รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

“เฮ้ จงเบอยู่ไหม”
หลังจากที่พวกผมใช่เวลาเดินทางมาบ้านจงเบประมาณสิบนาที ป็อปก็ยิงคำถามใส่ยามหน้าบ้านจงเบทันทีที่จอดรถเสร็จ
“อ้อ อยู่ครับ เดี๋ยวผมโทร.ถามให้นะครับ”แล้วยามคนนั้นก็กดสายไปที่จงเบ “เอ่อ คูณจงเบครับ มีเพื่อนมาหาครับ สามคน คุณเขื่อน คุณโทโมะ และคุณป็อปปี้ครับผม เชิญเลยใช่ไหมครับ.......เชิญเลยครับคุณทั้งสาม”
ยามเชิญพวกผมไป
พรึ่บ!
ป็อปโยนกุญแจรถให้ยาม
“เอาไปจอดให้ด้วยนะ”
ป็อปบอก
“ครับ”
ยามคนนั้นตอบรับ
“มีไรวะพวกถึงมาหาฉัน ร้อยวันพันปีไม่เคยมา”
หลังจากที่ผมก้าวเข้าบ้านมา (ก้าวเดียว) จงเบก็ยิงคำถามใส่พวกผม
“นี้ ฉันเอาอันนี้มาให้นายหาประวัติให้ ไอ้เจ เจ้าของเพชรพันล้าน”
ป็อปยืนนามบัตรให้จงเบดู
“อ้อ ไอ้นี้คนที่ติดเศรษฐีที่รวยที่สุดใหเอเชียเมื่อปีก่อนนี้หว่า” จงเบบอก “แล้วพวกแกไปเอามาแต่ไหนละวะ”
“ก็จากยัยพนักงานคนขายนะ”
เขื่อนตอบ
“อืมเดี๋ยวฉันจะลองเปิดดูประวัติมันก่อนนะ”
จงเบพูดแล้วหยิบหนังสือเล่มใหญ่เท่าฝาบ้านมากองตรงหน้าพวกผม
“หมวด จ จาน เจรคณา รฐานิธิเวศกุล อืม...ไหนวะ...นี้ไง เจรคณา รฐานิธิเวศกร เวร! ไม่ใช่ๆๆ นี้ ไม่ใช่อีก โอ้ย! อยู่ไหนฟะ! น้หรือป่าว ไม่ใช่ๆ @#$%^^%$#$”
30 นาทีผ่านไป
“เฮ้ย! ไม่ใช่อีก นี้มันจะจบหมวด จ จานแล้วนะเฟ้ยยยยย!”
จงเบโวยออกมายกใหญ่เพราะว่านี้มันก็นานแล้วที่มันหาไม่เห็น
“ไหนมาดูดิ”
ผมดึงจากตักมันมาดู
“นี้ไง!”
ผมร้องออกมา เฮ้! หาเจอแล้วเว้ยยยยยยยยยยย!
“ไหนๆ จริงๆด้วย” จงเบร้องอออกมาเหมือนผม “พวกแกอ่านประวัติมันคราวๆไปก่อนแล้วกันนะ พอดีฉันมีอีกเล่มหนึ่งอยู่พอดี เขื่อนมานี้”
“เออๆ”
เขื่อนตอบแล้วเดินตามไป
“ชื่อ เจรคณา รฐานิธิเวศกุล ชื่อภาษาอังกฤษ Jarakana  Rathanithiwhassakul เกิดเมื่อวันที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2534 พ่อชื่อ นาย จุลศักดิ์ รฐานิธิเวศกุล แม่ชื่อ นาง นพกาล รฐานิธิเวศกุล ประกอบอาชีพ ห้างหุ้นส่วนเพชรระดับโลกที่ประเทศอังกฤษ!! มีพี่น้องร่วมสายเลือดสามคน ร่วมเค้าด้วย คือ หนึ่งนายจารคณา รฐานิธิเวศกุล สองนางสาวเจนจิรา รฐานิธิเวศกุล ทั้งสามคนทำอาชีพ ขายเพชรอยู่ที่ ไทย ยุโรป และ บราซิล......ป้าดดดดดด! รวยจริง อะไรจริง เทพโคตร น่ารักอ่ะ!!!!!!!!”
นี้คือป็อปเองครับ ไม่ใช่ผม อย่าคิดว่าเป็นโทโมะ ไม่ใช่! ไม่ใช่ โทโมะ!!!!นะ
“นี้พวก ฉันหาในเน็ตแล้วมันบอกว่ามีคนที่ชื่อเดียวกับไอ้เจนี้สามคนวะ”
จงเบร้องออกมาจากห้องใต้ดิน
“เจรคณาอ่ะนะ มีชื่อซ้ำกัน”
ป็อปร้องตอบกับไป
“เออสิ ไม่ใช่แค่ชื่อ นามสกุลยังใช่เลยวะ แต่เกิดคนละวัน แต่ฉันไม่แน่ใจอันไหนใช่เจตัวจริงเสียงจริง” จงเบพูดพร้อมเลื่อนเมาส์มาเรื่อยๆ “นี้ก็ใช่ นี้ด้วย นี้อีก แกเห็นไหม เราจะเชื่อได้แค่ไหนว่าไอ้หมอนั้นเป็นเจตัวจริงเสียงจริง”
“เราลองโทร.ไปที่เบอร์นามบัตรนั้นไหม”
