The command รักฉันซะนี่คือคำสั่ง

ตอนที่ 2 : ทาสรับใช้

เสียงดังโหวกเหวกอยู่ข้างนอก ทำให้ร่างบางที่กำลังอยู่ในห้วงความฝันตื่นขึ้น ร่างบางใช้มือเล็กขยี้ตาเบาๆ เพื่อที่จะได้ตื่นเต็มตา ยังไม่ทันที่เท้าเล็กจะเหยียบถึงพื้น ประตูเก่าก็ถูกเปิดขึ้นมาก่อน ทำให้ร่างบางที่กำลังงัวเงียอยู่นั้น เบิกตาโพลงขึ้นมาทันใด

พอประตูเปิดออก  ก็ปรากฏบุรุษร่างกำยำสามคน เดินเข้ามาลากร่างบางออกไปลานแคบหน้าบ้าน ไม่ว่าร่างบางจะยื้อยังไงก็แพ้บุรุษสองคนที่มีแรงเยอะกว่า      “ปล่อยฉัน !ไอ้เลว ! ลุงหมายป้าพิมพ์ ช่วยแก้วด้วย !!”

ร่างบางพยายามขอความช่วยเหลือจากลุงและป้า แต่คนเป็นป้ากลับตะโกนไล่หลังมาว่า

“อยู่กับนายหัวทำตัวดีๆ มีเงินมีทองก็เอาให้พวกข้าใช้บ้าง !!”

“ฮึกๆ ปล่อยนะ ! ฉันไม่ไป ! ปล่อยเซ่ ฮือ”ร่างบางยังคงโวยวายและขัดขืนที่ดิ้นรนแต่สุดท้ายก็ถูกบุรุษแปลกหน้าพาร่างบางขึ้นรถอย่างทุลักทุเล จนพ้นรั้วบ้านไม้หลังเก่า…

“นังแก้วไม่อยู่แบบนี้ใครจะทำกับข้าวกับปลาให้เรากินวะตาหมาย”ป้าพิมพ์เอ่ยขณะเดินเข้าบ้าน

“กะอีแค่ปากท้องเราหากินเองได้วุ๊ย ยัยพิมพ์ แต่ถ้าไม่ขายมันนะ เขามายิงกะบาลตายนะโว้ย !”ลุงหมายพูดเสียงดังจนป้าพิมพ์รู้สึกหงุดหงิด

“เออๆ ข้ารู้หรอกน่า แต่วันนี้แกต้องไปแก้มือที่บ่อนนะว้อย เผื่อจะได้ซักสองสามพันก็ยังดี”สองสามีภรรยาเห็นดีเห็นงามด้วยกัน ทั้งสองถูกผีพนันเข้าสิงจนถอนตัวไม่ขึ้น…

ร่างบางถูกลากเข้ามาในห้องด้วยผู้ชายร่างกำยำที่ชื่อรามิล ลูกน้องคนสนิทของนายหัววิศว เจ้าของที่ดินเกือบครึ่งจังหวัดภูเก็ต และเจ้าของเกาะส่วนตัวแห่งนี้ แก้วได้ย่างก้าวเข้ามาด้วยความไม่เต็มใจสักนิด เสียงบานประตูที่ถูกปิดลงดังปั้ง ทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง ก่อนมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนกอดอกจ้องเขม็งอยู่นั้น พ้อมกระแทกเสียงใส่

“คุณเองนะเหรอ นายหัววิศว ไม่คิดเลยว่าคนหน้าตาดีๆ จะมีจิตใจโหดร้ายแบบนี้”ร่างสูงก้าวย่างเข้ามาใกล้ๆก่อนจะยิ้มเย็นใส่ ดวงตาสีนิลคมดุมองเข้ามาใกล้ปราศจากความอ่อนโยน

“เป็นแค่ลูกหนี้ อย่าปากดีให้มันมากนัก แล้วควรจำไว้เลยว่า ตอนนี้เธออยู่ในฐานะทาสรับใช้ของฉัน”แก้วแทบสะอึกกับคำพูดอันแสนน่ากลัวของเขา

“คุณไม่มีสิทธิ์ ฉันเป็นคน ไม่ใช่สินค้า คุณมากักขังฉันไม่ได้ !”

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อลุงกับป้าของเธอขายเธอเพื่อเป็นการใช้หนี้ ต่อไปนี้เธอก็คือสมบัติของฉัน จำใส่สมองกลวงๆเอาไว้ด้วย ! แล้วอย่าได้เที่ยวมาพูดขึ้นเสียงแบบนี้กับฉันอีก !!”

“คุณมันไม่ใช่คน ! ไอ้สารเลว !ไอ้คนใจอำมหิต ! ป่าเถื่อน !”แก้วตอบโต้โดยไม่เกรงกลัวแววตาดุดันคู่นั้น เพราะแรงโทสะ พร้อมฝ่ามือใหญ่กระทบลงบนแก้มเนียนทันที

เพียะ !

ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลทะลักออกมา เพราะความเจ็บที่ใบหน้า แก้วรู้สึกถึงรสเค็มที่มุมปาก ใบหน้าหวานจึงหันไป แต่วิศวกับพูดออกมาเสียก่อน

“ฉันไม่ได้อยากทำกับเธอแบบนี้หรอกนะ เธอมาอวดดีกับฉันก่อน”

“คุณมันก็ดีแต่ทำร้าย บีบบังคับคนที่ไม่มีทางสู้ ฉันขอแช่งให้คุณพินาศย่อยยับ ตกนรกหมกไหม้ อย่าได้ผุดอย่าได้เกิด !!”วิศวปราดเข้าหาร่างบางทันที พร้อมกระชากเข้าหาตน ก่อนจะเอ่ยเสียงรอดไรฟัน

“ฉันเตือนเธอแล้วนะ ในเมื่อจองหองกับฉัน ก็อย่าหวังเลยว่าจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขน่ะ”ร่างบางถูกกระชากให้เดินนอกห้อง พร้อมเสียงวิศวที่ตะโกนสั่งลูกน้องที่อยู่แถวๆนั้น

“เอาโซ่มาให้ฉันที !!!”

