The command รักฉันซะนี่คือคำสั่ง

 ตอนที่ 4 : เจ็บปวด

ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันกายไว้ สองแขนยกขึ้นกอดอก เพราะความหนาวเหน็บจากสายน้ำไหลประทบเลือนร่างกว่าหลายนาที ดวงตากลมทอดมองไปยังร่างสูงที่นั่งรออยู่ในห้อง ดวงตาคมกริบดุดันและน่ากลัวจนแก้วต้องหลบวูบพลางปรายตามองไปรอบๆห้อง

ห้องสี่เหลี่ยมมีขนาดกว้างขวางกว่าห้องที่แก้วถูกล่ามโซ่ แถมมีเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะไม้สำหรับวางของ รวมถึงพัดลมเพดานที่หมุนทำงานอยู่ขณะนี้

“เธอพักห้องนี้”เสียงกร้าวที่ดังขึ้นทำให้แก้วหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างหวาดๆริมฝีปากสั่นระริกเพราะความหนาวก่อนจะตอบออกไป

“คะ…ค่ะ”

“มานี่สิ”วิศวส่งเสียงเรียกจนอีกฝ่ายแทบสะดุ้งก่อนเห็นเขาตบฝ่ามือลงบนเตียงเชิงบอกให้เดินเข้าไปหา แก้วขยับเดินเข้าไปอย่างขลาดๆ

“นี่เสื้อผ้าเธอ”เสื้อผ้าที่ถืออยู่ในมือยื่นไปให้คนตรงหน้าคนที่ยืนรอเขาอย่างชั่งใจ แก้วยื่นมือไปรับแทบทันที

“ในตู้นั่นก็เสื้อผ้าเธอ ฉันเอาเสื้อผ้าเก่าๆของยัยแพทมาให้”

“แพท?”ร่างบางทวนคำอย่างสงสัย

“น้องสาวฉัน”แก้วทำเพียงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ

“จะไปไหนน่ะ !”แก้วหันมาตอบเขาเสียงเรียบ

“ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ยังไม่ต้อง มานี่ก่อน”ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ตามเสียงห้วนๆที่สั่งขึ้นก่อนไปยืนอยู่ตรงหน้าคนที่ยืนอยู่ เพื่อรอรับคำสั่ง

“เสื้อผ้าน่ะยังไม่ต้องใส่ เอาวางไว้บนโต๊ะก่อน”คนตัวเล็กยืนลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่พอเหลือบไปเห็นสายตาดุๆที่มองมาจึงยอมวางลงบนเตียง

“นั่งลง”ขณะที่ร่างบางกำลังครุ่นคิดกับการกระทำที่คนตรงหน้าสั่ง จู่ๆร่างสูงก็ผลักร่างบางให้นอนราบกับเตียงนุ่มแล้วคร่อมร่างเล็กที่พยายามดิ้นหนี

“จะ…จะทำอะไร”ร่างเล็กถามคำถามที่รู้อยู่แก่ใจดี ร่างสูงไม่ตอบแต่กำลังซุกหน้าอยู่กับลำคอขาว

“หยะ หยุดนะ อย่าทำอะไรฉันเลย นายหัว ฉันไม่ได้เต็มใจมาที่นี่ ฮึกๆ ได้โปรดเถอะ คุณจะให้ฉันทำงานใช้หนี้ที่ลุงกับป้าฉันติดอยู่ก็ได้ แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”หยาดน้ำใสไหลลงมาบนใบหน้าหวานพร้อมคำพูดอ้อนวอนให้ปรานี

“อย่ามาบีบน้ำตาสำออย ฉันไม่ชอบ ฉันสั่งให้เธออย่าดิ้น !!”

“ฮึก…แก้วขอร้องนะนายหัว อย่าทำอะไรแก้วเลย ฮือๆๆ”ฝ่ามือใหญ่บีบเข้าที่ปลายคางเล็กจนแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงลอดไรฟัน

“ตอนนี้เธอเป็นสมบัติของฉัน เพราะฉะนั้น ฉันสั่งให้นอนเฉยๆ ก็ต้องนอนเฉยๆหรือว่าอยากถูกจับโยนลงทะเลให้ฉลามมันกินเนื้อ”

“มะ ไม่ ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย ฮือๆๆ ฉันกลัว”ร่างสูงยังไม่หยุดซุกซนกับลำคอขาว ทำให้ร่างบางดิ้นพล่านปากก็ร้องโวยวายไม่หยุด

“จะโวยวายไปทำไมเล่า ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย หึหึ อย่ากลัวไปเลย มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิดซักนิด”พอพูดจบ ใบหน้าหล่อก็ซุกที่ลำคอขาวอีกครั้ง ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงสะอื้นหนักกว่าเดิมอีก

“ฮือๆๆปล่อยฉันไปเถอะนะ หยะ อย่าทำแบบนี้ ฮึกๆ” แก้วสะอื้นหนัก ภาพของพี่ชายใจดีในความทรงจำวัยเด็กผุดขึ้นมาทันที แก้วอยากให้เขามาช่วยพาแก้วออกไปจากที่นี่ แม้กระทั่งตอนนี้

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงคร่ำครวญนั้นแม้แต่น้อย ฝ่ามือใหญ่จากที่กดข้อมือบาง กลับค่อยๆไล้ฝ่ามือไปตามไหล่เนียน

“หึ คงไม่เคยล่ะสินะ”ร่างบางได้แต่นอนสะอื้นไห้จนตัวโยนสองมือเล็กๆกำเข้าหากันจนแน่น ค่อยขยับกายแล้วดึงผ้าห่มบนเตียงมาปกคลุมปิดกาย

“ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้ ฮึกๆ คุณจะทรมานฉันไปถึงไหน หรือเพราะฉันจน เป็นลูกหนี้คุณ คุณถึงจะทำอะไรก็ได้งั้นใช่มั๊ย”แก้วพูดเสียงเจือสะอื้น แต่วิศวตอกกลับด้วยคำพูดเสียดแทง

“ใช่ ตอนนี้เธอเป็นทาสของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืนหรือขัดคำสั่งฉันและอย่าได้คิดหรือออกไปจากที่นี่เพราะถ้าฉันจับได้ ฉันจะลงโทษสถานหนัก”ร่างสูงเอ่ยจบก็ค่อยๆถอยร่นลงจากเตียงก่อนจะออกคำสั่งเสียงห้วน

“รีบๆใส่เสื้อผ้าซะฉันมีงานให้ทำอีกมาก ถ้างานไม่เสร็จอย่าหวังว่าคืนนี้จะได้นอน !”สิ้นเสียงทรงอำนาจร่างสูงก็เดินออกจากไปโดยไม่หันมามองร่างบางที่สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงก่อนปิดประตูเสียงดังปั้ง แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วคิดถึงใครบางคน…

“พี่ชายใจดี เมื่อไหร่พี่จะกลับมาหาน้องตัวเล็กคนนี้ แก้วคิดถึงพี่ฮึกๆ แก้วไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่ในขุมนรกนี้ฮึกๆพี่อยู่ที่ไหนพาแก้วออกไปที ฮือๆๆๆ”