แอบรักนายเพื่อนสนิทจอมซื่อ

ข้างในบ้านผีสิง

(อันเกาะแขนป๊อปแน่นเลย อันเอาแต่ตัวสั่น ป๊อบก็ท่าทางจะมีความสุข ฟางคิด)

เกม : ฟาง … ฟาง นี่ ฟาง เป็นอะไรเหรอ ฟางกลัวเหรอ

ฟาง : เปล่า ไม่ได้กลัวสักหน่อยนะ

เกม : ฟางนี่ก็….(น่ารักดีนะ)

ฟาง : อะไรเหรอเกม

เกม : เปล่า(พร้อมกับหันหน้าหนีด้วยความอาย)

แล้วเกมก็เดินหาทางออกโดยที่ไม่ได้สนใจจะมองที่ฟางมากนัก เพราะเขาถามเธอระหว่างทางแล้ว เธอก็บอกว่าเธอไม่กลัว จนมาถึงทางออก

เกม : อ้าว ฟางหายไปไหน

เขารีบตามหาฟางและคิดว่าฟางคงออกมาแล้ว

ตัดมาที่อันกับป๊อป

อัน : ฮึก … (ร้องไห้เพราะรู้สึกว่ากลัวมากกว่าเดิม)

ป๊อป : ไม่ร้องนะ คงกลัวมากสินะ อันเดี่ยวผมจะพาอันออกไปนะ

พอมาถึงทางออกก็เจอเกมกำลังหาอะไรสักอย่างอยู่

ป๊อป : นายหาอะไรอยู่

เกม : ฉันหาฟางอยู่ ว่าจะไปหาข้างใน ไม่รู้ฟางไปไหนข้างนอกก็ไม่อยู่

ป๊อปตกใจทันทีที่รู้ว่าฟางหายตัวไปไหนไม่รู้ เขารีบวิ่งเข้าไปหาข้างในอย่างใจร้อน ปล่อยให้เกมอยู่ดูแลอันแทน

ฟาง : ทำไงดี หลงจนได้

อยู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจับที่แขนของเธอ

ฟาง : ใครหน่ะ อย่าเข้ามานะ

....... : ป๊อปเองนะฟาง(พูดพร้อมกับดึงเธอเข้ามากอด)

ฟาง : ป๊อป (พอรู้สึกตัวว่าถูกเขากอด ก็รีบผลักเขาออกทันที)

ที่ทางออก ป๊อปกับฟางเดินออกมาและเมื่อป๊อปเห็นว่าอันรออยู่ ใบหน้าของอันดูงอนเขาที่เขาเป็นห่วงเพื่อนสนิทอย่างออกนอกหน้า เขาทำทุกทางให้เธอหายงอน แต่ก็ไม่เป็นผลเขารู้สึกกังวนมาก

จากวันนั้น นี่เขาก็ไม่ได้เจออันมาหลายวัน ทั้งรู้สึกกังวลสับสน ทำอะไรไม่ถูก

ตัดมาที่ฟาง

ฟางเดินมาบอกความจริงทุกอย่างกับอันที่หลังโรงเรียน (ถึงแม้เธอจะต้องเจ็บ) พร้อมกับบอกว่าป๊อปคิดถิงอันทุกเวลา เขาเอาแต่ซึมเมื่อไม่ได้เห็นหน้าของอัน (เธอทนไม่ได้ที่เห็นเขาซึมตลอดเวลา เขาไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นห่วงเขามากแค่ไหน)

ในขณะเขาที่กำลังคิดถึงอัน เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น[เรายังอยู่ด้วยกันอีกนานแสนนาน ฉันเชื่อตัวเองเช่นนั้น ถึงได้ปล่อยวันเวลาไปไกล ควรจะบอกบางคำก็ทำลืมไป ฮือ… คิดว่าเหลือเวลาเท่าไหร่ก็พอพูดมัน ]เสียงดังอยู่เป็นเวลานาน กว่าที่เขาจะกดรับสาย เมื่อรู้ว่าอันโทรมาหาเขา

ป๊อป : อัน ผมคิดถึงอันจังเลย อันหายงอนผมแล้วใช่มั้ย