แอบรักนายเพื่อนสนิทจอมซื่อ

ข้างในบ้านผีสิง
(อันเกาะแขนป๊อปแน่นเลย อันเอาแต่ตัวสั่น ป๊อบก็ท่าทางจะมีความสุข ฟางคิด)
เกม : ฟาง … ฟาง นี่ ฟาง เป็นอะไรเหรอ ฟางกลัวเหรอ
ฟาง : เปล่า ไม่ได้กลัวสักหน่อยนะ
เกม : ฟางนี่ก็….(น่ารักดีนะ)
ฟาง : อะไรเหรอเกม
เกม : เปล่า(พร้อมกับหันหน้าหนีด้วยความอาย)
แล้วเกมก็เดินหาทางออกโดยที่ไม่ได้สนใจจะมองที่ฟางมากนัก เพราะเขาถามเธอระหว่างทางแล้ว เธอก็บอกว่าเธอไม่กลัว จนมาถึงทางออก
เกม : อ้าว ฟางหายไปไหน
เขารีบตามหาฟางและคิดว่าฟางคงออกมาแล้ว
ตัดมาที่อันกับป๊อป
อัน : ฮึก … (ร้องไห้เพราะรู้สึกว่ากลัวมากกว่าเดิม)
ป๊อป : ไม่ร้องนะ คงกลัวมากสินะ อันเดี่ยวผมจะพาอันออกไปนะ
พอมาถึงทางออกก็เจอเกมกำลังหาอะไรสักอย่างอยู่
ป๊อป : นายหาอะไรอยู่
เกม : ฉันหาฟางอยู่ ว่าจะไปหาข้างใน ไม่รู้ฟางไปไหนข้างนอกก็ไม่อยู่
ป๊อปตกใจทันทีที่รู้ว่าฟางหายตัวไปไหนไม่รู้ เขารีบวิ่งเข้าไปหาข้างในอย่างใจร้อน ปล่อยให้เกมอยู่ดูแลอันแทน
ฟาง : ทำไงดี หลงจนได้
อยู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจับที่แขนของเธอ
ฟาง : ใครหน่ะ อย่าเข้ามานะ
....... : ป๊อปเองนะฟาง(พูดพร้อมกับดึงเธอเข้ามากอด)
ฟาง : ป๊อป (พอรู้สึกตัวว่าถูกเขากอด ก็รีบผลักเขาออกทันที)
ที่ทางออก ป๊อปกับฟางเดินออกมาและเมื่อป๊อปเห็นว่าอันรออยู่ ใบหน้าของอันดูงอนเขาที่เขาเป็นห่วงเพื่อนสนิทอย่างออกนอกหน้า เขาทำทุกทางให้เธอหายงอน แต่ก็ไม่เป็นผลเขารู้สึกกังวนมาก
จากวันนั้น นี่เขาก็ไม่ได้เจออันมาหลายวัน ทั้งรู้สึกกังวลสับสน ทำอะไรไม่ถูก
ตัดมาที่ฟาง
ฟางเดินมาบอกความจริงทุกอย่างกับอันที่หลังโรงเรียน (ถึงแม้เธอจะต้องเจ็บ) พร้อมกับบอกว่าป๊อปคิดถิงอันทุกเวลา เขาเอาแต่ซึมเมื่อไม่ได้เห็นหน้าของอัน (เธอทนไม่ได้ที่เห็นเขาซึมตลอดเวลา เขาไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นห่วงเขามากแค่ไหน)
 
ในขณะเขาที่กำลังคิดถึงอัน เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น[เรายังอยู่ด้วยกันอีกนานแสนนาน ฉันเชื่อตัวเองเช่นนั้น ถึงได้ปล่อยวันเวลาไปไกล ควรจะบอกบางคำก็ทำลืมไป ฮือ… คิดว่าเหลือเวลาเท่าไหร่ก็พอพูดมัน ]เสียงดังอยู่เป็นเวลานาน กว่าที่เขาจะกดรับสาย เมื่อรู้ว่าอันโทรมาหาเขา
ป๊อป : อัน ผมคิดถึงอันจังเลย อันหายงอนผมแล้วใช่มั้ย