รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

เช้าวันอาทิตย์
โทโมะ:อรุนสวัสดิ์ครับ^^
แก้ว:อรุนสวัส
โทโมะ: หิวยัง?
แก้ว: ยังเลยชั้นขออะไรอย่างนึงได้ปะ??
โทโมะ: อ๋อ หั้ยชั้นจูบชั่ยปะได้ๆๆๆๆจะจูบทุกเช้าเลย^^
แล้วโทโมะก็ทำท่าจะจูบแก้ว>_<!!!
แก้ว: เฮ้ย หยุดเลยๆไม่ใช่ซะหน่อย เรื่องนี้ชั้นจิงจังนะ
โทโมะ: 555+ okๆ เข้าเรื่องก็ได้มีไรละว่ามา
แก้ว: ถ้าวันหนึ่งนายกลับเข้าร่างนายได้  นาย จะลืมชั้นมั้ย??
โทโมะ: อืม ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ?
แก้ว: ชั้นไม่อยากเจ็บปวดทรมานเหมือนแบบที่พ่อทิ้งแม่ไปนะ
โทโมะ: ชั้นไม่มีวันลืมหรอก เพราะเทอคือรักสุดท้ายของชั้น
แก้ว: แล้วชั้นจะเชื่อได้ไงละ?
แล้วโทโมะก็ถอดสร้อยแหวนที่ติดตัวไว้ตลอดให้แก้ว
โทโมะ: ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งนี้มันจะมีความสำคันมากแค่ไหน แต่มันก็น่าจะเป็นความทรงจำเตือนชั้นก็ได้นะว่าครั้งนึงชั้นเคยรักเทอและรักมากด้วย^^
แก้ว: อืม ขอบใจนะที่ทำให้ชั้นไว้ใจนายมากขึ้น แล้วถ้าอยู่ๆนายหายไปละ แล้วถ้านายจำชั้นไม่ได้ละ
โทโมะ: ชั้นจำเทอได้อยู่แล้วน่าไม่ต้องกังวล ถ้ากลัวชั้นจำเทอไม่ได้เทอก็ใส่สร้อยเส้นนี้ไว้ตลอดละกันชั้นว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้เหอะ นี่ก็ปาไป บ่าย3ละ เทอนี่ขี้เซาชะมัด
แก้ว: อ้าวนี่จะเย็นแล้วเหรอ แล้วทำไมนายไม่ปลุกชั้นละ เดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำก่อนละกันแล้วเราค่อยลงไปกินข้าวกันเมื่อวานซื้อ แฮมกะชีสมารอแป๊ปนะ
โทโมะ: จ๊ะที่ร๊าก เร็วๆนะเค้าคิถึง^^
ผ่านไป10นาที
แก้ว: อะเสร็จละ ทานด้วยกันมั้ย??
โทโมะ: เทอลืมไปป่าวเนี่ย ว่าชั้นกินไม่ได้อะ
แก้ว: เออใช่ ลืม งั้นจงดูต่อไป อ้ำ อาหร่อยชะมัดชอบชีสที่สุดเลย
โทโมะ: แก้วเทอชอบดอกไม้อะไรเหรอ??
แก้ว: ชั้นเหรอ อืมชั้นชอบดอกกุหลาบสีม่วงกะสีเหลืองอะ
โทโมะ: ทำไมอะ?
แก้ว: ก็กุหลาบสีเหลือง หมายถึง ความร่าเริง สดใส ส่วนสีม่วง ก็หมายถึง ความมั่นคงในรัก ไงละ
โทโมะ: แล้วเค้กละชอบรสอะไร?
แก้ว: อืม ชั้นชอบรส ช๊อกโกแล๊ต อร่อยที่สุดเลย
โทโมะ: เวลาเทอมีความสุข น่ารักจัง>_<!!
