The command รักฉันซะนี่คือคำสั่ง

ตอนที่ 3 : ทรมาน

ร่างบางนั่งอิงกับผนังห้องราวกับคนหมดแรง เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆคลายออกช้าๆ เมื่อความเย็นกระทบผิวแก้มนุ่ม ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เห็นเมื่อวานยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนร่างบางต้องถดหนีโดยอัตโนมัติ ก่อนจะอุทานออกมา “นายหัว จะ…จะทำอะไร”วิศวไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่กลับเอาขวดน้ำเย็นๆที่ถือติดมาด้วยราดลงบนศีรษะเล็กจนหมดขวดแล้วกระแทกขวดลงบนพื้นปูนเสียงดัง “จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไงฮะ !”มือน้อยลูบหยาดน้ำที่ใบหน้า ก่อนจะตอบเสียงเบา “ปะ เปล่า แล้วนายหัวจะให้ฉันทำอะไรล่ะ”เพราะความหนาวจากด้านนอกบวกกับน้ำที่ถูกราดลงบนศีรษะ ทำให้ร่างบางกอดอกตัวสั่นเพราะความหนาวเหน็บ “ไม่น่าถาม แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรล่ะ”วิศวจัดการไขกุญแจโซ่ข้อเท้าให้อีกฝ่ายให้เป็นอิสระ ก่อนจะกระชากร่างบางขึ้นมา “ไปอาบน้ำซะ แล้วไปทำงานได้แล้ว !” “หนะ หนาว … ฉันหนาว”แก้วเดินถอยจนแผ่นหลังติดกำแพงห้อง มองอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ วิศวจึงสาวเท้าเข้ามาใกล้ แล้วยันแขนทั้งสองข้างไว้กับกำแพง “จะทนอยู่ในสภาพสกปรกโสโครกแบบนี้หรือไง หนาวก็ต้องอาบ !”แก้วส่ายหน้ายืนตัวสั่น เพราะความหนาวมากระทบผิวเนื้อ เสื้อยืดสีขาวที่ไม่รัดกับลำตัวบางจนเกินไป กับเดปยีนส์ สีซีดไม่ได้ช่วยอะไรเลย “หนาว…หนาวจริงๆ” “สำออยนัก มานี่เลยมา !”ร่างบางถูกลากออกมาด้านนอก แม้แก้วจะขัดขืนเพียงใด ก็สู้เรี่ยวแรงของวิศวไม่ได้สักนิด ก่อนจะรู้สึกว่าร่างบางถูกอุ้มพาดไหล่ของอีกฝ่ายไปยังนอกบ้าน “หน่ะ นายหัว ปล่อยฉันเถอะ ฮึกๆ” “หุบปากได้ไหมมันน่ารำคาญ แล้วหยุดดิ้นสักทีมันหนัก อยากดื้อด้านกับฉันนัก ในเมื่อไม่ยอมอาบดีๆ ฉันก็จะอาบให้นี่ไง”ร่างบางถูกโยนลงบนพื้นหญ้าจนก้นกระแทกดังปั่ก ก่อนที่วิศวจะคว้าขันในตุ่มตรงหน้าตักราดร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น “โอ๊ยๆๆ พะ…พอแล้วๆ แค่กๆ”วิศวไม่สนใจว่าน้ำที่เขาตักราดไม่ยั้งนั้นจะโดนส่วนใดหรือเข้าหูเข้าปากจนสำลักออกมา เขาเกลียดคนที่ขัดคำสั่ง อวดดีและไม่เชื่อฟังเป็นที่สุด ชายหนุ่มโยนขันอลูมิเนียมทันทีก่อนจะถามเสียงห้วน “ไง จะอาบเองได้หรือยัง หรือจะให้ฉันอาบให้”ร่างบางเปียกปอนไปทั่ว