รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

“หยุดทำไมละองค์ชาย”
“เสด็จแม่ครับ”
อีตาโทโมะจับมือแม่ของมันพร้อมกับส่งสายตาประหนึ่งคนที่กำลังขอเงินแม่ไปให้คนขอทานยังไงยังงั้น (มันเหมือนเหรอไงกัน)
“เอางั้นเหรอ”
อ่านใจกันออกด้วยอ่า เก่งตบมือค่ะแปะๆ
“ครับ ผมไม่อยากให้เสด็จแม่มีบาปนะครับ”
“อืมๆ........เอามันไปขัง”
“ขอรับ”
หลังจากที่ทุกคนเข้ามาในสถานการณ์เงียบสงบ(เหมือนป่าช้า)
“เอาละครับ”
ไอ้หน้าไมค์ (ไม่รู้ว่าใคร?) ประกาศดังก้อง
“ไหนๆก็เจอลูกชายตัวจริงกันแล้วเรามาเข้าพิธีต่อกันเลย ใครว่าไงบ้างครับ”
ถามความคิดเห็นยังกะจะอะไรสักอย่าง วั้ย!
“ครับบบบบบบ^^”
เฮ้ยยยย! อีตาหมอนี้ยิ้มกวนประสาทฉันทีนึงแล้วหันไปยิ้มให้เด็จแม่ของมัน
“เอาละครับมาทางนี้ครับ”
ไอ้หน้าไมค์ (ว่าเค้าอีกแล้ว) ตะโกนใส่ไมค์บอกอีตาโทโมะที่ยืนยิ้มก็เดินเข้ามาหา
“ว่าไงครับ คนสวย^^”
อีตาหมอนี้เดินมาพร้อมยิ้มที่เต็มไปด้วบความ(ไม่)จริงใจ
“ไม่นิค่ะ^^”
ฉันตอบพร้อมส่งยิ้มคืนไปให้หนึ่งที โว้ยยย หมั่นไส้เว้ยยยยยย!
“เรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะเพคะ” ไอ้หน้าไมค์ทิ้งช่วงไว้ทีนึง “คงไม่ต้องมีอะไรมากมายแล้วนะเพคะ เพราะว่า ฤกษ์งามยามดีของท่านทั้งสองกำลังจะหมดลงภายใน สิบนาทีนี้จูบกันเลยดีกว่านะเพคะ เชิญเพคะ”
“หาO__O”
ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“หาอะไรเหรอครับ”หาฤกษ์เว้ยยยยยย! “ถ้าไม่มีอะไรเรามาจูบกันเถอะองค์หญิง^^”
“มะ...”
“มะอะไรเพคะ?”
“มะ ไม่ปฏิเสธ^^ จูบเลยเพคะ”
“หลับตานะเพคะ”
“อืม...>.<”
แล้วริมฝีปากอ่อนๆก็ค่อยๆประทับลงมาที่ริมฝีปากฉัน มันช่างเป็นจูบที่หอมหวานมากสำหรับฉัน มือของโทโมะค่อยๆเลื่อนมาประคองใบหน้าฉัน และก็กดริมฝีปากลงอีกครั้งจนฉันชักจะหายใจไม่ออกเลยเอามือไปตีที่แขนโทโมะเบาๆ และมันก็ปล่อยฉันออก
“ส่วมแหวนเพคะ”
แล้วโทโมะก่อนค่อยหยิบแหวนมาใส่ให้ฉัน อร้ายยยยย เขินมากเลยนะ><
12:00:00
“สวยไหมเพคะ”
โทโมะเอยถามฉันหลังจากที่งานแต่งงานเสร็จสิ้นลง
“สวยมากๆเลยเพคะ”
ฉันเอยแบบไม่มองหน้า
“องค์หญิง”
“มีไรเหรอ”
“หันหน้ามาเพคะ”
ขวับ!
“อุ๊บ!”
ฉันกับโทโมะอุทานออกมาพร้อมกันเพราะว่าปากเราสองคนชนกันจังจังเลย แล้วโทโมะค่อยๆประกบปากแน่นขึ้น ซึ่งฉันเองก็ค่อยหลับตาลงให้อย่างช้าๆ และก็..................
ติ๊ด!
 
 

 
งานเยอะ ไม่มีเวลา เพื่อนชอบค้างบ้าน กิจกรรมทล่มหัว บ้านก็กับค่ำ
ต้องขอโทษนะจ๊ะ
ตอนนี้อาจสั้นนิดๆ(ตรงไหน)
อาจไม่ฮ่าแต่ว่าก็อุสาทำ -_- 
เจอกันตอนต่อไป