รักร้ายแพ้นายรัก

(ฮัลโหลฟางฮัลโหลฟางเงียบทำไมยะจำไม่ได้รึไงเพื่อนสนิมแกเองขนมจีนไงคนที่แกชวนไปเค้กบ่อยคนที่แกใช้ให้ถ่ายรูปให้ไงคนที่แกบ่นบ่อยไง)ขนมจีน
"ขะ..ขนมจีนฉันไม่รู้จักเธอโทษที่นะเอาเบอร์นี้มาจากไหนไปอยู่กับคนที่คุฌรักเถอะค่ะฉันยุ่งและฉันไม่รู้จักคุฌด้วยและไม่อยากรู้จัก"
(ฉันขอโทษฉันขอโทษนะเรื่องมันผ่านไปแล้วนะฉันขอโทษนะฟางเราเป็นเพือนกันได้ไมเป็นไรไป)ขนมจีน
"มันสายไปแล้วละเธอไปไหนก็ไปยุ่งกับฉันไปทำไมก็วันนั้นเธอพูดเองนี้วันเธอแย่งอาร์ฌไปว่าเพือนกันสามารถตัดมิตรภาพได้นิมาทำไม่กันฮะโทรมาทำไมฉันยุ่งๆอยู่ไปไหนก็ไปยัยเพือนเลวไม่สิคนที่ไม่อยากรู้จัก"
(ดะ..เดียว)
ฉันกดวางมือถือไปด้วยความโมโหแต่ก็แอบดีใจที่ขนมจีนยังมีชีวิตอยู่
"อะไรกับยะยัยฟางเป็นไรโมโหใหย่เชียว"แบม
"ยัยขนมจีนโทรมา"
"ฮะ"เขื่อน
"อะไรกันนี้เสียงดังใหญ่เลยนะ"โทโมะ
"พี่โทโมะค่ะช่วยพาน้องเขื่อนไปได้ไมค่ะพอดีจะคุยกันนิดหน่อยค่ะ"แบม
"เรื่องอะไรระ?"โทโมะ
"ยัยขนมจีนค่ะ"แบม
พี่โทโมะทำหน้าตกใจนิดหน่อยแล้วก็พยักหน้าพี่โทโมะคงเข้าใจเรื่องทุกอย่างดีเลยยอมไปและลากเขื่อนไปด้วย
จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยแบมฟังว่าฉันคุยอะไรกับยัยขนมจีนว่าเกิดอะไรขึ้นยัยแบมได้แต่ฟังแล้วฟังจนฉันเล่าจบ
"มันแปลกอยู่นะคนอย่างขนมจีนมันไม่ขอโทษใครง่ายๆนะคนอย่างมันไม่ทำแบบนี้หรอก"แบม
"อื้มฉันเข้ามันก็แปลกนะ"
"แกนี้ยังไม่หายโกธรอีกรึ"แบม
''ใครโกธรใครโกธร''
"ไม่ไหวแกนี้"แบม
"เค้กเสร็จยังเขื่อนหิวแล้ว"เขื่อน
"จ้า"แบม
จากนั้นเรากินเค้กทำอะไรเสร็จก็เย็นพอดีจากนั่นฉันก้ไปส่งแบม
"บายแบม"
"จ้า"แบม
'เดียวๆฟางแกคิดดีๆนะก็แค่ความโกธรช่วงหนึ่งเองแกอย่างทำให้เสียเพือนเลย"
"อืมฉันรู้ละไปได้แล้ว"

"บาย"
เสียเพือนไปงั้นรึ.
---------------จบตอนเรื่องราว------------------------------------------------------------------