูดขึ้น

“นายรู้เบอร์ห้องโทโมะได้ไง.....นายไม่มีเบอร์หรือไง”แก้วแต่ตี๋ไม่ตอบเลยยิงประโยคสองขึ้นแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“เบอร์หนะมี แต่ไม่รับ”ตี๋รีบหยิบโทรสัพท์ในมือแก้วไปกดโทรหาต้นอ้อทันที

“ฮัลโหล”เสียงคนแก่ๆรับโทรสัพท์

“ต้นอ้อหละ”ตี๋ถามอย่างหัวเสีย

“อ๋อ แม่หนูที่ขาหักหนะหรอ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลจ้า ป้าพามาเห็นว่านั่งร้องไห้อยู่ข้างถังขยะอยู่นานสองนานป้าเลยถามปรากฎว่าขาเดินไม่ได้”ป้าพูดขึ้น

“และโรงพยาบาลอะไรป้า”ตี๋กระชากเสียงอย่างแรง

“อ๋อ โรงบาลXXX”(โรงพยาบาลโป๊หรอ)ยัยบ้า ชื่อสมมุติย่ะ

“อื้อ”ตี๋รีบวางสายแล้วขับรถบึ่งไปโรงพยาบาลนั้นพร้อมกับแก้วโดยไม่อธิบายอะไรทั้งนั้นให้แก้วฟัง

ณ โรงพยาบาล

“เพ็ญชราสา พรปารวี อยู่ห้องไหนครับ”(ยาวเป็นกิโล)เสียงตี๋พูดขึ้นแล้วรีบกุมมือแก้วไปขึ้นลิฟทันที

“ต้นอ้อ”ตี๋และแก้วพูดพร้อมกันแล้ววิ่งเข้าไปเกาะแขนกันคนละข้าง

“มาได้ยังไงกัน....เอ่อ...แก้ว”ต้นอ้อหันไปมองแก้วโดยไม่สนใจตี๋เลยแม้แต่น้อย

“ตี๋พามาหนะ”แก้วพูดแล้วเกาะแขนต้นอ้อไว้แน่น

“เป็นไงมั่งต้นอ้อ”ตี๋ถามด้วยความเป็นห่วงแต่ดูเหมือนว่าต้นอ้อจะทำเป็นไม่ได้ยิน

“แก้ว ช่วยหยิบเงินในกระเป๋าชั้นสัก5000แล้วเอาให้ป้าขายปลาทูหน้าห้องหน่อยนะ ฝากบอกเค้าด้วยว่าชั้นขอบคุณจริงๆ ขนาดไม่รู้จักกันยังห่วงใยชั้นขนาดนั้น แต่คนที่รู้จักนี่สิ...ชั่งมันเหอะ ยังไงฝากขอบคุณป้าเค้าด้วยนะ”ต้นอ้อพูดขึ้น แก้วรีบทำตามแล้วเปิดประตูออกจากห้องไป

“ต้นอ้อ...ชั้นขอโทด”ตี๋พูดขึ้น แต่ต้นอ้อไม่ตอบอะไรไม่แม้แต่มองหน้า นี่เธอเห็นชั้นเป็นวิญญาณหรือยังไง

“ต้นอ้อ อย่าทำแบบนี้สิ”ตี๋พูดแล้วเขย่าแขนต้นอ้อเบาๆ

“โอ๊ย”ต้นอ้อร้องขึ้น ตี๋เหลือบตาไปดูที่ขาข้างขวาของต้นอ้อก็พบว่าที่ผ้าก๊อสมีเลือดไหลออกมาจนผ้าก๊อสชุ่ม

“ต้นอ้อ เป็นอะไรไป”ตี๋พูดอย่างห่วงใย ต้นอ้อหลับตาปี๋ร้องครวญครางแล้วพยายามจะกดเรียกหมอแต่หยิบไม่ถึงจนตี๋ต้องกดให้

