รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

เช้าวันอาทิตย์

โทโมะ:อรุนสวัสดิ์ครับ^^

แก้ว:อรุนสวัส

โทโมะ: หิวยัง?

แก้ว: ยังเลยชั้นขออะไรอย่างนึงได้ปะ??

โทโมะ: อ๋อ หั้ยชั้นจูบชั่ยปะได้ๆๆๆๆจะจูบทุกเช้าเลย^^

แล้วโทโมะก็ทำท่าจะจูบแก้ว>_<!!!

แก้ว: เฮ้ย หยุดเลยๆไม่ใช่ซะหน่อย เรื่องนี้ชั้นจิงจังนะ

โทโมะ: 555+ okๆ เข้าเรื่องก็ได้มีไรละว่ามา

แก้ว: ถ้าวันหนึ่งนายกลับเข้าร่างนายได้  นาย จะลืมชั้นมั้ย??

โทโมะ: อืม ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ?

แก้ว: ชั้นไม่อยากเจ็บปวดทรมานเหมือนแบบที่พ่อทิ้งแม่ไปนะ

โทโมะ: ชั้นไม่มีวันลืมหรอก เพราะเทอคือรักสุดท้ายของชั้น

แก้ว: แล้วชั้นจะเชื่อได้ไงละ?

แล้วโทโมะก็ถอดสร้อยแหวนที่ติดตัวไว้ตลอดให้แก้ว

โทโมะ: ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งนี้มันจะมีความสำคันมากแค่ไหน แต่มันก็น่าจะเป็นความทรงจำเตือนชั้นก็ได้นะว่าครั้งนึงชั้นเคยรักเทอและรักมากด้วย^^

แก้ว: อืม ขอบใจนะที่ทำให้ชั้นไว้ใจนายมากขึ้น แล้วถ้าอยู่ๆนายหายไปละ แล้วถ้านายจำชั้นไม่ได้ละ

โทโมะ: ชั้นจำเทอได้อยู่แล้วน่าไม่ต้องกังวล ถ้ากลัวชั้นจำเทอไม่ได้เทอก็ใส่สร้อยเส้นนี้ไว้ตลอดละกันชั้นว่าเราเลิกคุยเรื่องนี้เหอะ นี่ก็ปาไป บ่าย3ละ เทอนี่ขี้เซาชะมัด

แก้ว: อ้าวนี่จะเย็นแล้วเหรอ แล้วทำไมนายไม่ปลุกชั้นละ เดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำก่อนละกันแล้วเราค่อยลงไปกินข้าวกันเมื่อวานซื้อ แฮมกะชีสมารอแป๊ปนะ

โทโมะ: จ๊ะที่ร๊าก เร็วๆนะเค้าคิถึง^^

ผ่านไป10นาที

แก้ว: อะเสร็จละ ทานด้วยกันมั้ย??

โทโมะ: เทอลืมไปป่าวเนี่ย ว่าชั้นกินไม่ได้อะ

แก้ว: เออใช่ ลืม งั้นจงดูต่อไป อ้ำ อาหร่อยชะมัดชอบชีสที่สุดเลย

โทโมะ: แก้วเทอชอบดอกไม้อะไรเหรอ??

แก้ว: ชั้นเหรอ อืมชั้นชอบดอกกุหลาบสีม่วงกะสีเหลืองอะ

โทโมะ: ทำไมอะ?

แก้ว: ก็กุหลาบสีเหลือง หมายถึง ความร่าเริง สดใส ส่วนสีม่วง ก็หมายถึง ความมั่นคงในรัก ไงละ

โทโมะ: แล้วเค้กละชอบรสอะไร?

แก้ว: อืม ชั้นชอบรส ช๊อกโกแล๊ต อร่อยที่สุดเลย

โทโมะ: เวลาเทอมีความสุข น่ารักจัง>_<!!