แก้วถูกผลักเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆ ที่ไร้เฟอร์นิเจอร์พร้อมข้อเท้าที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนเส้นโตเอาไว้ เสียงเล็กๆร้องขึ้นอย่างหวาดกลัวส่งสายตาไปให้คนที่ย่อตัวนั่งลง จ้องหน้าเขาเอาไว้

“ฮึกๆได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ…”ถ้อยคำอ้อนวอนพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นดูท่าน่าจะไม่เป็นผล เพราะวิศวยิ้มเหี้ยม ก่อนจะบีบท้ายทอยเพื่อให้ใบหน้าหวานแหงนหน้าไปสบตาเขา…

“ทำไม? นึกกลัวฉันขึ้นมาน่ะสิ ใจเสาะจริงนะอีหนู ฉันจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะต้องรับใช้ฉันไปชั่วชีวิต ทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องบนเตียง เธอก็ต้องมาบำเรอความใคร่ให้กับฉัน !!”แก้วถึงกับกลัวจนตัวสั่นพร้อมยกมือไหว้เขาอย่างวิงวอนขอความเห็นใจ

“ยะ…อย่าทำแบบนี้เลยนะ…ฉันไหว้ล่ะ หนะ นายหัว…”

“ทำไมเล่า ด่าฉันอีกสิ ฉันมันเลวไม่ใช่รึไง”ร่างเล็กสะบัดหน้าไปมา วิศวจึงปล่อยมือจากท้ายทอย ก่อนจะจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกล่าวเสียงเหี้ยม

“เธอคงยังไม่รู้จักฉันดีพอ งั้นต่อจากนี้ไป ถ้าไม่อยากโดนล่ามโซ่เหมือนสุนัข กินข้าววันละมื้อ ก็อย่ามาอวดดีกับฉัน จำไว้ !!”พูดจบร่างสูงสง่าก็เดินของวิศวก็เดินออกจากห้องไป ก่อนจะสั่งลูกน้องคนสนิทให้ล็อกประตูอย่างแน่นหนา

ร่างบางนั่งตัวสั่นเทิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากกับชะตากรรมของตนเองที่กำลังเกิดขึ้น สองมือยกกอดเข่าแน่น พลางมองข้อเท้าเล็กๆที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่ แล้วคิดถึงใครบางคนขึ้นมา มือเล็กจัดการหาสร้อยเงินไปตามกระเป๋าเสื้อ กางเกง แต่ไม่พบก็อุทานออกมา

“สร้อย !!”แก้วเบิกตากว้าง เมื่อนึกได้ว่าลืมเอาสร้อยที่พี่ชายให้ติดตัวเมื่อยังเด็กมาด้วย สงสัยจะเป็นตอนที่ลูกน้องของนายหัวเข้ามา ความกลัวจึงครอบงำ ทำให้ลืมหยิบสร้อย ร่างบางจึงกอดเข่าซุกหน้าร้องไห้อยู่เพียงลำพังก่อนนึกย้อนไปหาเหตุการณ์เมื่อตอนเด็กๆอีกครั้ง…

“แค่กๆ”

“เย้ พี่ชายฟื้นแล้ว”เด็กหญิงตัวเล็กร้องขึ้นอย่างดีใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายๆประคองตัวขึ้นนั่ง

“นี่เธอช่วยฉันเหรอ”

“ช่าย พี่ชายจมน้ำ พี่ชายว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ ตัวโตกว่าหนูซะอีก”

“เป็นสิ สงสัยคงเป็นตะคริว ขอบใจเธอมากนะ”

“ฮิฮิ ไปเป็นไรจ้ะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไร อายุเท่าไร แล้วบ้านพี่อยู่ไหน แล้วมาทำอะไรที่นี่ พี่คงไม่ใช่คนไทยแน่เลย ดูจากหน้าตา…”เสียงเจื้อยแจ้วถามไม่หยุด จนคนที่อายุมากกว่าทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

“เฮ้ยๆ ค่อยๆถามดิ จะตอบถูกมั๊ยเนี่ย”

“ง่า พี่อ่า หนูคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวแม่ตีเอา”

“อ้าว บทจะมาก็มา จะไปก็ไป แล้วบ้านเธออยู่ไหนล่ะ”

“ตรงโน้นจ้า”เด็กหญิงตัวเล็กพูดพลางชี้ไปทางที่ไกลลิบ

“แล้วกลับยังไง เดินไปเหรอ”

“จ้า”เมื่อได้ยินดังนั้น คนเป็นพี่ก็ลุกขึ้นก่อนพูดว่า

“เดี๋ยวพี่เดินไปเป็นเพื่อน…”และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของพี่ชายใจดีที่แก้วไม่เคยลืม ไม่เคยเลยจริงๆ…

 -----------------------------------------------------------------------------

บางตอนอาจมีคำไม่สุภาพนะคะ ยังไงก็อย่าถือสากันเลยนะคะ อารมณ์มันอินจัด = = แฮะๆ ถ้าไม่พอใจหรือว่ายังไงก็คุยกันอิกทีนะคะ^^