Me and casting.เอ๋ออย่างเธอต้องเจออย่างชั้น

บทสอง(ตามคำขอ)

“ประตู ประตูอยู่ไหนอ่ะ ฮือๆๆ ช่วยด้วยๆๆๆ ประตูอยู่ไหนเนี้ย”แก้วร้องไห้ลั่นเพราะหาประตูไม่เจอ แก้วย่ำเท้าอยู่กับที่ โทโมะเมื่อพอบรรเทาก็ลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาแก้ว แก้วถึงกับตกใจร้องลั่นส่ายหัวไปมา ………

 “อร้ายยยยยยยย~~~~~~~~ไม่เอาๆๆ ปล่อยชั้นนะ ไอ้ดาราโรคจิต”แก้วส่ายหน้าแล้วเอาศอกกระแทกท้องโทโมะ แต่โทโมะเกรงท้องไว้แน่นเลยทำให้เค้าไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ แก้วสะดีดสะดิ้งตัวเต็มที่

“เธอเป็นคนประเภทไหนเนี้ย”โทโมะพูดขึ้นเบาๆมือยังคงรั้งเอวแก้วไว้แน่น

“ไม่รู้ ปล่อยนะๆๆๆ”แก้วตอบออกไปก่อนจะเบี่ยงตัวไปมา ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครปฏิเสธชั้น แต่เธอ... ยัยเอ๋อคนนี้ ทำไมปฏิเสธชั้น ถ้าชั้นรั้งไว้ ยัยนี่จะมองว่าชั้นโรคจิตไหมเนี้ย โทโมะนึกในใจก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวแก้ว แก้วย่ำอยู่กับที่

“เอาแว่นมา แว่นๆๆๆ”แก้วร้องเรียกหาแว่น ควานมือจับอากาศไปทั่ว โทโมะก้มลงหยิบแว่นที่วางไว้บนโซฟาแล้วสวมให้กับแก้ว เมื่อแก้วลืมตาขึ้นก็เห็นโทโมะอย่างชัดเจน โคตรๆๆๆๆหล่อเลย แก้วนึกในใจก่อนที่จะผลักโทโมะออก

“ไอบ้า ประสาท ทุเรศ โรคจิต”แก้ววิ่งออกไปจากห้องโทโมะแล้วลงบรรไดไปทั้งๆที่มีลิฟ โทโมะชะเง้อมองแล้วส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องไป

“ยัยนี่ลืมเอาหระเป๋าไป แล้วพรุ่งนี้จะไปเรียนยังไง”โทโมะนึกในใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป แก้วที่วิ่งลงมาจนถึงข้างล่างก็วิ่งออกไปที่ถนนมองหารถเมล์แต่ไม่มีเลย

“ที่นี่ที่ไหน แล้วชั้นจะกลับยังไง ชั้นกลับไม่ถูก ฮือๆๆ”แก้วร้องไห้ออกมาก่อนจะวิ่งกลับไปที่คอนโดของโทโมะ

“คุณคะ ห้องของโทโมะเบอร์อะไรค่ะ”แก้วลืมไปแล้วว่าห้องโทโมะห้องอะไร

“คุณโทโมะห้ามบอกหนะคะ”เสียงสาวพนักงานพูดขึ้น

“คือชั้นลืมหนะคะ ชั้นลืมเอ่อ....น้องหมาไว้ที่ห้องเค้าหนะคะ เมื่อกี้ชั้นพึ่งขึ้นไปเอง ชั้นจำเบอร์ห้องไม่ได้ บอกชั้นหน่อยนะคะ”แก้วพูดแล้วเอากำปั้นทุบโต๊ะเบาๆ

“เอ่อ...ค่ะๆ ห้อง504ค่ะ”พนักงานสาวพูดขึ้น แก้วสตาร์ทเท้าวิ่งขึ้นบรรไดไปเพราะใช้ลิฟไม่เป็น แก้ววิ่งไปเรื่อยๆ5ชั้นเต็มๆ แก้วหอบหายใจเหนื่อยอยู่หน้าห้องของโทโมะก่อนจะเคาะเบาๆ ก๊อกๆ ซึ่งเคาะยังไงด้านในก็ไม่ได้ยินอยู่ดี เพราะมีสัญญานเลเซอร์ที่ใช้มือสัมผัสและด้านในจะเห็นใบหน้าผู้มาเยือนซึ่งแก้วก็ใช้ไม่เป็น