เขื่อนออกความเห็น
“เอาแบบนั้นก็ได้”
ผมตอบ
ติ๊ดดดดดดดด
ติ๊ดดดดดดดดดดดด
(สวัสดีครับ)
“หวัดดีครับ เอ่อ ใช่คุณเจรคณาไหมครับ ผมเขื่อนครับ”
(อ้อใช่ครับ จะมาซื้ออะไรเหรอครับ ร้านเรามีลายไหมแล้วนะครับ)
“อ้อ ราคาเริ่มต้นที่เท่าไรครับ”
(ก็ถ้าใหญ่นะครับ ก็เริ่มต้นที่ หมื่นกว่าๆนะครับ)
“ทำไมถูกจังครับ”
(อ้อ ลายมันคลาสสิก ก็เลยเอาราคาแค่นี้พอ ตกลงเอาไหมครับ)
“คุณออกมาหาผมหน่อยได้ไหม”
(คงไม่ได้หรอกครับ)
“ทำไมครับ”
(เพราะผมจะต้องไปจัดงานนะครับ)
“งานที่ไหนครับ ไกลไหม ถ้าเกิดคุณได้ผ่านมาทางถนนข้าวสารคุณแวะมาที่ร้านขายกาแฟได้ไหมครับ”
(อ้อ เดี๋ยวนะครับว่าผ่านหรือเปล่า....อืม ผ่านครับผ่าน เดี๋ยวผมจะไปรอนะครับ อีกประมาณสิบนาที ตกลงเอาแบบใหญ่หรือเล็กครับ)
“ใหญ่ครับ”
(ลายคลาสสสิกหรือสมัยใหม่ครับ)
“คลาสสิกครับ”
(ครับๆขอบคุณครับ)
ติ๊ด!
“สำเร็จ ฉันล่อมันออกมาแล้วละเว้ยย!”
เขื่อนพูดอย่างดีใจ
“เอาให้มันสำเร็จ เอ่อ แล้วมันจะมาอีกกี่นาที”
ป็อปถาม
“อีกสิบนาที เราไปรอมันก่อนเหอะ”
เขื่อนบอกพร้อมเดินนำพวกผมไป
ณ. ร้าน Café Poppy 3
“สวัสดีค่ะ รับอะไรไหมค่ะ”
พนักงานสาวคนหนึ่งเดินมาเสริฟออเดอล์พวกผม
“ขอกาแฟสามทีครับ”
ป็อปตอบออกไป
“ค่ะ สักครู่นะค่ะ”
พนักงานคนนั้นตอบ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณใช่คุณเขื่อนไหมครับ”
ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำดูดีมีสไตล์เดินมาถามผม
“อ้อ นี้ครับเขื่อน”
ผมชี้ไปที่ไอ้เขื่อนที่กำลังเอาเกมส์เพลย์มันขึ้นมาเล่นอยู่
“อ้อ ครับ ผมเขื่อนเองครับ คุณเจรคณาใช่ไหมครับ”
เขื่อนรีบร้อนตอบ
“ครับผม เอาโลงมาส่งครับ”
ชายคนนั้นตอบ
“โลง!!!!!!!! OoO”
พวกผมสามคนพูดออกมาพร้อมกัน
“คือ คุณเจรคณาขายโลงเหรอครับ”
เขื่อนถาม
“ครับ โลงหลายคลาสสิกของคุณเขื่อนได้แล้วครับ ขนาดใหญ่ไซด์พิเศษเลยครับ ใหญ่ที่สุดในรายแล้วครับ”
ชายคนนั้นชี้ไปที่โลงท้ายรถของเค้า ม่ายยย ไม่ช่ายยยย ไอ้เขื่อน!!
“แกเตรียมตัวลงโลงได้เลยไอ้เขื่อนนนนนนนนนนนนนน”
ผมกระซิบเขื่อน ซึ่งตอนนี้มันกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ทันที
“เอ่อ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่รู้ว่าคุณขายโลงนะครับ ขอโทษด้วยนะครับ แต่เอาเป็นว่าผมรับไว้ก็แล้วกันนะครับ”
เขื่อนตอบออก
“ครับๆ เดี๋ยวผมเอาลงให้”
แล้วมันก็หันไปสั่งลูกน้องประมาณสาม สี่ คนที่กำลังยืนอยู่ท้ายรถ
พอมันขนลงแล้วออกรถไปแล้ว ผมก็ป็อปก็มองหน้ามันอย่างแค้นมาก
“แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
แล้วพวกผมก็วิ่งไล่ฆ่ามันรอบร้านกาแฟ
"แกได้ลงโลงอย่างสวยงามแน่ๆๆ ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!"
ป็อปบอกออกไป
"ใครก้ด้ายยยยยยยยย ช่วยด้วยยยยย หนึ่งเก้าหนึ่ง เดี๋ยวนี้้้้้!!!!!!!!!!"
 
 

 
ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะค่ะ