แก้ว: >////<!! บ้าเหรอ ชมแบบนี้เขินเป็นนะยะ
โทโมะ: อิมยังเนี่ย โหกินจนหมดเลย กินจุชะมัด
แก้ว: อ้ำชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ
โทโมะ: ชมชั้นเหรอ
แก้ว: บ้าเหรอยะ ชั้นแค่พูดไปตามทำเนียมอะ ไปดูทีวีกัน
แล้วแก้วก็เปิดทีวีแล้วนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ แล้วโทโมะก็มานั่งข้างๆแก้ว
โทโมะ; แก้ว...หิวอะ
แก้ว: ไหนนายบอกว่านายกินไม่ได้ไง
โทโมะ: ก็กินแบบนั้นไม่ได้แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ชั้นกินได้อะ
แก้ว: อะไรละ
แล้วโทโมะก็หอมแก้มแก้ว
โทโมะ: ก็เทอไง อาหารของชั้น ไม่ซิของหวานมากกว่า
แก้ว: นี่นาย หลอกชั้นเหรอ ไอ้ผีบ้า
โทโมะ:ป่าวซักหน่อย ก็ชั้นแค่อยากกินเทออะแล้วเทอให้ชั้นกินมั้ยละ
แก้ว: ชั้นไม่ยอ...
แล้วโทโมะก็จูบแก้ว(อีกแล้ว หวานจิง=_=!!)แต่พอเห็นว่าแก้วไม่ขัดขืนก็เลยไซร้คอแก้วต่อแต่ไซร้ได้ไม่นานก็โดนแก้วตบเอาอย่างแรง( อิอิสมน้ามน่า555+)
แก้ว: เพี๊ย!! ฮึ สมมันจะมากไปหน่อยมั้ย
โทโมะ: แฮะๆ ก็นึกว่าเทอยอมอะ เค้าขอโทดผิดไปแย้วววว (._.)!
แก้ว: อย่าทำแบบนี้กับใครนะยะไม่งั้นชั้นฆ่านายตายแน่
โทโมะ: คร้าบ แต่ทำกับแก้วคนเดวมะด้ายหยอ??
แก้ว: ไม่ได้จนกว่านายจะเป็นคนเหมือนชั้น
โทโมะ: โหทำอย่างกับว่าเค้าเป็นสัมพเวสีเลยอะ ไม่ยอมนะ
แก้ว: ชั้นก็ไม่ยอม
โทโมะ: ok เค้ายอมก็ด้ายไปนอนได้แล้วพุ่งนี้ต้องตื่นไปร.ร.แต่เช้า
แก้ว: คร๊า พ่อทูนหัว
โทโมะ: อืม ดีมาก ตะเองน่ารักที่ฉุดเลย
แล้วโทโมะก็หยิกแก้มของแก้วเบาแล้วส่ายไปมาอย่าง หมั่นเขี้ยว(โอ้ยจะหวานไปไหนเนี่ย เขินแทนอะ>_<!!!)
บนห้องนอน
แก้ว: นี่นาย
โทโมะ: มีไร
แก้ว: ลงจากเตียงชั้นเดี๋ยวนี้
โทโมะ: ไรว้านอนด้วยดิน้า น้าๆๆ แก้วคนสวย
แก้ว: อืม คืนนี้ให้นอนด้วยก็ด้าย เห็นแก่คำพูดหวานๆของนาย
แล้วโทโมะก็สอดแขนเข้าไปกอดแก้ว
แก้ว: นี่นายมากไปป่าวเนี่ย นี่ๆๆๆ ฟังอยู่ป่าว อ้าวหลับไปละ เฮ้อออออ ฝันดีนะนายผีจอมกวน
แล้วแก้วก็หลับไป เหลือแต่โทโมะที่แกล้งหลับกลับตื่นขึ้นมาแล้วก็ยิ้มที่เห็นแก้วหลับปุ๋ยเหมือนเด็ก
โทโมะ: คิคิ น่ารักชะมัด ฝันดีเช่นกันนะยัยจอมยุ่ง
โอ้ยโรแมนติก อย่าลืมติดตามนะ โทโมะใกล้จะลืมตาดูโลกอีกครั้งละ  ติดตามๆกันเยอะๆนะ