“ทำไงหละเนี้ย ฮือๆๆ เปิดสิ ไอ้บ้าโทโมะ”แก้วร้องลั่นก่อนจะทุบแรงขึ้น แต่ก็ไม่มีใครเปิดจนแก้วทรุดตัวนั่งลงที่หน้าประตู เอาหลังพิงประตูเอาไว้ น้ำตาแก้วไหลออกมา ชั้นร้องไห้ทำไม แก้วยังไม่รู้ว่าเค้าร้องไห้ทำไม ชั้นกลับบ้านไม่ถูก ใช่นี่คือสาเหตุ ฮือๆๆๆ แต่คนข้างในอันตรายมากที่สุด แต่แก้วกลับอยากให้เค้าช่วยเหลือสะงั้น โทโมะที่นั่งฟังเพลงอยู่ในห้องก็เกิดหิวเลยจะออกไปซื้อของพอเปิดประตูห้องออกมาก็เจอสาวน้อยนั่งร้องไห้อยู่ แก้วหันหน้าไปหาก่อนจะดึงเสื้อโทโมะเบาๆ

“โทโมะ ฮือๆๆ”โทโมะตกใจน้อยๆก่อนจะจับไหล่แก้วแล้วเขย่าเบาๆ

“เป็นอะไรของเธอ”โทโมะพูดสีหน้าเรียบ

“ชั้น..ฮึก....ชั้นกลับบ้านไม่ถูก”แก้วพูดและร้องไห้หนักขึ้น นี่เธอปัญญาอ่อนหรือปล่าว โทโมะนึกในใจก่อนจะลูบหัวแก้วเบาๆ

“ไปส่งไหม”โทโมะถามขึ้น

“ไปส่งหน่อยสิ”แก้วมองหน้าโทโมะก่อนจะปาดน้ำตาตัวเอง

“ได้สิ”โทโมะว่าพร้อมกับถือวิสาสะจูงมือแก้วไปที่ลิฟ เค้าจะรู้ตัวไหมว่าเค้าทำให้แก้วไหวหวั่นใจมากแค่ไหน โทโมะจูงมือแก้วไปที่รถของเขาแล้วขับรถไปจนถึงบ้านของแก้ว แก้วเปิดประตูลงจากรถแล้วโบกมือบ๊ายบายโทโมะอย่างเบาๆ

“ขอบคุณนะคะ”แก้วพูดก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านหลังเล็กๆเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวแล้วเข้าไปในห้องตัวเอง สังเกตใบหน้าตัวเองในกระจก ชั้นเนี้ยนะจะมีแฟน ฮิๆๆ แต่ถ้าแฟนเป็น...โทโมะ คงจะดีนะ อร้ายๆๆๆ แก้วนึกในใจแล้วบิดตัวไปมาอยู่คนเดียว โดยไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเจ้าชู้มากแค่ไหน

ณ คอนโดโทโมะ

“พรุ่งนี้ว่างไหมคะพี่โมะ”เสียงสาวแต่งตัวสวยๆคนนึงพูดขึ้น

“ไม่อ่าจ่ะ พี่มีงานตอนเย็น มีอะไรหรือปล่าว”โทโมะพูดขึ้น ทั้งคู่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงของโทโมะ

“อยากไปเที่ยวจังเลย”สาวคนนั้นพูดขึ้น

“เดี่ยวพี่ว่างแล้วจะโทรไปบอกนะ”โทโมะพูดแล้วก้มเข้าจูบสาวตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง ลิ้นร้อนๆทรอดแทรกไปในโพรงปากของสาวผู้นั้นก่อนจะมีสัมพันธ์ทางกายกันอย่างเคย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมชาติของโทโมะ

เช้าตรู่

โทโมะตื่นขึ้นมา ร่างกายที่ไร้เสื้อผ้ามีเพียงผ้าห่มผืนเดียวคลุมกายเอาไว้ โทโมะลุกขึ้นมองสาวที่นอนอยู่ข้างๆ ตอนนี้พึ่งจะตี5เอง โทโมะลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับชุดสูตรสวยๆก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสาวที่นอนบนเตียงขยับแขนควานหาร่างของเค้าแล้วคว้าหมอนข้างเข้ามากอดไว้

ณ บ้านแก้ว

“กระเป๋าๆๆ กระเป๋าอยู่ไหน ฮึกๆ”แก้วสะอื้นน้อยๆเมื่อหากระเป๋าตัวเองไม่เจอ แก้วเดินทั่วบ้านและนั่งนึก พอนึกออกว่าลืมกระเป๋าไว้ที่คอนโดของโทโมะก็ตกใจก่อนที่จะควานหาโทรสัพของตัวเอง

“ชั้นไม่ได้เมมเบอร์เค้าไว้นิ”แก้วนึกก่อนจะสะอื้นออกมาเบาๆ

“จะไปโรงเรียนยังไงหละทีนี้ ฮือๆๆๆ”แก้วสะบัดขาตัวเองเบาๆก่อนจะวิ่งรอบบ้านเพื่อหาวิธีที่จะเอากระเป๋าคืน หนังสือ สมุด ปากกา กระเป๋าเงิน อยู่ในนั้นหมดเลย ฮืออออ จะเอาเงินที่ไหนไปเรียนเนี้ย แก้วร้องไห้ลั่น ปี๊นๆ เสียงบีบแตรรถดังขึ้นหน้าบ้านของแก้ว แก้วปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะออกมาดู

“ลืมกระเป๋าไว้บ้านชั้นหรือปล่าว”โทโมะเอ่ยถาม เมื่อเปิดประตูลงมาแล้วชูกระเป๋าขึ้น แก้วเมื่อเห็นก็วิ่งปรี่เข้าหา

“ขอบคุณนะ กำลังหาอยู่พอดี”แก้วพูดขึ้นแล้วคว้ากระเป๋าไว้ที่ตัว

“ร้องไห้อีกและ นี่เธอโตแล้วนะ อยู่มหาลัยแล้ว ยังใช้กระเป๋าแบบนี้อีก ยังใส่แว่นเอ๋อๆ ถักเปียเป็นเด็ก หน้าตาก็ไม่แต่งเติม มากับชั้นดีกว่ามา”โทโมะพูดแล้วจูงแก้วขึ้นรถไป โทโมะขับออกไปที่ร้านแต่งหน้าหรูๆร้านหนึ่งก่อนจะให้เจ้าของร้านที่สนิทกันจัดการเปลี่ยนแก้วทั้งตัว ทั้งขัดตัว ขัดหน้า ลอกหน้า ทำผม แต่งเล็บ แต่งหน้า และหลายๆอย่าง โทโมะที่เข้าห้องน้ำไปคุยโทรสัพท์ พอออกมาก็ถึงกับตะลึงเมื่อเจอกับแก้วที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ผมยาวสลวยสยายออก ใบหน้าใสสวยขาวเนียน แต่งหน้าอ่อนๆ แต่โทโมะดูจะสะดุดกับแว่นตาของแก้วอยู่ไม่น้อย

“สวยแล้วนะ”โทโมะเดินไปหาแล้วจ่ายเงินก่อนจะจูงมือแก้วออกไปที่ร้านขายคอนแทคเลนร้านใหญ่ร้านหนึ่ง โทโมะขยั้นคยออยู่นานจนต้องบังคับให้แก้วใส่ เมื่อแก้วออกจากร้านมา โทโมะก็ถึงกับภูมิใจในตัวเองที่เปลี่ยนยัยผู้หญิงเอ๋อคนนี้ให้ดูสวยมากจนดาราสาวๆที่โทโมะรู้จักยังสู้ไม่ได้