แก้ว: >////<!! บ้าเหรอ ชมแบบนี้เขินเป็นนะยะ

โทโมะ: อิมยังเนี่ย โหกินจนหมดเลย กินจุชะมัด

แก้ว: อ้ำชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ

โทโมะ: ชมชั้นเหรอ

แก้ว: บ้าเหรอยะ ชั้นแค่พูดไปตามทำเนียมอะ ไปดูทีวีกัน

แล้วแก้วก็เปิดทีวีแล้วนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ แล้วโทโมะก็มานั่งข้างๆแก้ว

โทโมะ; แก้ว...หิวอะ

แก้ว: ไหนนายบอกว่านายกินไม่ได้ไง

โทโมะ: ก็กินแบบนั้นไม่ได้แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ชั้นกินได้อะ

แก้ว: อะไรละ

แล้วโทโมะก็หอมแก้มแก้ว

โทโมะ: ก็เทอไง อาหารของชั้น ไม่ซิของหวานมากกว่า

แก้ว: นี่นาย หลอกชั้นเหรอ ไอ้ผีบ้า

โทโมะ:ป่าวซักหน่อย ก็ชั้นแค่อยากกินเทออะแล้วเทอให้ชั้นกินมั้ยละ

แก้ว: ชั้นไม่ยอ...

แล้วโทโมะก็จูบแก้ว(อีกแล้ว หวานจิง=_=!!)แต่พอเห็นว่าแก้วไม่ขัดขืนก็เลยไซร้คอแก้วต่อแต่ไซร้ได้ไม่นานก็โดนแก้วตบเอาอย่างแรง( อิอิสมน้ามน่า555+)

แก้ว: เพี๊ย!! ฮึ สมมันจะมากไปหน่อยมั้ย

โทโมะ: แฮะๆ ก็นึกว่าเทอยอมอะ เค้าขอโทดผิดไปแย้วววว (._.)!

แก้ว: อย่าทำแบบนี้กับใครนะยะไม่งั้นชั้นฆ่านายตายแน่

โทโมะ: คร้าบ แต่ทำกับแก้วคนเดวมะด้ายหยอ??

แก้ว: ไม่ได้จนกว่านายจะเป็นคนเหมือนชั้น

โทโมะ: โหทำอย่างกับว่าเค้าเป็นสัมพเวสีเลยอะ ไม่ยอมนะ

แก้ว: ชั้นก็ไม่ยอม

โทโมะ: ok เค้ายอมก็ด้ายไปนอนได้แล้วพุ่งนี้ต้องตื่นไปร.ร.แต่เช้า

แก้ว: คร๊า พ่อทูนหัว

โทโมะ: อืม ดีมาก ตะเองน่ารักที่ฉุดเลย

แล้วโทโมะก็หยิกแก้มของแก้วเบาแล้วส่ายไปมาอย่าง หมั่นเขี้ยว(โอ้ยจะหวานไปไหนเนี่ย เขินแทนอะ>_<!!!)

บนห้องนอน

แก้ว: นี่นาย

โทโมะ: มีไร

แก้ว: ลงจากเตียงชั้นเดี๋ยวนี้

โทโมะ: ไรว้านอนด้วยดิน้า น้าๆๆ แก้วคนสวย

แก้ว: อืม คืนนี้ให้นอนด้วยก็ด้าย เห็นแก่คำพูดหวานๆของนาย

แล้วโทโมะก็สอดแขนเข้าไปกอดแก้ว

แก้ว: นี่นายมากไปป่าวเนี่ย นี่ๆๆๆ ฟังอยู่ป่าว อ้าวหลับไปละ เฮ้อออออ ฝันดีนะนายผีจอมกวน

แล้วแก้วก็หลับไป เหลือแต่โทโมะที่แกล้งหลับกลับตื่นขึ้นมาแล้วก็ยิ้มที่เห็นแก้วหลับปุ๋ยเหมือนเด็ก

โทโมะ: คิคิ น่ารักชะมัด ฝันดีเช่นกันนะยัยจอมยุ่ง

โอ้ยโรแมนติก อย่าลืมติดตามนะ โทโมะใกล้จะลืมตาดูโลกอีกครั้งละ  ติดตามๆกันเยอะๆนะ