“เจ็บตรงไหน”ตี๋ถามแล้วชี้ไปตามจุดแต่ต้นอ้อกลับเงียบงำไม่สนใจตี๋แม้แต่น้อย

“ต้นอ้อเป็นอะไร”แก้วที่เพิ่งเข้ามาถามขึ้น

“แก้ว ชั้นเจ็บขามาก”ต้นอ้อพูดแล้วเอามือจับขาตัวเองไว้หลวมๆ

“เรียกหมอๆๆ”แก้วทำท่าจะกดอีกครั้งแต่ตี๋ยื่นมือมาดึงเอาไว้

“กดแล้ว”ตี๋พูดเสียงเรียบแล้วหมุนตัวกลับไปนอกห้องอย่างหน้านิ่งเฉย แก้วรู้สึกจะงงๆแต่ก็ไม่สนใจอะไรมากมาย ชั้นเกลียดนาย ตี่ตี๋ ชั้นไม่ชอบนายเลย ต้นอ้อนึกในใจก่อนจะหันหน้าเมินออกไปแล้วลืมความเจ็บเหลือไว้เพียงความเจ็บใจ

ณ คอนโดโทโมะ

แก้วเดินขึ้นมาอย่างอ่อนล้าเมื่ออาการของต้นอ้อเป็นปกติ ต้นอ้อหลับปุ๋ยไปพร้อมกับตี๋ที่นอนเฝ้าในห้องแก้วเลยชิ่งมานอนที่คอนโดแต่พอเปิดประตูเข้าไป ฝ่างงงง

“ว่ายังไงคะโทโมะ...เอ๋ คนนั้นไงคะ”เสียงนักข่าวนับสิบพูดขึ้นแล้วหันมามองที่แก้ว

“ว่ายังไงคะ เจ้าตัวอยู่ตรงนี้แล้ว เค้าว่ามีข่าวมากมายเกี่ยวกับคุณทั้งคู่ ทั้งมีคนถ่ายรูปกอดกัน จับมือกัน พากันขึ้นคอนโด และทีเด็ดคืออยู่ในห้องด้วยกันเป็นวันแบบนี้มันยังไงกันคะ”นักข่าวสาวสวยคนนึงพูดขึ้น แก้วเดินเข้ามาแล้วมองโทโมะที่สวมแว่นกันแดดสีชา

“อ๋อ...นี่ก็เพื่อนสาวคนสนิทครับ แค่เพื่อนจริงๆครับ เค้าดูออกจะเป็นสาวฮ้าวน่ารักๆบุคลิกดี รู้จักกันมานานมากแล้วครับ ก็แค่เพื่อนไม่มีอะไรเกินเลยแน่ๆครับ”โทโมะพูดชี้ขาดทำให้แก้วหน้าเสียทันที โทโมะเอื้อมมือไปดึงแก้วมาโอบให้ดูความสนิท

“นอนด้วยกันออกจะบ่อยแต่ผมจะนอนโซฟาแล้วแก้วก็นอนบนเตียงครับ ไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆ ถ้าไม่เชื่อให้นักข่าวมาตั้งกล้องยังได้ครับ”โทโมะแกล้งพูดเย้าเพราะนักข่าวไม่มีทางทำแบบนี้แน่นอน แก้วยิ้มแหยทั้งใจสลายกลายเป็นผง (หอม) ไปเรียบร้อยแล้ว

เมื่อนักข่าวกลับไป โทโมะโรยตัวลงนอนบนโซฟาแล้วอ้าแขนรอกอดแก้ว

“แก้วจ๋า มากอดหน่อยสิ”นี่นายบ๋องหรือปัญญาอ่อน ทำแบบนี้ยังคิดว่าเราจะรักกันได้ต่องั้นหรอ แก้วนึกในใจแล้วเดินเชิดออกจากห้องไป ปั่ง โทโมะลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเหมือนประตูปิด อ้าว แก้วหาย โทโมะลืมตามาก็ตกใจมองหาแก้วอยู่นานแต่ก็ไม่เจอซะงั้น เอ๋...ไปไหนน๊อ หรือว่า งอนงั้นหรอ ตายแล้วตู โทโมะนึกกับตัวเองแล้วสาวเท้าตามแก้วไป

“แก้วจ๋า แก้วใจ”โทโมะเดินตามออกมาแล้วตะโกนเรียก เฮือก......