“ไปซื้อกระเป๋าเอาไหม”โทโมะเอ่ยขึ้น ก่อนที่แก้วจะกระดี๋กระด๋ายิ้ม ทั้งคู่ออกเดินห้างดังอย่างไม่เกรงกลัวสายตานักข่าว ปาปารัสซี่ถ่ายแชะๆตลอดทางโดยที่โทโมะก็รู้ตัวดีแต่เค้าไม่ใส่ใจอะไรมากมายเท่าไหร่ เมื่อซื้อของเสร็จ โทโมะก็ขับรถไปส่งแก้วที่มหาวิทยาลัยโดยที่โทโมะไม่ลงไปส่งเพราะกลัวว่าคนจะเห็น แก้วโบกมือบ๊ายบายหยอยๆแล้วยิ้มก่อนจะหันหลังเดินเข้ามหาลัยไป โทโมะยกยิ้มมุมปากที่เห็นเด็กเอ๋อๆคนนี้หน้าตาน่ารักและดูมีความสุข........

 “น้องสาว เด็กใหม่หรอจ๊ะ”ตลอดทางมีเสียงแซวแก้วอยู่เรื่อยๆ แก้วไม่รู้เรื่องว่าพวกหนุ่มๆกำลังแซวเขาอยู่ นี่ชั้นเปลี่ยนไปขนาดนั้นเชียว.... แก้วนึกก่อนจะหันไปมองคนพวกนั้น

“เธอๆ ชื่ออะไรหรอ ขอเบอร์หน่อยสิ”เสียงหนุ่มคนนึงจากกลุ่มโรคจิตที่ชอบนั่งท่าพิสดารตามม้าหินเดินมุ่งเข้ามา

“อ่ะ...เอ่อ....”แก้วอ้ำอึ้งสักพักจนผู้ชายตรงหน้าเริ่มสังเกต

“หน้าคุ้นๆแหะ.....สงสัยจะเป็นเนื้อคู่เมื่อชาติที่แล้ว”เสียงหัวเราะฮือฮากันขึ้น แก้วหน้าแดงระเรื่อก่อนจะออกตัวเดินสปีท

“นี่เธอ...มาจากไหนกันหรอ”เสียงพวกยัยที่ชอบทำตัวเป็น สัตว์ !! ในมหาลัยเดินเข้ามาแล้วจ้องมองแก้วด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“ชะ...ชั้นเอง”แก้วเอ่ยเบาๆอย่างไม่กล้าสบตา

“ยะ.....ยัยแก้ว!!!”เสียงพวกผู้หญิงดังลั่นจนกลุ่มผู้ชายพากันหันมอง

“ใช่ ว่าแล้วหน้าเหมือนใคร ยัยแก้วนี่เอง...เฮ้ย นี่หรอยัยแก้ว!!!”เสียงผู้ชายอุตะลุพากันรุมล้อมร่างของแก้วอย่างคาดไม่ถึง สาวๆเริ่มแสดงอาการไม่พอใจก่อนจะกระชากกระเป๋าสะพายแบรนเนมของแก้วที่โทโมะพึ่งซื้อให้มาดู

“ว้าว ๆ ๆ สุดยอด แบรนเนมเลยหรอเนี้ย ของก็อบประเทศไหนหรอ”เสียงยัยแกนนำพูดยั่วประสาท

“พี่ปลาๆ อันนี้ของแท้นะ”เสียงลูกน้องสาวในกลุ่มพูดขึ้นจนทำให้ยัยปลานั่นหน้าหงอยไปเลย แก้วคว้ากระเป๋าคืนอย่างกระชาก

“เอามานะ”แก้วก้มหน้าไม่สบตากับใครและจะปลีกตัวออกเดินตลอดเวลา

“ใครมาส่งหนะ”เสียงทุ้มคึ้มของหนุ่มคนนึงถามขึ้นเมื่อแก้วย่างเท้าออกจากวงล้อมนั้นได้ แก้วหันกลับไปมอง เอ่อ....พะ...พี่เทค

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอมาก็จัดให้นะจ๊ะ ใกล้แต่งจบแล้วนะ แก้วกับโทโมะออกแนว

กุ๊กกิ๊กๆพ่อแง่แม่งอนทำนองนั้น โทโมะเป็นผู้ชายที่น่ารักมากในเรื่องนี้

ไม่เพียงแค่หื่นกามอย่างเดียว น่ารักอย่างไงเดี๋ยวรู้เอง ^^

ขอบคุณทุกการรอคอยนะคะ muah!!