ทำให้เห็นเรือนร่างบางเพราะเสื้อยืดที่เขาใส่นั้นเป็นสีขาวและบางเฉียบ แต่ร่างบางไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น เพราะความหนาวทำให้ร่างบางสั่นหงัก ร่างบางพยายามฝืนทนและพยุงตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะตอบเสียงสั่น “อะ…อาบ ฮึกๆ”หยาดน้ำใสๆไหลลงข้างแก้วขาวซีด ก่อนตวัดสายตามองบุคคลที่แสดงสีหน้าเกรี้ยวกราดอยู่นั้นก่อนจะพูดขึ้น “ทะ…ทำไม คุณถึงใจร้ายแบบนี้ ฮึกๆ คุณจะทรมานฉันไปถึงไหน ฆ่าฉันให้ตายเลยสิ”วิศวย่างเท้าเข้ามาใกล้ก่อนจะบีบปลายคางเล็กๆจนแน่น “ฉันเสียเงินไป 6 แสน เพราะงั้น…ฉันต้องใช้เธอให้คุ้มหน่อยสิ ถ้าอยากอยู่แบบคนก็หัดทำตามที่ฉันสั่ง อย่ามาบีบน้ำตาสำออย”ชายหนุ่มไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะร้องไห้หนักขนาดไหน เขาลากร่างบางเข้ามาในบ้าน ก่อนจะพาไปยังห้องน้ำ “อาบให้มันเร็วๆด้วนล่ะ ฉันจะนั่งรอ ถ้าเกิน 10 นาที เธอโดนจับโยนลงทะเลแน่ !” ปั้ง !!! “เสียงบานประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลงทำให้แก้วถึงกับทรุดลงกับพื้น พร้องกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้กับชะตากรรมของตนเอง ตอนนี้เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็น ชีวิตที่ขาดอิสรภาพราวกับถูกจองจำต้องคอยทำตามคำสั่งของคนใจคอโหดร้ายคนนั้นเพียงคนนั้นคนเดียว “ฮือๆแม่คะแก้วคิดถึงแม่ฮือๆ แม่พาแก้วออกไปที แก้วฮึก…แก้วไม่อยากอยู่ที่นี่เลย ทำไมเขาทำกับแก้วแบบนี้…ฮือ”แก้วได้แต่นั่งร้องไห้ไม่หยุด หยาดน้ำใสไหลลงข้างแก้มเนียนไม่หยุด เขาอยากปลดปล่อยความเจ็บปวดมากับน้ำตาทุกหยด แก้วคงไม่เหลือใครอีกแล้ว คนที่แก้วรักก็จากเขาไปหมด แม้แต่พี่ชายใจดีก็ไม่เคยกลับมาหาแก้วตามสัญญา แต่แก้วคงรอเขาทุกวัน ทุกลมหายใจ อยากให้พาแก้วอออกไปจากความเลวร้ายพวกนี้เสียที… “พี่ชาย หนูยังไม่รู้จักชื่อพี่ชายเลยนะ พี่ชื่อไรเหรอ”เสียงเด็กน้อยถามขึ้นขณะนั่งอยู่บนโขดหินท้ายเกาะกับเด็กชายตัวสูงอีกคน “เธอบอกฉันก่อนสิ” “ง่า แต่หนูถามพี่ก่อนนี่นา” “งั้นเอางี้ ต่อไปนี้ฉันจะเรียกเธอว่า ‘ น้องตัวเล็ก ’แล้วเธอเรียกฉันว่า ‘ พี่ชายตัวสูง ’ เพราะพี่ตัวสูงกว่าเธอ”เด็กหญิงตัวน้อยวัย 9 ขวบหันมามองคนพูดตาแป๋ว “งั้นก็ได้นะ แต่หนูเรียกพี่ว่า ‘ พี่ชายใจดี ’ได้มั๊ย เพราะพี่ใจดีจริงๆ เมื่อวานพี่เดินไปเป็นเพื่อนหนูกลับบ้าน แถมยังซื้อไอติมให้อีก”คนเป็นพี่หันกลับมามองน้องชายด้วยแววตาซาบซึ้งก่อนพูดขึ้น “ก็เธอช่วยชีวิตพี่ พี่ต้องตอบแทนเธอไง”เด็กชายวัย 13 ปีพูดพร้อมถอดสร้อยเงินของตนเองคล้องคอใส่ให้คนตัวเล็กก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ให้นะ เธอใส่ไว้ ใส่ไว้จนโตเลย อย่าถอดออกล่ะ” “พี่ให้หนูทำไมอ่ะ สร้อยของพี่ไม่ใช่เหรอ” “ตอบแทนที่นายช่วยฉันเมื่อวานไง น้องตัวเล็ก” “แต่ผมไม่อยากได้หรอ มันเป็นของพี่นะ อีกอย่างสร้อยนี่คงแพงมากด้วย” “พี่เป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง เธอเองก็ลูกคนเดียวไม่ใช่เหรอ งั้นเรามาเป็นพี่น้องกันนะ เธอเป็นน้องสาวฉัน ฉันเป็นพี่ชายเธอไง”เด็กน้อยยิ้มแป้นก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมายื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย “ก็ได้ งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันนะ…พี่ชาย คิกคิก”คนเป็นพี่เกี่ยวก้อยน้องสาวตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะดึงมากอดอย่างเอ็นดู “พี่คะ สร้อยพี่ตรงรูปหัวใจ ทำไมมีเลข 7 กับ 8 ด้วยล่ะ”เด็กหญิงถามด้วยความสงสัยเมื่อจับสร้อยดู “พี่เกิดวันที่ 7 เดือน 6 ไง”เด็กหญองทำหน้าครุ่นคิดไปชั่วครู่ก่อนเบิกตาโต “วันนี้วันที่ 4 เดือน 6 งั้นอีกไม่กี่วันก็วันเกิดพี่แล้วนะสิ” “อือ…แต่วันที่ 6 พี่ต้องกลับกรุงเทพฯแล้วนะ เพราะต้องไปเรียนต่อที่ลอนดอนคงไม่ได้มาเที่ยวหัวหินอีกนาน”เด็กหญิงผละออกจากอ้อมกอดพลางแหงนหน้ามองคนเป็นพี่ตาละห้อย “แล้วพี่จะมาอีกเมื่อไหร่ พี่จะทิ้งน้องคนนี้ไปเหรอ หนูอยากเจอพี่อีกนะ ฮึกๆ”เด็กหญิงตัวน้อยเริ่มเบะหน้าร้องไห้ออกมาจนคนเป็นพี่ต้องกอดปลอบ “โอ๋ๆ ไม่ร้องน้า พี่ต้องไปเรียน เอางี้มั๊ย พี่จะกลับมาที่นี่ทุกปี จะกลับมาวันที่ 6 เดือน 8” “แล้วเราจะเจอกันที่ไหน ฮึกๆ” “ที่นี่ไง ปีหน้าพี่จะมา เธอรอพี่นะ” “ฮึกๆ พี่ต้องมานะ น้องตัวเล็กจะรอพี่ชายใจดีกลับมา” “พี่จะมา มาหาเธอ…” “งั้นพรุ่งนี้เย็นเรามาเจอกันที่นี่นะ หนูจะเอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่”คนเป็นพี่พยักหน้าก่อนจะลูบศีรษะน้องสาวอย่างเอ็นดู โอบกอดน้องสาวเอาไว้แล้วทอดมองไปยังดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงกับเสียงคลื่นลมทะเลที่ดังเป็นระลอก…

-----------------------------------------------------------------------------------------

ขอคอมเมนท์ 15+ ได้รึเปล่าคะ เพราะดูสถิติแล้ว มีคนเข้ามอ่านถึง 58 คนแต่เมนท์ฯแค่ 3 คน คนเราถ้ามีจิตสำนึกพอ น่าจะช่วยๆกันเมนท์บ้างนะคะ