“อ้าว คุณโทโมะทำอะไรคุณแก้วร้องไห้วิ่งไปเลยคะ”นักข่าวที่ยังไม่กลับบ้านพูดขึ้น

“เอ่อ.......ผมแย่งไส้กรอกแก้วกินครับ”(คำแก้ตัวโคตร.....) โทโมะพูดจบก็แหวกวงล้อมตามแก้วไป

“แก้ว เค้าขอโทด”โทโมะฉุดข้อมือแก้วไว้ได้ทัน

“อย่ามายุ่งนะ”แก้วสะบัดมือออกจากโทโมะ

“ชั้นมันก็แค่เพื่อนรักนาย อย่ามาแตะต้องตัวชั้นเกินเพื่อนก็แล้วกัน”แก้วพูดแล้วเชิดหน้าวิ่งหนีโทโมะแหวกตัวเข้าลิฟไปได้ทันแต่โทโมะกลับมาไม่ทันลิฟซะแล้ว

“โธ่.....”โทโมะพูดกับตัวเองพร้อมเอามือทุบประตูลิฟเบาๆ

เช้าตรู่

“แก้ว เค้าขอโทดนะ”โทโมะคุกเข่าอยู่ต่อหน้าแก้วที่ยืนกอดอกอยู่หน้าบ้านเตรียมตัวไปเรียน

“ชั้นจะไปเรียน ถอยไปนายเพื่อนรัก”แก้วพูดประชดแล้วทำท่าจะเดินแต่โทโมะเกาะขาไว้

“นะๆๆ เค้าขอโทด เค้าจะไม่ทำแบบนี้อีก สัญญากิ้วๆ”โทโมะพูดแล้วเอามือเขี่ยน่องขาวๆของแก้วเบาๆ

“ไม่”แก้วยื่นคำขาดทันที

“โธ่ แก้ว”โทโมะพูดอ้อนวอน

“น้าๆๆๆๆคร๊าบบบบสุดที่รักของผม”โทโมะพูดขึ้นจนแก้วใจอ่อนกับหน้าตาแสนจะโคตรน่ารักของโทโมะ น่ารักเป็นบ้า

“อ่ะ...เอ่อ...ก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจไหม”แก้วพูดแล้วชี้หน้าโทโมะ

“ครับผม”โทโมะพูดเชิงเป็นทหาร

“มาจุ๊บทีสิ”แก้วที่อดใจอ่อนกับใบหน้าหวานๆไม่ได้ก็พูดขึ้นอย่างเขินๆ

“อ่า..จุ๊บ”โทโมะยืนขึ้นแล้วจุ๊บปากกับแก้วอยู่นานพอควร

โรงพยาบาล

“โธ่!!”เพล้ง…..เสียงจานชามแตกกระจายกับพื้นเมื่อตี๋รำคาญที่ต้นอ้อไม่ยอมกินอะไรเลย เค้าพยายามจะป้อนแต่ต้นอ้อกลับไม่พูดอะไรไม่แม้แต่ใช้หางตามอง

“เธอเห็นชั้นเป็นวิญญาณหรือยังไง”ตี๋หงุดหงิดเป็นอย่างมาก คนรับใช้ที่บ้านของตี๋คอยมาดูแลเก็บข้าวของเสียหายอย่างดี

“เธอทำชั้นหัวเสียมากเลยนะ ได้ ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน โทรมตายไปเถอะ ชั้นไม่แคร์ เธอไม่ใช่แฟนชั้นซะหน่อย”คำของตี๋เหมือนมีดที่แสนจะคมแทงเข้าที่ปอดทำลุไปที่หัวใจดำเลยทีเดียว

