รักร้ายแพ้นายรัก

(ฮัลโหลฟางฮัลโหลฟางเงียบทำไมยะจำไม่ได้รึไงเพื่อนสนิมแกเองขนมจีนไงคนที่แกชวนไปเค้กบ่อยคนที่แกใช้ให้ถ่ายรูปให้ไงคนที่แกบ่นบ่อยไง)ขนมจีน

"ขะ..ขนมจีนฉันไม่รู้จักเธอโทษที่นะเอาเบอร์นี้มาจากไหนไปอยู่กับคนที่คุฌรักเถอะค่ะฉันยุ่งและฉันไม่รู้จักคุฌด้วยและไม่อยากรู้จัก"

(ฉันขอโทษฉันขอโทษนะเรื่องมันผ่านไปแล้วนะฉันขอโทษนะฟางเราเป็นเพือนกันได้ไมเป็นไรไป)ขนมจีน

"มันสายไปแล้วละเธอไปไหนก็ไปยุ่งกับฉันไปทำไมก็วันนั้นเธอพูดเองนี้วันเธอแย่งอาร์ฌไปว่าเพือนกันสามารถตัดมิตรภาพได้นิมาทำไม่กันฮะโทรมาทำไมฉันยุ่งๆอยู่ไปไหนก็ไปยัยเพือนเลวไม่สิคนที่ไม่อยากรู้จัก"

(ดะ..เดียว)

ฉันกดวางมือถือไปด้วยความโมโหแต่ก็แอบดีใจที่ขนมจีนยังมีชีวิตอยู่

"อะไรกับยะยัยฟางเป็นไรโมโหใหย่เชียว"แบม

"ยัยขนมจีนโทรมา"

"ฮะ"เขื่อน

"อะไรกันนี้เสียงดังใหญ่เลยนะ"โทโมะ

"พี่โทโมะค่ะช่วยพาน้องเขื่อนไปได้ไมค่ะพอดีจะคุยกันนิดหน่อยค่ะ"แบม

"เรื่องอะไรระ?"โทโมะ

"ยัยขนมจีนค่ะ"แบม

พี่โทโมะทำหน้าตกใจนิดหน่อยแล้วก็พยักหน้าพี่โทโมะคงเข้าใจเรื่องทุกอย่างดีเลยยอมไปและลากเขื่อนไปด้วย

จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยแบมฟังว่าฉันคุยอะไรกับยัยขนมจีนว่าเกิดอะไรขึ้นยัยแบมได้แต่ฟังแล้วฟังจนฉันเล่าจบ

"มันแปลกอยู่นะคนอย่างขนมจีนมันไม่ขอโทษใครง่ายๆนะคนอย่างมันไม่ทำแบบนี้หรอก"แบม

"อื้มฉันเข้ามันก็แปลกนะ"

"แกนี้ยังไม่หายโกธรอีกรึ"แบม

''ใครโกธรใครโกธร''

"ไม่ไหวแกนี้"แบม

"เค้กเสร็จยังเขื่อนหิวแล้ว"เขื่อน

"จ้า"แบม

จากนั้นเรากินเค้กทำอะไรเสร็จก็เย็นพอดีจากนั่นฉันก้ไปส่งแบม

"บายแบม"

"จ้า"แบม

'เดียวๆฟางแกคิดดีๆนะก็แค่ความโกธรช่วงหนึ่งเองแกอย่างทำให้เสียเพือนเลย"

"อืมฉันรู้ละไปได้แล้ว"

"บาย"

เสียเพือนไปงั้นรึ.

---------------จบตอนเรื่องราว------------------------------------------------------------------