“ป้า ไม่ต้องเอาอะไรให้ยัยต้นไทรนี่กิน ปล่อยยัยนี่อดตาย ถ้าหิวเมื่อไหร่ก็ค่อยบอกชั้น ถ้าเธอยังไม่พูดกับชั้นก็อย่าหวังว่าชั้นจะให้เธอกินอะไร”ใช่สิ ลูกคนรวยอย่างนายอิธิพลล้นหลาม ไม่มีใครขัดขวางลูกคุณชายอย่างนายได้อยู่แล้ว ผิดกับชั้น พ่อก็แค่เป็นเจ้าของมหาลัย ตอนนี้ก็อยู่ที่อื่น นานๆจะมาดูแลชั้นสักที ลูกคุณหนูเรอะ...เฮอะ ลูกยาจกซะมากกว่า ต้นอ้อนิ่งเงียบแล้วหันหน้านอนกลืนน้ำลายมองหน้าต่าง

เย็น~~~*

“ต้นอ้อ ชั้นซื้อเกี้ยวกุ้งมาฝา....เอ๋”แก้วเอียงคอน้อยๆมองต้นอ้อและตี๋อย่างไม่เข้าใจ ตี๋จับตาจ้องต้นอ๋ออย่างอาฆาตส่วนต้นอ้อหันหน้าหนีไม่แม้แต่สบตา ร่างทั้งคู่ไม่ขยับไปไหนนานแล้ว รังสีอมหิตกับรังสีเกลียดชังประทะกันจนประทุเป็นภูเขาไปฟูจิยาม่า (เว่อ) เออ แต่เมื่อแก้วเข้ามาทั้ง2คนก็หันหน้ามองแก้วทันที

“แก้ว ชั้นหิวพอดีเลย”ต้นอ้อพูดขึ้นแล้วยิ้ม แก้วทำท่าจะก้าวเท้าเดินเข้าไปแต่ตี๋หยิบถุงในมือแก้วไว้ก่อน

“เดี๋ยวชั้นจัดการป้อนยัยนี่เอง กลับไปเถอะชั้นดูแลได้ ขอบใจ”ตี๋พูดด้วยสายตานิ่ง ชั้นอ่านตานายไม่ออกจริงๆนะนายตี๋ แก้วนึกแล้วยิ้มออกมา

“เอ่อ....ทะ..โทโมะจ๋า”แก้วเรียกโทโมะที่อยู่หน้าห้อง โทโมะเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้กับคนทั้งสองเป็นการทักทาย

“สวัสดีโทโมะ”ต้นอ้อร้องทัก

“ครับ”โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้มให้กับต้นอ้อ

“เป็นไงมั่ง หิวหรือยัง”โทโมะพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้ต้นอ้อ ใจเต้นแรงเลยแฮะ ต้นอ้อนึกในใจ

“หิวมากเลย อยากกินเกี้ยวจัง เอามาให้หน่อยสิ”ต้นอ้อว่าพร้อมกับมองหน้าโทโมะ

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวชั้นป้อนเอง พาแก้วกลับบ้านไปเถอะ ต้นอ้อจะได้พักผ่อน”เมื่อสิ้นเสียงของตี๋แก้วกับโทโมะก็เดินกลับไปพร้อมโบกมือบ๊ายบายทั้งคู่

“หิวเมื่อไหร่ก็บอก”ตี๋พูดแล้วนั่งลงตามเดิม ชั้นไม่มีทางลดตัวไปคุยกับนายแน่ ต้นอ้อนึกก่อนจะกัดฟันหลับตานอนทั้งที่ท้องร้องโครกคราก

2วันผ่านไป

พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้งทับทิมทอด ไอ้ตี่ตี๋นายจะให้ชั้นตายไปต่อหน้าจริงๆใช่ไหม นายมันโหดร้ายที่สุดนอกจากน้ำเกลือชั้นไม่ได้อาหารอะไรเลย ดีนะที่ยังมีน้ำเกลือคอยหล่อเลี้ยงชั้นอยู่ นายมันไอ้...อมหิต

“ว่าไงทั้งคู่ ซื้อข้าวกล่องมาฝาก”รายเดิมมาอีกแล้วกับข้าวกล่องเสริมภูมิต้านทาน วันนี้แก้วมาเพียงคนเดียว

“เงียบกันจัง มาทีไรไม่เคยได้ยินพวกนายคุยกันเลยนะ”แก้วพูดพร้อมกับมองหน้าตี๋

“ชั้นไม่อยากคุย เอาข้าวมานี่แล้วกัน เดี๋ยวจะให้ยัยนี่กินเอง”เหมือนเดิมทุกอย่างหมอนี่เลือกที่จะกักเก็บอาหารให้เน่าเสียไปเล่นๆ หรือไม่ก็เอาไปให้ลูกน้องกิน กวนประสาท

“ปีไหนชั้นจะออกจากรพ.ได้”ต้นอ้อพูดขึ้นเมื่อทำหน้าเซงอยู่นาน

“เดี๋ยวชั้นถามหมอให้”แก้วพูดแล้วทำท่าจะก้าวเท้าออกจากห้อง

“ไม่ต้องแก้ว เดี๋ยวเราไปถามเอง กลับไปเถอะ”ตี๋เอ่ยแล้วยืนขึ้น

“นี่ อย่ายุ่งสักเรื่องได้ไหม รำคาญ!!”ต้นอ้อที่หมดความอดทนบรรดาลโทสะแตกกระจายพูดขึ้นอย่างโมโหและดูฉุนเฉียว

“3วัน กับอีก12ชม.45นาที32วินาที เธอหมดความอดทนที่จะไม่คุยกับชั้น”ตี๋ล้วงนาฬิกาจับเวลาในกระเป๋ากางเกงตัวเองขึ้นแล้วกดหยุด ตี๋เงยหน้ามองต้นอ้อแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ

“ที่ชั้นพูดเพราะชั้นรำคาญ รำคาญนายมาก รำคาญที่สุดในโลก ชั้นเกลียดนาย ได้ยินไหม ชั้นเกลียดนายที่สุด ตี่ตี๋บ้า!!!”ต้นอ้อหลับหูหลับตาพูดแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น

“อารายกานหรอ”แก้วทำหน้าเหวอเมื่อเห็นสีหน้าร้ายแรงของต้นอ้อ และล้อเลียนของตี๋

“บ้าแล้วยังไง ความจริงชั้นก็ไม่จำเป็นจะต้องแคร์เธอเลยนะ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับชั้น ฮึ...ลืมไป งั้นอยากกินอะไรก็กิน ค่ารักษาเดี๋ยวจะจ่ายให้แล้วกัน”ตี๋กอดอกแล้วมองต้นอ้อที่หันหน้าหนีหน้านิ่ง ใช่สิ ชั้นมันไม่ใช่ผู้หญิงโชคดีอย่างแก้ว ใช่สิชั้นมันลูกคุณหนูที่ไม่ต่างอะไรจากยาจก ใช่สิชั้นมันเอ๋อ มันไม่สวย ไม่น่าถนุถนอมเหมือนแก้ว ใช่สิ ชั้นมันก็แค่...สายลมในสายตานายตี่ตี๋ ต้นอ้อนึกในใจนิ่งเงียบ น้ำตาคลอเบ้าตาเต็มเปี่ยม (อย่าบอกนะว่ายัยต้นไทร เอ้ย ต้นอ้อ จะชอบนายตี๋โหด เอ้ย ตี่ตี๋หนะ) ไม่รู้หรอ โง่นะเธอ

“ชั้นมีปัญญาจ่ายเอง”เสียงที่แข็งกระด่างของต้นอ้อทำให้แก้วหน้าหงิกอย่างกับโดนไดเป่าผม180 องศาเป่าหน้านานกว่า50นาที

“อ๋อ...ลืมไป เธอมันลูกคุณหนู”ตี๋พูดแล้วหันไปมองแก้ว

“เอาข้าวให้ยัยนี่กินด้วยนะ3วันแล้วไม่ยอมกินข้าว”ตี๋พูดแล้วยิ้มให้แก้วก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย แต่งจบแล้วแต่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านอัพนิยาย

แต่ก็อัพให้แล้วนะ ^^ วันนี้ไปชะอำ พรุ่งนี้พี่รับปริญญา เฮ้อ.....

เดี๋ยวมาอัพใหม่นะ รักทุกคนนะคะ muah!!